Requiem: Hoofdstuk 38 (1e deel)

38

            De senator had speciaal bezoek. Generaal Douglas Porter, een kranige vijftiger en een typische militair met zijn gemillimeterde haardos, harde trekken en een vierkante kop die waarschijnlijk de hardste keien klein kon krijgen, zat in de zak van de senator. De generaal was volgens de gevestigde autoriteiten en de voornaamste nieuwsmedia een kerel uit een stuk, een man die van corruptie een broertje dood had. Toch was er iets dat hij angstvallig geheim probeerde te houden. Iets dat hem in een heel ander daglicht zou stellen. Feiten die door niemand bekend waren. De senator maakte echter haar werk om zo’n dingen te achterhalen en in haar voordeel te gebruiken. Generaal Douglas Porter had heimelijk een voorkeur voor kleine jongetjes en dat hield hij angstvallig verdoken voor de buitenwereld en in de eerste plaats voor zijn vrouw. De senator had hem ermee geconfronteerd bij zijn benoeming als hoofd van de strijdkrachten van de Verenigde Staten van de Westerse Gemeenschap. Niet alleen met woorden. Een veteraan als Douglas Porter zou dit weggelachen hebben. Maar ze had hem de bewijzen, foto na foto voor zijn voeten gegooid met de mededeling dat zij deze informatie op een veilige plaats had opgeborgen en dat ze die zou bovenhalen als hij niet meewerkte. Douglas Porter wist hoe de wereld draaide, hij zou het nooit zo ver gebracht hebben. Ze had hem in zijn macht en hij wist het. Zijn eerste vraag was een normale gevolgtrekking uit de handelingen van de senator.

            ‘Wat vraagt u van mij omdat u dit niet in de openbaarheid zou brengen, senator?’ Hij kende haar reputatie. Porter had nochtans bij de gelegenheden dat hij zijn onbedwingbare lust had kunnen bevredigen altijd goed opgelet. Hij nam steeds de nodige veiligheidsmaatregelen om ontdekking te vermijden. Iemand van zijn slachtoffers moest hem verraden hebben. Men had een val uitgezet en hij was er in zijn blootje ingelopen. Er was geen andere mogelijkheid. De senator had waarschijnlijk met pakken geld gezwaaid, de hoofdprijs gewonnen en de onweerlegbare feiten vastgelegd op foto en film. Het onbetwistbare bewijs dat hem nu onder haar invloed plaatste. Aan de andere kant als man van de harde lijn en het doel dat zij voor ogen had - al waren de middelen om hem voor haar karretje te spannen niet echt katholiek te noemen - sprak hem wel aan.

            ‘Is dit in enig opzicht een gevaar voor de gezondheid van de mannen die onder mijn bevel komen? Zullen zij na inplanting van deze CB-chip lichamelijk nadelige invloeden ondervinden?’

            Soldaten van alle rang, die voor de natie en voor hem hun leven waagden, waren boven alles toch iets waar hij veel belang aan hechtte. De gevaren van het slagveld kende hij net zoals een andere militair, maar als zij met haar chip enigszins kwade bedoelingen had dan…! Als zij hem daarvan niet kon overtuigen zou hij haar van achter haar bureau sleuren en eigenhandig haar nek breken. De gevolgen zou hij dan erbij nemen als haar veiligheidsmensen hem al levend vast zouden krijgen. Op zo’n moment zou een geladen pistool in zijn mond vlugger zijn dan elk van haar veiligheidsmensen.

            ‘Je mannen zullen sterker, slimmer en moediger zijn dan ooit tevoren. Ze zullen beschikken over bovenmenselijke krachten. Ze zullen via satellieten hun vijanden tot op de meter kunnen situeren. Ieder van hen zal een supermens zijn. Hun lichamelijke functies zullen via de chip zo gecontroleerd worden dat ze bij het minste lichamelijke falen de nodige seinen uit de hersenen krijgen om dit bij te sturen. Indien het euvel te erg is zal men veel vlugger weten waar men ze kan situeren, ophalen om ze zo vlug mogelijk weer strijdvaardig te maken. Door de CB-chip krijg je van mij een onoverwinnelijk leger, Generaal Porter. En ik veeg hiermee je verleden…je seksuele escapades onder de mat. Let wel op, ik wil ook dat je met die dingen stopt. Zoek hulp bij gespecialiseerde mensen! Ik zal hen een attest van geheimhouding doen tekenen, zodanig dat alles binnen de onze muren blijft. Buiten je onvoorwaardelijke steun aan mij win je op alle gebieden. De chips zijn klaar, getest en binnen een korte tijd zijn je elitetroepen volledig gechipt. Ik heb dit goed voorbereid, niets kan er nog verkeerd gaan. We zullen, zoals hoort, de meester van de hele Wereld zijn. Niet alleen over de Oude Wereld, neen, ik bedoel over de planeet Aarde. Voor minder wil ik geen nodeloze inspanningen leveren, generaal Porter!’

