Requiem: Hoofdstuk 30 (2e deel)
……..
Michael had zich via
een ander luik terug verscholen en gewacht. Hij wist dat de Zwarte Engel gewond
was, maar hij kon niet op tegen een kogel uit een Glock 22. Zijn Nihonto lag
ook nog onbereikbaar op dit moment achter het bureau. Op een bepaald moment
hoorde hij iemand anders de ruimte betreden en tegen de Zwarte Engel spreken.
Van waar hij zat, kon hij hen niet verstaan en het ging allemaal zo vlug. Een
paar momenten later was er niemand meer, enkel maar stilte. Hij verkende
behoedzaam de omgeving en zag dat de situatie veilig was. Na zijn Nihonto te
hebben gerecupereerd, ging hij naar de kamer met het altaar en stak hij met de
gepaste eerbied alle items van op zijn altaar in een zak. De foto in het kader stopte
hij het laatste weg na er nog eens goed naar gekeken te hebben en legde een
dodelijke belofte af.
‘Ik beloof het je, mijn
opdracht zal ik vervolledigen, zoals het een Engel betaamt. En Stephen March en
zijn vrienden zullen het ook niet meer lang trekken. Ik beloof het je!’
Hij hoorde haar stem
niet meer. Andere stemmen genoeg, gekakel waar hij nauwelijks naar luisterde.
Misschien was ze boos omdat hij de Zwarte Engel in zijn heiligdom had
toegelaten. Het kon zijn schuld niet zijn, hij nam altijd uitgebreide
voorzorgen om te kijken dat hij niet gevolgd werd als hij naar zijn
schuilplaats terugging. Gelukkig had hij een uitwijkmogelijkheid. In het bureau
startte hij de computer op, scande zijn iris en met zijn vingerafdruk opende
zich een scherm. Hij duwde op de button die hij liever nooit had gebruikt.
‘Detonatie binnen 10 minuten…!’ galmde een
metaalachtige stem uit de computer.
Michael haastte zich
naar buiten. Er was genoeg tijd om zijn wagen te bereiken en net wanneer hij op
veilige afstand was, hoorde hij de klap van de ontploffing. Alle sporen waren nu
uitgewist.
……..
Code 99, code 37…! Jack
had het gehoord. Hij verkeerde in een toestand van half bewusteloosheid en dan
weer even heldere perioden. Wat wilden die codes weer zeggen, hij kende die
getallen, die codes. Het lag op zijn lippen, hij zou het zo kunnen zeggen, maar
hij was zo moe en alles deed pijn.
De arts die hem was
komen halen, hoe heette hij weer…Song of neen, Sing, Yiu Sing was het. Hij had
geantwoord met code 37 op een….liquidatie! De arts had orders gekregen om hem
om zeep te helpen, niet om hem op te knappen. Code 99 betekende liquideren en
code 37 betekende dat de opdracht aanvaard werd. Het werd hem nu allemaal
duidelijk. Maar het was Markus die hem het telefoonnummer en de code had
gegeven van die dokter. Markus was familie, die kon hij niet verdenken, daar
zou hij zijn hand in het vuur voor willen steken. Het besef van de woorden
tussen de heer Sing en wie…begon hem te dagen. Er was maar één iemand die de
macht had om zo’n beslissingen te nemen. Hij kon het niet geloven en dan toch kon
het niet anders dan haar zijn. De senator!
Het laatste woord was
hierover nog niet gezegd. Hij zou zijn huid duur verkopen. Jack bleef heel stil
liggen en soms dommelde hij weer weg in een bevrijdende bewusteloosheid die
afwisselde met perioden van weer bijkomen en periodes van pijn.
Na een tijd, Jack had
echt geen idee of het een uur was of enkele minuten, hij had geen besef van
tijd, stopte de wagen en bracht de arts hem ondersteunend binnen aan de
achterkant van zijn praktijk. Een klein straatje waar het donker was en niemand
een gewonde man zag die straks een dodelijke injectie zou krijgen, dacht de
dokter.
Binnen in de praktijk
nam de arts hem mee naar zijn consultatieruimte waar er een tafel stond waarop
hij Jack hielp zich neer te leggen en hem te ontdoen van zijn bovenkleding. De
arts duwde daarna op een numeriek bordje een code in en een schuif ging open
met allerlei flacons.
‘Pst,’ fluisterde Jack
zwakjes, ‘kom eens hier, mijn beste.’ Yiu Sing liet de flacon die hij in zijn
handen had vallen toen hij de loop van een pistool op zijn hoofd zag gericht.
