Requiem: Hoofdstuk 29 (1e deel)

29

            Jack haastte zich terug naar de kamer met het altaar en nam werktuiglijk een van de houders mee die op het altaar stond. Hij vervolgde daarna in looppas zijn weg naar buiten naar de kamer met het bureau. Hij had de opdracht op Michael levend mee te brengen. Hij had wapens genoeg bij hem die dodelijk waren, maar die zou hij pas in uiterste nood gebruiken. Toen hij zijn gps nog even controleerde zag hij duidelijk Michaels signaal naderen. Wist de man van de aanwezigheid van Jack of niet? De beste plaats om hem te overmeesteren was in één van de tunnels, daar zou de Nihonto, als Michael hem bij had, niet veel kunnen uitrichten omdat de ruimte ontbrak om deze met doeltreffendheid te gebruiken. Althans dat hoopte hij toch. Jack zette een sprintje in, misschien zou hij het juist halen.

            Toen hij de bureauruimte betrad zag hij Michael nog niet, dus was hij goed opgeschoten. Jack was nog maar een paar passen in de kamer of er schoof achter hem een luik dicht die de toegang tot de gang naar de ruimte met het altaar en de martelkamer afsloot. Michael stapte binnen met een grijns op zijn lippen. In zijn hand hield hij een mobieltje waar hij een code intikte en waardoor de dikke betonnen deur achter hem ook langzaam dichtschoof. Jack besefte direct dat het hier en nu zou uitgevochten worden. Hij had vele mogelijkheden wilde hij Michael doden, maar dat zou hij ten alle koste vermijden. Dat was zijn opdracht, wilden ze Michael levend repatriëren om hem te onderzoeken, herstellen en  terug in het veld te brengen. Hij had zijn Glock 22 en een aantal reservemagazijnen. Zijn Sebenza, een plooimes was altijd nuttig voor een man-tot-man-gevecht maar hij vermoedde dat Michael hem niet zo dicht zou laten komen dat hij het mes zou kunnen gebruiken. Een mes tegen een zwaard was nu ook weer niet het ideale wapen. In zo’n gevallen was het een aftasten van de tegenstander en pas toesteken als je een zekere slaagkans had om je vijand te raken. Zo’n gevechten waar hij in getraind was, waren een aaneenschakeling van schijnbewegingen om de verdediging van je tegenstander te testen, te doorbreken en toe te slaan. Michael had het mobieltje weggestoken en nam een verdedigende houding aan. Zijn linkerhand hield hij om de schede, zijn rechterhand hield het gevest van het zwaard vast. Een afwachtende houding. Jack zou toch nog eerst proberen met woorden om Michael tot andere gedachten te overhalen. Misschien kon hij tot hem doordringen en nodeloos bloedvergieten vermijden.

            ‘Het hoeft niet op deze manier, Michael. Waarom moeten we hierom vechten. Laten we erover praten.’ Michael bewoog zich iets naar links waar hij wat meer ruimte kreeg om eventueel bij een aanval van Jack zijn zwaard vlugger te kunnen trekken.

            ‘Jij bent een Zwarte Engel,’ reageerde Michael. ‘Ik herinner je me. Ergens op straat, ik werd verdoofd en jullie hebben iets met mij gedaan. Er zijn ondertussen vele jaren verstreken en er zijn ook veel stemmen bijgekomen. Ik kan niet naar allemaal luisteren. Sommigen zijn slechte raadgevers. Wat doe je trouwens hier? Mij proberen terug te brengen? Naar waar? Hier is mijn plaats en hier moet ik mijn opdracht volbrengen. Jullie… jij wilt dit tegenwerken, dat kan ik niet toelaten.’

            Het viel Jack op dat hij sprak over al die stemmen in zijn hoofd. Bedoelde hij de stemmen van Markus en hun groepje of was hij volledig doorgeslagen. ‘Welke stemmen Michael? Wat zeggen ze, wat moet je doen van hen?’