            De generaal wreef even door zijn korte grijze haar. ‘Hoe praat je dat onze soldaten aan?’ Hij wist wel dat dit geen probleem zou zijn, maar hij wou toch de uitleg horen. Als hij in de put sprong, wou hij weten waarom en hoe hij eruit kon komen zonder kleerscheuren.

            ‘De zogenaamde inentingen zijn ondertussen al een tijdje bezig. Zeker drie vierden van de  elitegroepen is al met de chip geïnjecteerd. Deze is heel wat kleiner dan de gewone chip die we  voordien gebruikten tegen de fall-out en die nog een paar andere mogelijkheden extra bevatte. Dit nieuwe kleinood zal van iedere soldaat een vechtmachine maken die elke vechttechniek beheerst als een meester. Een soldaat die elk wapen zonder opleiding kan gebruiken, die elk terrein zonder voorafgaande kennis zal herkennen en in zijn voordeel zal kunnen gebruiken. Je zal geschiedenis schrijven zoals nooit voorheen. De bataljons die ingeënt zijn blijven onder quarantaine. We hebben de familie van de soldaten een leugentje om bestwil voorgeschoteld zodanig dat ze hun man of vrouw zonder wantrouwen een paar maandjes zullen moeten missen. Onder de mom van een brede opleiding voor een geheime missie kan veel verklaard worden aan ouders, broer of zuster. En, mijn beste Douglas…als alles achter de rug is, heb ik een vicepresident nodig waarop ik kan bouwen. Iemand met een brede rug die ik kan vertrouwen. Zegt die post je iets?’

            De generaal zette nu pas grote ogen op. Hij wist dat de senator tot veel in staat was, maar dat had hij niet verwacht. Het zou voor hem een bekroning zijn van zijn militaire loopbaan. Hij zag een toekomst na zijn legercarrière die financieel heel rooskleurig zou zijn en daar kon hij moeilijk neen tegen zeggen. Alleen wist hij niet dat de senator deze post ook al zeker aan een tiental andere mensen had beloofd. Sowieso wist ze wel dat het één van hen zou worden, maar dat besluit zou ze nemen als het zover was. Ze verkocht het vel van de beer niet voor hij geschoten was. Ze had dan misschien de generaal wel nodig om haar militaire coup te coördineren, maar het vel van die perverse beer die Douglas Porter heette, zou ze niet aan haar zijde in het ‘Oval Office’ willen zien.

            ‘We gaan dus verder met de inentingen. Die zijn veel gemakkelijker dan de vroegere operaties. De chip is een nanotechnologisch wonder dat ons ras een stap hoger op de evolutieladder zal plaatsen, Generaal! Men zal uw naam in de geschiedenisboeken schrijven als een van de grondleggers van de Nieuwe Orde. Een beweging die de wereld zal veroveren.’ Wat de generaal niet wist, was dat zijn soldaten nooit meer naar hun familie zouden kunnen teruggaan. Maar dat was iets wat zij gemakshalve in haar uitleg achterwege had gelaten.

            Generaal Douglas Porter was eerst onaangenaam verrast geweest met de chantage van de senator. Uiteindelijk was hij al altijd een pragmatisch mens geweest als militair. Hij handelde altijd als militair uitgaande van de harde feiten. Het feit was dat de dame voor hem in kwestie zijn zwakheid kende, dat ze daar ook de bewijzen voor had en die ook zou gebruiken. Aan de andere kant zou hij zijn toekomst veilig stellen als hij achter haar banier zou stappen. Ze was een vrouw met ballen aan haar lijf, meer dan dat van haar andere mannelijke collega’s kon  gezegd worden. Neen, spijt zou hij hierover niet hebben en daarom stak hij zijn ruwe behaarde hand uit naar de vrouw. Ze lachte, ‘Ik denk, Generaal, dat een glaasje champagne hier wel op zijn plaats is om deze overeenkomst te bezegelen, denk je ook niet? Het mindere leuke papierwerk zullen we dan straks maar voor onze rekening nemen.’

