Dichter bij huis - Poet at home
Gedichten over het leven, over verdriet en vreugde, rondom liefde en haat, of zomaar over iets dat me te binnenschiet. Een uitlaatklep voor allerlei gevoelens en gedachten.. Graag bespreek ik een goed boek of een prachtige film. Of bent u een fan van een verhaal? Reageer gerust.---------------- Poems about life, sorrow and joy, about love and hate or just something that comes to my mind. If you are a fan of a story, maybe this is also the blog to see. Just react, don't be shy.
zondag 29 december 2019
Het even stil weer laten worden
Tussen het verse wit van bergen,
De echo van gisteren uit laten deinen,
Me laten geleiden op de wijde weiden,
Naar de stilte zoeken in mezelf,
Kom ik thuis in het wuiven van bomen,
Aan de oever en het riet, de waterlelie,
Drijvend op mijn rug en tussen wolken
Verblijven, pauze houden tussen blauw
Van hemel en groen genieten, het gras weer
Ruiken van mijlenver de zon op zien komen,
De dauw in druppels glinster kussen,
Het venster 's nachts weer op een kier,
Ik voel en streel je hand, je hoofd
Rust op mijn schouder, zelf de fluister
Ontbreekt en is niet nodig, de stilte spreekt:
Weten dat het goed is en zo mag blijven.
© Rudi J.P. Lejaeghere
Aan iedereen een spetterend oudejaar en een nog beter 2020!!!
woensdag 25 oktober 2017
Yoors: the place to be!!!
Wat vooral aardig is aan Yoors is dat je daarvoor ook beloond wordt. Als je pagina gepost wordt krijg je al Yoors punten (Yp) en wanneer ze gelezen wordt nog maar eens. Delen van deze blogs op sociale media brengt dan weer extra Yp op telkens als ze gelezen worden. Eens je 10.000 Yp bereikt krijg je daarvoor 10 Euro.
Er worden ook regelmatig acties gelanceerd door Henkjan de Krijger waarbij je nog extra Yp kan verdienen.
Waarom nog twijfelen. Wordt vandaag 'gratis' lid van Yoors door op deze link te klikken:
https://yoo.rs/rudi.lejaeghere/ en je aan te melden en te registreren op Yoors... en schrijven maar!!!
Rudi J.P. Lejaeghere
vrijdag 17 maart 2017
maandag 5 december 2016
zondag 20 november 2016
Requiem: Hoofdstuk 50 (1e Deel)
50
Goro Fukamizu had het resultaat in
zijn handen en toch kon hij het bijna niet geloven. Daarom had hij het nog
dubbel gecheckt. Hij was verrast, alle puzzelstukjes vielen samen en vormden
een duidelijk beeld. De eerste stap die hij vervolgens zette, toen hij
overtuigd was van zijn analyse, was de transponder van zijn verdachte opsporen.
Hij lokaliseerde zijn prooi en ging dan over naar het volgende onderdeel van de
procedure.
Met de opmerking ‘DRINGEND’ die hij
aan zijn bericht voegde, riep hij alle mensen samen die met de zaak te maken
hadden. De nieuwe adjuncten, alle inspecteurs en veiligheidsagenten die hadden meegewerkt
in de zaak van de Akai-moorden – al was die titel nu achterhaald- verzamelden
zich in de kortste tijd in de vergaderruimte. Met de nauwkeurigheid die hem
eigen was, legde hij zijn vaststellingen voor. Er was geen ruimte voor twijfel,
iedereen las zelf nog eens het rapport door, dat hij in zeven haasten had doorgezonden
naar hun memoblok. Nu wist iedereen van hen wie de seriemoordenaar was! Hoe
hadden ze zo blind kunnen zijn? De stemming werd grimmig in de zaal, men sloeg
zich voor het hoofd omdat de oplossing zo voor het grijpen lag. Een eenvoudige
query, een onderdeel van een database had hen de uitkomst gegeven. De
grimmigheid van de veiligheidsmensen was te wijten aan de naam die in het
daderprofiel voorkwam. Een smet op hun blazoen. Nu had Goro net zoals Norino
Vastai in eigen boezem gekeken en de slang gevonden die hen allen had misleid.
De
opdrachten werden gegeven. Goro wist waar de moordenaar zich op dit moment
bevond. Hij was niet van plan om op dit punt zijn superieuren op de hoogte te
brengen. Dit was niet alleen tijdverlies, maar het was een ingecalculeerd
risico. Hoe ver was deze kanker verspreid in de Veiligheidsdienst? Onder wiens
beschermende vleugels kon dit alles gebeurd zijn? Iemand had de hand boven de
schuldige gehouden en de andere kant opgekeken. Goro Fukamizu had al een paar
ideetjes die hij nog even wou testen. Maar die zouden moeten wachten, dit waren
problemen voor later. Eerst moest de
moordenaar, de dader waar zij zo lang naar gezocht hadden op heterdaad worden betrapt.
Dan zou Goro en zijn team hem eens goed de duimschroeven aandraaien. Zo hard,
dat hij zou kraaien als een haan alsof het nooit morgen zou worden!
Verschillende
tot de tanden gewapende mensen vertrokken met hun zwarte geblindeerde autobots.
Goro regelde een filelijn voor zijn rekening. In zijn functie kon hij dit met
een simpel gecodeerd bericht naar de verkeerscentrale bekomen. Geen enkele
vreemde autobot zou op deze weg hun voertuigen belemmeren. Hoe had hij zich zo
voor de gek kunnen houden?
Shi Udesama, nu hoofdinspecteur in vervanging
van de overleden Norino Vastai, was op ieder moment van alle moorden niet
alleen afwezig geweest op het hoofdkantoor, maar de historiek van zijn
transponder bewees dat hij steeds aanwezig was op de plaats delicten. Je zou op
het eerste gezicht dit maar normaal vinden. Een adjunct-inspecteur op een
plaats delict is nu eenmaal geen uitzondering Het interessante aan de
tijdsnotaties was dat hij er zich al bevond nog vóór men de moorden had
doorgegeven aan de Veiligheidsdienst. Er was geen enkele twijfel mogelijk. Zijn
collega, zijn overste nu, was de man waar ze al zo’n lange tijd op jaagden. Het
spook in het witte laken had een gezicht gekregen. Goro hoopte enkel dat hij op
tijd kwam. De transponder van Shi’s autobot gaf aan dat hij zich bij het huis
van Arturo Mitsukai en Sachiko Matai bevond. Dit huis was nu de eigendom van
Yukiko Mitsukai. Was zij z’n volgende slachtoffer?
