Dichter bij huis - Poet at home

Als ik naar mensen kijk dan zie ik amper die poepchique madam met haar stola en stilettohakken peperdure kleren of haar meneer met zijn sigaar en een dikke portemonnee hun slee navenant het is de haveloze man die strompelt, valt zijn knieën bloedens toe verwond en mompelt aan de straatstenen woorden half nog in zijn mond die mijn aandacht vangt ergens spelen kinderen zie ik in kleur op het journaal tussen puin en oorlogsmateriaal legeradmiraal of krijgertje zoals dat heet gelieve tussen de lijnen van het hek te blijven omwille van je God je huid of land geef me je hand en ik neem je arm met niets tevreden zo’n overschot het is geweten en toch komt men iedere dag tekort. © Rudi J.P. Lejaeghere

Het gevoel ontleed te worden ontkleed tot op het been het naakt voorbij onttrek mij aan die droom die leven is weg gekeken worden de hoek omslaan en reeds vergeten ik loop door ieder heen weten dat je bent en het toch niet zijn ik val uiteen in stilte en in gaten na een tijd weet ik mezelf niet meer ik ben verdwenen. © Rudi J.P. Lejaeghere

Ik wil je stootoever zijn jij die glijdt en mijn grond verzet me laat eroderen steeds wijder in je bochten lig en langer wordt verlangen wordt mezelf doorbreekt tot morgen je in zee een wervel bent me meetrekt en verdrinkt. © Rudi J.P. Lejaeghere

In een waas van kolibrie de bloemen aangeland vleugels regenboog de nectar gesnaveld als in een zoen ik proef de kleuren kant mij aan de zwaartekracht geen een die honing of het zaad verwacht en toch en toch de aarde is geschreven met de vlucht van schaduw de dauw, de druppel de tetter en de sneb het klaren van de stamper het nemen en het geven de vogel in de lucht.

Schaduw inkt zijn woorden op het vensterkozijn de zon vouwt samen door het gordijn stoft de lucht in een stille dans onze namen verwisselen van lippen                                                                                         de vrouw en de moeder de maan en de vloed op de akker gaan het bloed vertrouwen het onderploegen en het zweven nergens zijn en toch op een moment uit het niets het leven geven. © Rudi J.P. Lejaeghere

Net erop, niet verder verloren tussen pas ervoor en net erachter ligt het begin van een wereld verscholen een grens die ik schrijf met een zin de lijn van woorden die ik trek een wolk met dromen bevolkt zich door mijn pen en net erover begint het verhaal te kleuren  in regenbogen en paradijsvogels het gezang van een leeuwerik hogerop, hogerop stroomt de rivier mijn gevoelens drijven mee op het wit van mijn papier. © Rudi J.P. Lejaeghere

Ik die water ben, jij de maan die me doorschijnt hoe ik beschouw, kaats, weerspiegel bol met meren, ik het andere meer jij mijn verhaal, de sterren die je draagt oevers volgend; ik vloei door je, totaal Jij, het meer ik die maan ben met rimpels, uitgevlakt, ingepakt tussen grijs, hoe ik het donker aftast me gelaat laat wassen, hou me drijvend, schrijf me terug ik lees het straks wel op het water. © Rudi J.P. Lejaeghere

Ik vlieg de wind zie de lucht in stromen vaar de schepen binnen schreeuw over de pier het schuim van de golven scherend naast de schipper ligt ingebed in ijs de vangst op apegapen stil te staren ik duik en zweef de warmte van de haven de vissen aangemeerd ontdaan van hun zee en ingewanden. © Rudi J.P. Lejaeghere

Een grens is             een scheiding of een uiterste rand             waar het leven stopt of begint een muur of een hek             dat netjes aflijnt, waarna de rest ligt             de tuin van de buurman             zo van: dit is het mijne het is een plaats dat ik met mijn vinger op de kaart kan thuiswijzen tot hier en niet verder, vriend in maten uitgerekend, weet je een coördinaat of twee op de wereldbol             waarlangs ik naar het buitenland ga waarbij ik me veilig afgeschermd waan tot ik mij over de grens waag. © Rudi J.P. Lejaeghere

