Requiem: Hoofdstuk 17 (1e deel)

17

            ‘Ik wil dat je voor mij een gewetenloos persoon zoekt. Een koelbloedige moordenaar waarvoor ik een belangrijke opdracht heb!’ Dat was de eerste vraag geweest van de senator waarmee het project startte. Op dat moment was er nog geen sprake van het project die men de naam ‘Michael’ toebedeelde. Jack Sterlington herinnerde het zich nog alsof het gisteren was. Jack was een man van weinig woorden, toch trok hij even de wenkbrauwen op toen de invloedrijke vrouw hem die vraag stelde.

            ‘Gewoon een moordenaar…of iemand met speciale vaardigheden?’ was zijn korte repliek. Wanneer hij opgeroepen werd voor een nieuwe missie was er altijd wel iets dubieus aan verbonden. Verbazing was voor idioten, voor mensen die de wereld niet kenden. Een wereld van geweld, haat en vooral een wereld waar het draaide om de macht en het geld. De senator had de macht om aan bepaalde personen orders te geven die niet door de beugel konden. Toch niet door de beugel van de wetgevende macht van de Verenigde Staten van de Westerse Gemeenschap. Een wereld waarvan de senator in kwestie een respectabel en democratisch verkozen vertegenwoordiger was.

            Ze had hem een moment stil aangekeken, van boven haar half brilletje met die kattenogen van haar. ‘Een seriemoordenaar, Jack! Eentje waarvan de schroeven goed los zitten, maar één die we kunnen buigen naar onze wil. Op welke manier we dat zullen doen, laat ik je nog wel weten. Zoek en breng mij de juiste man en dan laat ik je weten hoe we zullen te werk gaan en wat het doel is. O ja, je zal een drietal man nodig hebben om deze missie uit te voeren. Dus ik veronderstel dat je ondertussen dit team ook kan samenbrengen. Laat hen weten dat deze opdracht hen geen windeieren zal leggen als jullie die tot een goed einde brengen. Het vaste voorschot wordt zoals gewoonlijk gestort op rekeningen naar jullie keuze. Een kwestie om de motivatie erin te houden!’

            Ze had haar brilletje terug omhoog geduwd en een ander dossier vastgenomen. Het teken dat Jack kon beschikken. Het was een vrouw die de nodige woorden zei die gezegd moesten worden, niet meer, niet minder. Dat apprecieerde hij wel in haar. Professionelen werkten het liefst met gelijkgezinden.

            Jack Sterlington was de man en het middel om wetten te omzeilen, een man die in alle stilte en zonder veel stennis buiten het legaal systeem het gewenste resultaat kon bereiken. Zijn eerste stappen in deze wereld van geweld en macht had hij gezet na een paar jaren legerdienst en daarna als goedbetaalde huurling tijdens de Grote Oorlog.

            Zijn dossier vermelde dat hij voor diverse partijen had gewerkt in de Westerse Wereld. Hij had zelfs undercovermissies in de Oude Wereld uitgevoerd in opdracht van enkele grote bonzen uit het Oosten. Dat stond echter niet in het dossier dat de senator in haar bezit had. Dit was een geheim die hijzelf goed bewaard had. Het was iets waarvoor iedere Westerling hem aan de schandpaal zou nagelen.

            In de tijd na de Grote Oorlog kreeg een soldaat geen pardon voor het meeheulen met de vijand of voormalige vijand. Jack had altijd één belangrijk principe gehad. Wie het best betaalde werd zijn leenheer. Hij maalde niet om politiek of sentimenteel patriottisme. De centen, dat was waarom het draaide. Zijn bankrekeningen in belastingparadijzen, landen waar men de wet niet met de kleine lettertjes las, werden regelmatig gecrediteerd met aanzienlijke bedragen. Het waren dan ook altijd vergoedingen voor prestaties die het daglicht schuwden.

            Hij had zich in opdracht van de senator omringd met een drietal mannen waar hij, buiten Markus dan, al in het verleden menig vuil zaakje had opgeknapt voor diegene die op dat moment het best betaalde. Jack wist dat in zijn wereldje je nooit voor honderd procent op iemand kon vertrouwen en dat deed hij dan ook niet, maar hij wist wat hij aan Clint Ellory en Walter Fallon had.