……..
Ze sprongen alle twee
door de geopende schuifdeur van de opgedreven bolide van Edmond Foster. Iléna
kwam even later doodgemoedereerd op haar hoge hakken aangewandeld en zette zich
naast Edmond terwijl ze met een zwaai haar kepie het raam uitwierp. Edmond keek
naar haar. ‘Kunnen we?’
‘Da!’ was het enige woord die ze zei, al was
het met een zalige glimlach op haar mond. Edmond liet dit zich geen twee keer
zeggen. Zoveel Russisch kende hij wel. Hij tikte op een aantal punten op zijn
console waarmee hij zijn voertuig bestuurde en Iléna en de gebroeders Volkov
voelden de kracht van de versnelling. Ze werden alle drie in hun zetels
achterover gedrukt toen het voertuig in een zevental seconden reeds de honderd
kilometer per uur overschreed. Edmond voelde zich in zijn nopjes.
Niettegenstaande de halsbrekende snelheid zorgde de ontwijkingunit ervoor dat
ze op niets botsten. Mits een paar ingenieuze ingrepen en een sterk staaltje
van de racekunsten van Edmond Foster waren
ze in een mum van tijd een heel eind verwijderd van The Old World Highest.
Op het moment dat ze de toren hadden verlaten, waren
hun oortjes actief. Joeri had een dringende boodschap voor iemand waarvoor hij
in de vorige weken een speciale genegenheid was gaan ontwikkelen. ‘Hoi, hier
Joeri, we zijn heelhuids buiten geraakt Lucy, maar ik weet niet of de software
zijn werk heeft kunnen doen. Toen de hulptroepen bijna door de deur waren
geraakt, zijn we zoals afgesproken via de luchtkoker en dankzij de plannen die
jij op de kop hebt weten te tikken tot bij Iléna geraakt. Laat ons zoals
overeengekomen te samen komen in de oefenruimte, daar kunnen we dan de rest
vertellen…Ya tebya lyublyu, Lucy.’ Nikolaj grijnsde naar Joeri en kreeg prompt een
broederlijke por in zijn ribben. De lach op Joeri’s gezicht was niet weg te krijgen nu hij veilig en wel terug met
Lucy kon spreken.
Lucy weende van opluchting. Ze had gevreesd dat
haar lieve Joeri waar ze zo op gesteld was geraakt, niet meer terug zou zien. Lucy
had een paar kleine woordjes Russisch geleerd en had begrepen dat Joeri zei dat
hij van haar hield. ‘Ya tebya lyublyu, Joeri,’ zei ze in zijn taal terug,
tussen een paar snikken door. Toen Joeri aan Lucy vertelde dat hij nog nooit in
zo’n snelle glider had gezeten, fronste ze even haar wenkbrauwen.
‘Zeg Edmond dat hij het voorzichtig aan doet.
Ik wil nu geen ongelukken meer op het laatste moment! Niettemin, een grote proficiat
aan iedereen, als ik eerlijk moet zijn had ik het niet durven dromen dat het
allemaal goed zou aflopen. Tot straks, Joeri.’ Ze drukte af en droogde haar
tranen van geluk.
Direct werd ze weer de pragmatische Lucy, de
vrouw die niet zozeer voorrang gaf aan emoties maar aan procedures en
veiligheidsmaatregelen. Ze dacht aan het doel van hun opdracht. Wanneer zouden
ze weten of het virus werkte? Feliciano zou hiermee wel raad weten, vermoedde
ze. Samen met Gerekko Dai in Sanctuary zouden ze hun groep daarover wel iets
meer kunnen vertellen. Ze hoopte maar dat al die moeite niet voor niets was
geweest. Maar nu moest ze voortmaken wilde ze op tijd bij haar vrienden zijn.
Haar autobot was niet zo snel als die van Edmond maar zij bevond zich dichter
bij de plaats waar ze hadden afgesproken.
……..
Goro had uiteindelijk iedereen
opgetrommeld die vrij was om aan de actie deel te nemen. Hij had de transponder
van Shi Udesama in het oog gehouden. Die bleef
op de coördinaten van 10 Chome ChiYoda-Ku, Tokio als
een neonlicht aan en uit blinken. Heel in het kort beschreef hij de situatie.
Met hun neus op de feiten gedrukt stond iedereen voor schut. Zelfs Goro voelde
zich beschaamd dat hij dit niet opgemerkt had.
Ondertussen had hij via een collega
die beter wegwijs was met de computerprogramma’s ontdekt dat Shi ook bij zijn
opdracht voor het andere bureau regelmatig grote afstanden had afgelegd om
slachtoffers te maken. Steeds met hetzelfde MO. Ze hadden de historiek van zijn
transponder nageplozen en gezien dat hij zich regelmatig naar een huis in
Sanctuary begaf. Goro deed beroep op een bevriende rechter om de documenten te verkrijgen
om een huiszoeking te doen op deze plaats.
Wat
een andere ploeg die daar naartoe gezonden werd vond in de kelder was overweldigend.
Een echte martelkamer ingericht om zijn slachtoffers langzaam te doden was niet
het minste van de bewijzen. Naast de bloedsporen in deze ruimte waar een
groentje die mee was al over zijn nek van ging, vonden ze nog een aantal andere
aanwijzingen die bewees dat ze op het goede spoor zaten. Ze vonden ook nog een
muziekinstallatie die het Requiem van Mozart speelde toen ze die aanzetten. De
originele teksten van die melodie en de vertaling lag er zomaar gratis bij. Er
zouden nog wel zaken worden gevonden die men als bewijs in deze zaak zou
klasseren. DNA-sporen van slachtoffers die hem officieel zouden aanwijzen als
moordenaar van deze onfortuinlijke mensen. Maar dit was het werk van de
technische ploeg om deze te verzamelen en het labo zou ze dan verder
onderzoeken, analyseren en een rapport indienen.