In het begin is het einde meer dan eens geschreven elk einde wordt een nieuw begin in de klank is het woord gelegen in het woord zijn klank en begrip in mij aan elkaar geregen en ik schrijf een zin vol muziek probeer de juiste noot te maken of te kraken zo je wilt in geluid van regen of het fluiten van de wind uit te pakken van mijn hoofd naar het wit van papier iets anders                                                                                         te kneden van wat ik zie of voel daarin mijn ziel te leggen of hoe ik een naam vind voor alles een stil gevoel, een kloppend hart een lach die ik net soms mis in mijn leven dat steeds op een ander moment opnieuw begint. © Rudi J.P. Lejaeghere ...

Ik wil het laten dreunen overweldigend trompetten trommelvliezen pletten de hamer met geweld op het aambeeld pletsen dansen op Eustachius vanuit het middenoor vertrekken decibels in kronkels leggen het slakkenhuis het zout ontzeggen geen schelp is mij te klein om kinderen in te leggen het baren van geluiden het flieren en het fluiten het is muziek en het wil naar buiten. © Rudi J.P. Lejaeghere

Al zijn ze fijn en uitgesponnen de draden van mijn ziel zijn aan het wiel verbonden het wiel waaraan ik vlieg ik zie het in een waas de zwaartekracht ontsprongen ik sleur, ik roep, ik trek dans de dans van de vliegende muggen ontdaan van het bloed het bleek op de wangen ik heb geen kapstok om mijn lichaam aan te hangen. © Rudi J.P. Lejaeghere

Soms hoor ik ze woorden die mij ontvallen zijn echo's terugvloeiend in mijn hoofd zinnen die zich aan het papier hebben onthecht berichten van over de grens die mij bereiken en terugkruipen in het grafiet of het blauw van inkt ik lees ze met tussenpozen terug tussen de lijnen in, vermomd vertellen ze hun eigen verhaal                                                                                              een reis van gemengde gevoelens het trekken langs tranen rivieren zo diep als verdriet geluk zo vullend als een berg in mij is een nieuw land geboren is de grens verlegd. © Rudi J.P. Lejaeghere

Mijn stappen overstappen in een rechthoek eromheen steeds kleiner gaan tot het laatste stukje raster overblijft dat ik bekijk en stilsta overzie wat ik vergeten ben de weg die ik terug verken de stukjes die ik onbewust en onbewaakt daar liggen liet de kantjes en de korstjes die ik pas nu in de rand bemerk ik verzamel die op bordjes vastgeprikt ontleed ik minutieus mijn gisteren die vandaag alleen maar beter wordt de sprietjes gras laat ik nog even liggen als kruimels en getuigen van wat ik onderweg verloren ben. © Rudi J.P. Lejaeghere

Wat als ik mijn ogen sluit en enkel in mijn fantasie een omtrek teken of mijn oren afstop voor geluid geen stem meer hoor de klank in stilte denken moet hoe is het als de lippen niet meer spreken en woorden verstommen in de mond hoe lang blijft een herinnering in mij leven? © Rudi J.P. Lejaeghere

Het is de kiezel in mijn mond die het water op mijn lippen brengt die woorden laat vloeien mijn tong versnijdt in bijvoeglijkheid het scherp van mijn tanden polijst, ja ik bijt maar dan heel zacht in liefde en soms heel soms lik ik de puntjes gaaf laat de kiezel vallen. © Rudi J.P. Lejaeghere

