Requiem: Hoofdstuk 49 (1e deel)
49
‘Jack! Wat een verrassing. Mijn God,
ik dacht dat je dood was. Men vertelde me dat je aan je verwondingen bezweken
was. Schat, wat ben ik blij…’ haar stem stokte toen hij zijn Glock 22 op haar
richtte. ‘Wat doe je nu, Jack?’ Ze was verwonderd dat hij bij haar was geraakt.
Ze had ondertussen al drie maal op de alarmknop onder haar bureau geduwd om
haar veiligheidsmensen op te roepen.
Normaal gezien konden ze ieder moment de deur platlopen en Jack overmeesteren.
Maar ze wachtte tevergeefs! Niemand kwam en het bleef stil.
Jack zag haar verbleken en
glimlachte. ‘Senator Angela White… “De Witte Engel”, geef toe, niet echt origineel.
Mag ik je uitnodigen, Senator White voor een glaasje,’ en hij wees met zijn
pistool naar de bar in haar bureau. ‘Voor mij een Chivas…een Original, als je
dat hebt, ik denk dat ik iets te vieren heb. Moest ik een drankje kiezen voor
jou zou ik het bij iets heel sterks houden, je zou het straks nog nodig kunnen
hebben.’
‘Ik begrijp het niet, Jack,’ haar
ogen schoten vuur en zochten naar een weg om uit deze impasse te komen, ‘waarom
die vijandelijkheid? Wat heb ik je misdaan, ik dacht gewoon dat je gestorven was
aan je verwondingen en dokter Yiu
Sing gaf geen teken van leven meer. Ik ben er tot op de
dag van vandaag nog niet goed van. Dan verschijn je voor mijn neus, gezond en
wel en ik ben formidabel blij je te zien, blij dat je leeft en ik weet niet wat
of hoe dit allemaal kan? Maar je bedreigt me hier, in mijn eigen huis met een
wapen? Wat in hemelsnaam denk je dat ik je misdaan heb, is alles goed met je?
Moet ik medische hulp inroepen?’
Jack lachte. ‘Roep zoveel heiligen
en helpers als je wilt. Niemand zal je horen. Je bent door God en je vrienden
verlaten. Maar blijf van je mobieltje af of ik schiet je recht in je hand.
En…het knopje onder je bureau, als je nog eens wilt duwen voor mij moet je het
niet laten, maar ik denk dat je ondertussen mag veronderstellen dat we niet
direct zullen gestoord worden! Dan geeft ons wat tijd om te keuvelen over de
goeie ouwe tijd en nog een paar zaken die ons aanbelangen.’
Senator Angela White’s gezicht werd
nog bleker dan het al was. Jack had haar Veiligheidsdienst uitgeschakeld. Ze
besefte dat ze hem had onderschat. Zes getrainde mannen die de orders kregen
eerst te schieten en dan pas vragen te stellen. Jack had wel schrammen, maar
als ze goed keek waren deze al aan het genezen. ‘Jack, je moet iets verkeerd
begrepen hebben, nogmaals wat heb ik verkeerd gedaan? Je vroeg om hulp en ik
heb je een dokter gezonden. Ik weet dat dokter Sing je gevonden heeft in de
grot waar Michael zich verschool. Om de liefde Gods, wat is er gebeurd, vertel
het me?’ Ze moest haar toneeltje spelen, ze kon zich niet veroorloven om tegen
een professioneel huurmoordenaar als Jack Sterlington iets toe te geven. Maar
hij was haar minnaar geweest, kon dat niet meetellen? Ze bewoog haar rechterhand
langzaam naar beneden. In een lade zat een geladen semiautomatische Baretta 9mm.
Het was een oudere versie van een pistool die ooit nog door het Amerikaanse
leger gebruikt werd. Ze kon ermee overweg en het wapen was goed onderhouden. Ze
hield van het wapen omdat het een cadeau van haar vader was en het een prachtig
exemplaar was, uitgevoerd in goudkleur en met een houten gepolierde kolf. Als
ze maar één klein kansje kreeg…
‘Nee, Angie…probeer dat niet of ik
schiet je vingers eraf. Je bent geen partij voor mij. En trouwens, ik wil je
heel kort vertellen wat er gebeurd is.’
Senator White keek hem met gespeelde
verbazing aan. Haar hand trok ze terug alsof ze zich gebrand had. Op dit moment
waren de troepen van Douglas Porter onderweg. De opdracht voor de aanslag op de
president en de vice-president waren doorgegeven. Het was een sneeuwbal die aan
het rollen was en Jack zou hem niet stoppen. Maar zou hij haar doden? Dan was
alles voor niets geweest.
‘Een heel korte samenvatting in
enkele woorden, Angie.’ Hij wist dat ze die vervorming van haar naam niet graag
hoorde. Een reden te meer om hem te gebruiken. ’Code 99 ontvangen, antwoord
Code 37, ik herhaal code 37,’ en hij keek haar onbewogen aan.