Het waren allemaal elementen die
verantwoordden wat Goro nu deed. Zijn collega’s waren bedrukt. Ja, zelfs
geschokt door de feiten, maar op hun gezicht lag een vastberaden uitdrukking.
‘We
gaan deze kanker in ons midden uitsnijden. En we gaan tot op het bot, tot er
niets meer overblijft van die smerigheid,’ had Goro Fukamizu hen met luide stem toegesproken. De
orders die hij hen gaf waren simpel. ‘Jullie hebben het adres waar hij zich nu
bevindt. Bescherm in eerste geval het slachtoffer dat hij nu wil maken. Ik hoop
dat we nog niet te laat zijn en breng de heer Udesama binnen dood of levend.
Neem geen risico’s. Ik zou hem liefst levend arresteren, maar hij is jullie
leven niet waard. Als het niet anders kan, is dood in dat geval een heel
aanvaardbare optie.’ Een boze Goro Fukamizu gaf het sein. Zo had het team hem
nog nooit gezien.
Een groep van twintig
man vertrokken naar het adres dat Goro hen had doorgegeven. Ze hadden de
opdracht om de plaats delict in stilte te benaderen, te omsingelen en de
omgeving te barricaderen zodanig dat Shi geen mogelijkheid had om weg te
vluchten. Eindelijk, een overduidelijk spoor naar de moordenaar! Maar Goro had
nooit gedacht dat zijn collega en nu zelf zijn overste verantwoordelijk was
voor de moorden. Soms lag de waarheid voor te grijpen, net voor je neus en toch
zag je het niet. Goro dacht eraan dat hijzelf nog had voorgesteld om een aantal
mensen zoals Shi uit de lijst te weren, mensen die zogenaamd boven alle
verdenking stonden. Gelukkig dat hij de query voor het tijdsgebruik niet had
gestart op de selectieve lijst maar dat hij de volledige personeelslijst erdoor
had gedraaid. Een toevalstreffer waarvoor hij nu alle goden dankte.
Zouden ze nog op tijd
zijn? Was Yukiko Mitsukai wel het volgende slachtoffer? Ze was de laatste tijd
veel gezien met Stephen March die ook een familielid had verloren aan Shi Udesama.
Een diplomaat die Norino Vastai nog op het bureau had laten komen en die hem
een videostick had overhandigd met verschrikkelijke beelden van de moord op
zijn halfzuster Suzy Chang. Hij kon het niet geloven dat hij zoveel jaar met
een psychopaat had te samen gewerkt. Weerzinwekkend was een term die hem nog te
sympathiek leek om als etiket op zijn collega te plakken. Goro had nu wel al de
hogere echelons overgeslagen om tot de actie over te gaan. Hij vermoedde dat er
mensen waren die de hand boven het hoofd van zijn collega hadden gehouden.
Daarom, als het kon, wou hij Shi levend te pakken krijgen. Goro zou het uit hem
persen, desnoods met geweld. Deze zaak zou men uitspitten tot ze alle lijken
uit de kast hadden gehaald. Tot ze iedereen die hier maar mee in de verste
verte te maken had aan de schandpaal hadden genageld.
……..
dinsdag 8 november 2016
Nu bij LULU uitgeverij te koop voor 5 USD in plaats van 10 USD, Engelse poëzie in solden!!!
Drink je tipsy met Engelse poëzie van Rudi J.P. Lejaeghere
'Really a bargain'
(geen verplichting natuurlijk)
http://www.lulu.com/shop/rudi-jp-lejaeghere/a-glass-of-poetry/ebook/product-22437672.html
Hier een paar uittreksels:
A flight full of words
...sentences taken
from my lips
by the wind,
swirling through each other,
stringed together in a meaning...
from my lips
by the wind,
swirling through each other,
stringed together in a meaning...
A look inside
...I don’t know if it was
just a coincidence
or less than intention,
but without willing
I looked inside and saw...
just a coincidence
or less than intention,
but without willing
I looked inside and saw...
Amen
...in pain, drawn on his distorted face
signed by shades on his hollow cheeks
the blessing of the cross,
his final placein the living world,
with his eyes he seeks...
signed by shades on his hollow cheeks
the blessing of the cross,
his final placein the living world,
with his eyes he seeks...
Aromatic spell
...Frankincense, patchouli and wild, wild sage,
I taste the heaven, the sea and the stage...
I taste the heaven, the sea and the stage...
As the song
...Can I sing a blackbird
or a lark in the air
do I want to butterfly a flower...
or a lark in the air
do I want to butterfly a flower...
Autumn siege
...A blanket full of hues of grey
glides hazy in quiet past
sad clouds of fall that trave...
glides hazy in quiet past
sad clouds of fall that trave...
maandag 7 november 2016
woensdag 26 oktober 2016
Requiem: Hoofdstuk 49 (2e deel)
....
De autobot waarin ze zaten was geen
gewone doordeweekse autobot die men gebruikte om naar het werk te gaan of om te
gaan shoppen in het weekend. Het was een kunstwerkje van Edmond Foster. Van buitenaf zou je misschien als enige
opmerking kunnen geven dat hij iets groter uitviel dan vele van de voertuigen
die men heden ten dage tegenkwam. Hij had een perfecte verhouding lengte ten
opzichte van zijn gewicht en stroomlijn, waardoor hij al heel wat sneller bewoog
dan het gewone vervoermiddel. Onder de motorkap had onze fysicus ook wat kleine
veranderingen aangebracht die het vermogen van zijn vervoermiddel verdubbelde.
Het was zijn enige hobby. Het pimpen van auto’s en opdrijven van hun
mogelijkheden. Hij had binnenin de cabine allerlei snufjes ingebouwd. Van
stereo-installatie tot een bar met koeling voor de champagne. Zelfs een systeem
die alle camera’s en radars kon opsporen en probeerde te ontwijken. Edmond
Foster had nog nooit een snelheidsboete gekregen, niettegenstaande hij wel
hield van de kick van het testen van de kracht en de snelheid van de voertuigen
die hij persoonlijk onder handen had genomen.
