Requiem: Hoofdstuk 28 (1e deel)
28
Ik had Stephen een rondleiding in
mijn appartement gegeven. Gelukkig had de logeerkamer een aparte, wel wat
kleinere badkamer, zodanig dat we zonder elkaar te storen de nacht konden
doorbrengen. We namen nog een slaapmutsje vooraleer we onder de wol gingen.
‘Bedankt Yu, ik waardeer het echt
dat ik hier bij jou mag overnachten.’ Het klonk vermoeid maar gemeend uit de
mond van Stephen. ‘Het is de laatste dagen qua emoties wat veel geweest en…nou
ja, ik zou me niet op mijn gemak gevoeld hebben in het Oji. Alleen al met die
waarschuwingen aan mijn adres.’ Hij zuchtte even, ‘ik ben niet bang aangelegd
en kan mijn mannetje wel staan, maar we hebben hier niet te maken met een of
andere herrieschopper die ik met een paar rake meppen tot andere gedachten kan
brengen. Een moordenaar met een spoor van bloed op zijn hielen lijkt voor mij
iets te hoog gegrepen. Ik heb trouwens gehoord van Eagle Eye dat jij en Ji
allebei Rode Cirkels zijn in de Kami Akai. Dus ik denk dat de keuze dan rap
gemaakt is.’
Ik dacht aan de nacht dat ik
overvallen was. Mijn kennis van de Kami Akai had mij niet geholpen. Ondertussen
had Gekko ervoor gezorgd dat mijn veiligheidssysteem vervangen was door wat
meer gesofisticeerde technologie. Dus daar moest ik mij dan ook geen zorgen
meer over maken. Terwijl we van ons drankje nipten, vertelde ik hem over mijn
ouders Arturo en Sachiko. Hoe ik mij had gevoeld op het moment dat ze mij waren
ontvallen. Over de leuke dingen die we samen hadden beleefd. Over hun passies.
Het verwonderde mij ten zeerste dat ik mij zo gemakkelijk tegenover Stephen
openstelde. Dat was niet mijn gewoonte. Hoe lang kende ik hem pas? Toch viel
het mij niet moeilijk om over vertrouwelijke onderwerpen met Stephen te
spreken.
Stephen ontspande zich blijkbaar.
Het waren voor hen allemaal, ook voor Ji en Eagle Eye, stresserende dagen
geweest. ‘Nog eentje om het af te leren,’ vroeg ik aan Stephen. Hij lachte. Het
was een vriendelijke glimlach die niet alleen op zijn mond te lezen was maar
ook in zijn bruine ogen. Ik raakte per toeval zijn hand aan toen hij zijn lege
glas aanreikte en een seconde langer dan bedoeld bleven we zo staan. ‘Dank je,’
redde hij me, ‘nog eentje en dan hoop ik dat ik je niet wakker hou met mijn
gesnurk.’
Ik
lachte op mijn beurt, ‘wie weet kunnen we er een symfonie van maken.’ Dat kwam
er nu weer niet uit zoals ik bedoeld had en ik werd rood tot over mijn oren.
Als Japanner heb je natuurlijk het nadeel dat je gauw gaat blozen en dat je
niet zo goed tegen alcohol kan. Dat besefte ik nu plots weer. Ik had omdat ik
mij daarover als tiener schaamde, ergens gelezen dat dit te maken had met een
variatie in het ADH2- en het ALDH2-gen bij Aziaten wat maakte dat een glaasje
alcohol sneller werkte en trager werd afgebroken. Pech voor ons en helaas had
ik dit reeds een aantal maal aan de lijve ondervonden. Maar Stephen March was
een heer en deed of zijn neus bloedde en keek benieuwd rond.
‘Je bent niet voor de Japanse stijl
van inrichting of is het specifiek een keuze die je gemaakt hebt,’ vroeg hij
me.