            Michael bewoog zich onrustig, nu weer naar rechts, dan weer naar links, maar hij had nog altijd niet het zwaard getrokken. Zijn oogleden waren wat toe genepen in uiterste concentratie. Jack zag dat zijn knokkels van zijn rechterhand, waarmede hij het zwaard vasthield wit waren. Voor zover hij wist was dit niet de juiste manier om een zwaard te trekken. Michael had met zijn zwaard weliswaar vele slachtoffers gemaakt maar hij had nooit zijn gevechtstraining kunnen uitproberen tegen een waardig tegenstander. De greep om het gevest moest ferm maar toch los zijn. Het was een fout van een beginneling. Maar een Nihonto was nog altijd een gevaarlijk en scherp wapen. Een goede slag kon de dood betekenen.

            ‘Ik heb een opdracht te vervullen. Stephen March! De stem zegt me dat hij moet verdwijnen. Ze klinkt als een Engel, de stem, een Witte Engel. De enige die ik mag volgen. Nu moet jij ook verdwijnen. Je hebt mijn schuilplaats ontdekt, ik kan je niet laten gaan.’

            Ze? Jack fronste zijn wenkbrauwen. Voor zover hij wist was er geen enkel vrouwelijk lid die instructies voor Michael had ingesproken. Michael moest volledig kierewiet geworden zijn en alles door elkaar draaien in zijn hoofd. Een Witte Engel, pff…straks vertelde hij dat Jack de Duivel was. Nou ja, dat had hij al gedaan of niet soms. Een Zwarte Engel, hmm, jammer dat hij zijn vleugels had vergeten, al was hij wel al vliegend hier gekomen.

            Jack hield de houder die uit een zware houtsoort met metalen bekleding was gemaakt in zijn beide handen vast. Zonder gevecht en alleen met woorden zou hij zich hier niet uitpraten. Had hij een kans, was Michael werkelijk zó goed? Jack maakte een eerste schijnbeweging door een kleine stap naar voor te bewegen. Hij had nauwelijks zijn voet neergezet of Michael had de Nihonto in één vloeiende beweging getrokken. Jack schrok van de vlugge reactie. Ze stonden nog te ver van elkaar dat hij hem kon raken. Michael deed plots vliegensvlug een paar stappen vooruit en met een zwaaiende beweging zoefde de Nihonto boven het juist ingetrokken hoofd van Jack. Die had hij zien aankomen. Had hij zich niet op tijd gebukt, was hij nu al een kopje kleiner gemaakt. Jack wist dat de tien bovenste centimeters van het zwaard het scherpste en gevaarlijkste was aan de Nihonto. Dit deel sneed als een scheermes. Hij maakte zich altijd vertrouwd met de eigenschappen van de wapens van zijn vijand, als hij die info bezat. In het geval  van Michael wisten ze heel veel, maar blijkbaar toch niet alles. Hij stapte vliegensvlug een aantal schreden achteruit om beter de top van de Nihonto te vermijden, maar voelde de boord van het bureau in zijn rug. Hij kon niet verder uitwijken.

            Zijn aanvaller zag dit ook en grijnsde. Met een paar grote stappen had Michael de afstand tussen hem en Jack overbrugd terwijl hij een aanvallende slag deed. Jack pareerde met het houten stuk. Hij hoorde aan het geluid van de slag dat het zwaard het metaal dat de houten houder bekleedde, had geraakt. Zijn beide armen zinderden van de slag en het kippenvel liep langs zijn rug van het griezelig geluid van metaal op metaal.

Michael viel direct terug aan, hij was te driest, dacht dat hij de overhand had. Maar hij had nog nooit tegenover een tegenstander als Jack gestaan. Deze had in zijn jaren van huurling menig man-tot-man-gevecht gewonnen. Sommige zonder een schrammetje maar andere met ernstige verwondingen, maar hij was toch steeds de sterkste en slimste vechter geweest en…hij leefde nog wat van vele van zijn tegenstanders niet kon gezegd worden.