‘Ik hoop dat Gekko het juist geeft
met het virus en dat het zich doorzet naar de soldaten die de Nieuwe Wereld
gaan aanvallen. Jammer, heel jammer voor de gevolgen voor die mensen, ik krijg
er soms nachtmerries van,’ sprak een bezorgde vrouwelijke stem.
‘Dat heb ik gehoord, Lucy!’ klonk
het streng in haar oortje. ‘Maar je hebt volkomen gelijk. Iedereen maakt ooit
eens een fout…ik hoop enkel niet dat ik de mijne juist nu heb gemaakt.’ Dat was
Gekko weer, verwaand en toch anders. Alles wat hij zij kon zo verkeerd begrepen
worden, maar wie hem kende, wist dat hij een gouden hart had en het allemaal
goed bedoelde.
Gekko had via de satelliet en Edmond
vanuit zijn bolide geen bedrijvigheid gezien rond de toren. Enkel de komst van
die Philip Collins, maar blijkbaar had Iléna daar komaf mee gemaakt.
Waarschijnlijk was er meer commotie in de ondergrondse parking ter hoogte van
de lift naar De Kelder.
‘Klaar,’ zei Iléna. ‘Nu kan ik enkel
nog wachtten, Gekko?...Gekko, ik hoor je niet meer.’ Iléna probeerde nog een aantal
maal Gekko op te roepen maar er kwam geen reactie meer.
Edmond en Lucy hadden enkel nog haar
eerste woord gehoord. ‘Klaar?’ en dan viel alles uit. Ze kregen ook geen
verbinding meer met Gekko, nog met Joeri en Volkov als ze op een andere
frequentie probeerden die Gekko voor hen had voorzien.
‘Problemen?’
vroeg een angstige Edmond.
Lucy
beet het laatste restje nagel van haar pinkje af. Ze had er voor gekozen om
thuis te blijven, maar achteraf gezien was dit misschien een verkeerde keuze
geweest. Nu moest ze alles van zo ver meemaken, enkel verbonden via het oortje.
Maar nu hoorde ze niets meer. Ze moest zich bedwingen om niet in haar eigen
wagen springen en zich naar de ‘Old World Highest’ begeven.
……..
Het was een vervelende taak. En tot
nu toe had het geen oplossing op hun problemen gegeven. Goro Fukamizu was aan
de zoveelste persoon bezig op zijn lijst. Iedereen die hij tot nu gecheckt had,
was met een luizenkam geanalyseerd. Er was niets belangrijks uitgekomen. Een
paar jeugdzondes die een aantal mensen hadden achtergehouden bij hun
sollicitatie bij de Veiligheidsdienst. Goro was zijn tijd aan het verliezen en
hij wist het. Aan de andere kant was het zo afgesproken. Hij zou de uitgedunde
lijst één voor één afgaan en zijn commentaar bij iedere naam schrijven.
Misschien diende het later nog voor iets, hij zou het niet weten. De tijd zou
het uitwijzen.
De tijd! Zijn gedachten werden plots
in een bepaalde richting gestuurd. Hoe hersenen werkten wist hij niet, hij was
geen wetenschapper. Een inspecteur of adjunct-inspecteur moest naast de harde
kille feiten soms ook vertrouwen op de ideeën die door zijn hoofd flitsten,.
Hij moest de grillen van zijn voorgevoelens, zijn zesde zintuig als het ware,
op een zeker moment volgen en de feiten naast zich neerleggen. De stille
stemmen die hem leidden in een onderzoek waren even belangrijk. Goro had een
volledige lijst van slachtoffers met een
korte beschrijving waar en hoe ze om het leven waren gekomen. Maar wat vooral
van belang was in dat wat hem nu door het hoofd spookte was de dimensie ‘tijd’.
Tijd kon hem hier iets leren.
Aan de ene kant had hij een lijst
met eventuele mogelijke tipgevers of een mol binnen de Veiligheidsdienst en aan
de andere kant had hij de gegevens over de slachtoffers van de seriemoordenaar.
Hij verwerkte in zijn analyse een aantal parameters die zouden checken waar de
personen van de lijst zich bevonden ten tijde van de moorden. Waren ze thuis,
waren ze op hun werk of hadden ze op dat moment geen alibi. Zijn vinger hing
boven de knop om de query te starten. Plots schoot hem iets door het hoofd. Hij
had vertrouwen in de snelheid en de kunde van de hedendaagse software. Hij
maakte daarom nog een aantal aanpassingen en liet zijn query los op de
databanken die ter zijner beschikking stonden.
Nu was het wachten op het resultaat
van zijn vraag. Gans het werkje begon hem op de duur tegen te staan. Shi, nu leider
van het onderzoek, had de bevoegdheden overgedragen gekregen van de overleden
hoofdinspecteur. De laatste dagen had dit aan de kwaliteit van hun samenwerking
geknaagd. Ze meden elkaar als het enigszins mogelijk was. Elk op zich,
verantwoordelijk voor een aantal mensen, hadden ze hun orders doorgegeven. Het
apparaat werkte…soms traag…maar uiteindelijk met de middelen die zij ter
beschikking kregen, werden er resultaten geboekt.
Hij nam nog een thee in afwachting
dat zijn query klaar zou zijn en uitgeprint werd. Na deze zaak zou hij andere
katten te geselen hebben. Zijn toekomst zou een andere weg inslaan. Zijn
verantwoordelijkheid, als vader, zou even belangrijk worden als zijn functie op
het werk. Het zou moeilijk te combineren zijn, dat hadden hij en zijn vrouw al
besproken. Nu hij de hoofdpost had mislopen met de daarbij horend financiële
beloning was dit niet evident.
Hij hoorde het geklik van de printer
die zijn resultaten aan het uitspuwen was. Goro haastte zich en nam scheurde de
eerste bladeren af. Met zijn vinger liep hij de commentaar en de
crossreferenties na die hij in de query ingebouwd had. Een naam kwam steeds
naar voor. Een persoon die bewonderenswaardig altijd dicht bij de plaats van de
misdaad aanwezig was. Zijn tijdsgebruik was de rode lijn die evenwijdig liep
met de tijdlijn van de moorden. Hoe kon dit? Hij begon de antecedenten van deze
persoon dieper te onderzoeken. In dit geval moest hij zeker zijn van zijn zaak!