‘De Japanse stijl is me de paplepel
ingegeven of hoe drukken jullie dat uit? Mijn ouders waren heel traditioneel en
zoals elke tiener heb ik op een bepaald moment een fase doorlopen van
opstandigheid en een zoeken naar een eigen stijl, een eigen gezicht. Dit
appartement, eerder modern ingericht is er het resultaat van. Maar ik moet
zeggen dat ik met ouder worden me weer meer thuis begin te voelen in een Japans
interieur. Ik zal je een dezer dagen eens meenemen naar mijn ouderlijk huis.
Het is er leeg zonder hen en toch voel ik ze dichter bij mij als ik er ben. Ik
zie ze in zoveel voorwerpen, in verschillende zaken die we te samen hebben
aangeschaft. Soms doet het nog echt pijn, maar ik heb zoveel goede
herinneringen dat er binnen in mij een zekere balans is bereikt, alhoewel er in
een klein hoekje een stuk Yukiko zit die nog steeds héél boos is om wat er
gebeurd is.’
Stephen knikte. ‘Ik begrijp je
volledig. Je mag je niet laten verteren door woede of vergelding. Dat kan nooit
goed zijn. Maar als je het zijn plaats kan geven en als het moment er aan komt
dan zal je zeker die woede moeten ventileren zonder mentaal gekwetst te raken’.
‘Hei, meneer de filosoof, waar heb
jij al die diepzinnigheden opgedaan?’
‘Je mag niet vergeten dat Suzy en
mijn stiefmoeder mij ook een aantal zaken hebben geleerd, waarvoor ik hen nog
altijd dankbaar ben. Ik zoek ook zo’n plaats waar ik mijn woede kan wegstoppen
tot het gepaste moment daar is om die op de juiste manier aan te spreken.
Vergeving is een mooi woord, maar voor moordenaars…? Ik heb het daar moeilijk
mee, misschien is dat te wijten aan mijn Westerse opvoeding of herkomst, ik
weet het niet? Maar wat ik wel honderd procent zeker weet,’ en hij verborg een
geeuw achter zijn hand,’ is dat als wij nu niet gaan slapen, we morgen niet fit
zullen zijn.’ Ons glas was ondertussen leeg en ik toonde Stephen zijn
slaapkamer en we wensten elkaar wat onwennig wel te rusten.
Ik was benieuwd of hij een pyjama
droeg in bed en de gedachte alleen al deed mijn gezicht weer rood gloeien. Het
werd dringend tijd voor een koude douche! ‘Foei, Yukiko,’ zei ik tegen mijn
spiegelbeeld in de badkamer.
……..
Ji Lang en Eagle Eye waren beiden
het ‘Chashitsu Tuyan’ binnengetrokken zoals ze de dag voordien bij Gekko hadden
afgesproken. Chashitsu Tuyan was het theehuis waar Gekko hun stalker had kunnen
lokaliseren. Om niet uit de toon te vallen bestelde ze voor beiden een kyûsu
sencha-thee. De eigenaar had Eagle Eye met een wantrouwig oog bekeken toen ze
de zaak binnengingen. Hun fake papieren die Gekko had geprepareerd en die ze
aan de eigenaar hadden laten zien, deden zijn belangstelling gauw verminderen.
Eagle Eye die toonde niettemin dat hij vertrouwd was met de Japanse traditie en
veroverde met zijn natuurlijke charme en brede lach direct de jongedame die het
theepotje voor hen opdiende.
‘Ohayou gozaimasu, gokigen ikaga desu
ka, goede morgen, hoe gaat het?’ groette hij de dame.
‘Genki
desu, arigatou gozaimasu, goed dank u’ antwoordde ze met een kleine hoofdknik. Ze
was gekleed in de traditionele kimono en het schoeisel dat ze droeg waren zori of de Japanse slippers in kunststof
nu dat de geta, het traditioneel
Japans schoeisel, enkel nog maar door geisha’s gedragen werd. Heden ten dage
kwam dit zelf niet zoveel meer voor. De kimono zou wel uit polyester zijn, een
goedkopere soort, want zijden kimono’s kostten heden ten dage duizenden euro’s.
