Dichter bij huis - Poet at home

45. About Family             Jean-Pierre had ordered breakfast even before Katarina was awake. Meanwhile, he knew her preferences. Three slices of roasted white bread, one with cheese and two with strawberry jam, coffee black and afterward two pieces of fruit, preferably kiwi. Himself, he couldn’t swallow a lot in the morning, nonetheless he forced himself to eat at least one slice of bread.             The smell of hot coffee had awakened Katarina. She came out of the bedroom, just dressed in her slip. She stretched herself out and smiled at Jean-Pierre. The night’s rest had been good for her. The night before she had thought falling ill. A human being has his limit and after all their adventures around the kidnapping, she had suddenly reached it. Fortunately, a good night’s rest could build a bit  of a reserve;             Katarina saw a shirt lying around of Jean-Pierre and pulled it smiling over her naked upper body. First she closed every b

30             Iedereen in de kamer staarde met open mond naar het beeld van onze planeet Aarde. ‘Is dat via de chip dat je dat beeld krijgt, Gekko?’ vroeg ik verbaasd kijkend naar onze blauwe planeet.             ‘Een klein momentje nog Yu, even geduld. Het wordt gewoon nog gekker.’ Hij toetste enkele waarden in. We zagen de camera steeds maar inzoomen totdat wij in bovenaanzicht het appartementsgebouw zagen waar wij ons op dit moment in bevonden. ‘Inderdaad, zoals je suggereerde Yu, via de chip is Stephen in verbinding met een aantal satellieten. Allemaal objecten die in een baan om onze planeet vliegen. Naargelang de code die je ingeeft kan je zoals je zelf nu ziet, je eigen positie of coördinaten bepalen via de dichtstbijzijnde satelliet. Moest Stephen voor het venster staan zwaaien zou hij dit ook op dit scherm kunnen zien. Maar het werkt in omgekeerde richting ook!’             ‘Nu ben ik je kwijt Gekko, uitzoomen bedoel je of wat?’ vroeg ik als leek

44. A new plan Katarina and Jean-Pierre had listened well to the General. It hadn’t escaped their attention that he pointed at their participation to get Beatrice back. They hadn’t grown wiser when he told them what their role would be at this moment.             ‘You’ll just return to your room in the Carlton and try to sleep a little bit. Tomorrow you certainly will get new shadows. So never mind and don’t act suspicious. They have to believe that you’re not aware of them.’             He had taken a little box out of his inner pocket with two little capsules in it. Jean-Pierre thought they looked like a sort of pill. When General de Tavernier explained what these little things could do, both Katarina and he furrowed their brow.             ‘These are two little transmitters. You have to swallow them at the right time. These little things transmit a signal during the time they are inside you. It lasts till they leave your body in a natural way

We’re all refugees, on our way to come home at a certain moment, some day in this or another life, our soul rooted out, wrested from and in a fight to keep alive, to leave the home of your heart and to be lonely without a land, to know that maybe you’ll never go back again, dependent on charity of the decadence of the abundance and seeing that some don’t want to break the bread putting their wines in the deepest cellar death has been scraped from the waves as a toxic foam on the lips of the child that never will return on this world, the barricades of the barbed wire will never stop the hunger, the blood of this crown of thorns will again have to be carried before they will believe again. © Rudi J.P. Lejaeghere 19/09/2015

We zijn allen vluchtelingen, onderweg om thuis te komen op een moment, een zekere dag in dit of een ander leven, onze ziel ontworteld, ontworsteld in een gevecht om te blijven bestaan, het huis van je hart te verlaten en eenzaam zonder grond te staan, te weten dat je misschien nooit terug zal gaan, afhankelijk van de barmhartigheid van de decadentie van de overvloed en zien dat sommigen het brood niet willen breken, de wijnen in hun diepste kelder steken de dood werd van de golven geschreept als giftig schuim op de lippen van het kind dat nooit meer thuis zal komen op deze wereld, de barricades van de prikkeldraad kun nen nooit de honger tegen houden, het bloed van deze doornenkroon zal het hoofd opnieuw moeten tooien vooraleer men het weer gelooft. © Rudi Lejaeghere 19/09/2015