……..
Michael stapte langzaam buiten de
serre met zijn Nihonto in de aanslag. Ik was ongewapend. Nou ja, niet helemaal.
Een Kami Akai’s wapen was zijn lichaam. Ik wist dat het heel link zou worden.
Iedere kans die ik kreeg zou ik moeten benutten. Het zwaard weerkaatste het
licht van de zon. Ik moest hem buiten de serre houden, weg van Stephen. Ik
schoof een paar passen achteruit en Michael volgde gedwee, zeker van zijn
overwinning. Tussen de serre en het theehuisje was er ruimte genoeg om tot
actie te komen. Ik regelde mijn ademhaling, zodanig dat ik vanbinnen alle
gedachten uitsloot. Ik moest onbevooroordeeld beginnen aan het gevecht, wat de
man ook had gedaan. Ik nam een verdedigende houding aan, probeerde de wind te
voelen, de geuren rond mij te scheiden en te definiëren. Ik liet de kracht van
de aarde door mijn voeten vloeien en nam in mijn vuist de kracht van het
licht…en sloot even mijn ogen!
Ik voelde de luchtverplaatsing van
zijn lichaam nog voor Michael mij bereikte en de zwaai van zijn armen had ik
voorzien. Terwijl ik reeds een uitwijkende beweging naar rechts maakte en mijn
lichaam naar de grond bewoog, zoefde het zwaard boven mijn hoofd en sneed de
lucht in stukken waar ik juist had gestaan. Mijn benen maakten een zwiepende
beweging, met de bedoeling Michael te vloeren. Maar die had hij ook zien
aankomen. Hij sprong in een zwierige salto over mij heen en ik stond nu dichter
bij de serre dan hem. Wat juist mijn bedoeling was geweest. Ik liet geen tel
verloren en in een paar tellen was ik bij de
deur van de serre en keerde me juist op tijd om. Ik deed een pas vooruit
en kon met gekruiste armen, de hoge slag voordat hij toekwam opvangen bij het
handvat van de Nihonto. Met al mijn kracht die ik in me had, gaf ik Michael een
knietje. Het is en blijft een dooddoener, maar de knie van een vrouw is een
gevaarlijk wapen voor de edele delen van de man. Michael blies in een keer al
zijn adem uit en trok zich met een pijnlijk gezicht achteruit, maar niet
vooraleer ik toesprong en hem nog een schop toediende tegen zijn schouder. Ik
had op zijn hoofd gemikt, maar hij struikelde half over een lage struik zodanig
dat mijn stomp zijn doel voor een deel miste.
De Nihonto was de sterkte van Michael
had ik ontdekt. Hij miste het doorzicht van de dans van het gevecht. In de
bewegingen van het zwaard was hij waarschijnlijk honderd procent een meester,
maar zonder zijn zwaard zou hij gecastreerd zijn. Dat was mijn doel, hem
ontmannen, zijn zwaard ontnemen als ik de kans kreeg en dan hem de kracht van
de Kami Akai laten voelen. Een wezen zoals hij verdiende niet minder. Met alle
voorbehoud voor de opdrachtgevers, maar ‘hij’ was de man die mijn ouders had vermoord.
Voor de rest zou Jack zorgen, schoot me even door het hoofd. Ik liet Michael de
tijd om zich te hernemen, weer adem te krijgen en zijn woede aan te wakkeren
door een glimlach op mijn gezicht te toveren. Een lach die mijn oog nooit zou
bereiken. Niet omdat hij direct weer in de aanval ging, maar ik kon niet
vrolijk zijn om de beul die mijn ouders doodde.
Hij was letterlijk en figuurlijk
geraakt in zijn mannelijkheid. In zijn ogen gloeide een waanzinnige blik toen
hij toesloeg, een uitdrukking van woede en weerzin, een vat vol kwaad dat hij
op mij wou neer laten komen. Ik had hem de weg naar Stephen ontzegd. De deur
van de serre was door mij versperd en voorlopig was Stephen veilig.
Michael had het deze keer op mijn
benen voorzien, misschien om mij eerst immobiel te maken en dan het werk met
een genadeslag af te maken, maar wat ‘hij’ kon, was voor mij een peulenschil.
Ik ontweek keer op keer zijn zwaard, voelde zijn aanvallen al voor hij ze
inzette. Zijn ogen verraden hem telkens bij elke aanval. Het zweet liep over
zijn voorhoofd en in zijn ogen. Hij
veegde af en toe met zijn mouw over zijn voorhoofd.
Ik nam een risico en liet de deur
van de serre onbeschermd en cirkelde rond hem. Ik nam positie met de zon in
mijn rug. Michael dacht niet meer aan Stephen wist ik. Hij wou mij eerst verslaan
en kleineren. Genoeg, ging het door mijn hoofd! Ik spande al mijn spieren en
bleef in een afwachtende houding staan. De sprong van de tijger was een van de
moeilijkste bewegingen in de Kami Akai. Je moest snelheid, kracht en
accuratesse combineren. Bij een mislukking zou ik gewond geraken, want ik moest rapper dan zijn zwaard
zijn.
Hij begon zijn beweging met een
achterwaartse zwaai om zijn zwaard kracht te geven, maar dan was ik al
vertrokken en op het moment dat hij halverwege zijn bedoelde slag was, had de
tijger hem geveld. Mijn lichaam kwam als een kogel tegen hem terecht. Mijn
duimmuis die niet zo zacht was als de naam zou vermoeden, kwam tegen zijn kin
terecht, een klein foutje want die was bedoeld voor zijn neus. Mijn andere hand
maakte een fractie van een seconde later contact met zijn borstbeen. Het
resultaat was dat hij als een blok neerging en zijn Nihonto losliet!
