Requiem: Hoofdstuk 44 (deel 1)

44

            Een gans ander verhaal, dat kon je wel zeggen. Jack had ons na zijn redding gevraagd of we een idee hadden welke drijfveer er achter al die moorden zat? Wat was ‘onze’ theorie? Ji en ikzelf vertelden hem onze vermoedens. Wij dachten dat de reden voor de moorden bij de inplanting van de chips lag die bij de bezoekers van de Nieuwe Wereld werden ingeplant. We lieten wijselijk onze info over de Weerstand achter in ons verhaal. Daarmee zouden we misschien Feliciano en zijn vrienden in moeilijkheden brengen. Anderzijds was Gekko onze verbindingsman met die tegenstanders van het regime. Onze eigen vriend en toeverlaat in onzekere momenten wilden we ook geen last bezorgen.  

            ‘Hmm, zover zijn jullie toch al gekomen. Het is natuurlijk veel méér dan dat. Mijn opdrachtgeefster, waarvan ik nog even de naam geheim wil houden omdat ik persoonlijk met haar wil afrekenen, is een…hoe zou ik ze het best kunnen omschrijven… een megalomane, ja dat is het juiste woord! Vroeger misschien ben ik ooit verliefd geweest op dat mens, maar met dat soort grootheidswaanzin wil ik niets te maken hebben. Ik ontken niet dat ik al veel watertjes heb doorzwommen en misschien niet altijd aan de juiste kant de oever verkend. Maar deze keer en nadat ze mij hier aan mijn lot heeft overgelaten, dat is zelfs voor mij een brug te ver.’

            Sterlington zag er afgepeigerd uit en zijn woorden klonken oprecht. Hij wist wie hierachter stak of beter gezegd wie de opdrachtgeefster voor de moorden was. De oorzaak van zoveel leed in de streek van Sanctuary en Tokio. Ervan overtuigd dat er maar één telefoontje nodig was om hem aan de Veiligheidsdienst over te leveren, zou hij ons waarschijnlijk niets wijs maken en dan nog. We hadden niets om zijn verhaal te checken. Dus luisterden we maar. Het was op dit moment onze enige optie.

            ‘Mijn opdrachtgeefster wil niet alleen de zetel in The Oval Office, haar doel is veel hoger gegrepen. Zij mikt op de hoogste troon: Werelddominantie! Ze wil president van de Wereld worden. Zowel van de Oude als de Nieuwe Wereld. Het idee van de chip had haar aan het denken gezet en ik vermoed dat toen pas haar ware aard naar boven is gekomen. De mogelijkheden die de ‘gewone’ chip aan de overheid schonk is op zich al een grove schending van de privacy. Je kan via de code van de chip in iedere huiskamer binnenkijken via de ogen van de drager, stel je eens voor!’

            Ik zweeg als vermoord en Ji stond wat te frunniken aan zijn T-shirt. Hij vertelde ons geen nieuws. We hadden via Stephen een staaltje van de mogelijkheden die Jack ons hier nu beschreef aan de lijve ondervonden.

            ‘Ja, maar daar stopte het niet,’ ging hij verder. ‘Onze senator heeft ook contacten met een aantal mensen uit jullie wereld. Je zou ze spionnen kunnen noemen. Mannen en vrouwen  die op haar loonlijst staan. Er is heel wat hoogstaande technologie via deze mensen naar haar gevloeid. Vooral op het gebied van de nanotechnologie waar jullie wetenschappers heel wat verder stonden dan aan onze kant. Haar spionnen maakten het de Oude Wereld gemakkelijk. Voor ons was het niet één sprong vooruit, maar verschillende hink-stap-sprongen. Een duivels plan werd in haar brein uitgebroed en tot uitvoering gebracht. Ze wou een onoverwinnelijk leger van soldaten met een chip inplanten. Een leger van soldaten met de Cyborg-chip, zoals dat apparaatje werd genoemd.’

