Requiem: Hoofdstuk 43 (2e deel)

……..

            Joeri zette de eerste stap op de muur van de Old World Highest. Zijn broer Nikolaj volgde hem op een vijftal meter aan zijn rechterkant. Ze begonnen aan de meest gewaagde onderneming die ze ooit in hun leven hadden ondernomen. 915 meter was een wereldrecord voor het geveltoerisme. Hier kwam Feliciano Louis Díaz y Garcia in het beeld. Op zo’n hoogte moest men rekening houden met een temperatuur die heel wat lager lag dan op de grond en met een hoge windkracht of zelfs hevige windstoten.

Zijn ‘salamanderpak’ zoals Feliciano het noemde was één van zijn uitvindingen waar hij uitermate trots op was. Het zag er uit als een duikerspak, maar met het verschil dat het zijn eigen warmtebron had. Een warmtebron die zichzelf regelde via een aantal sensoren op de rug van het pak. De handen en voeten waren uit een materiaal dat werkte als een zuignap. Eigenlijk waren het een groot aantal kleine minizuignapjes op de handpalm en de voetzool tegen elkaar die het klevend effect gaven. Fijne leidingen in het pak die via de armen en benen naar een vierkant stuk hardware op de rug waar ook de sensoren zaten, zorgden voor de goede werking van het ‘salamanderpak’. Deze leidingen waren de zuiglijnen waarlangs de lucht tussen de handen en voeten op de muur werd weggezogen of weer losgelaten. In iedere hand was de wijsvinger de trigger die de hand vastzette of losliet van de verticale wand. Bij de voeten was het principe anders. Op de wreef van de voet van het pak waren druklijnen ingewerkt die bij een holle voet losliet en bij een platte voet zich weer vastzette.

Zowel Joeri en Nikolaj hadden verschillende dagen met het pak geoefend en waren er bewonderenswaardig vlug mee vertrouwd geraakt. Joeri vroeg of ze het pak na hun klimstunt mochten houden. Feliciano had daar wijselijk op gereageerd met ‘Laat ons eerst de taak klaren en dan zien we wel!’

De geveltoeristen waren wel van plan om sowieso om de twintig meter een veiligheidslijn vast te maken die hen bij een eventuele val zou opvangen. Ze hadden tijdens hun oefeningen vastgesteld dat ze tussen de 5 à 10 meter per minuut omhoog geraakten, maar dat was gerekend zonder het lossen en vastmaken van de veiligheidslijn. Feliciano en Gekko waren er het over eens dat het een klim van bijna drie uur zou worden, eventuele rustpauzes ingerekend om op de top te geraken. Hoe hoger ze kwamen hoe moeilijker het ook zou worden.

Gekko had een aantal veiligheidscodes doorgekregen van Feliciano waarmee hij de beveiligingssystemen van de ‘Old World Highest’ kon omzeilen. Zo waren er op verschillende plaatsen langs de wanden drukpunten die bij een eventuele aanraking een alarm in werking stelden. Gelukkig had Feliciano het ooit eens meegemaakt dat een gekwetste en verdwaalde meeuw tegen de wand was gesmakt. Dat had vele bellen en toeters laten afgaan. Zo wist hij dat men daarmee rekening moest houden

Ze hadden beiden de laatste tijd zoveel veiligheidssystemen gecheckt van die Old World Highest dat ze vermoedden, niettegenstaande ze probeerden met alles rekening te houden, dat er nog altijd niet te controleren risico’s waren. Het viertal dat verbonden was via oortjes en satellietcommunicatie zou op die momenten moeten improviseren. Maar zover waren ze nog niet. De eerste opdracht was boven geraken en dan was het aan Gekko om de dak-beveiliging uit te schakelen.

Hij noemde het niet echt ‘uitschakelen’, want uiteindelijk zou dat hen juist de das omdoen. Gekko zou de spiegels op het dak zo laten draaien dat de infrarode stralen die bij onderbreking een sein naar de controlekamer van het gebouw doorgaven, geen belemmering voor Joeri en Nikolaj zouden zijn. Hij had het in zijn werkkamer in maquette nagebouwd en uitgetest en hij wist dat het zou werken. Gekko giste niet, hij was een wetenschapper die alles testte en nog eens testte vooraleer hij uitspraken deed. Het zou werken!

Meter voor meter kropen Joeri en Nikolaj als volleerde salamanders het gebouw op. Gekko gaf hen instructies wanneer ze een drukpunt naderden met een alarm die ze dan handig ontweken. Hoe hoger ze geraakten hoe meer ze de wind rond hun lichaam voelden trekken en duwen. Feliciano en Gekko hadden juist die nacht uitgekozen vanwege de eerder windstille momenten, maar hoe hoger je kwam hoe minder je kon rekenen op die voorspellingen. Gekko en Feliciano hoorden de adem van de klimmers in hun oren. Net zoals bij sportmensen was ademcontrole een van de belangrijker facetten bij het geveltoerisme, naast natuurlijk in hun discipline de volgorde van het plaatsen van hun handen en voeten. De klimtechniek was net als bij het bergbeklimmen van uiterst belang. Het vroeg een jarenlange ervaring en technische kennis om het zwaartepunt van zichzelf zo te gebruiken dat dit de krachtinspanningen tot een minimum herleidde. Joeri en Nikolaj waren profs. Dit hadden ze bij de tests bewezen en toonden dit nu met succes in de praktijk. Zo klommen ze meter na meter omhoog. Er zouden er nog vele volgen vooraleer ze de top bereikten.