‘Ik begrijp die spionnentaal niet,
Jack. Wat betekenen die codes, God, wat doe je me aan, ik word er niet goed
van.’ Ze wuifde zich met haar hand wat lucht toe. Geen toneel zag Jack, want er
begonnen zich kleine zweetdruppeltjes op haar voorhoofd en bovenlip te vormen.
Ze deed het in haar broek van angst. Angela White wist wel degelijk wat er
gaande was!
‘Als je denkt dat je te maken hebt
met een onnozelaar, Angie, dan doe je me onrecht. Ik weet dat je die codes in
je tweede linkerschuif liggen hebt, met nog vele andere, die allemaal iets
betekenen. Code 99 is de opdracht om iemand te vermoorden en code 37 is die
voor de aanvaarding van de job. Ik heb die zin met die codes horen uitspreken
door dokter Sing. “Jij” hebt hem opdracht gegeven op me te vermoorden…Neen,
ontken het niet, beledig mij niet nog meer dan je al hebt gedaan. Hij heeft het
me trouwens onder wat lichte druk verteld.’
Angela White zakte wat door, haar
ogen vertoonden angst. Angst voor zichzelf. Angst om het proces wat ze in gang
had gestoken niet zou overleven. Ze had geen medelijden met de families van de
soldaten die hun man of vrouw voorgoed verloren waren omdat hun herinneringen
aan hun geliefden waren gewist. Ze had geen medelijden met al die slachtoffers
die Michael had gemaakt. Ook niet met de slachtoffers die het leger zou maken
in de Nieuwe Wereld. Ze dacht enkel aan zichzelf, aan de tijd en de moeite die
ze in de zaak had gestoken. De overtuigingskracht, die ze tegenover de mensen
die ze aangetrokken had om de financiering van het project rond te krijgen, had
moeten gebruiken. De overreding van een grote groep senatoren die ze aan haar
kant had gekregen, mits hier en daar wat emotionele chantage. Al dat werk voor
niets?
Ook Jack besefte dit allemaal. Hij
kon deze gedachten in de smekende uitdrukking in haar ogen lezen. Zelf voelde hij
zich even schuldig dat hij een eind weg mee was gegaan op die weg, samen met dat
egoïstisch kreng dat enkel maar aan zichzelf dacht.
‘Schenk
ons dus iets in, Angie, we wachten even op het ochtendjournaal. Ik denk dat je
trouwens sowieso nieuws verwacht, niet?
……..
Joeri en Nikolaj hadden de CCD
ontmanteld en hadden via de hardware die bloot kwam te liggen een verbinding
kunnen leggen met de harde schijf - waarop er
wel een USB-aansluiting te vinden was – en hun stick met het
Requiemvirus. Ze hadden de opdracht op het loshangend toetsenbord ingetikt en
de software van de stick werd gedownload in de CCD. Hoelang dit zou duren,
wisten ze niet. Gekko had geen kennis van de CCD. Hij had verondersteld dat hij
zou werken als een gewone computer en daar had hij gelijk in. Maar de
overdrachtsnelheid hangt af van het apparaat met de laagste snelheid. Het kon
de stick zijn, maar ook de CCD. Ook Gekko wist niet hoelang de download zou
duren.
Ze hoorden al een tijdje lawaai aan
de andere kant en ieder moment konden ze bezoek verwachten. Ze gaven een sein
naar Gekko die op zijn beurt Iléna verwittigde. Zij wist wat ze moest doen. Iléna
spoedde zich naar de afgesproken plaats op het gelijkvloers en begon aan een
werkje wat ze niet gewoon was.
Buiten de Old World Highest wachtte
een donkerblauwe autobot met een lijvig persoon aan de console en ergens thuis
zat een zenuwachtige vrouw die wenste dat ze met Edmond was meegegaan. Ze
hadden beiden de operatie mee gevolgd en hoorden juist dat Gekko nog maar eens
Iléna aanspoorde om haast te maken. Edmond Foster zweette, maar dat deed hij
meestal. Nu was het echter van de spanning. Hij wou zijn deel doen in de operatie
en zijn compagnon Lucy Nicholson zat op haar vingernagels te bijten van angst
dat Joeri iets zou overkomen. Ze had ook zo’n ding in haar oor gestopt en kon op
die manier ook de gesprekken volgen. Ze had wel sympathie voor Nikolaj, maar
ondertussen was Joeri haar vriend en minnaar geworden. Op haar ouderdom had ze
dit nooit meer verwacht en dan nog met
een Rus. Haar vader zou zich omdraaien in zijn graf. Hij was anti-Russisch
geweest, oude ideeën en gevoelens die hij van zijn ouders had overgeërfd. Het
was iets dat men niet uit zijn hoofd kon praten zolang hij leefde. En nu was ze
smoor op Joeri Volkov. Liefde verlegt grenzen, zegt men. Er zou dan toch wat
waarheid zitten in al die gezegden die ze vroeger als bijgeloof beschouwde!
.... (wordt vervolgd)
copyright Rudi J.P. Lejaeghere
Reacties
Een reactie posten