Requiem: Hoofdstuk 44 (2e deel)
……..
Markus Moore had een zwak voor Starbucks. Hij
vond er de koffie goed en hij kon er wat werk doen op zijn laptop via de Wifi
die daar al meer dan een eeuw voor iedereen ter beschikking werd gesteld. Sinds
het project Michael I was afgeblazen, hadden ze wat meer tijd gekregen, zodanig
dat ze niet iedere nacht meer in de Kelder moesten overnachten. De zaak waar
hij zich bevond, zag er gerieflijk uit en tegelijk luxueus ingericht. Reeds
vele jaren was dit zijn vaste stek aan de 2nd Avenue & 9th Street.
Huisnummer 145, een aanrader voor iedereen die hield van koffie en een lekkere
hap. Hij nam er dikwijls zijn lunch en
genoot daarna van een smaakvolle ‘Italian
Roast’ koffie. Deze keer was hij er na zijn werk even binnengesprongen en
werd het een salade gevolgd door zijn koffie. Normaal gezien sloot de zaak om
11h00. Het was al donker maar hij had nog wel een uurtje om zich wat te
ontspannen vooraleer hij naar zijn saaie appartement terug zou gaan en zou
proberen wat uurtjes te slapen. De mail die pas was binnengekomen had hem bijna
in zijn dampende hete koffie doen verslikken.
Markus
Schrik
niet. Straks kom ik naast je zitten. Moet even eerst kijken of het veilig is.
J.S
Hij keek als een
groentje om zich heen en zag natuurlijk niets. Het bericht dat hij zojuist had
ontvangen, wiste hij met zijn speciaal programma. Men zou achteraf deze mail
niet kunnen terughalen. Hij was dan misschien geen ster zoals de veldagenten
maar van software wist hij wel van wanten.
Jack leefde…of was dit
een ziekelijke en smakeloze grap van een van de werknemers van de Kelder.
Markus zou indien dit een misplaatste mop was van een collega er beslist niet
mee kunnen lachen. Zijn hartslag werd plots angstvallig hoog en hij liet zijn
koffie maar staan gezien het extra effect dat aan zijn hartslag zou geven.
Wachten kan lang duren, zo beweert men toch. Voor iemand die normaal gezien
uren voor een scherm zat en een bliepje volgde, leek op dit moment een kwartier
een halve dag te duren.
Ieder man die
binnenkwam werd door Markus aan een grondige controle onderworpen maar hij kon
Jack in geen een van hen herkennen. Daarom was de verrassing nog groter dat hij
niet van links waar de ingang zich situeerde maar juist van de andere kant Jack
Sterlington met een koffie zag aankomen. Markus wilde bijna opspringen van
verrassing en geluk dat Jack hier nu voor hem stond. Men had hem verteld dat
Jack het net niet had gehaald en gestorven was vooraleer dokter Yiu Sing hem
had kunnen helpen. Een flagrante leugen!
‘Is deze plaats nog
vrij, jongeheer…?’ vroeg Jack met een lach op zijn gelaat. Hij was blij Markus
terug te zien. Jack wist niet zeker hoever de senator haar klauwen zou uitslaan
als ze een lijn doorknipte en vreesde voor zijn familielid. Maar nu hij hem
hier met zijn mond open en met een idiote maar zalige lach op zijn gezicht zag
zitten, deed het hem goed.
‘Doe je mond nu maar dicht, Reddy,’ zijn bijnaam gebruikend reageerde
Jack op de blik van Markus, ‘straks vliegt je gemengde salade er weer uit die
je zo lekker heeft gesmaakt en dàt zou pas opvallen!’
