De vrouw in het rood: Deel 15










15.

            ‘Hoe is het met je pupil, Katarina.’ De barones keek van uit de hoogte, een gewoonte die ze zelfs bij haar dochter niet kon weerstaan. Ze had zich een pose aangeleerd die bij de meeste mensen indruk maakte. Haar strenge blik en het zure gezicht die ze erbij trok, gaven haar het uitzicht van een knorrige oude dame. Iemand die gewoon was om gelijk te krijgen.
            Katarina dronk even van haar glas rode wijn vooraleer ze antwoordde. ‘Hij moet erover denken, Maman. Wat nu natuurlijk niet vreemd is. Ik denk wel dat hij over de brug komt. Het is een riante vergoeding die hij gevraagd heeft en dat zal wel de doorslag geven.’
            ‘Het zou jammer zijn van de tijd, we hebben dringend nieuw bloed nodig. Onze klandizie wil op tijd en stond iets anders. Ik vertrouw op je inzicht en je expertise in dit geval. Mag ik veronderstellen dat hij klaargestoomd wordt tegen het Grote Feest. Je hebt amper nog twee maanden en die zijn zo voorbij.’ De barones duwde op een knop van de videospeler, terwijl ze teken deed naar Katarina, dat ze op de sofa kon zitten. Met de afstandbediening startte ze het filmpje dat haar dochter in het geheim had gemaakt.
            Het scherm vulde zich met de naakte lichamen van Katarina en Jean-Pierre. Hun liefdesspel, een opgewonden reactie op het creatieve muziekkwartet, werd in kleuren en klanken aan hen voorgesteld.
‘Mmm, mooi lichaam,’ was de eerste reactie van de barones. Ze spoelde wat door tot het moment dat Jean-Pierre goed in beeld kwam. ‘Groot geschapen,’ vervolgde ze de keuring.
Katarina dronk gewoon verder van haar wijntje. Ze was het wel gewoon dat haar moeder de nieuwelingen nog even keurde vooraleer ze toegelaten werden. Maar ze vond het vreemd dat ze vandaag een lichte wrevel voelde bij de vaste opmerkingen van haar moeder.
‘Heb ik je ooit al teleurgesteld. Ik ken mijn taak en heb me ook deze keer keurig aan gehouden. Of niet?
‘Zeg ik dat dan?’ De barones voelde op een of andere manier het ongenoegen van haar dochter. ‘Katarina, je kent de regels, geen gevoelens voor het werkvolk. Hoe goed ze ook zijn. Is dat begrepen!’ Ze wachtte duidelijk op een bevestiging van haar dochter.
Katarina fronste haar wenkbrauwen. ‘Natuurlijk weet ik dat.’
Op dat moment kwam Madame Thérese Dupont binnen. ‘Ik zie dat jullie onze jonge hengst aan het bewonderen zijn.’ Het was een frivole opmerking van de wereldse dame, die dan misschien niet in goede aarde viel bij de barones, maar wegens de geldelijke inbreng van de vrouw, geslikt werd.
‘Ik denk dat die veel geld in het laatje zal brengen, een natuurlijk talent. Zie eens hoe hij….’ Haar zin kon ze niet afmaken. Katarina duwde op de eject-toets waardoor het filmpje abrupt werd afgebroken.
Katarina nam de cassette uit het videoapparaat en snelde zonder nog om te kijken of iets te zeggen de kamer uit.




            Jean- Pierre kon zich niet ontspannen. Zijn gedachten maakten bokkensprongen. Hij dacht aan zijn eerste kennismaking met Katarina. Was dit allemaal toeval geweest of had zij hem reeds in de gaten gehad, nog voor hij haar had gespot? Hij zocht naar zijn mobieltje, maar vond dit niet. Vreemd, hij kon zweren dat hij het in zijn vest had gestoken, toen hij zijn huis had verlaten.
            Een paar minuten later was hij weer aan het rekenen en tellen. Hij had wel eens een film gezien waar de hoofdrolspeler een kans werd geboden om op korte tijd rijk te worden. Maar er zat altijd wel een addertje onder het gras. Was dit hier ook het geval? Hij kon het niet weten, nu toch nog niet. Aan de andere kant, hij wist wat er te koop was in de wereld. Het zou voor de verandering wel eens goed zijn, dat hij daarvan iets kon verdienen.
            Hij keek door het venster. Waar was hij? Hoe was hij hier beland? Het was allemaal onder de mom van de liefde en de verrassing waar Katarina hem op wou trakteren. Maar was dit wel zo? Zoveel vragen en weinig of geen antwoorden. Het intrigeerde hem, zonder dat hij het wilde. Welke wereld was dit? Dit was nu niet het eerste het beste bordeel uit de havenbuurten. Een kasteel met een barones, met alles erop en eraan. De chic van de wereld die gul betaalde voor zijn pleziertjes. Waarom zou hij een gegeven paard in de bek kijken?
            Jean-Pierre maakte zich klaar om te gaan slapen. Het was voor hem een lange dag geweest met veel emoties. Hij besloot zijn beslissing uit te stellen tot de volgende morgen. Misschien dat hij dan wat klaarder zag. Het duurde niet lang voor hij wegzonk in verwarde dromen. Nachtmerries over rode vrouwen en edele dames getooid in lange stola’s, die op een zeker moment veranderden in meterslange slangen die rond hun naakte lijven slingerden en hen penetreerden op de meest onmogelijke manieren.

© Rudi J.P. Lejaeghere

22/09/2014

Reacties

Populaire posts van deze blog

Chateau Rouge: Deel 12