            Clint leerde hij tijdens in zijn huurlingenperiode kennen in Mozambique gedurende een van de acties door de revolutionairen onder leiding van een uit de gratie gevallen legergeneraal. Sterlington had de gewoonte om alleen te werken. De opdracht van de Mozambiqaanse president werd een regelrecht fiasco. Jack werd door de bende van de opstandige generaal gevangen genomen en kwam met Clint Ellory in contact toen hij een primitieve cel met hem deelde.

            Tijdens een bombardement door de troepen van de regering van het rebellenkamp was Jack Sterlington gewond geraakt. Geen levensbedreigende kwetsuur, een beenbreuk waardoor hij op dat moment geïmmobiliseerd was. Clint had hem juist op tijd meegesleurd door het puin van hun ingestorte provisorische cel en in veiligheid gebracht, toen een zwaardere bom een krater sloeg waar ze een aantal minuten voordien nog vast zaten. Ze waren op het nippertje aan de dood ontsnapt. In zijn wereld schiep dat een speciale band.

            Toen de senator hem de opdracht gaf, dacht hij direct aan Clint Ellory. Het eerste lid van zijn team was er na wat marchanderen over de opbrengst met alle plezier voor te vinden. Zij waren beide al een paar jaar ouder en het veldwerk was de laatste tijd meer en meer vervangen door tactische operaties die zij van op afstand leidden. Niet dat ze zich niet in vorm hielden, maar ze waren ouder en slimmer geworden en lieten de kastanjes door een wat jongere generatie uit het vuur halen. Clint was militair raadgever. Hij maakte aanvalsplannen op, analyseerde de impact van de strategieën. In die functie was hij dan ook in de cel beland waar Jack hem had leren kennen en aantal dagen meer leed dan lief met hem had gedeeld. Zowel Clint als Jack vonden dat het weer eens tijd werd om nog eens het veld in te trekken.

            Walter Fallon was zijn tweede keuze. Een oude makker uit het leger en iemand die twee rechterhanden had. Techniek was voor hem een twee natuur. Wapens van allerhande makelij en uit diverse landen, hardware klein of groot en andere hoogstaande techno-snufjes hadden geen enkel geheim voor hem. Wanneer hij dan toch iets tegenkwam dat hij niet kende, rustte hij niet voor hij het mysterie had ontraadseld en het ding met zijn ogen toe in een mum van tijd uit elkaar kon halen en weer in elkaar had gezet.

            Hij had maar één grote fout, hij was een fervente gokker. Soms had hij geluk en won zijn inzet driedubbel terug, maar zoals de meeste verstokte gokkers was hij zo verslaafd dat hij niet wist wanneer hij moest stoppen. Meestal verloor hij daardoor zijn winst in de roes van eerder binnengehaalde winst. Een gokker had meestal grote sommen geld nodig voor zijn hobby. Zodoende werkte hij zonder gewetenswroeging af en toe voor mensen die de wet met een korreltje zout namen. Het gokmilieu dat hij regelmatig frequenteerde was immers een wereld waar je best je portefeuille zo dicht mogelijk bij je hand bewaarde of je was ze binnen de kortste tijd kwijt. Op zijn minst toch de inhoud als die van enig belang was. Walter had dan ook niet kunnen weerstaan aan de bedragen met vele nullen die Jack hem op zijn bankrekening had beloofd. Met een ferm voorschot als teken van vertrouwen die de senator in Jacks keuze had, was Walter Fallon dan ook in zee gegaan met Jack Sterlington en Clint Ellory voor dit project.

            Voor zijn laatste keuze had hij zich uitzonderlijk en voor de eerste keer laten leiden door familiebanden. Zijn zus Patricia die ooit gelukkig getrouwd was met dokter Albert Moore had met hem een zoon Markus. Het was een veelbelovende kid die prachtige resultaten behaalde op school en die na een geslaagde universiteitscarrière zich doctor in de psychologie mocht noemen.

