Tekens Er zijn altijd tekens niets breekt zomaar of valt uiteen verliest zijn samenhang al is het niet meteen zelfs het hardste hout trekt krom en splitst in duizend spaanders niets blijft heel en op het einde blijft er niets meer over geen regenboog geen lach of traan de waarheid zelf is het hardst gelogen. © Rudi J.P. Lejaeghere
Posts
Onderstroom Tussen keien door laveren het leren schipperen in mij danig tegen liggen en opwegen tegen de onderstroom die me leidt, die ik lijd vloeit me binnen en keert als een neer uit de diepte zwemmen als zalm naar boven springen in mijn hand ik de beer aan de kant sla ze neer ontferm me over hun ingewanden en zilveren schubben praat ze met een mondvol door ik hoor het kuitschieten en bevruchten het broeden in een woord de zin verzuchten het bevroeden in mij is weer vis geworden. © Rudi Lejaeghere
Bevruchting Het is het zoemen naar bevruchting zoeken het is het lied van de lente die ik in bomen hoor zingen het zijn de bijen het zijn de vlinders die ik in mijn oren en mijn vingers vind en in mijn hart klopt het als nooit tevoren enkel in mijn hoofd hoor ik nog steeds de stemmen van de winter klinken. © Rudi Lejaeghere
Beklijvend Ik wil het zaad en de vruchten zijn, je kruisbestuiving, een kolibrie de kurkuma in je mosterd op zijn minst de lijnen op het blad mijn rozemarijn waar ik woorden tussen zal schrijven eeuwig groen eeuwig beklijvend gezalfd met het blauw van lavendel lucht van de hemel geperst uit twee regenbogen ik wil in je wonen. © Rudi Lejaeghere
Als nooit tevoren Over mijn schouder kijk je mee ik zie jou uit de hoek van mijn rechteroog een wit skelet, reikend, uit het donker doemend, het geheel ont(k)leed in bleek getrokken beenderen leun niet over mij, leen me wat tijd het vlees is mij nog niet verdorven hou de zeis voor het koren want ik dorst nog altijd naar het brood en woorden, honger naar de wijn, bloed dat mij dicht als nooit tevoren morgen misschien, als het licht in mij ontwaakt, ik ontsnapt ben aan de wolven die ik dien - die ik verdien met mate - ik, een kind van de maan en het water sta ik op en laat onbevreesd, op een avond, mijn schaduw bij je achter. © Rudi Lejaeghere
De deur
Het waren niet de specifieke eigenschappen van ‘de deur’ die mij op een ongewone manier aantrokken. Dagelijks liep ik door tientallen deuren en deed ik net zoals iedereen er evenveel open en weer toe. Daar dienen ze ook voor. Sinds enige tijd sloot ik ’s avonds nu ook mijn slaapkamerdeur. ‘s Morgens deed ik ze dan weer van het slot om via de overloop, waar er zich nog verschillende kamers bevonden, de trap af te gaan, de voordeur te ontsluiten en mijn dagelijkse krant te halen. Sedert men bij de buren had ingebroken, was dit voor mij meer dan een routine geworden. Het was een checklist die ik iedere avond minutieus afvinkte. De grendels op de voordeur en het sluiten van mijn slaapkamerdeur. Het was ook niet de eiken deurlijst of de vergulde klink die als een vreemd gedraaid vraagteken vandaag meer dan anders mijn aandacht trok. Het was een straal diffuus licht, dat zich midden in de nacht geluidloos door het sleutelgat van mijn slaapkamerdeur boorde. H...
Aan de andere kant
Aan de andere kant Hoe lijm je scherven een vaas van kristal of een zin die uiteenvalt in stukken van woorden ongrijpbaar als zand zo mysterieus als de wil of de onwil om te leven en te sterven ik ben je niet vergeten dat weet je als de maan achter de wolk de sterren aan de andere kant van de wereld en schrijf op mijn blad een luchtspiegeling afgelijnd als een volzin die voorbij is na die grens ligt een eeuwigheid van nieuwe tijden dagen die ik niet meer tel een nieuwe horizon waar ik met volle zeilen naartoe reis naar ik hoop ooit nog eens thuis kom. © Rudi Lejaeghere We komen allemaal graag terug naar huis. Via allerlei wegen en zijwegen komen we waar we uiteindelijk moeten zijn. Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn, maar uiteindelijk hopen we om sterker uit het dal te komen. Het gedicht gaat over deze gedachten. Wat vind jij ervan?