’t Is zweten geblazen op onze dagen en het is geweten dat computers en aanbelangen om onze onverdeelde aandacht vragen neen, niet effen naar het toilet om wat stress te lozen neen, niet even telefoneren tussendoor je kan het gewoon niet wagen want achter je rug, - die onwezenlijke binaire beestjes ver van ordinair en toch zo vals als de kat van hiernaast - vallen ze om geen reden uit door hun kamers sluipen levensbedreigende wormen die vanbinnen uit een val uitzetten als een virus de ziekte verspreiden in mijn huis van vertrouwen ik weet het haat ligt nooit ver wakker naast hartstocht en liefde en vooral ik in mijn bed na de zoveelste computerpanne. © Rudi J.P. Lejaeghere 

Aan je graf, de laatste rustplaats zoals dat heet ik zocht naar woorden vond er geen geen die er toe deden of die uitleg gaven dat ik er was moest zijn jij was er niet even weg misschien ik denk het niet toch niet in die urne niet onder de grond 's anderendaags vond ik je wel in een oud lied over een zeeman en heimwee of gewoon in de spiegel toen ik me scheerde met jouw gebaren                                                                                             zo is het ieder jaar en toch kom ik elke keer weer aan je graf de laatste rustplaats zoals dat heet. © Rudi J.P. Lejaeghere

Een afdruk maken de voet die stap voor stap een weg vertoont tussen wegedoorn en wilde bramen verbrand het hout dat mij verhindert ontwar het klimmerkruid dat dicht moet houden ik slinger mij aan akkerwinde vang me in een duizendknoop het web dat mij kan spinnen is op zijn minst                                                                                       een maat te groot Rudi J.P. Lejaeghere

In mijn hand schrijf ik tussen de lijnen door, wat grillig soms doorkrast, een zijweg die ik in mijn handpalm neem wat dikker op de muis kom ik thuis op de duim die mij eronder houdt tot ik iemand met de vinger wijs en de rollen verwissel mijn middelste met brio toon voor jou echter die me ringeloort heb ik er maar een het is die aan mijn linker waar mijn trouw aan hoort en die kleine waar die voor dient nou ja, mijn neus mag het weten. © Rudi J.P. Lejaeghere

Het beeld dat ik voor ogen heb mat, op plaatsen uitgedund zichzelf aan het verliezen het filigrein in fijne draden uitgeplet ik hoor het zilver niet meer zingen gepast is het avondkleed tot stof uiteengetrokken oud gerafeld linnen de dagen worden stiller ijler, uitgesproken vanbinnen schrijft het winter. © Rudi J.P. Lejaeghere

Zo dicht nog dichter tussen ruimte, tussen tijd gevangen in een punt te heet om te bevatten ontsnapt het begin met trommels en trompetten een singuliere vreemdheid de chaos, het uitdijen van sterrenstof het beklijven tot bol, in banen geleid in bliksem en vuur gelouterd                                                                                                adem na adem ingeblazen in spiralen gekromd tot kiem van leven omgevormd. © Rudi J.P. Lejaeghere

Kan ik een merel zingen of leeuweriken in de lucht wil ik een bloem bevlinderen in een zucht van wind wat zonnestraal bevruchten mijn vleugels strijken als snaar viooltjes ruiken het gras heel stil bestuiven met poedersneeuw zo wit en helder zijn                                                                                         mag ik het in noten horen in het klinken van kristal dat het zachtjes verder dringt als het lied dat zoekt naar het midden van mijn hart. © Rudi Lejaeghere

Op blote voet nog voor de dag in dauw getooid het gras ontmoeten van goud en diamanten vol, de boom met waaierende regenbogen het zand in korrels uitgesponnen op mijn wreef zit dageraad en korsten van de nacht tevoren                                                                                                     door mijn oor klinkt het koren het zingen van de halmen de ekster steelt het licht en krast van herbeginnen Rudi J.P. Lejaeghere

Verandering van spijs doet eten een waarheid die zich splitst als lettergrepen die ik lust in de maag even met liefde culinair genieten de mond vol hebben van foie gras en amuse bouche het proeven en het smaken op schaal wat smullen lekkerbekken op maat                                                                                       opgediend en afgemeten aan de rand van een fluitje bruisende crémant. Rudi J.P. Lejaeghere