Dichter bij huis - Poet at home

To look behind over my shoulder, To see the temporary in the pictures, The flowers and the breakdowns, Forgetting how beautiful, how bad, Too far in the past, The sight is losing ground, The heart so sensitive and weary; Love, the child on his way, No seed the sower spills, The breath hard and sultry, The mouth embraces the lips And scrutinizes and tastes, Eating lips with a strawberry round. How close the ground has come, Days, nights too short, All the roads and dreaming fields, To reflect on, to muse And missing things; To bed down in an arch and curvature, To blow on the little hairs around the bellybutton And the small fluff within Planted, a plan more or less And never evermore so tender. The regret about the impermanence of everything Softly tucked in at night with an eiderdown Of sleep and oblivion Coming out of a little box of the pharmacist Around the corner; Without words and s

Over de schouder te kijken, Het tijdelijke in de beelden zien, De bloemen en het bezwijken, Vergeten hoe mooi, hoe erg, Te ver in het verleden, Ook het zicht moet wijken, Het hart zo week en moe; De liefde, het kind op weg, Geen zaad verspilt de zaaier, De adem hard en zwoel, De mond omvat de lippen En doorgrond en proeft, Eet lippen met aardbei rond. Nader is de grond gekomen, Dagen, nachten veel te kort, Alle wegen, velden dromen, Overpeinzen, mijmeren En dingen missen; In kromming en welving aanliggen, De kleine haartjes rond de navel Blazen en het pluisje binnenin Geplant, gepland of min of meer En nooit meer zo teder meegemaakt. De spijt om vergankelijkheid die ’s avonds met een deken dons Van slaap en vergetelheid Uit een doosje van de apotheker op de hoek Wordt zachtjes toegedekt; Zonder woorden stil, Enkel maar kijken naar de ogen, Nu pas de kraaienpootjes zien, een lach sluimert nog op h

This is the last and sixteenth poem in the collection 'Under the Wings of the Raven' In rank the full collection of poems are: 1. Night 2. The Shadows 3. In the Dark 4. A Macabre Dance 5. An Hour Past Midnight 6. Field of Marble 7. The Horseman of the Night 8. A way out of the Night 9. One of the Walking Dead 10. Skeletons Skinned 11. But Sleep...not yet!!! 12. Camera Obscura 13. Werewolf 14. The Quiet after the Storm 15. Lost Soul 16. My last poem This is my last poem, A swan song of only black notes, As always, I’m writing with poisonous thorns And my dark, dark blood, Now more than ever with the end so near. There is no heaven, only a dooming hell, Filled with the obligatory devils and demons, Burning flames, with a consuming fire, Eating away the leftovers of hope in me. I’m crying too late the greedy tears of repentance, Upon the road of my easy intentions, I’m crying my words on a whirlpool of wind, A grandiloque

Dit is het laatste en zestiende gedicht in de reeks 'Onder de Vleugels van de Raaf' In volgorde is de volledige verzameling van gedichten in deze reeks: 1. Nacht 2. De Schaduwen 3. In het Donker 4. Danse Macabre 5. An Hour Past Midnight (enkel in het Engels) 6. Veld van Marmer 7. De Ruiter van de Nacht 8. Een Weg uit de Nacht 9. Een van de Wandelende Doden 10. Het Klikken van Skeletten 11. But Sleep...not yet!!! (enkel in het Engels) 12. Camera Obscura 13. Weerwolf 14. De Stilte na de Storm 15. Verloren ziel 16. Mijn Laatste Gedicht Dit is mijn laatste gedicht, Een zwanenzang van enkel maar zwarte noten, Zoals altijd schrijf ik met giftige doornen En mijn donker, donker bloed, Nu nog meer met het einde in zicht. Er is geen hemel, alleen een verdoemende hel, Gevuld met de obligate duivels en demonen, Likkende vlammen met een vuur dat verteerd Wat nog rest van de stukjes hoop in mezelf. Ik ween te laat de gulzige tranen van b

