Dichter bij huis - Poet at home

38. What about the last tape?             ‘But that’s awful,’ Katarina cried out. Not that she was Charles’s best friend. But such a death, she wouldn’t wish on anyone. ‘Do they know who has done it? Have they captured the killer?’             Frau Bertha shook her head. ‘No, my contact in France says that they even have no suspect in mind. It’s all very mysterious. It has to be a burglar who had set his mind on the content of the locker because it stood wide open.’             Jean-Pierre and Katarina looked at each other. ‘What has disappeared out of the locker?’ Jean-Pierre asked with a trembling voice. Both he and his girlfriend thought the same thing and he feared that their German hostess would confirm their suspicion.           ...

27             Jack had de ingang gevonden. Hij controleerde het toestelletje aan zijn pols. De radioactiviteit was gestegen op weg naar het hol in de rots waarvoor hij zich nu bevond. Voorlopig was hij veilig door de voorbereidende medische maatregelen die hij had getroffen. De gps-signalen van Michael hadden hem naar deze plaats geleid. Hij deed zijn nachtkijker niet op maar gebruikte een kleine potloodlamp die hij aanklikte en stapte de gang binnen. Hij keek na een twintigtal meter terug op zijn stralingsmeter en tikte verbaasd op het scherm maar de waarden bleven juist nog in de veilige zone, dus een stuk minder dan bij de ingang. Hoe verder hij vorderde in de gang die naar beneden leidde, hoe meer de straling daalde. Hij nam zijn mes uit het foedraal aan zijn been en tikte eerst met het heft op de wanden en schraapte vervolgens een staal met het mes van de muur. Via een toestelletje dat werkte op ...

37. A warm and cold shower             ‘Let me contact Charles first. I explain the situation in my own way. With the right approach, I surely get him on our side.’             After these last emphasized words, Katarina knew they had found a strong ally. The situation literally had overtaken her and she really didn’t know what to do now.             ‘Thank you, Frau Bertha. I won’t forget this. You’re a genuine friend of my mother… and of us too, isn’t she, Jean-Pierre?’             Jean-Pierre nodded. He too was happy to welcome her on his side. Considering the men who worked for her and the security around the villa, they could throw their full weight into the scales concerning this matter.      ...

... Ik stak mijn vinger op zoals een ijverige leerling op een schoolbank. ‘Zes faculteit dat is 720 mogelijkheden, daar blijf je wel een tijdje zoet mee al je dat in een game moet proberen.’             Gekko knikte ontkennend. ‘Je vergeet Yu dat de letter A twee keer voorkomt. Dat maakt dat er een stuk minder mogelijkheden zijn, namelijk 360.’             Stephen grinnikte even. ‘Dat wist ik zelf niet, maar blijkbaar had Suzy voorzien dat ik nu eenmaal geen wiskundig brein was. Om het kort uit te leggen, heb ik gewoon het spel verder gespeeld. Ik ben vanaf het gesavede spel de eerste deur niet binnengegaan en nog wat verder gespeeld. Ik kan je verzekeren dat in de huidige omstandigheden zo’n spel spelen niet aan te raden is.’ Stephen veegde werktuigelijk over zijn voorhoofd. Hij was duidelijk nog gestrest. ‘Mijn zenuwen stonden, staan nog altijd op het k...

36. Friend or enemy?             After a quarter of an hour, Katarina and Jean-Pierre heard footsteps approaching. The door was unlocked and Frau Hofmeister entered the room. She looked very stern and whispered something to the young man who was accompanying her. It was the man who had welcomed them at the villa with his two friends. Those two weren’t with him now.             ‘Frau Hofmeister, let me…,’ Katarina immediately tried to tell her story but was stopped by an angry voice.             ‘Schweigen Sie bitte! Be silent, please! I don’t want to repeat this. You just answer when you’re asked. Understood?’ Frau Hofmeister didn’t sound as the friendly, fond of laughing woman anymore Jean-Pierre had met at Chateau Dauphin. Her eyes were full of fire and her lips pressed together in ...

35. German reliability             They were picked up with a black Mercedes. German reliability before everything, Jean-Pierre thought. The chauffeur stood with a little signboard at the airport so that they could see he had gotten orders to drive them to Frau Bertha. It was a tight-lipped man. Either he couldn’t speak English, French or any language Katarina and her companion tried on him or he had received the command not to talk to them.             Katarina stayed impassive under it. She had other things to think about than making small talk with a German driver. When they left the neighborhood of Berlin-Tegel Airport, Jean-Pierre noticed the driver had locked the doors automatically from the car’s steering wheel. Probably for security measures he reacted spontaneously. Those Germans saw conspiracies and danger everywhere. They enjoyed t...

Shy, I come closer, Feeling guilty I invade your world Or what is left of it. A bed, A chair, A wardrobe. The sheets pale as your face, Your hands wrinkled, Diaphanous as a parchment, Your veins draw a map The roads you have travelled, Full of potholes and falling, Hoping against hope, Rising             Up                         Again                                                            Now,             ...

Beschroomd kom ik nader dring met een schuldgevoel je wereld binnen of wat er nog van over is. Een bed, een stoel, een kast met je kleren. De lakens bleek als je gezicht, je handen gerimpeld, doorzichtig als perkament, je aders als een landkaart. De weg die je bent gegaan, vol kuilen en vallen, tegen beter weten in, steeds             weer opstaan.                                    Nu                   niet meer. Er ligt een waas in je ogen; een beeld van de overkant, een zee van waaiende halmen licht als geel en rijp als een gezaaide zon, als melk vers van de uier. Een dag om te oogsten. Ik weet...