Hij maakte terug een schijnbeweging waar Michael direct als een schicht op reageerde. Jack kon de slag weer met zijn verdedigingsstuk afwenden, maar op het moment dat Michael zijn zwaard terugtrok, sprong hij vooruit en schopte Michael zijn voeten van onder zijn lichaam uit. Deze maakte een harde smak op de grond en bleef een kort moment, verdoofd van de val, liggen. Dat was juist genoeg voor Jack om met een elleboogstoot het licht uit te doen voor Michael. Het was niet omdat je tegenover een zwaardvechter stond, dat je volgens ‘zijn’ regels moest vechten. Er waren al veel tegenstanders van Jack die dit aan de lijve hadden ondervonden. Jack vocht nooit volgens de regels. Dat maakte je enkel voorspelbaar en dat was in zijn beroep een slechte eigenschap.

            Hij maakte het zwaard los uit de hand van de gevloerde Michael en wierp het achter bureau dat hij met een krachtinspanning tegen de muur schoof. Michael, als hij bijkwam zou niet direct bij zijn zwaard kunnen. Het zou Jack genoeg overwicht geven om hem nog eens te vloeren als dat nodig was. Hij doorzocht zijn zakken en vond het mobieltje waarmee Michael de deuren had gesloten. Hij browsete door het menu en vond een aantal codes. Nog een geluk dat de meest gebruikte codes bovenaan stonden want bij zijn tweede poging gingen de beide deuren terug open.

            Jack voelde meer dan hij het hoorde of zag dat er achter hem iets gebeurde. Voor hij iets had kunnen doen, werd hij in een houdgreep genomen. Zijn aandacht was een paar seconden afgeweken door  het gebruik van het toestelletje die hem weer naar buiten zou leiden en blijkbaar was Michael uit harder hout gesneden dan hij dacht. Hij was vlugger tot zijn positieven gekomen dan Jack had verwacht. Jack voelde de druk toenemen op zijn luchtpijp en er verschenen sterretjes voor zijn ogen. Michael wou hem hier ter plaatse wurgen en een einde maken aan het gevecht. Als Jack hier in de eerste tellen geen einde aan maakte was het voorgoed voorbij. De druk nam nog steeds toe en Jack zakte half door de knieën.

Jack liet zich nu volledig slap hangen. Hier had Michael niet op gerekend en Jack voelde de greep iets lossen. Michael probeerde hem daarop weer terug in zijn wurggreep te krijgen, maar Jack zat ondertussen in een geknielde positie, waarbij Michael enigszins uit balans getrokken werd. Jack probeerde met al de kracht die hij nog bezat zijn lichaam om te draaien en daarbij met een van zijn benen naar achteren te schoppen. Door deze beweging kreeg hij plots een arm vrij en die haalde hard uit naar achteren in het middenrif van zijn tegenstrever. Direct kreeg Jack meer lucht en kon zich met een achterwaartse kopstoot en nog een paar korte elleboogstoten zich vrijmaken. Daarop draaide hij zich in de richting van zijn tegenstrever en probeerde geknield recht te komen. Een pijnscheut schoot door zijn linkerzij. Hij greep zijn Glock 22 en richtte hem op Michael die midden in een beweging plots stilstond. Had hij nog één pas gedaan, Jack had geschoten én hij richtte op het hoofd van zijn tegenstander.

            Michael stond voor hem met een mes in zijn handen dat hij direct herkende. In de schermutseling had die zijn Sebenza kunnen ontfutselen. Nu pas begreep Jack wat er gebeurd was. Zijn blik gleed naar zijn zij. Hij zag dat hij ernstig geraakt was. Het bloed begon zijn vest donker te kleuren. Toen hij een paar tellen later opkeek was Michael verdwenen. De vogel was gevlogen. Jack wist dat hij te laat was. Michael was hem voor de tweede maal ontsnapt. Hij inspecteerde voorzichtig zijn wonde en zag dat deze van die aard was dat hij zijn opdracht niet zou kunnen voortzetten. Hij strompelde zo goed en zo kwaad mogelijk als het ging naar buiten. Daar probeerde hij met zijn satelliettelefoon dat het bericht automatisch scramblede contact op te nemen met het hoofdkwartier.          

‘Kelder, hier Jack, hulp verzocht, ernstig verwond. Heb niet meer de mogelijkheid om opdracht voort te zetten. Kelder, hoort u mij…?

