Posts

Posts uit september, 2014 tonen

De vrouw in het rood: Deel 16

Afbeelding
16.             Het was nog vroeg in de morgen toen Jean-Pierre gewekt werd door Katarina die haar naakte lijf tegen het zijne duwde. Nog half slapend keek hij haar even van opzij aan. Ze duwde hem terug op zijn zij en lepelde zich tegen hem aan. Haar warme lichaam schurkte zich tegen zijn rug en achterwerk. Met haar vingers streelde ze hem, eerst in zijn nek, dan zijn schouders en armen. Ze reikte wat verder en speelde wat met zijn borsthaar. Haar hand deed verder zijn verkenning en daalde nog meer af.             Jean-Pierre wilde zich omdraaien, maar ze duwde hem steeds terug op zijn zij. Haar hand was in zijn kruis beland en ontdekte daar dat Jean-Pierre nu volledig wakker was. Met geroutineerde bewegingen speelde Katarina met zijn mannelijkheid, waarbij ze af en toe ophield. Ze wou zijn plezier niet te gauw beëindigen. Ze kuste hem in de nek en op zijn schouders en haar lippen gingen dezelfde weg als haar handen. Tot ze met haar hoofd in zijn schoot hem uiteindel

De vrouw in het rood: Deel 15

Afbeelding
15.             ‘Hoe is het met je pupil, Katarina.’ De barones keek van uit de hoogte, een gewoonte die ze zelfs bij haar dochter niet kon weerstaan. Ze had zich een pose aangeleerd die bij de meeste mensen indruk maakte. Haar strenge blik en het zure gezicht die ze erbij trok, gaven haar het uitzicht van een knorrige oude dame. Iemand die gewoon was om gelijk te krijgen.             Katarina dronk even van haar glas rode wijn vooraleer ze antwoordde. ‘Hij moet erover denken, Maman. Wat nu natuurlijk niet vreemd is. Ik denk wel dat hij over de brug komt. Het is een riante vergoeding die hij gevraagd heeft en dat zal wel de doorslag geven.’             ‘Het zou jammer zijn van de tijd, we hebben dringend nieuw bloed nodig. Onze klandizie wil op tijd en stond iets anders. Ik vertrouw op je inzicht en je expertise in dit geval. Mag ik veronderstellen dat hij klaargestoomd wordt tegen het Grote Feest. Je hebt amper nog twee maanden en die zijn zo voorbij.’ De barones d

Requiem: Hoofdstuk 4 (2e deel)

Afbeelding
          ‘Je weet dat daar nogal erge straffen op staan. Zo van die straffen waar je soms wel eens in de gevangenis kunt voor belanden. Een plaats waar je meestal door iedereen vergeten doodgaat en mag ik je er ook aan herinneren dat ze daar niet mijn favoriete pizza hebben hé…’, hij keek me uitdrukkingsloos over zijn brilletje aan en er bleef even een vervelende stilte tussen ons hangen. ‘Geen probleem,’ klonk het plots uit zijn mond, waar een geniepige grijns op verscheen. Hij schoof zijn brilletje wat hoger over zijn neus en draaide zich weer naar zijn apparatuur, ‘waar kan ik je vandaag mee van dienst zijn, een boete kwijtschelden of er iemand een geven die je als vergelding een lange neus wil maken?’ Toen ik niet direct antwoordde en hij mij terug vragend aankeek, kon ik niet op tijd de tranen wegvegen. Neen, dit wilde ik niet, zwakte tonen was voor mietjes. Ik vloekte binnensmonds maar luid genoeg om een geheven wenkbrauw te krijgen van Gekko, een zwart horizon

Berthed

Afbeelding
I’m riding the wind see flows in the air it’s harbouring ships and shear foam of the waves while shouting over the jetty beside the fisherman lays embedded in ice the catch on its last gasps in silent staring I dive and I float the warmth of the haven the fish are berthed stripped of their sea and intestines. © Rudi J.P. Lejaeghere 21/09/2014

De vrouw in het rood: Deel 14

Afbeelding
14.             ‘Excuseer?’ Jean-Pierre was uit bed gesprongen, nam zijn broek en wurmde zich in zijn kleren. Het was de eerste keer dat hij zo bewust was van het feit dat hij naakt was. Zijn gedachten sprongen van het ene feit naar het andere. Was het dat wat hij gezien had bij Frau Bertha Hofmeister? Een veredelde gigolo die rijke dames plezierde? Wat voor een kasteel was dit eigenlijk? Nu hij alles op een rijtje zette, begon hij te beseffen dat hij niet eens wist waar dit kasteel zich bevond. Frankrijk ja…of zelfs dat niet. Hij had in de limousine geslapen, wat hij ook al vreemd vond. Er klopte iets niet!             ‘Katarina, neem je me in de maling, is dit een soort van practical joke?’ Hij keek haar met vragende ogen aan, verwachtte dat ze hem meer uitleg zou geven of dat ze plots zou zeggen dat hij het slachtoffer was van een programma met een verborgen camera.             Ze knikte ontkennend. ‘Neen, mijn schat, ik ben nog nooit zo serieus geweest in mijn lev