            Onze vermoedens en berichten uit de Oude Wereld van Feliciano van de Weerstand werden hiermee bevestigd. Nog altijd lieten Ji en ikzelf niet blijken dat we toch al achter deze wetenschap waren gekomen. Maar wat het belangrijkste was aan zijn uitleg was dat Jack daarmee bewees dat hij te vertrouwen was. We hadden hem aan onze kant gekregen. Het was dan misschien niet enkel en alleen omdat we hem gered hadden uit de handen van de Veiligheidsdienst - alhoewel hij ons daarvoor al uitvoerig voor bedankt had – Jack Sterlington zon op wraak en het stond in grote letters in zijn ogen geschreven.

            Hij had het spreekgestoelte en we waren gewillige toehoorders. ‘Ik heb het nooit erg  gevonden,’ vervolgde hij, ‘om bepaalde opdrachten uit te voeren die nu niet bepaald katholiek waren. Voor mij was het voldoende als ik maar wist waaraan ik toe was. Als men mij zei dat ik geen hulp kon verwachten als ik op een bepaalde plaats gedropt werd, dan was dat zo. Ik ben getraind om zo’n moeilijkheden de baas te kunnen en te overleven in barre omstandigheden. Maar die soldaten weten niet wat er in hun hoofden wordt gestopt.’

            Nu keek ik even naar Ji. Dit was nieuwe informatie. We dachten dat de Cyborg een betere versie was van de gewone chip met bepaalde specifieke mogelijkheden. Maar welke wisten we niet. Maar Jack zou het ons dadelijk uit de doeken doen.

‘Bij het inplanten van de CB-chip wordt een bepaalde procedure uitgevoerd waardoor in eerste instantie al hun herinneringen aan hun vroegere leven wordt gewist. Brainwashing van het ergste soort! Ze krijgen een nieuwe identiteit geüpload en via de nanotechnologie die in de chip is ingewerkt wordt na de incubatieperiode een deeltje in hun hersenen namelijk de thalamus, ons centraal pijnregelsysteem op een onmenselijke manier beïnvloed. Normaal gezien komen bij pijn neurotransmitterstoffen of voor de leken onder ons, boodschapperstoffen vrij. Als de pijn sterk genoeg is zodat die via het ruggenmerg en de thalamus de hersenschors bereikt, dan pas voelen we de pijn. Bij hen worden de aanmaak van deze stoffen verstoord zodanig dat ze minder pijn voelen. Heb je nog gehoord van kanonnenvoer. Wel als je je leger groot genoeg maakt en ze met deze chip op pad zend dan gaan ze door tot ze er dood bij vallen en het misschien niet eens gevoeld hebben!’

Onze mond bleef dicht en er hing een stilte die te snijden was. Ik probeerde het mij voor te stellen om op die manier te leven. Dit was inderdaad niet meer menselijk. Dit waren robotten in een mensenlichaam. Megalomane was nog zacht uitgedrukt als beschrijving voor zijn opdrachtgeefster. Een massamoordenares met een robottenleger achter zich. Een oorlogsmisdadigster en op zijn minst een vrouw die voor haar eigen bestwil voor de rest van haar dagen achter  de tralies zou mogen creperen.

Jack zuchtte en vervolgde, ‘dan spreek ik nog niet over de genetische manipulatie die de chip in werking stelt. Reeds na een periode van een paar weken begint de transformatie. Het uiterlijk van iedere CB-soldaat verandert langzaamaan in dat van een gespierde vechtmachine, één soort bodybuilder, maar dan een die niet met zijn spierballen staat te pronken. Ze kunnen ze wel degelijk op een dodelijke manier gebruiken. De chip heeft een geheugen die hen in staat stelt om alle vechtsporten te beheersen, alle wapens van welke makelij ook op de efficiëntste manier te gebruiken. Dat zijn dan nog maar een paar van de zaken waarvan ik weet van heb. Ik veronderstel dat de chip nog andere mogelijkheden bezit waarvan men mij niet op de hoogte heeft gesteld. De senator houdt voor het moment de bataljons waarvan men de CB-chip al heeft ingeplant in quarantaine. Je snapt natuurlijk wel waarom. Deze mensen mogen niet meer in contact komen met hun familie. Die soldaten zouden hun vrouw of man of kinderen niet eens meer herkennen. Hun geheugen is gewist en vervangen. Met dat ik het jullie nu allemaal vertel, besef ik zelf dat dit volledig geschift is. Het ergste is dat ik voor het geld daaraan heb meegewerkt!’