……..

            In het hoofdkwartier van de beveiligingsdienst heerste er een gespannen sfeer. Goro Fukamizu en Shi Udesama zaten in het vergaderruimte bij elkaar. Hun chef, hoofdinspecteur Norino Vastai was er niet meer. Ze hadden rond de middag een tijd bij het lijk gewaakt. Iets wat hen beiden blijkbaar moeilijk was gevallen gezien hun norse uiterlijk en de stilte die al een tijd in de kamer heerste. De  avond was al gevallen en ze waren zoals vele van hun collega’s nog aan het werk. Overuren!

‘Hoe moet het nu verder?’ zei uiteindelijk Goro nogal kortaf. Hij voelde zich gepasseerd. Na het schielijk overlijden van hun overste was er een memo van de directie gekomen dat Shi als plaatsvervangend hoofdinspecteur werd aangesteld. Een stemmetje in zijn hoofd fluisterde hem in dat hij beter was dan Shi. Oké, Shi was een betere veldagent, maar daarmee alleen loste je geen zaak op. Analisten lagen dikwijls aan de basis van de oplossing van een moeilijke zaak. De directie had deze keer niet zoals altijd voorrang gegeven aan het aantal dienstjaren. Goro was diegene die dan automatisch gekozen werd. Gelukkig werd er geen andere hoofdinspecteur van een andere regio aangetrokken, dat gebeurde soms ook nog wel eens. Gelukkig dat het worstcasescenario dat de volledige ploeg vreesde, niet bewaarheid werd.

            ‘Onze chef was bezig met iedereen te screenen, ik veronderstel dat we best in zijn voetstappen treden en zijn onderzoek verder zetten. Misschien was hij de moordenaar zelf op het spoor en heeft dat hem het leven gekost. De lijkschouwer vertelde toch dat de wonden waaraan de hoofdinspecteur gestorven was, gemaakt waren met de Nihonto van de seriemoordenaar. Ja toch?’  

            Goro trok zijn schouders op. ‘Een mol, ja, misschien, maar de lijst is zo lang, ik zou er een aantal schrappen waar we zeker van zijn, dat zou tijdwinst zijn. Kom zeg nu zelf, Shi, moet ik jou antecedenten gaan uitpluizen op mogelijke subversieve handelingen. Ik weet toch ook dat jij daarvoor niet in aanmerking komt. Of een aantal van de administratieve bedienden die hier werken, secretaresses en zo. Zo zijn er nog een paar die hier toch al een tijdje meedraaien en die volgens mij boven verdenking staan. Ik vind het idee goed en het is ook een tribuut aan onze baas om zijn werk voort te zetten, maar laat ons het dan doen op een wetenschappelijke efficiënte verantwoorde manier.’

            ‘Je hebt misschien wel gelijk,’ antwoordde Shi die de lijst overliep. Goro deed dit ook zette een aantal kruisjes naast een aantal namen.

Shi krabde in zijn haar en keek naar Goro.‘ Het wordt uitermate tijd dat we antwoorden krijgen. Ik heb deze morgen al een telefoontje gekregen van de directeur. Hij was heel beleefd maar heeft zeker vijf maal eropaan gedrongen dat het voor de naam en faam van de Veiligheidsdienst nodig was dat de moordenaar gevonden werd. Ik voel nu al de stress die met de taak komt.'

Goro dacht aan het salaris dat hij misliep. Neen, tevreden was hij niet.

            ‘Weet je, Goro, als Norino had mogen kiezen zou hij jou gekozen hebben,' reageerde Shi vriendschappelijk. 'Ik weet dat je het verdient, maar je weet ook hoe men hier denkt. Wees gerust, je tijd komt nog wel en zo’n goede kracht als jou zullen ze zeker niet laten lopen.’ Shi wilde Goro’s gemoed wat beter stemmen. Hij had de afgunst in zijn ogen gelezen toen hij Shi feliciteerde met zijn promotie.  

            ‘Bedankt, oké laat ons aan het werk gaan,’ reageerde Goro nogal koeltjes op Shi's compliment. ‘Welk deel van de lijst neem jij voor je rekening. Trek een streep en ik doe dan de rest. We zullen moeten voortmaken als we de hoge heren van de directie waar voor hun geld willen geven.’

copyright Rudi J.P. Lejaeghere