Requiem: Hoofdstuk 50 (1e Deel)

50

            Goro Fukamizu had het resultaat in zijn handen en toch kon hij het bijna niet geloven. Daarom had hij het nog dubbel gecheckt. Hij was verrast, alle puzzelstukjes vielen samen en vormden een duidelijk beeld. De eerste stap die hij vervolgens zette, toen hij overtuigd was van zijn analyse, was de transponder van zijn verdachte opsporen. Hij lokaliseerde zijn prooi en ging dan over naar het volgende onderdeel van de procedure.

            Met de opmerking ‘DRINGEND’ die hij aan zijn bericht voegde, riep hij alle mensen samen die met de zaak te maken hadden. De nieuwe adjuncten, alle inspecteurs en veiligheidsagenten die hadden meegewerkt in de zaak van de Akai-moorden – al was die titel nu achterhaald- verzamelden zich in de kortste tijd in de vergaderruimte. Met de nauwkeurigheid die hem eigen was, legde hij zijn vaststellingen voor. Er was geen ruimte voor twijfel, iedereen las zelf nog eens het rapport door, dat hij in zeven haasten had doorgezonden naar hun memoblok. Nu wist iedereen van hen wie de seriemoordenaar was! Hoe hadden ze zo blind kunnen zijn? De stemming werd grimmig in de zaal, men sloeg zich voor het hoofd omdat de oplossing zo voor het grijpen lag. Een eenvoudige query, een onderdeel van een database had hen de uitkomst gegeven. De grimmigheid van de veiligheidsmensen was te wijten aan de naam die in het daderprofiel voorkwam. Een smet op hun blazoen. Nu had Goro net zoals Norino Vastai in eigen boezem gekeken en de slang gevonden die hen allen had misleid.

De opdrachten werden gegeven. Goro wist waar de moordenaar zich op dit moment bevond. Hij was niet van plan om op dit punt zijn superieuren op de hoogte te brengen. Dit was niet alleen tijdverlies, maar het was een ingecalculeerd risico. Hoe ver was deze kanker verspreid in de Veiligheidsdienst? Onder wiens beschermende vleugels kon dit alles gebeurd zijn? Iemand had de hand boven de schuldige gehouden en de andere kant opgekeken. Goro Fukamizu had al een paar ideetjes die hij nog even wou testen. Maar die zouden moeten wachten, dit waren  problemen voor later. Eerst moest de moordenaar, de dader waar zij zo lang naar gezocht hadden op heterdaad worden betrapt. Dan zou Goro en zijn team hem eens goed de duimschroeven aandraaien. Zo hard, dat hij zou kraaien als een haan alsof het nooit morgen zou worden!

Verschillende tot de tanden gewapende mensen vertrokken met hun zwarte geblindeerde autobots. Goro regelde een filelijn voor zijn rekening. In zijn functie kon hij dit met een simpel gecodeerd bericht naar de verkeerscentrale bekomen. Geen enkele vreemde autobot zou op deze weg hun voertuigen belemmeren. Hoe had hij zich zo voor de gek kunnen houden?

Shi Udesama, nu hoofdinspecteur in vervanging van de overleden Norino Vastai, was op ieder moment van alle moorden niet alleen afwezig geweest op het hoofdkantoor, maar de historiek van zijn transponder bewees dat hij steeds aanwezig was op de plaats delicten. Je zou op het eerste gezicht dit maar normaal vinden. Een adjunct-inspecteur op een plaats delict is nu eenmaal geen uitzondering Het interessante aan de tijdsnotaties was dat hij er zich al bevond nog vóór men de moorden had doorgegeven aan de Veiligheidsdienst. Er was geen enkele twijfel mogelijk. Zijn collega, zijn overste nu, was de man waar ze al zo’n lange tijd op jaagden. Het spook in het witte laken had een gezicht gekregen. Goro hoopte enkel dat hij op tijd kwam. De transponder van Shi’s autobot gaf aan dat hij zich bij het huis van Arturo Mitsukai en Sachiko Matai bevond. Dit huis was nu de eigendom van Yukiko Mitsukai. Was zij z’n volgende slachtoffer?

……..

            Ze sprongen alle twee door de geopende schuifdeur van de opgedreven bolide van Edmond Foster. Iléna kwam even later doodgemoedereerd op haar hoge hakken aangewandeld en zette zich naast Edmond terwijl ze met een zwaai haar kepie het raam uitwierp. Edmond keek naar haar. ‘Kunnen we?’