Captivating

Afbeelding
I want to be the seed and the fruit your cross pollination, a hummingbird the turmeric in your mustard at least the lines on the leave my rosemary where I shall write some words between eternally green eternally captivating anointed with the blue of lavender sky of the heaven squeezed out of two rainbows I want to live in you. © Rudi J.P. Lejaeghere 21/09/2014

De vrouw in het rood: Deel 13

Afbeelding
13.             Jean-Pierre keek zijn bedpartner lachend aan. ‘Hoe persoonlijker kan je worden als je ziet dat ik hier naakt lig te bekomen van de beste seks die ik ooit heb gehad? Vraag maar raak.’ Hij kuste haar zacht op de lippen. Een tedere kus die in niets geleek op de harde zoenen van hun voorspel.             Ze streelde even zijn wang. ‘Ik weet het, heden ten dage is men zo vrijgevochten dat seks heel wat meer bespreekbaar is dan vroeger. Men is losser over zijn seksleven dan over zijn portemonnee. En mijn vraag heeft uiteindelijk te maken met geld.’             Zijn bevestigend hoofdknikje liet Katarina weten dat hij het er volledig mee eens was. Er waren veel taboes geslecht over de laatste twintig jaar, maar het blootleggen van iemands persoonlijk financiële toestand was er zeker geen van. ‘Oké, dus als je maar niet om geld vraagt, zit het wel snor denk ik.’             ‘Neen, Jean-Pierre, dat zou ik nooit doen, integendeel. Ik wil je eigenlijk vragen h

De vrouw in het rood: Deel 12

Afbeelding
12.             Jean-Pierre had met groeiende verbazing gekeken naar de lenige muzikanten. Op een bepaald moment had hij niet meer gezien welke ledematen bij wie hoorden. Het was onvoorstelbaar dat men op die manier de wil kon opleggen bij een menselijk wezen. Monsieur Charles moest een crack zijn in zijn vak. Als hij evengoed kon tekenen, zingen of een instrument bespelen dan vond Jean-Pierre dat de artiest wereldberoemd zou worden. Hij voelde zich in een euforische bui komen en juist op dat moment klapte Charles tweemaal in zijn handen. De leden van het kwartet, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, begonnen zich terug aan te kleden. Daarna namen ze hun instrument terug van de grond en speelden verder alsof er niets gebeurd was.             Zowel Frau Hofmeister, Madame Thérèse, generaal Tavernier en Jean-Pierre keken elkaar verbaasd aan. Ze zaten allemaal nog te stomen van de uitwerking van het schouwspel dat ze hadden aanschouwd. Het zweet stond op hun voor

Requiem: Hoofdstuk 4 (1e deel)

Afbeelding
4 ‘Ik ben het, Yukiko. Komaan. Onegai ! Alsjeblieft! Doe open en zet al je wolfsklemmen uit, dat ik mezelf niet per ongeluk opblaas.’ Ik wachtte min of meer geduldig, Gekko nam zoals altijd zijn tijd om alles te checken, maar ja, wie kon je in deze onzekere tijden nog vertrouwen. De intercom kraakte: ‘Sorry, Yu. Je kent de procedure. Voor hetzelfde geld ben je een gekloonde versie en sta je straks met een laserpistool mijn sublieme en unieke hersenen te roosteren’. Ik zuchtte even en duwde mijn duim in de uitsparing op het beveiligingspaneel in de deurpost. Tegelijkertijd hield ik mijn oog voor het spionnetje terwijl ik duidelijk mijn naam zei: ‘Yukiko Mitsukai.’ Gekko hield niet van verrassingen. De deur klikte uit het slot en ik glipte gehaast binnen. De gang was een luchtsluis waar ik een douche kreeg met een vernevelde mist die na  een paar minuten via een rooster weer in het plafond werd weggezogen. Een voorzichtig man zorgde dat hij zo min mogelijk aan radi

De vrouw in het rood: Deel 11

Afbeelding
11.             Het was een ronde tafel en hij was gedekt met het mooiste tafelservies dat Jean-Pierre ooit had gezien. De glazen waren van het klaarste kristal dat flikkerde in het licht van de kaarsen die overal in kandelaars stonden te branden. Het tafellinnen was smetteloos wit en het zilveren bestek was zodanig opgepoetst, dat je jezelf erin kon spiegelen.             Katarina had er zo voor gezorgd dat zij en Jean-Pierre het eerst in de eetzaal arriveerden. Net zoals alle kamers was de ruimte hier gevuld met antieken meubels die zo goed gerestaureerd waren, dat je nauwelijks zou vermoeden dat ze zo oud waren. Hier ook was de zitting en de rug van de stoelen in rood fluweel. Een kleur die op Château Dauphin heel erg geliefd was, dacht Jean-Pierre.             Ondertussen had Jean-Pierre gevraagd wat de naam was van de barones. Katarina had hem op het hart gedrukt om haar moeder altijd aan te spreken met ‘Madame de Barones’. Toch had ze hem de naam in zijn oor gef