Ja, na zoiets moest je toch wel even slikken. Maar ik zat nog altijd met dezelfde vragen. ‘Maar, Jack, waarom moeten al die mensen van onze wereld sterven. Het is toch niet omdat zijn een chip ingeplant zijn omdat zij in het Westen zijn geweest? Er waren geen fysiologische veranderingen bij deze slachtoffers. Nou ja, misschien waren zij dan wel zoals je zegt onbewuste spionnen maar voor de rest wat was het risico?’ Ik kon moeilijk geloven dat die aan grootheidswaan lijdende senator daarom Michael op pad had gezet met die mooropdrachten.

Onze gast knikte ontkennend. ‘Neen dat klopt, dat heb je wel goed gezien. Maar voordat de  definitieve CB-chip onder de doopvont werd gehouden, waren er een aantal proefversies die afgeleiden waren van de gewone chip met een aantal nieuwe toepassingen in verwerkt die niet direct lichamelijke bijverschijnselen gaven. Een groep mensen…uit de Nieuwe Wereld die gedurende een weekend bij ons waren, hebben gewoon door een menselijke vergissing een van deze proefversies ingeplant gekregen. Gezien ze niet door het proces van brainwashing gegaan zijn, werkte de chip gewoon als de chip die ieder ander op een ander moment als verplicht cadeautje meekreeg van onze regering.’

Ji trok zijn schouders op. ‘Ik begrijp het niet. Als die dan toch gewoon werkte als die andere waarom dan die mensen vermoorden? Er zou toch geen haan over gekraaid hebben. Als je lichamelijk niet het verschil kon ervaren met de gewone chip waarom al die dramatische ingrepen…of,’ zijn ogen verwijdden zich.

‘Ik zie dat er een lampje gaat branden,’ reageerde Jack. ‘Inderdaad Ji, je hebt gelijk. Waarom al die doden als de werking uiterlijk in niets verschilde met de gewone chip. De reden ligt in het feit dat de senator op een totale andere manier denkt. Zij heeft er geen moeilijkheden mee om in iemands hoofd te rommelen en haar eigen gedachtegang projecteert ze ook op haar tegenstanders. Ze vreesde dat de technologie die ze op punt aan het stellen was uit de hoofden van die onfortuinlijke mensen kon gehaald worden door jullie wetenschappers. Als zij het voor het zeggen had dan zou ze een mensenleven voor zo’n nieuwe technologie met een simpele handtekening beëindigen. Daarna zou ze hun hoofd laten dissecteren om de chip te bemachtigen en onder de microscoop te bestuderen. Daarom werden de slachtoffers juist zo bloederig verminkt. Dit was geen toeval! Het was eerder een afleiding om de chip onklaar te maken bij die groep mensen. Enkel omdat de Nieuwe Wereld de nieuwe chip niet zou kunnen bestuderen en haar plan mogelijks zou kunnen dwarsbomen alvorens zij dat tot uitvoering kon brengen. Begrijp je nu wat een feeks ze is.’ Hij sloeg zijn ogen neer en aarzelde even.