Ik snelde naar zijn wapen, nam het
vast en slingerde het ver weg in de tuin. Michael lag als een vis op het droge
te happen naar lucht en zijn ogen draaiden in zijn hoofd van de slag tegen zijn
kin. Ik liet geen seconde verloren gaan en sprong op hem, pinde hem met mijn
knie tegen de grond en gaf hem een paar rake klappen. Ik trok mijn linkerarm
achteruit en spande mijn spieren voor de genadeslag. Nu zou ik zijn neus niet
missen en het neusbeen in zijn hersenen slaan. Ik zag het gezicht van mijn
ouders voor mijn ogen flitsen en alle kracht werd in die ene slag voorbereid!
copyright Rudi J.P. Lejaeghere
donderdag 20 oktober 2016
Nominatie van Kurt Lejaeghere de meest beloftevolle jonge wetenschapper, EOS-pipet 2016
Ria en ik zijn blij om te laten weten dat onze oudste zoon, Kurt, genomineerd is voor de EOS-pipet 2016, de bekroning voor de meest beloftevolle jonge wetenschapper.
Met de link hieronder kan je het artikel van EOS (partner van Scientific American) lezen en kan je voor hem stemmen. Alvast bedankt ook in naam van Kurt
Alvast bedankt ook in naam van Kurt
Nominatie van Kurt Lejaeghere de meest beloftevolle jonge wetenschapper, EOS-pipet 2016
Ria en ik zijn blij om te laten weten dat onze oudste zoon, Kurt, genomineerd is voor de EOS-pipet 2016, de bekroning voor de meest beloftevolle jonge wetenschapper.
Met de link hieronder kan je het artikel van EOS (partner van Scientific American) lezen en kan je voor hem stemmen. Alvast bedankt ook in naam van Kurt
Alvast bedankt ook in naam van Kurt
vrijdag 14 oktober 2016
Requiem: Hoofdstuk 49 (1e deel)
49
‘Jack! Wat een verrassing. Mijn God,
ik dacht dat je dood was. Men vertelde me dat je aan je verwondingen bezweken
was. Schat, wat ben ik blij…’ haar stem stokte toen hij zijn Glock 22 op haar
richtte. ‘Wat doe je nu, Jack?’ Ze was verwonderd dat hij bij haar was geraakt.
Ze had ondertussen al drie maal op de alarmknop onder haar bureau geduwd om
haar veiligheidsmensen op te roepen.
Normaal gezien konden ze ieder moment de deur platlopen en Jack overmeesteren.
Maar ze wachtte tevergeefs! Niemand kwam en het bleef stil.
Jack zag haar verbleken en
glimlachte. ‘Senator Angela White… “De Witte Engel”, geef toe, niet echt origineel.
Mag ik je uitnodigen, Senator White voor een glaasje,’ en hij wees met zijn
pistool naar de bar in haar bureau. ‘Voor mij een Chivas…een Original, als je
dat hebt, ik denk dat ik iets te vieren heb. Moest ik een drankje kiezen voor
jou zou ik het bij iets heel sterks houden, je zou het straks nog nodig kunnen
hebben.’
‘Ik begrijp het niet, Jack,’ haar
ogen schoten vuur en zochten naar een weg om uit deze impasse te komen, ‘waarom
die vijandelijkheid? Wat heb ik je misdaan, ik dacht gewoon dat je gestorven was
aan je verwondingen en dokter Yiu
Sing gaf geen teken van leven meer. Ik ben er tot op de
dag van vandaag nog niet goed van. Dan verschijn je voor mijn neus, gezond en
wel en ik ben formidabel blij je te zien, blij dat je leeft en ik weet niet wat
of hoe dit allemaal kan? Maar je bedreigt me hier, in mijn eigen huis met een
wapen? Wat in hemelsnaam denk je dat ik je misdaan heb, is alles goed met je?
Moet ik medische hulp inroepen?’
Jack lachte. ‘Roep zoveel heiligen
en helpers als je wilt. Niemand zal je horen. Je bent door God en je vrienden
verlaten. Maar blijf van je mobieltje af of ik schiet je recht in je hand.
En…het knopje onder je bureau, als je nog eens wilt duwen voor mij moet je het
niet laten, maar ik denk dat je ondertussen mag veronderstellen dat we niet
direct zullen gestoord worden! Dan geeft ons wat tijd om te keuvelen over de
goeie ouwe tijd en nog een paar zaken die ons aanbelangen.’
Senator Angela White’s gezicht werd
nog bleker dan het al was. Jack had haar Veiligheidsdienst uitgeschakeld. Ze
besefte dat ze hem had onderschat. Zes getrainde mannen die de orders kregen
eerst te schieten en dan pas vragen te stellen. Jack had wel schrammen, maar
als ze goed keek waren deze al aan het genezen. ‘Jack, je moet iets verkeerd
begrepen hebben, nogmaals wat heb ik verkeerd gedaan? Je vroeg om hulp en ik
heb je een dokter gezonden. Ik weet dat dokter Sing je gevonden heeft in de
grot waar Michael zich verschool. Om de liefde Gods, wat is er gebeurd, vertel
het me?’ Ze moest haar toneeltje spelen, ze kon zich niet veroorloven om tegen
een professioneel huurmoordenaar als Jack Sterlington iets toe te geven. Maar
hij was haar minnaar geweest, kon dat niet meetellen? Ze bewoog haar rechterhand
langzaam naar beneden. In een lade zat een geladen semiautomatische Baretta 9mm.
Het was een oudere versie van een pistool die ooit nog door het Amerikaanse
leger gebruikt werd. Ze kon ermee overweg en het wapen was goed onderhouden. Ze
hield van het wapen omdat het een cadeau van haar vader was en het een prachtig
exemplaar was, uitgevoerd in goudkleur en met een houten gepolierde kolf. Als
ze maar één klein kansje kreeg…
‘Nee, Angie…probeer dat niet of ik
schiet je vingers eraf. Je bent geen partij voor mij. En trouwens, ik wil je
heel kort vertellen wat er gebeurd is.’
Senator White keek hem met gespeelde
verbazing aan. Haar hand trok ze terug alsof ze zich gebrand had. Op dit moment
waren de troepen van Douglas Porter onderweg. De opdracht voor de aanslag op de
president en de vice-president waren doorgegeven. Het was een sneeuwbal die aan
het rollen was en Jack zou hem niet stoppen. Maar zou hij haar doden? Dan was
alles voor niets geweest.