De vrouw in het rood: Deel 10

Afbeelding
10.             Het kasteel was enorm met vele kamers die wedijverden met elkaar in schoonheid. Ze waren allemaal ingericht in de stijl van de achttiende eeuw. Veel sier en praal, wandtapijten met jachttaferelen, harnassen en oude wapens, prachtige meubels met prachtig uitgesneden panelen. Jean-Pierre keek zijn ogen uit. Dit had hij nog nooit gezien.             Katarina had bij elk van de kamers een korte uitleg gegeven. Ze kregen elk de naam van een kleur, net zoals zijn eigen gastkamer. Door een van de vensters kon hij een grote tuin zien die afgelijnd was door keurig gesneden hagen. Even verder na een grasvlakte lag een groot bos die het kasteel omringde.             ‘Straks gaan we dineren, Jean-Pierre,’ vertelde Katarina hem op een bepaald moment. Hij keek haar aan omdat ze niet verder liep. ‘Je zal de andere gasten ontmoeten. Het is misschien belangrijk dat ik je wat vertel over hen.’ Het was alsof ze moest zoeken naar haar woorden en niet zeker was wat ze hem

Requiem: Hoofdstuk 3 (3e Deel)

Afbeelding
Laatste deel van de historische achtergrond in het verhaal REQUIEM. Dan gaan we weer verder met de verhaallijn en met onze hoofdpersonen Yukiko Mitsukai en Stephen March. Daarnaast werd in de Oude Wereld in de naoorlogse periode  een techniek ontwikkeld waarbij bij iedereen een minuscule identificatiechip werd ingeplant. Eveneens een toepassing van de nanotechnologie. Een kleine routineoperatie met grote gevolgen. Men bracht de chip onderhuids in ter hoogte van de hersenstam. Deze nanochip koppelde zich met de Medulla Oblongata. De verbinding met het verlengde merg van de hersenstam bestond uit enerzijds microscopisch klein halfgeleidermateriaal en natuurlijke nanoweefsels om de afstotingsprocessen tegen te gaan. In de eerste dagen na de inplanting ontwikkelden zich uit deze minuscule weefsels fijne vezels die verbinding zochten en maakten met heel specifieke delen van de hersenen zoals de amygdala, de hypothalamus en nog een paar andere belangrijke delen van het brei

De vrouw in het rood: Deel 9

Afbeelding
9.             Katarina, een dochter van een barones! Zijn Frans was wat roestig, maar dat had hij toch begrepen. Zo moeilijk was dat nu ook weer niet. Een ander dienstmeisje die plots van achter de oude dame was verschenen, was hem op de linkertrap voorgegaan, terwijl Katarina achter gebleven was bij haar moeder. Boven sloegen ze links af en na een tiental meter las hij op een pancarte op een van de deuren ‘Chambre Rouge’. Zijn toegewezen kamer.             Zijn bagage lag reeds uitgepakt op het bed. Een reuzegroot hemelbed, met een rode sprei bedekt, dat wel wat oubollig aandeed. Het was bovenaan de vier stijlen op elke hoek van het bed bekleed met stof in een rood bloemenmotief, brede lappen stof die wat doorgingen in het midden. Stijlvolle meubels die waarschijnlijk nog dateerden uit de tijd van Louis XV stonden hier en daar verspreid in de kamer. Toen hij ze nader bekeek, zag hij dat ze heel goed onderhouden waren, waarschijnlijk opnieuw geschilderd en vernist. De

De vrouw in het rood: Deel 8

Afbeelding
8. Vier uur later kwam een verdwaasde Jean-Pierre terug wakker. ‘Wat is er…heb ik geslapen? Ik voel me zo…suf!’ Hij wreef even in zijn ogen en keek naar een glimlachende Katarina.             ‘Je hebt iets teveel champagne gedronken, maar vrees niet, ik heb geen misbruik van je gemaakt.’ Ze nam een zwarte doek in haar hand en stak die uit naar Jean-Pierre. ‘Om de verrassing compleet te maken. We zijn zo goed als aangekomen en je zal zien, het zal de moeite waard zijn.’             Hij keek nog even verbaasd naar Katarina en dan naar de zwarte doek. Even twijfelde hij, maar toen hij het gemaakte pruilende mondje van zijn gezellin zag, glimlachte hij en nam het ding van haar over. Jean-Pierre bond het zwarte stuk stof rond zijn hoofd, zodanig dat hij niets meer zag. Op dat moment stopte de auto.             Katarina stapte eerst uit en hij hoorde het knarsen van een soort kiezel. Vreemd dat je beter op geluiden let, als je niet kan zien, dacht hij. Ze nam hem bij de h