Bij heel plechtige gelegenheden en feesten zag men de oudere generatie die wel
nog eens bovenhalen. In het begin van de 21e eeuw was deze gewoonte
wat verdwenen maar na de Grote Oorlog was er bij een deel van de bevolking,
misschien als reactie op de Westerse invloed, een tegenbeweging gekomen die dit
gebruik weer promootte. Een terugkeer naar oudere tradities als bezwering tegen
de gevolgen die de gemoderniseerde wereld over zich had geroepen.
Deze
vrouwelijke bediende moest waarschijnlijk hier voor haar beroep wel de
traditionele kledingsstukken dragen. De kimono die met de Nagoya obi voor gewonere
gelegenheden en met de Fukuro obi
voor meer officiële gelegenheden, een soort brede ceintuur zo vastgemaakt werd
dat eerst de rechterzijde van de kimono over het lichaam werd gedrapeerd en dan
de linkerzijde van de kimono erover plooide, was een typisch Japans ceremonieel
kledingstuk. De obi werd achteraan geknoopt in verschillende vormen naargelang
de gelegenheid. Sommige knopen waren werkelijke kunststukken. Een paar kleinere
centuren zoals de obi-age en de obi-jime hielden de bredere obi op zijn
plaats en werden vooraan ook op een kunstzinnige manier geknoopt. De bediende
was een mooi plaatje om te zien en zorgde dat eventuele bezoekers direct in de
sfeer van het theehuis gedompeld werden .
Ji toonde nogmaals zijn
nepidentificatie van de Veiligheidsdienst en informeerde bij de vrouw of hij
haar iets mocht vragen. ‘Ik passeerde deze week hier langs het Chashitsu Tuyan
en ik meende een oude tomadachi, een
oude vriend te herkennen aan een tafeltje.’ Hij wees op het tafeltje in
kwestie. ‘Ik kan me zijn naam niet
herinneren, want het is al een hele tijd geleden dat we elkaar gezien hebben,
maar ik ben zeker dat hij het was. Ik was nogal gehaast wegens een afspraak, anders
was ik zeker binnengekomen. Bij mijn terugkomst was hij echter verdwenen. Hij
houdt vooral van gyokuro-thee en eet graag nootjes, hartnoot in bijzonder. Zegt
het u iets?’
De
jongedame legde uit dat haar collega de vorige dagen had opgediend en nu een
aantal dagen in verlof was, maar dat zij het zeker aan haar zou vragen bij haar
terugkomst. Als de heren de volgende week het Chashitsu Tuyan met nog een
bezoekje vereerden zou ze zeker het antwoord
voor hen klaar hebben. ‘Mata itsuka oaishitai desu, ik hoop dat we elkaar
nog eens weerzien,’ zei ze met een lichte glimlach.
Zonder hun teleurstelling te tonen
bedankten ze haar. Met een traditionele groet verwijderde de dame zich en Ji en
Eagle Eye dronken verder van hun thee. Je kon natuurlijk niet altijd direct
scoren maar ze hadden toch dringend eens wat geluk nodig. Een meevaller zou
leuk meegenomen zijn. Toch zouden ze moeten wachten, misschien had Gekko meer
geluk met zijn onderzoek naar de gemeenschappelijke kenmerken in al die moordzaken
die nu al gepleegd waren. Zou hij meer kunnen zien dan de Veiligheidsdienst of
waren zij al iemand op het spoor maar hadden ze nog niets laten weten aan de
bevolking om het onderzoek niet in gevaar te brengen? Het waren allemaal
mogelijkheden die meespeelden en die het hun niet gemakkelijker maakte.
....
copyright Rudi J.P. Lejaeghere
Reacties
Een reactie posten