‘Da!’ was het enige woord die ze zei, al was het met een zalige glimlach op haar mond. Edmond liet dit zich geen twee keer zeggen. Zoveel Russisch kende hij wel. Hij tikte op een aantal punten op zijn console waarmee hij zijn voertuig bestuurde en Iléna en de gebroeders Volkov voelden de kracht van de versnelling. Ze werden alle drie in hun zetels achterover gedrukt toen het voertuig in een zevental seconden reeds de honderd kilometer per uur overschreed. Edmond voelde zich in zijn nopjes. Niettegenstaande de halsbrekende snelheid zorgde de ontwijkingunit ervoor dat ze op niets botsten. Mits een paar ingenieuze ingrepen en een sterk staaltje van de racekunsten van Edmond  Foster waren ze in een mum van tijd een heel eind verwijderd van The Old World Highest.

Op het moment dat ze de toren hadden verlaten, waren hun oortjes actief. Joeri had een dringende boodschap voor iemand waarvoor hij in de vorige weken een speciale genegenheid was gaan ontwikkelen. ‘Hoi, hier Joeri, we zijn heelhuids buiten geraakt Lucy, maar ik weet niet of de software zijn werk heeft kunnen doen. Toen de hulptroepen bijna door de deur waren geraakt, zijn we zoals afgesproken via de luchtkoker en dankzij de plannen die jij op de kop hebt weten te tikken tot bij Iléna geraakt. Laat ons zoals overeengekomen te samen komen in de oefenruimte, daar kunnen we dan de rest vertellen…Ya tebya lyublyu, Lucy.’ Nikolaj grijnsde naar Joeri en kreeg prompt een broederlijke por in zijn ribben. De lach op Joeri’s gezicht was niet weg  te krijgen nu hij veilig en wel terug met Lucy kon spreken.

Lucy weende van opluchting. Ze had gevreesd dat haar lieve Joeri waar ze zo op gesteld was geraakt, niet meer terug zou zien. Lucy had een paar kleine woordjes Russisch geleerd en had begrepen dat Joeri zei dat hij van haar hield. ‘Ya tebya lyublyu, Joeri,’ zei ze in zijn taal terug, tussen een paar snikken door. Toen Joeri aan Lucy vertelde dat hij nog nooit in zo’n snelle glider had gezeten, fronste ze even haar wenkbrauwen.

‘Zeg Edmond dat hij het voorzichtig aan doet. Ik wil nu geen ongelukken meer op het laatste moment! Niettemin, een grote proficiat aan iedereen, als ik eerlijk moet zijn had ik het niet durven dromen dat het allemaal goed zou aflopen. Tot straks, Joeri.’ Ze drukte af en droogde haar tranen van geluk.

Direct werd ze weer de pragmatische Lucy, de vrouw die niet zozeer voorrang gaf aan emoties maar aan procedures en veiligheidsmaatregelen. Ze dacht aan het doel van hun opdracht. Wanneer zouden ze weten of het virus werkte? Feliciano zou hiermee wel raad weten, vermoedde ze. Samen met Gerekko Dai in Sanctuary zouden ze hun groep daarover wel iets meer kunnen vertellen. Ze hoopte maar dat al die moeite niet voor niets was geweest. Maar nu moest ze voortmaken wilde ze op tijd bij haar vrienden zijn. Haar autobot was niet zo snel als die van Edmond maar zij bevond zich dichter bij de plaats waar ze hadden afgesproken.

……..

            Goro had uiteindelijk iedereen opgetrommeld die vrij was om aan de actie deel te nemen. Hij had de transponder van Shi Udesama in het oog gehouden. Die bleef  op de coördinaten van 10 Chome ChiYoda-Ku, Tokio als een neonlicht aan en uit blinken. Heel in het kort beschreef hij de situatie. Met hun neus op de feiten gedrukt stond iedereen voor schut. Zelfs Goro voelde zich beschaamd dat hij dit niet opgemerkt had.