‘Code 99…vergeet het, beste dokter Sing of ik zal je een code 99 in je mond proppen dat er
een code 37 langs je reet zal ontsnappen. Hebben we elkaar goed begrepen?’
De arts stond te
trillen op zijn benen. Gelukkig maar, Jack was geen medicus en men zou hem wel
het een of ander kunnen wijsmaken. Hij zou het moeten hebben van de angst die
hij deze man kon aanjagen. ‘Wie heeft je die opdracht gegeven en geen leugens
of schiet je in de knieën’.
‘De Witte Engel, zij
heeft de codes doorgegeven, alsjeblieft, niet schieten,’ smeekte de man.
‘Oké,
geen paniek. Eerst kijken of er iets vitaals geraakt is, begrepen?’ De man had
de angst goed te pakken en stond te knikken dat zijn hoofd er bijna afviel. Met
bevende vingers, terwijl Jack hem de Glock tegen het lichaam zette, bediende
hij een soort paneel die een scan maakte van de torso van Jack.
‘Geen vitale delen
geraakt,’ was het positief verdict van de heer Sing.
‘Hechten!’ Jack klonk
kort en zwaaide gevaarlijk met zijn wapen naar de dokter.
‘Maar ik heb hier niet
de faciliteiten om dit te doen.’ De arts weende bijna. Hij dacht dat zijn
laatste uur geslagen was. Zijn wangen trilden en zijn ogen schoten van links naar
rechts als van een dier dat in een hoek gedreven was.
‘Dan maar op de oude
manier. Heb je hechtdraad en de nodige instrumenten om dit om deze manier te
doen?’ De arts knikte. Jack wist niet of de arts met zijn bevende handen dit
goed zou kunnen volbrengen. Hij moest hem op zijn gemak stellen. ‘Kijk, ik spaar
je leven als je mij hierdoor helpt. Ik zal je een telefoonnummer geven waar je
jezelf een nieuwe identiteit kunt kopen. Zeg maar dat je door Jack Sterlington
gestuurd bent en alles zal goed komen, maar dan moet je wel kalmeren en mij
hechten.’
De arts scheen wat
rustiger te worden. ‘Hechten met draad is pijnlijk, Jack Sterlington. Ik kan de
plaats rond de wonde plaatselijk verdoven…’
Jack stond voor een
dilemma. Verdoven, plaatselijk verdoven…met wat…hij kende niets van medicijnen.
Maar hij zag een tabletcomputer liggen. ‘Met wat ga je me plaatselijk
verdoven…’
De dokter toonde het
flacon. Jack las het etiket. ‘Wilt u zo vriendelijk zijn om mij even uw
tabletcomputer te lenen, dokter en hij wees even met zijn pistool in de
richting van het ding. De dokter kon niet rap genoeg aan de wensen van Jack
voldoen. Jack voelde zich weer zo licht in het hoofd dat hij even vreesde om
het bewustzijn te verliezen. De dokter had echter, niettegenstaande hij de
korte misselijkheid bij Jack had bemerkt, niet gepoogd om iets te proberen. De
angst zat er dus goed in, zo moest het! Hij zocht het middel op en zag dat het
gebruikt werd voor kleinere operaties en dat de flacons 20 ml bevatten en dat
het hoofdbestanddeel prilocaïne-hydrochloride bevatte met methylparahydroxybenzoaat als conserveermiddel. Dat was hetgeen op de flacon stond en de beschrijving
klopte dus ook. ‘Oké, dokter, maak dat ik je handen kan zien en doe je werk.
Hoe beter, hoe vlugger je van me af bent.’
Het duurde toch een uurtje
vooraleer alles achter de rug was. Hij werd bepleisterd en met verband
omwikkeld en de dokter zei dat hij in de eerste weken zeker geen halsbrekende
stunts mocht uithalen anders dat de kans op het terug opengaan van de wonde
groot was. Hij verontschuldigde zich zeker een tiental maal dat hij geen betere
middelen tot zijn beschikking had.
Jack trok zijn kleren
weer aan, maar voelde zich nog zwak en duizelig. De dokter gaf hem nog wat
medicijnen om dat te verhelpen en
pijnstillers die hij via de tablet ook opzocht. Het bleek allemaal te zijn wat
hij beweerde.
‘Mijn telefoonnummer,
dat u had beloofd?’ De dokter glimlachte zowaar, hij was tevreden over zijn
prestatie en wachtte ongeduldig op zijn beloning.
Jack glimlachte echter
niet terug. ‘Bedankt dokter voor de goede zorgen, het telefoonnummer is 99!’ In
één beweging richtte hij de Glock op de dokter en schoot.
Reacties
Een reactie posten