            Alsof het afgesproken was, ging de deur van haar kantoor open en kwam Rick Stanton binnen met een dienbord met daarop een fles Moët & Chandon en twee kleurige champagneglazen.

            De senator wist zelfs wat zijn lievelingsdrankje was. De Generaal kon dit ten zeerste waarderen.

……..

            Joeri en Nikolaj Volkov waren klaar voor hun missie. Ze hadden in de loods al zoveel geoefend dat het hun neus uitkwam. Gekko was nooit tevreden en al zagen ze hem via een groot scherm en niet in de levende lijve, ze hadden beide al een hartgrondige hekel aan die nerd met zijn brilletje gekregen. Aan de andere kant beseften ze dat dit een levensbelangrijke zaak was, waarbij losse eindjes het verschil kon betekenen tussen slagen en totale mislukking.

            Daarnaast was het wel zo dat ze afhankelijk waren van de technische mogelijkheden van dat enerverende mannetje aan de andere kant van de wereld. Hij zou op de gepaste momenten alle vallen en veiligheidsmaatregelen moeten uitschakelen of omzeilen. Het was niet evident om je leven in de schaal te leggen en onvoorwaardelijk te rekenen op een volslagen onbekende. Dit waren ze niet gewoon. Maar hier speelde Iléna Federova een grote rol. Beiden hadden op zijn minst een groot respect voor Iléna. Nikolaj had zelfs een boontje voor Iléna en bracht menig vrij uurtje door met haar het hof te maken. Iléna hield voorlopig afstand, de missie ging voor.

            Daarentegen was de romance tussen Lucy Nicholson en Joeri een feit. Joeri had dan toch op een bepaald moment het uiteindelijk doorgekregen dat Lucy Nicholson op de meest gepaste en ongepaste momenten ter plaatse was om hem bij zijn oefeningen te ‘steunen’. Joeri had deze steun met zijn Slavische temperament beantwoord en Lucy Nicholson was een andere vrouw geworden. Iemand waarmee Iléna heel wat beter mee opschoot. Wat liefde allemaal niet kon verwezenlijken.

            Feliciano Díaz en Edmond Foster keken steeds weer met bewonderende blikken naar de lenige Russische acrobaten en hun halsbrekende stunts. Feliciano was misschien dan handig op een ander gebied, maar zoiets zou hij nooit proberen.

            Edmond Foster stond ook het liefst met zijn voeten op de grond. Het gedacht hoe ze soms als vliegen tegen de muur geplakt naar boven klommen deed zijn hoofd al tollen. Hoger dan op een stoel staan - en dat vond hij al een risico - wou hij niet wagen.

            Gisteren had Gekko Feliciano laten weten dat hij dacht het middel te hebben gevonden om niet alleen de CCD plat te leggen en daarmee de gewone chips onklaar te maken maar dat hij geloofde dat hetzelfde zou gebeuren met de Cyborg-chip. Feliciano had Gekko verteld dat deze chips op heel wat kleiner schaal waren gebouwd zodanig dat ze die gewoon konden injecteren. De vooruitgang in de nanotechnologie die eigenlijk zijn start had genomen in de Nieuwe Wereld had ervoor gezorgd dat de miniaturisering van de chips plots weer een boost had gekregen. Door het delen van deze wetenschap met de Oude Wereld had de senator in haar Kelder een tijd geleden het prototype van de CB-chip ontworpen die intraveneus kon ingebracht worden.

           Gekko had zijn stukje software heel toepasselijk het ‘Requiemvirus’ genoemd. Dit naar de teksten van het Requiem die de seriemoordenaar Michael schreef – volgens de info die de politie vrijgegeven had aan de media - als hij zich aan zijn slachtoffers verminkte en tenslotte doodde. Het was een computerprogramma die eenmaal in het netwerk van de CCD was geüpload, zichzelf zou reproduceren in alle systemen die hieraan verbonden waren. Volgens Gekko zou het virus, als alles werkte naar behoren, de firewalls omzeilen gezien het door de hoofdcomputer, de CCD met name zelf zou worden doorgezonden naar alle andere systemen. Een sneeuwbaleffect! Het zou hem ook in staat stellen om de computer even over te nemen en nog wat hocus pocus met het apparaat te verrichten. Het zou voor Gekko een koud kunstje zijn om dat apparaat van op afstand voorgoed onklaar te maken eenmaal het zijn zaadjes had geplant.

........

copyright Rudi J.P. Lejaeghere