15. One for all, all for one             Katarina was a bit shaken by the intervention of the mysterious shooter. In her ear, she still heard a sort of ringing. An effect caused by the shot that had wounded her enemy and fired just alongside her ear.             She didn't know if she could call the marksman a foe or a friend. Had this person shot the man to rescue her from an unforgivable mistake or had he another agenda? She heard the wounded man moaning while he tried to drag himself further. He kept his leg meticulously stiff, afraid to bounce into something. She saw he had lost a reasonable amount of blood. The shooter had been right that this man was severely hurt, but he would have to give her some information before she would warn the emergency services. Jean-Pierre's live was a priority.             With the Sig Sauer, she had fished out of the bushes she followed the blood trail that brought her to the man who saw it was useless that he

15. Een voor allen, allen voor een             Katarina was wat aangeslagen door de interventie van de mysterieuze schutter. In haar oor hoorde ze nog steeds een gegalm. Een gevolg van het schot dat haar belager had verwond en dat praktisch naast haar oor werd afgevuurd. Ze wist niet of ze de schutter een vijand of vriend kon noemen. Had die persoon de man neergeschoten om haar van een onvergeeflijke fout te redden of had hij een andere agenda?             Ze hoorde de gewonde man kreunen terwijl hij zich probeerde verder te slepen. Blijkbaar was hij in het been geraakt. Hij hield het angstvallig stijf, bang om het ergens tegenaan te stoten. Ze zag dat hij redelijk wat bloed had verloren. De schutter had gelijk gehad dat deze man ernstig was gewond, maar hij zou haar eerst wat informatie moeten geven vooraleer ze de hulpdiensten zou verwittigen. Jean-Pierre’s leven ging voor alles.             Met de Sig Sauer die ze ondertussen uit het struikgewas had ge

                       Iléna naderde de deur met haar hand op de holster die ze ook geleend had van Peter Jackson. Met haar kepie en doordringende ogen die op dit moment heel streng naar de man aan de deur keken, liet ze een duidelijke lichaamsboodschap na. Ze hield niet van geintjes. Ze zag dat de man begon te zweten. Natuurlijk zou iemand met een dringende boodschap ook kunnen zweten om zo gauw mogelijk hiervan verlost te geraken, maar zij wist dat er een andere reden was.             ‘Open je vest en draai je om, dat ik zie of je geen wapens verborgen hebt. Oké, goed zo en nu je broekspijpen omhoog.’ De man deed alles wat ze deed. Wat een schoothondje. ‘Laat die broekspijpen nu maar weer zakken, man, het heeft geen zicht,’ plaagde ze de man. ‘Mag ik nu even je pas zien, duw hem maar gewoon tegen het venster.’ Wat Philip dan ook deed. ‘Ik laat je nu binnen, geen geintjes, meneer Collins of dat zal je zuur opbreken. Nadat ze duidelijk zichtbaar voor

(Old poem, new verbal arrangement) If I don’t feel the warmth of the sun On a sunshiny day, If I'm too numb to feel My feet on the ground, Even when I’m stamping them Till there's a hole in the soil, What am I but one of the walking dead? Even if I don't see the maggots wriggling In my muscles and digging holes through my bones, Still I can't feel the loss Of the falling skin and the melting marrow, They are but a mask to camouflage, A harness of decay, a cape to conceal That I'm but one of the walking dead. Build me inside the wall till I die, Deprive me the air that makes me walk, Limping as a crumbling corpse On the rhythm of my soulless heart, Then I'll scratch my name with my own blood On the back side of the bricks of that wall, Together with a curse that holds me inside forever, Because there's only one black thought That chews like a raging rodent through my darkened mind, Because I'

Loyal, gentle and a friend for life, Trouw, vriendelijk en een vriend voor het leven.

It’s not the shadows nor the sounds in the night that I fear, and even if I can’t place them or put a name on it, in my head they write me a way out of the night in myself. I dress them without anxiety with reality, a fixed form, a voice that I want to recognize. It’s the morning and the light that feeds my fears and let my heartbeat stop. It’s the day that I still have to conquer. © Rudi J.P. Lejaeghere Old poem, new verbal arrangement on SoundCloud