Mag ik nog even blijven?

Beschroomd kom ik nader

dring met een schuldgevoel

je wereld binnen

of wat er nog van over is.

Een bed,

een stoel,

een kast met je kleren.

De lakens bleek als je gezicht,

je handen gerimpeld,

doorzichtig als perkament,

je aders als een landkaart.

De weg die je bent gegaan,

vol kuilen en vallen,

tegen beter weten in,

steeds

weer

opstaan.

niet

meer.

Er ligt een waas in je ogen;

een beeld van de overkant,

een zee van waaiende halmen

licht als geel

en rijp als een gezaaide zon,

als melk vers van de uier.

Een dag om te oogsten.

Ik weet het zonder dat je het zegt.

Ik kan het lezen

in de tranen op je wang,

ik kan het horen