‘Een heel korte samenvatting in
enkele woorden, Angie.’ Hij wist dat ze die vervorming van haar naam niet graag
hoorde. Een reden te meer om hem te gebruiken. ’Code 99 ontvangen, antwoord
Code 37, ik herhaal code 37,’ en hij keek haar onbewogen aan.
‘Ik begrijp die spionnentaal niet,
Jack. Wat betekenen die codes, God, wat doe je me aan, ik word er niet goed
van.’ Ze wuifde zich met haar hand wat lucht toe. Geen toneel zag Jack, want er
begonnen zich kleine zweetdruppeltjes op haar voorhoofd en bovenlip te vormen.
Ze deed het in haar broek van angst. Angela White wist wel degelijk wat er
gaande was!
‘Als je denkt dat je te maken hebt
met een onnozelaar, Angie, dan doe je me onrecht. Ik weet dat je die codes in
je tweede linkerschuif liggen hebt, met nog vele andere, die allemaal iets
betekenen. Code 99 is de opdracht om iemand te vermoorden en code 37 is die
voor de aanvaarding van de job. Ik heb die zin met die codes horen uitspreken
door dokter Sing. “Jij” hebt hem opdracht gegeven op me te vermoorden…Neen,
ontken het niet, beledig mij niet nog meer dan je al hebt gedaan. Hij heeft het
me trouwens onder wat lichte druk verteld.’
Angela White zakte wat door, haar
ogen vertoonden angst. Angst voor zichzelf. Angst om het proces wat ze in gang
had gestoken niet zou overleven. Ze had geen medelijden met de families van de
soldaten die hun man of vrouw voorgoed verloren waren omdat hun herinneringen
aan hun geliefden waren gewist. Ze had geen medelijden met al die slachtoffers
die Michael had gemaakt. Ook niet met de slachtoffers die het leger zou maken
in de Nieuwe Wereld. Ze dacht enkel aan zichzelf, aan de tijd en de moeite die
ze in de zaak had gestoken. De overtuigingskracht, die ze tegenover de mensen
die ze aangetrokken had om de financiering van het project rond te krijgen, had
moeten gebruiken. De overreding van een grote groep senatoren die ze aan haar
kant had gekregen, mits hier en daar wat emotionele chantage. Al dat werk voor
niets?
Ook Jack besefte dit allemaal. Hij
kon deze gedachten in de smekende uitdrukking in haar ogen lezen. Zelf voelde hij
zich even schuldig dat hij een eind weg mee was gegaan op die weg, samen met dat
egoïstisch kreng dat enkel maar aan zichzelf dacht.
‘Schenk
ons dus iets in, Angie, we wachten even op het ochtendjournaal. Ik denk dat je
trouwens sowieso nieuws verwacht, niet?
……..
Joeri en Nikolaj hadden de CCD
ontmanteld en hadden via de hardware die bloot kwam te liggen een verbinding
kunnen leggen met de harde schijf - waarop er
wel een USB-aansluiting te vinden was – en hun stick met het
Requiemvirus. Ze hadden de opdracht op het loshangend toetsenbord ingetikt en
de software van de stick werd gedownload in de CCD. Hoelang dit zou duren,
wisten ze niet. Gekko had geen kennis van de CCD. Hij had verondersteld dat hij
zou werken als een gewone computer en daar had hij gelijk in. Maar de
overdrachtsnelheid hangt af van het apparaat met de laagste snelheid. Het kon
de stick zijn, maar ook de CCD. Ook Gekko wist niet hoelang de download zou
duren.
Ze hoorden al een tijdje lawaai aan
de andere kant en ieder moment konden ze bezoek verwachten. Ze gaven een sein
naar Gekko die op zijn beurt Iléna verwittigde. Zij wist wat ze moest doen. Iléna
spoedde zich naar de afgesproken plaats op het gelijkvloers en begon aan een
werkje wat ze niet gewoon was.
Buiten de Old World Highest wachtte
een donkerblauwe autobot met een lijvig persoon aan de console en ergens thuis
zat een zenuwachtige vrouw die wenste dat ze met Edmond was meegegaan. Ze
hadden beiden de operatie mee gevolgd en hoorden juist dat Gekko nog maar eens
Iléna aanspoorde om haast te maken. Edmond Foster zweette, maar dat deed hij
meestal. Nu was het echter van de spanning. Hij wou zijn deel doen in de operatie
en zijn compagnon Lucy Nicholson zat op haar vingernagels te bijten van angst
dat Joeri iets zou overkomen. Ze had ook zo’n ding in haar oor gestopt en kon op
die manier ook de gesprekken volgen. Ze had wel sympathie voor Nikolaj, maar
ondertussen was Joeri haar vriend en minnaar geworden. Op haar ouderdom had ze
dit nooit meer verwacht en dan nog met
een Rus. Haar vader zou zich omdraaien in zijn graf. Hij was anti-Russisch
geweest, oude ideeën en gevoelens die hij van zijn ouders had overgeërfd. Het
was iets dat men niet uit zijn hoofd kon praten zolang hij leefde. En nu was ze
smoor op Joeri Volkov. Liefde verlegt grenzen, zegt men. Er zou dan toch wat
waarheid zitten in al die gezegden die ze vroeger als bijgeloof beschouwde!
.... (wordt vervolgd)
copyright Rudi J.P. Lejaeghere
zaterdag 25 juni 2016
I fear
To look behind over my
shoulder,
To see the temporary in the
pictures,
The flowers and the breakdowns,
Forgetting how beautiful, how
bad,
Too far in the past,
The sight is losing ground,
The heart so sensitive and
weary;
Love, the child on his way,
No seed the sower spills,
The breath hard and sultry,
The mouth embraces the lips
And scrutinizes and tastes,
Eating lips with a strawberry round.
How close the ground has come,
Days, nights too short,
All the roads and dreaming
fields,
To reflect on, to muse
And missing things;
To bed down in an arch and
curvature,
To blow on the little hairs around
the bellybutton
And the small fluff within
Planted, a plan more or less
And never evermore so tender.