            Na een mislukte bankoverval waarbij dokter Albert Moore een van de onfortuinlijke slachtoffers was, bleef Patricia als weduwe over. Haar man was op het verkeerde moment op de verkeerde plaats geweest. Zij viel in een diepe emotionele put en leerde het witte goedje cocaïne kennen. Een gevaarlijk poeder die haar de troost verschafte die ze nergens vond. Ze had geen gebrek aan financiële middelen en als ze tekort kwam verkocht ze stuk voor stuk haar juwelen en verpandde haar prachtige meubels om dagelijks haar dosis te kunnen kopen.

            Dit duurde tot de dag dat Markus thuis kwam van zijn praktijk en zijn moeder zag hangen aan een van de stijlen van de trap in hun chique huis. Ze had hem verweesd achtergelaten en Jack had zich over hem ontfermd. Het was een moeilijke tijd voor de jonge man. Hij verloor alle zin in zijn werk en zijn onderzoek. Het is een cliché dat de beste psychologen zichzelf niet kunnen helpen, maar in het geval van Markus was dit ook zo. Zijn praktijk ging in de kortste tijd failliet en Markus werd depressief tot Jack hem van straat pikte als een weerzinwekkende zwerver zonder thuis en zonder doel. Jack had altijd al een zwak voor zijn enige zus gehad en op zijn manier had hij met Markus te doen.

            Jack was niettegenstaande hij begrip had voor de problemen van zijn familielid hard voor zijn neef. Maar uiteindelijk hielp hij hem er weer bovenop en werd Markus weer zichzelf. Hij keek nog meer dan voorheen op naar Jack en zou door het vuur voor hem gaan als hij dat zou vragen. Het boterde zo goed tussen hen dat het niet land duurde vooraleer Jack een tipje van de sluier oplichtte over wat hij als job deed. Hij romantiseerde meestal de verhalen en liet het uitschijnen dat alles wel legaal en uiterst top secret was. Markus, verblind door het avontuurlijke accent in hetgeen Jack deed, had hem al verschillende malen gevraagd of hij geen werk voor hem had. Nu bleek dat ze voor deze opdracht een psycholoog nodig hadden, iemand die ‘Michael’ kon lezen als een boek. Die de pagina’s die moesten komen al kon schrijven vooraleer ‘Michael’ ze zelf nog maar kon bedenken. Markus was jong, maar een natuurtalent en daarom ook werd hij het laatste lid van het team. Tot nu toe had Jack het zich niet beklaagd. Hij vertelde Markus nu wel dat er slachtoffers zouden vallen, maar dat deze vijanden waren van De Verenigde Staten van de Westerse gemeenschap. Markus bleek daar geen graten in te zien en zodoende was het laatste lid aangeworven.

            Jack had trouwens ook zijn vroegere kompanen Clint en Walter ingelicht over het verhaal dat hij Markus had verteld. Een paar leugentjes om bestwil en ‘Michael’ veranderde omwille van Jacks neef in een spion die in de Oude Wereld een groep van terroristen moest ombrengen in opdracht van het hoogste opperbevel van de Verenigde Staten van de Westerse Gemeenschap.

            Het was geen gewone opdracht die Jack van de senator had gekregen. Hij had samen met Walter Fallon de nodige hardware op verschillende plaatsen gehackt. Jack en zijn oude legerkameraad hadden door het illegaal afluisteren via satellieten, – het loont zich ook soms op de geheime payroll van een senator te staan - het bekijken van duizenden beelden van vaste camera’s en uren beelden van sommige mobiele spybots waarvan zij de controle hadden overgenomen, hun seriemoordenaar gevonden. Het was zeker een man die volgens het boekje aan alle psychologische kenmerken van een seriemoordenaar voldeed en waarvan zij bewijzen hadden dat hij niet aan zijn proefstuk was.

