Dichter bij huis - Poet at home

43             ‘Ik vang zijn signaal op,’ riep Gekko. Ik hoorde een bliepje en keek naar het scherm waar Gekko naar wees.             ‘Hoe bedoel je?’ Mijn hart sprong op, ik voelde het kloppen in mijn keel en durfde het zelf bijna niet verwoorden.’ Is het wie ik denk of …?’ Gekko knikte zo verwoed dat zijn brilletje bijna van zijn neus viel wat hij direct corrigeerde. Hij zoomde in en gaf ons de coördinaten waar wij Stephen konden vinden. ‘Chôme 9- Banchi 23- Gô 27, Sanctuary!’ Wijk 9, huizenblok 23, huisnummer 27, dat was niet zo ver in afstand maar in mijn gedachten was iedere kilometer op dit moment er een te veel. ‘Vlug, naar je autobot, ik zal de bestemming al uploaden in je computer en die van op afstand starten.’ Gekko dacht aan alles en verloor geen seconde. Ik had vleugels gekregen en in een mum van tijd zat ik aan de console van mijn...

3. A family dispute             Katarina noticed that her friend, Jean-Pierre, was very startled by the letter she had given to him. Nonetheless, she had a lot of affairs to arrange, her first concern was to help him wherever she could.             ‘If I can do something, honey, you know you can tell me anything.’ For a moment she put her hand around his neck, pulled him somewhat nearer and kissed him softly on the lips. If her friend was unhappy, she felt the same way. It was a strange feeling, but it just was that way.             ‘I guess I’m the only one to blame for us breaking up,’ he started to say while he shrugged in a desperate gesture. ‘Eventually, I’ve only reacted that way because I love my sister and not wanting her being emotionally hurt.’    ...

3. Een familieruzie             Katarina merkte dat haar vriend, Jean-Pierre, erg geschrokken was door de brief die ze hem had overhandigd. Niettegenstaande ze zoveel zaken te regelen had, was haar eerste bekommernis hem te helpen waar ze maar kon.             ‘Als ik iets kan doen, schatje, je weet dat je alles kwijt kan aan mij.’ Ze legde haar hand even rond zijn nek, terwijl ze hem wat dichter trok en even zacht op de lippen kuste. Als haar vriend ongelukkig was, dan voelde zijn ook mee. Het was een vreemd gevoel, maar zo was het.             ‘Eigenlijk lig ikzelf aan de basis van onze breuk,’ begon hij te vertellen, terwijl hij even in een vertwijfeld gebaar zijn schouders optrok. ‘Uiteindelijk heb ik enkel maar gereageerd omdat ik mijn zuster graag zag en dat ik niet wilde dat ze emotioneel gekwetst z...

We zullen tranen vol zout wenen en rouwen, Zeker vandaag en nog vele dagen, De mist van geweld nog in de lucht hangend, Het bloed van dood en barbaarse kwetsuren Gekerfd als een zwart en witte ets, Voor altijd in onze geheugens Maar morgen zullen we weer opstaan, Want we zijn nu eenmaal mensen, Een volk met gevoelens van mededogen, Omdat wij ons erom bekommeren En onze harten vol van liefde zijn, Gesterkt door onze naastenliefde, We staan er terug door onze menselijkheid, We zullen overwinnen, Samen met onze broeders en zusters In de hele wereld, We zijn ontelbaar in onze strijd Om de vlag van de democratie te laten wapperen, Zelfs wanneer het vandaag stormt. © Rudi J.P. Lejaeghere 24/03/2016

We’ll cry tears of salt and we will mourn Today for sure and for the days to come, The fog of violence still hanging in the air, The blood of death and barbarous injuries Carved as a black and white etching in our minds forever But tomorrow we will rise again, Because we are humans, People with feelings of compassion, Because we care and our hearts are full of love, Strengthened by our charity, Standing tall because of our humanity, We will prevail, Together with our brothers and sisters In the whole world, We are legion in our battle To keep the flag of democracy blowing, Even when it storms today. © Rudi J.P. Lejaeghere 24/03/2016

……..             Er komt een ogenblik in een leven dat men het gewoon opgeeft. Stephen March was al verschillende malen bezocht geweest door Michael. Iedere keer had de man een nieuwe manier gevonden om hem te folteren. Stephen was een man uit één stuk, een beer van een vent. Maar op een bepaald moment, na alle strijd die je levert en niettegenstaande de hoop die je koestert in het diepst van je gedachten op een miraculeuze redding, geef je het op. Niettegenstaande Michael hem steeds iets te drinken gaf, had hij nog geen voedsel gekregen. Hij voelde zich zo verzwakt dat hij nauwelijks op zijn benen kon staan.             Hij hing verslagen in zijn boeien. Het hoofd gebogen, de kin rustend op de borst. Overgegeven aan de genade van zijn folteraar. Zijn adem stokte verschillend malen en hernam zich weer in een hijgend ritme. Zijn hartslag was o...

Whispers whistling in the blowing wind, I hear them, I don’t fear them calling for me, In the disappearing light, I’m just able to see The fallen flesh of the skeletons skinned. Lingering in the night is the fright Between the hour of the owl and the rat There’s only a cry, a swift fly of a bat Now is the time to run, now it is time to bite. Shades of grey and shadows will cover me, The blood is blooming like a mesmerizing flower, And lower in my guts I feel the need, the power Of the dark and the dusk around the ashen tree Lurking in the twilight of the corners, there is he, He, who is the mellow marrow and the bones, Risen from the depth, from beyond the gravestones, He’s the scary scarecrow, the rickety creep Of the skeleton skinned, that is now called ‘Me’. © Rudi J.P. Lejaeghere 18/03/2016

Fluisteringen flirten met de waaiende wind, Ik hoor ze wel maar vrees ze niet meer, In het wijkende licht kan ik nu zien hoe zeer het verval van het vlees van de skeletten begint. Langzaam in de nakende nacht kruipt de angst, Tijdens het uur van de uil en de knagende rat, Het fladderen van de vleermuis, een sluipende kat, Tijd om te vluchten, wie is nu om ter bangst. Tinten grijs en schaduwen verbergen mijn schuld, Het bloed dat bloeit als een betoverende bloem, Diep in mijn darmen voel ik de nood, de doem Van het zwart en het duister dat de dood verhult. Schuilend in de schemerende hoeken zal hij je vinden, Hij die zowel merg als de ontvleesde beenderen is, Opgerezen uit het graf, uit de as van de begrafenis De vogelschrik die het requiem zingt in de dodenmis Hoor jij het ook, het geklik van mijn naderend skelet? © Rudi J.P. Lejaeghere 19/03/2016

2. Preparations             There was an enjoyable hustle at the Chateau Rouge. They had closed the castle for a whole week to possible clients. The big party that Beatrice, Katarina’s deceased mother, had planned, would eventually still go through.             It involved quite a lot of things. A specialized firm took care of an extra cleanup of all the accessible parts of the Chateau. Those rooms that were a bit weathered got a fresh coat of paint. The furniture and accessories, giving the castle his particular charm, had been polished until you could reflect yourself in it. The places, in which the party would go through, were being additionally adorned with veils and new curtains, all in red, the favorite color of the new Baroness.             Katarina had never realized that this would be a...