Gelukkig hoorde hij na een poos de stem van Markus die hem vertelde dat Clint ondertussen teruggehaald was en dat hij nu in de goede handen van een medisch team was. De vooruitzichten zagen er goed uit omdat de Invisible IV nog aan het bijtanken was op de  Millitärflughaven Erding in Beieren toen Jack hulp inriep voor Clint. Ze hadden ondertussen de toestand van zijn vriend Clint Ellory kunnen stabiliseren.

De andere kant van de medaille was dat de Invisible IV op dit moment al terug op zijn thuisbasis Naval Air Station Point Mogu in de staat Californië teruggekeerd was. Markus stelde voor om direct de senator zelf door te schakelen. Die zou misschien voor een snellere oplossing kunnen zorgen. Markus wist van de verhouding tussen Jack en de senator en zij had de macht om bergen te verzetten, voor hem was dit de beste manier om vlugge resultaten te bekomen.

‘Jack…hoor je mij?’ De senator klonk heel anders door deze satelliettelefoon dacht Jack ofwel was hij vlugger aan het verzwakken dan hij dacht.

‘Hier Jack. Michael is mij ontsnapt. Hij heeft mij verwond en ben niet meer in staat om de opdracht verder te zetten. Heb dringend medische verzorging nodig. Kan je even met je toverstaf zwaaien, schat, ik denk dat dit nú wel het juiste moment is,’ klonk het wat geforceerd ironisch uit zijn mond.

De stilte aan de andere kant van de lijn was niet abnormaal. Waarschijnlijk was de senator de situatie aan het inschatten en keek hoe hij het rapst kon gerepatrieerd worden.

‘Jack, sorry schat, maar ik vrees dat ik mijn hand wat overspeeld heb. De Invisible IV is op dit moment niet meer te mijner beschikking. Die is met de andere stealths die we hebben op een geheime missie. Ik kan natuurlijk een ander vliegtuig zenden maar dat maakt het risico op onderschepping heel wat groter en politiek gezien kan ik mij dat niet veroorloven. Ik vrees dat je aangewezen bent op eventuele hulp ginder ter plaatse. Markus zal je een adres doorgeven van iemand van de plaatselijke bevolking die op onze payroll staat en die je de nodige zorgen zal kunnen verlenen. Ik schakel Markus terug door.’

Zo koel had hij haar nog niet meegemaakt, toch niet als zijn minnares, hij hoopte dat ze meer moeite zou gedaan hebben. Aan de andere kant als hij wat verder op de zaak doordacht, begreep hij dat haar handen als politieker soms gebonden waren en zij heel voorzichtig moest zijn met het project Delete waarvan zei de leider was.

Hij kreeg van Markus het telefoonnummer van een arts in Sanctuary en een code om zich bij deze man te introduceren. Markus zou de bewuste arts ondertussen briefen, zodanig dat hij op de hoogte was.  Jack verzekerde op zijn beurt Markus dat hij zich geen zorgen moest maken vooraleer hij afscheid nam. Daarna probeerde hij uit zijn eerste-hulpkit iets te vinden die het bloeden zou kunnen stelpen. maar die was niet voorzien op zo’n ernstige wonde. Jack wist dat hij vlug hulp nodig had. Hij maakte een prop van een stuk gaas en duwde dit zo hard en zo diep mogelijk hij kon in de wonde. Jack kon een kreet van pijn niet vermijden toen hij dit deed. Daarna hield hij de prop ter plaatse met de rest van het gaas dat hij rond zijn middel goed vastsjorde. Hij wist dat het enige dat hij nu kon doen, was zoveel mogelijk druk op de wonde geven. Hoe erg of hoe diep de wonde was, zou pas bij onderzoek blijken. Gelukkig kreeg hij direct contact met de dokter die na de code gehoord te hebben en de juiste coördinaten ontving waar Jack zich bevond, beloofde binnen het half uur bij hem te zijn. Jack hoopte dat hij nog zoveel tijd had.

……..

copyright Rudi J.P. Lejaeghere

06/09/2015