‘Ik zei het reeds. Eigenlijk ben ik even schuldig. Al heb ik dan zelf die moorden niet gepleegd, ik heb haar er niet van weerhouden of haar proberen te overtuigen dat ze verkeerd bezig was. Aan de andere kant was zoiets ook mijn eigen doodvonnis tekenen. Ik heb altijd geweten dat ze geen scrupules had, maar dat ze zo ver zou gaan…!’ Hij verzweeg wijselijk en tevens beschaamd dat zij zijn bedvriendin was geweest.

Het zou er Arturo en Sachiko er zeker niet mee terugbrengen, noch Kathy Chang noch de vrienden van Ji en Eagle Eye en nog zoveel andere slachtoffers. Nu wisten we waarom ze gestorven waren. Door een samenloop van omstandigheden zoals men dat zo mooi verwoord. Een menselijke fout gekoppeld aan het op het verkeerde moment op de verkeerde plaats te zijn.

Jack had ons zijn verhaal verteld. We hadden vooraf besloten als we oordeelden dat hij oprecht was, dat we hem van ons plan op de hoogte zouden stellen. Ik keek even naar Ji en die knikte.

‘Bedankt Jack dat je vele vragen die we hadden, hebt opgelost. Je zal wel begrijpen dat we het je nooit kunnen vergeven dat je met zo iemand hebt samengewerkt. Maar ik vermoed dat je nog een eigen agenda hebt met je opdrachtgeefster. Eentje die wij zelf niet kunnen oplossen. Toen je bij ons half dood aanklopte was je aan het ijlen en heb je de naam van een bank en een stuk code doorgegeven?’

Er was geen verrassing op het gezicht van Jack te lezen. Dat was een tweede test die Ji en ik hadden afgesproken. Als hij blijk zou geven dat hij nog geheimen had die hij voor ons wou bewaren, zou het zijn verworven krediet bij ons een ferme deuk geven.

‘Ik herinner het me vaag. Heb je de code opgeschreven?’

Ik knikte bevestigend.

‘Goed, bewaar ze. Ik moet nu terug om een appeltje te schillen met een zekere senator. Kijk goed naar het nieuws. Eerst moet ik mijn contacten leggen om mijn plan tot uitvoering te brengen. Je zal het weten wanneer mijn is plan mislukt en dan zal er geen Jack Sterlington meer bestaan. Dan ga je met dezelfde code naar JP Morgan Chase Bank in Detroit.’ Hij zocht een kaartje in zijn portefeuille. ‘Dit is de kaart die jullie toegang zal geven tot een kluis. Met de code kunnen jullie aan dezelfde info die ik in de Bank of America heb opgeslagen. Een spion zorgt voor ingebouwde zekerheden. Daarvan hangt zijn leven soms af en het mijne hangt op dit moment aan een zijden draadje mag je wel zeggen. Ik weet niet of mijn baas weet dat ik het overleefd heb, maar ik neem liever het zekere voor het onzekere. Trouwens ik heb nog een derde veiligheid ingecalculeerd. Maar om het leven van deze persoon te beschermen vertel ik dit liever niet.’

We begrepen dat Jack Sterlington op oorlogspad was. Zijn woorden hadden hard geklonken en zijn ogen schoten vuur. Als hij over de senator sprak kreeg zijn gezicht een woedende uitdrukking en zijn handen balden zich tot vuisten. Die taal begreep ik. Wraak was een gevoel die mij de laatste tijd gedreven had. Nu wist ik waarom. De dader was eigenlijk maar de hand van de werkelijke opdrachtgever. Ik zou de echte moordenaar van mijn ouders zelf nooit kunnen straffen. Jack zou mijn hand zijn. Ik mocht echter niet vragen van hem om haar te  doden. Dat was tegen mijn leefregels. ‘Ik hoop dat zij de gepaste straf krijgt.’

Onze Westerse vriend knikte. ‘Nu heb ik een vliegtuig te halen, vrienden. Hou je goed!’

Dat waren de afscheidswoorden waarmee hij uit ons leven verdween op het moment dat Stephen nog spoorloos was.

……..

copyright Rudi J.P. Lejaeghere