……..             De senator vloekte als een bootwerker. Gelukkig was er niemand in haar kantoor die het kon horen. Alles ging verkeerd. De leden van het team dat Michael moest terughalen was de een na de ander uitgeschakeld. Nu Jack…dat deed haar het meest pijn en daarom was zij ook woedend. Het was een tweestrijd die in haar woedde. Haar hart tegen haar verstand. Jack wist zo veel, aan  de andere kant had zij wel een hechtere band met Jack dat met de andere leden van het project. Maar er stond zoveel op het spel. Mocht ze dit alles riskeren? Jack was ernstig gewond, kon ze de arts vertrouwen met de eventuele informatie die Jack zou lossen als hij gewond was, misschien in shock geraakte…wie weet?             Jim McFinster en Edmond Foster hadden samen met het medische team Michael II klaargestoomd. Het was allemaal veel vlugger gegaan dan jaren terug. Nu hadden ze zelfs kunnen kiezen tussen verschillende vrijwilligers. Personen die misschien beter

43. A new ally or not?             ‘What’s the meaning of this, Mister de Tavernier?’ Katarina deliberately didn’t use his military title. Looking at her eyes, Jean-Pierre noticed she was furious. He really could understand her reaction. Katarina had gone through different emotional climaxes. A roller coaster of feelings, a ride full of terror and fear. It was only the silent threat of the gun, Jacques casually held in his hand, that stopped her from throwing herself on the man with the glass of champagne.             General de Tavernier kept undisturbed hearing the pressing question of the woman. ‘No drama, please. Jacques, will you put your pea-shooter away before accidents happen. After all, I had asked not to arrest attention. We don’t have to give the Parisian police cause to put their nose in our business.’             Jacques put the gun in his holster and looked straightly in a hostile way at Jean-Pierre and Katarina. ‘I thought they wouldn

42. Paris by day and night             The following morning Katarina was listless. She had dreamed terribly. They had lost the tree tapes and wherever they looked they didn’t find them back. In her nightmare, her mother was killed by her abductors and every time she had awakened startled by it. Unintentionally she relived the same situation when she dozed off. It turned out a feverish night from where she came out still tired.             Jean-Pierre tried to cheer her up by telling her that dreams are deceptive. He showed her the tapes and assured her that he would protect them with his life. Katarina raised with a faint smile that she hoped it would come to that.             The visit of the Sacré Coeur basilica was, nonetheless Katarina’s mood, a success. Because of Katarina’s fatigue they took the ‘Funiculaire de Montmartre’, the famous funicular, instead of the 222 steps up to the bright white basilica. They heard from their guide that the c

29             Jack haastte zich terug naar de kamer met het altaar en nam werktuiglijk een van de houders mee die op het altaar stond. Hij vervolgde daarna in looppas zijn weg naar buiten naar de kamer met het bureau. Hij had de opdracht op Michael levend mee te brengen. Hij had wapens genoeg bij hem die dodelijk waren, maar die zou hij pas in uiterste nood gebruiken. Toen hij zijn gps nog even controleerde zag hij duidelijk Michaels signaal naderen. Wist de man van de aanwezigheid van Jack of niet? De beste plaats om hem te overmeesteren was in één van de tunnels, daar zou de Nihonto, als Michael hem bij had, niet veel kunnen uitrichten omdat de ruimte ontbrak om deze met doeltreffendheid te gebruiken. Althans dat hoopte hij toch. Jack zette een sprintje in, misschien zou hij het juist halen.             Toen hij de bureauruimte betrad zag hij Michael nog niet, dus was hij goed opgeschoten. Jack was nog maar een paar passen in de kamer of er schoof achter