Dichter bij huis - Poet at home

38             De senator had speciaal bezoek. Generaal Douglas Porter, een kranige vijftiger en een typische militair met zijn gemillimeterde haardos, harde trekken en een vierkante kop die waarschijnlijk de hardste keien klein kon krijgen, zat in de zak van de senator. De generaal was volgens de gevestigde autoriteiten en de voornaamste nieuwsmedia een kerel uit een stuk, een man die van corruptie een broertje dood had. Toch was er iets dat hij angstvallig geheim probeerde te houden. Iets dat hem in een heel ander daglicht zou stellen. Feiten die door niemand bekend waren. De senator maakte echter haar werk om zo’n dingen te achterhalen en in haar voordeel te gebruiken. Generaal Douglas Porter had heimelijk een voorkeur voor kleine jongetjes en dat hield hij angstvallig verdoken voor de buitenwereld en in de eerste plaats voor zijn vrouw. De senator had hem ermee geconfronteerd bij zijn benoeming als hoo...

I’ve looked for it everywhere, in the furthest corners of the world between strange peoples and at the most desolate places. I’ve turned stones upside down, dragging down buildings and fruitlessly looked into mysteries. To no avail, I’ve questioned scientists, analyzed the point of view of philosophers, used the dowsing-rod and pendulum, nothing brought me closer to the truth. I’ve read a thousand books, surfed on countless websites of the internet, even yoga and meditation I’ve tried, unfortunately without result. If I would be able to travel back in time, I would have asked the Delphi Oracle for its wise advice. Nothing could bring me nearer the purpose of my quest and eventually, I came home again, not a step closer of my goal. So I thought but at that moment, I saw my lovely wife, my beautiful children and a home and shelter and I found what I was looking for: Happiness! © Rudi Lejaeghere...

Ik heb het overal gezocht, in de verste uithoeken, tussen vreemde volkeren en in ontoegankelijke streken. Stenen heb ik omgekeerd, gebouwen gesloopt en vruchteloos mysteries onderzocht. Tevergeefs heb ik wetenschappers ondervraagd, de meningen van filosofen geanalyseerd, naar waarzeggers en waterwichelaars gependeld, niets bracht me dichter bij de waarheid. Ik heb duizenden boeken gelezen, internet en zijn ontelbare websites af gesurft, zelfs yoga en meditatie geprobeerd, helaas zonder resultaat. Had ik in de tijd kunnen reizen, ik had het orakel van Delphi om wijze raad gevraagd. Niets kon me dichter brengen bij datgene wat ik zocht en uiteindelijk kwam ik weer thuis, geen enkele stap dichter bij mijn doel. Dat dacht ik maar wat blijkt, toen zag ik mijn lieve vrouw, mijn prachtige kinderen en een thuis en ik vond wat ik zocht: Geluk! © Rudi J.P. Lejaeghere 19/12/2015

……..             Het zweet liep me over het voorhoofd. Ik had dan weliswaar geen groene vingers maar ik had wel handen die ik uit de mouwen kon steken. De hoeveelste kruiwagen ik al uit de serre had gevoerd en op de composthoop had uit gekieperd, wist ik niet. Het moesten er al vele zijn. Mijn spieren deden pijn en mijn rug roerde zich ook al. Niet gewoon om te werken meisje, dacht ik bij mezelf. Je bent echt een watje, dacht ik ook nog!             Eigenlijk voelde ik me al bij al goed. Het was een fijne gewaarwording iets te doen. Iets men mijn eigen handen te verwezenlijken. Misschien was het daarbij ook een symbolische daad. Ik maakte schoon schip in mijn hoofd en in de serre. Men zou me voor gek verklaren als ik mijn gevoelens zou uitspreken, maar ik voelde dat mijn ouders meekeken. Ze zouden het welletjes gevonden hebben dat ik zolang...