The regret about the impermanence
of everything
Softly tucked in at night with
an eiderdown
Of sleep and oblivion
Coming out of a little box of
the pharmacist
Around the corner;
Without words and silently,
Looking only at the eyes,
Just now seeing the little
crow’s-feet,
And it sleeps so beautiful, so peaceful:
I fear for that moment
It will be forever.
© Rudi J.P. Lejaeghere
25/06/2016
vrijdag 24 juni 2016
Ik vrees
Over
de schouder te kijken,
Het
tijdelijke in de beelden zien,
De
bloemen en het bezwijken,
Vergeten
hoe mooi, hoe erg,
Te
ver in het verleden,
Ook
het zicht moet wijken,
Het
hart zo week en moe;
De
liefde, het kind op weg,
Geen
zaad verspilt de zaaier,
De
adem hard en zwoel,
De
mond omvat de lippen
En
doorgrond en proeft,
Eet
lippen met aardbei rond.
Nader
is de grond gekomen,
Dagen,
nachten veel te kort,
Alle
wegen, velden dromen,
Overpeinzen,
mijmeren
En
dingen missen;
In
kromming en welving aanliggen,
De
kleine haartjes rond de navel
Blazen
en het pluisje binnenin
Geplant,
gepland of min of meer
En
nooit meer zo teder meegemaakt.
De
spijt om vergankelijkheid
die
’s avonds met een deken dons
Van
slaap en vergetelheid
Uit
een doosje van de apotheker op de hoek
Wordt
zachtjes toegedekt;
Zonder
woorden stil,
Enkel
maar kijken naar de ogen,
Nu
pas de kraaienpootjes zien,
een
lach sluimert nog op het gezicht,
en
slaapt zo mooi, zo vredig:
Ik
vrees voor het moment
©
Rudi J.P. Lejaeghere
24/06/2016
dinsdag 21 juni 2016
My Last Poem
This is the last and sixteenth poem in the collection 'Under the Wings of the Raven'
In rank the full collection of poems are:
1. Night
2. The Shadows
3. In the Dark
4. A Macabre Dance
5. An Hour Past Midnight
6. Field of Marble
7. The Horseman of the Night
8. A way out of the Night
9. One of the Walking Dead
10. Skeletons Skinned
11. But Sleep...not yet!!!
12. Camera Obscura
13. Werewolf
14. The Quiet after the Storm
15. Lost Soul
16. My last poem
This is my last poem,
A swan song of only black
notes,
As always, I’m writing with
poisonous thorns
And my dark, dark blood,
Now more than ever with the
end so near.
There is no heaven, only a dooming
hell,
Filled with the obligatory
devils and demons,
Burning flames, with a consuming
fire,
Eating away the leftovers of
hope in me.
I’m crying too late the greedy
tears of repentance,
Upon the road of my easy
intentions,
I’m crying my words on a
whirlpool of wind,
A grandiloquent cacophony of a
Babel-like confusion.
A will about taking all the
wrong turns,
About the loss of something I
never had,
A guilt, heavier than gravity
itself,
A millstone drowning me, even
deeper.
Farewell, you who loved me
unjustly,
Goodbye, heart eaters and soul
breakers,
I’ll see you down there,
Because after all, make no
mistake
Everyone deserves his own piece of hell.
Today, I’m looking for the
last time at my mirror image,
I see the ugly duck, the one
thought it would become a swan,
This is my irritating
quacking,
Before I rest forever under
the Wings of the Raven,
This is my last poem…
Or maybe not.
© Rudi J.P. Lejaeghere
21/06/2016
music: www.purple-planet.com
music: www.purple-planet.com
Mijn Laatste Gedicht
Dit is het laatste en zestiende gedicht in de reeks 'Onder de Vleugels van de Raaf'
In volgorde is de volledige verzameling van gedichten in deze reeks:
1. Nacht
2. De Schaduwen
3. In het Donker
4. Danse Macabre
5. An Hour Past Midnight (enkel in het Engels)
6. Veld van Marmer
7. De Ruiter van de Nacht
8. Een Weg uit de Nacht
9. Een van de Wandelende Doden
10. Het Klikken van Skeletten
11. But Sleep...not yet!!! (enkel in het Engels)
12. Camera Obscura
13. Weerwolf
14. De Stilte na de Storm
15. Verloren ziel
16. Mijn Laatste Gedicht
Dit
is mijn laatste gedicht,
Een
zwanenzang van enkel maar zwarte noten,
Zoals
altijd schrijf ik met giftige doornen
En
mijn donker, donker bloed,
Nu
nog meer met het einde in zicht.
Er
is geen hemel, alleen een verdoemende hel,
Gevuld
met de obligate duivels en demonen,
Likkende
vlammen met een vuur dat verteerd
Wat
nog rest van de stukjes hoop in mezelf.
Ik
ween te laat de gulzige tranen van berouw,
Op
de weg van mijn gemakkelijke voornemens,
Ik
ween mijn woorden op een wervelende wind,
Een
grootsprakerige kakofonie van Babelse klanken.
Een
testament over het inslaan van de verkeerde straten,
Het
verliezen van wat ik nooit heb gehad,
Een
schuldgevoel zwaarder dan de zwaartekracht zelf,
Dat
mij als een molensteen nog dieper trekt.
Vaarwel,
jullie die ten onrechte van mij hielden,
Tot
ziens, hartenvreters en zielenbrekers,
Ik
zie jullie daar straks beneden wel,
Want
besef, ieder verdient zijn eigen stukje hel.
Vandaag
kijk ik voor het laatst naar mijn spiegelbeeld,
Zie
ik de lelijke eend die dacht dat hij ooit een zwaan zou worden,
Dit
is mijn irriterend gekwaak,
Alvorens
ik voor altijd rust onder de Vleugels van de Raaf,
Dit
is mijn laatste gedicht…
Of
misschien toch niet.
©
Rudi J.P. Lejaeghere
21/06/2016
PS : De ingesproken versie in het Engels zal nog volgen.
Abonneren op:
Posts (Atom)