            Ondertussen had hij via een collega die beter wegwijs was met de computerprogramma’s ontdekt dat Shi ook bij zijn opdracht voor het andere bureau regelmatig grote afstanden had afgelegd om slachtoffers te maken. Steeds met hetzelfde MO. Ze hadden de historiek van zijn transponder nageplozen en gezien dat hij zich regelmatig naar een huis in Sanctuary begaf. Goro deed beroep op een bevriende rechter om de documenten te verkrijgen om een huiszoeking te doen op deze plaats.

Wat een andere ploeg die daar naartoe gezonden werd vond in de kelder was overweldigend. Een echte martelkamer ingericht om zijn slachtoffers langzaam te doden was niet het minste van de bewijzen. Naast de bloedsporen in deze ruimte waar een groentje die mee was al over zijn nek van ging, vonden ze nog een aantal andere aanwijzingen die bewees dat ze op het goede spoor zaten. Ze vonden ook nog een muziekinstallatie die het Requiem van Mozart speelde toen ze die aanzetten. De originele teksten van die melodie en de vertaling lag er zomaar gratis bij. Er zouden nog wel zaken worden gevonden die men als bewijs in deze zaak zou klasseren. DNA-sporen van slachtoffers die hem officieel zouden aanwijzen als moordenaar van deze onfortuinlijke mensen. Maar dit was het werk van de technische ploeg om deze te verzamelen en het labo zou ze dan verder onderzoeken, analyseren en een rapport indienen. 

            Het waren allemaal elementen die verantwoordden wat Goro nu deed. Zijn collega’s waren bedrukt. Ja, zelfs geschokt door de feiten, maar op hun gezicht lag een vastberaden uitdrukking.

‘We gaan deze kanker in ons midden uitsnijden. En we gaan tot op het bot, tot er niets meer overblijft van die smerigheid,’ had Goro Fukamizu hen met luide stem toegesproken. De orders die hij hen gaf waren simpel. ‘Jullie hebben het adres waar hij zich nu bevindt. Bescherm in eerste geval het slachtoffer dat hij nu wil maken. Ik hoop dat we nog niet te laat zijn en breng de heer Udesama binnen dood of levend. Neem geen risico’s. Ik zou hem liefst levend arresteren, maar hij is jullie leven niet waard. Als het niet anders kan, is dood in dat geval een heel aanvaardbare optie.’ Een boze Goro Fukamizu gaf het sein. Zo had het team hem nog nooit gezien.

            Een groep van twintig man vertrokken naar het adres dat Goro hen had doorgegeven. Ze hadden de opdracht om de plaats delict in stilte te benaderen, te omsingelen en de omgeving te barricaderen zodanig dat Shi geen mogelijkheid had om weg te vluchten. Eindelijk, een overduidelijk spoor naar de moordenaar! Maar Goro had nooit gedacht dat zijn collega en nu zelf zijn overste verantwoordelijk was voor de moorden. Soms lag de waarheid voor te grijpen, net voor je neus en toch zag je het niet. Goro dacht eraan dat hijzelf nog had voorgesteld om een aantal mensen zoals Shi uit de lijst te weren, mensen die zogenaamd boven alle verdenking stonden. Gelukkig dat hij de query voor het tijdsgebruik niet had gestart op de selectieve lijst maar dat hij de volledige personeelslijst erdoor had gedraaid. Een toevalstreffer waarvoor hij nu alle goden dankte.

            Zouden ze nog op tijd zijn? Was Yukiko Mitsukai wel het volgende slachtoffer? Ze was de laatste tijd veel gezien met Stephen March die ook een familielid had verloren aan Shi Udesama. Een diplomaat die Norino Vastai nog op het bureau had laten komen en die hem een videostick had overhandigd met verschrikkelijke beelden van de moord op zijn halfzuster Suzy Chang. Hij kon het niet geloven dat hij zoveel jaar met een psychopaat had te samen gewerkt. Weerzinwekkend was een term die hem nog te sympathiek leek om als etiket op zijn collega te plakken. Goro had nu wel al de hogere echelons overgeslagen om tot de actie over te gaan. Hij vermoedde dat er mensen waren die de hand boven het hoofd van zijn collega hadden gehouden. Daarom, als het kon, wou hij Shi levend te pakken krijgen. Goro zou het uit hem persen, desnoods met geweld. Deze zaak zou men uitspitten tot ze alle lijken uit de kast hadden gehaald. Tot ze iedereen die hier maar mee in de verste verte te maken had aan de schandpaal hadden genageld.

……..

© Rudi J.P. Lejaeghere