Years which trickling melt together as a tap, that’s never closed I write the words through the pipe, flowing or faltering they babble down and tell of things when I was little, driving on a bicycle to big, falling and ripping my knees open, hiding silently under the table letting myself disappear, seeing my mother getting desperate when she fruitless searches for me, time rides like a train, with the highest velocity he glides my seasons nearer to me, of setting steps as a child, entering puberty and making love in the spring, experiencing myself what I never believed from my parents, the rain and the drip of getting older, and later, as I hope with some delay, coming to the last station, images are sliding, words melt together, years are growing grey, behind me are the fields that are ploughed, some of them still undeveloped, I’m rather happy, but also a little sad for what I, later on, will have to leav...

Jaren die druppelend versmelten, als een kraan die nooit op toe staat schrijf ik woorden door de leiding, vloeiend of haperend kletsen ze neer van dingen toen ik klein was, rijden op een fiets te groot, vallen en mijn knieën openrijten, onder de tafel stilletjes mezelf doen verdwijnen, mijn moeder de krul zien krijgen wanneer ze me vruchteloos zoekt, de tijd die rijdt als een trein, met grote snelheid glijdt hij mijn seizoenen dichterbij, van kinderstappen zetten, puberen en vrijen in de lente, nu zelf ervaren wat ik van mijn ouders nooit geloofde, de regen en de drop van ouder worden, en later, naar ik hoop met wat vertraging, het laatste station binnen rijden, beelden verglijden, woorden versmelten jaren vergrijzen, achter mij liggen velden bewerkt, sommige reeds een tijdje braak, ik ben tevreden, maar ook iets triest om wat ik straks moet achterlaten. © Rudi J.P. Lejaeghere 11/12/2015  ...

37             Norino Vastai, Shi Udesama en Goro Fukamizu hadden afgesproken om na de werkuren eens gezellig te tafelen in een restaurant in de beurt van hun hoofdkwartier. Het was er niet duur, je mocht natuurlijk geen kristal en zilver verwachten, maar het eten was er goed en je kreeg meestal een ruimte portie. Norino Vastai had net zoals zijn adjuncten de visschotel gekozen. Die was licht verteerbaar en men serveerde er een heel goede betaalbare witte huiswijn bij. Norino had hen uitgenodigd en gezegd dat het zijn traktatie was. Even wat uitblazen, een paar uren weg uit de stress van het bureau en het whiteboard dat steeds maar met meer foto’s van slachtoffers werd opgevuld. Ze hadden bij verschillende slachtoffers teksten gevonden die verwezen naar het Requiem van Mozart. Het was de rode draad die de onfortuinlijke doden verbond in hun lot. De componist had het zeker niet zo bedoeld en zou zich in zijn ...

How I set my sails tight with feelings in the storm being the foam on the waves and irrevocable drowning in the whirlpool to be dragged further and torn apart I feel myself being flooded spread in droplets drowning in a sea of thoughts I’m gripping my parts together to blow a whole new me on the beach someone is picking me up as a shell I listen to the morning. © Rudi J.P. Lejaeghere

Hoe ik mijn zeilen bol stijf sta van gevoelens in de storm het schuim op de golven ben en onherroepelijk verdrink in de draaikolk verder gesleurd en uiteengetrokken weet ik me gevloeid in druppels verspreid verdrink in een zee van gedachten klem me vast in mijn delen spoel me samen als een nieuw geheel op het strand raapt iemand me op als een schelp luister ik naar de morgen. © Rudi J.P. Lejaeghere

55. An intimate dance A month later…             It was hard for Katarina in the weeks after she had visited the General. Her anger against this man who had pushed her mother to her death had kept her on her feet. Neither Cecile nor Katarina had wanted to visit their mother while she laid out in the morgue. The twin sisters wanted to keep the image they had of their mother while she was alive. At the advice of the General they also had refused visits of acquaintances because the investigation was still ongoing.             Jean-Pierre, in the meantime, had recovered very well. Every day he gained a bit of strength and with the help of a recognized physiotherapist, he could use his body again as before the bullet wound. He tried to cheer up his girlfriend and searched different things to distract her. He tried to indulge her with a good ...