            Na maanden zoekwerk en een aantal personen die zij getest hadden maar niet voldeden, hadden zij een jonge kerel in het oog gekregen die zich bezighield met het martelen en vermoorden van kleine dieren. Daar hadden zij zelf videobeelden van. De jongen was er zich niet eens van bewust dat hij gefilmd en gefotografeerd werd. Nadat zij bij afwezigheid van de jongen en zijn moeder in hun huis de nodige apparatuur hadden geplaatst zodat zij hun studieobject daar ook konden volgen, wisten ze na korte tijd dat ze de juiste persoon hadden gevonden.

            Het seksuele geweld dat van de beelden afspatte tijdens de slaapmutsjes van de moeder en de opwinding bij de zoon tijdens die fragmenten zei genoeg. Jack was wel voor het nodige profiel van de seriemoordenaar die ze zochten niet bij zijn neef Markus gegaan. Dat zou misschien zijn familielid te veel vragen doen stellen. Hij wilde Markus erbij, maar dan op zijn voorwaarden en zonder de kans te lopen dat de familiebanden werden verbroken.

            Toen de jongeman die ze uitgekozen hadden op een avond, na zijn keiko in Kenjutsu, een bedelaar tegenkwam was de uiteindelijke beslissing gevallen. Nadat hun proefobject en de bedelaar elkaar op straat waren gepasseerd, keerde de jongen terug op zijn stappen. Hij volgde de bezopen marginaal en toen hij een verlaten steeg insloeg waar hij waarschijnlijk onder een paar kranten of onder een versleten deken de nacht zou doorbrengen had een infraroodcamera zijn eerste moord op een menselijk wezen vastgelegd.

            De jongen had de man besprongen en hem overmeesterd en vastgebonden met een koord die hij blijkbaar in zijn vestzak mee had. Hij liep waarschijnlijk al lang te broeden om over te stappen van zijn gebruikelijke dierlijke slachtoffers naar een grotere uitdaging, de mens. Iets wat hem nog een grotere macht zou verschaffen, een grotere bevrediging. Hij had in een blinde waas van woede kipkap van de man gemaakt. Dat hij nadien opgewonden werd door het geweld werd ook op beelden vastgelegd. Op dat moment had men hun ‘Michael’ gevonden.

            Toen Jack Sterlington met dit ‘goede’ nieuws bij de senator kwam, bleef zij emotieloos even naar hem kijken en zei toen uiteindelijk toch met een glimlach om haar lippen. ‘Pluk hem morgen van de straat en breng hem naar de Kelder. Ik vertel je dan wel wat er moet gebeuren.’

            Jack en Clint hadden hem de dag erop verrast toen hij zoals altijd na de keiko naar huis terugkeerde. Zonder veel problemen hadden ze hem kunnen verdoven en met hun geblindeerde zwarte autobot binnengebracht via Jefferson Street naar de ondergrondse verdieping. In de Kelder werd alles in gereedheid gebracht voor de geboorte van een onmenselijk wezen. Men zou hem ‘Michael’ noemen, naar de aartsengel Michaël de zielenbegeleider.

            Het waren de verchristelijkte kenmerken van de Griekse god Hermes als zielenbegeleider of met de Oudgriekse benaming ‘psychopompos’ die aan de grondslag lag van de eigenschappen die aan de aartsengel Michaël werden toegeschreven. Hermes bracht de zielen naar Hades, god van de dood en bewaker en heerser van de Onderwereld of Schimmenrijk. De aartsengel Michaël bracht de zielen naar de hemel waarvan hij ook de bewaker was.

            Jack gaf een kort telefoontje naar een geheime en beveiligde lijn. ‘Onze Engel Michael is nedergedaald,’ hij kon het even niet laten om de spot te drijven met de keuze van de naam van het project. Het was de senator die de naam had verzonnen.

            ‘Goed, binnen het uur staan mijn mensen aan je deur. Zij hebben alle apparatuur bij zich die nodig is voor de geboorte van onze Engel. Hou mij op de hoogte!’ Zoals altijd kort van stof, maar in haar woorden had ze toch gerepliceerd op de ironische melding van Jack. Een wijf met ballen, dacht hij terloops.

           

……..

copyright Rudi J.P. Lejaeghere

21/03/2015