Markus had eerst verrast de persoon bekeken die
hem benaderde. Een paar seconden, niet meer, had hij getwijfeld vanwege de
stoppelbaard van een aantal dagen en blijkbaar had Jack zijn haar ook een
andere kleur gegeven. De bril die hij normaal gezien niet droeg, gaf hem een
strenger uiterlijk, maar zijn stem zou Markus uit duizenden herkennen. Hij
veronderstelde dat Jack hier al een tijdje was en de omgeving aan het
observeren was. Nog altijd niet van de verrassing bekomen, nam hij Jack stevig
vast en sloeg hem kameraadschappelijk op de rug, terwijl hij hem bijna
fijnkneep.
‘Hé, kalm aan Markus, ik herstel nog van een
operatie en dan spreek ik nog niet van die jetlag die ik maar niet kwijt
geraak. Waarschijnlijk oud aan het worden,’ gekte Jack, blij met het
enthousiasme van zijn familielid.
Markus liet hem uiteindelijk los, maar de brede
lach bleef op zijn gezicht plakken. Jack schoof bij aan zijn tafeltje en
bestelde zijn favoriete koffie, een ‘dark
espresso roast’. Een koffie gemaakt van een mengeling van bonen uit
Latijns-Amerika en een deel van Azië die gelukkig in de naoorlogse periode
gespaard was gebleven. Deze blend was uitermate duur maar Jack had het er voor
over. Hij hield van de rijke karamelsmaak van de koffie. Jack vond de
theecultuur in Japan iets apart en af en toe kon hij wel een theetje wel
smaken, maar als hij uiteindelijk moest kiezen zou koffie het met voorsprong
winnen.
‘Hoe kan dat nu? Is er iets waar ik niet de
juiste bevoegdheden voor bezit? Voor zover ik van de senator heb gehoord was je
ernstig gewond door Michael afgevoerd en had die dokter je niet meer kunnen
redden. Ik…nou ja, als het top-secret is mag ik misschien niet aandringen,
maar….’. Markus voelde het rood op zijn wangen. Hij wist dat Jack hogere
regionen frequenteerde maar hij voelde aan zijn elleboog gezien de uitdrukking
op het gezicht van Jack dat hij een gevoelige zaak had aangeboord.
‘Beste jongen, ik ben gewoon door onze lieve
vriendin in de steek gelaten. Erger nog, ik heb zelf met mijn eigen oren haar
de code horen doorgeven aan de dokter om mij om het leven te brengen.
Inderdaad, ik was overbodige ballast en moest verdwijnen. Lief mens hé! Wat mij
op het volgende brengt. Markus, ik denk dat je best even van de aardbodem
verdwijnt, maar niet vooraleer je me een dienstje bewijst. Eentje die de
Verenigde Staten van de Westerse Gemeenschap op zijn gevesten zal doen
daveren.’
Markus’ ogen waren wijd open en hij slikte
even, keek even rond en zei toen samenzweerderig, ‘Jack, je zegt het maar, voor
jou ga ik door het vuur…,figuurlijk dan hé,’ voegde hij er toch maar voor de zekerheid aan toe.
Jack dronk even van zijn espresso vooraleer hij
tot de kwestie kwam. ‘Ik heb hier bij mij drie pakjes. Hierin zit informatie
die je moet doorgeven aan de personen waarvan ik hun adres erbij heb
opgeschreven. Zij zullen weten wat ermee te doen. Dan ga je naar het huis op het
adres dat ik je straks zal geven. Moest je toch geen reactie zien na een aantal
dagen …,’ Markus wou vragen stellen maar Jack hield zijn hand op, ‘voor je
eigen veiligheid Markus, het zal je allemaal wel duidelijk worden, stel geen
vragen. Dus zoals ik al zei, in het geval je de pakjes hebt afgeleverd en er
komt geen reactie, kijk dan onder het bureaublad in het safe-house, daar zit
een sleutel voor de safe achter het schilderij in de slaapkamer. De code is je
geboortedatum. Daarin zitten dezelfde kopieën van de pakjes die je bij je hebt
en nieuwe adressen. Een extra zekerheid want ik vertrouw niemand meer…buiten
jou.’
Markus was ontroerd maar ook een beetje van de
kaart. Dat was nu waarschijnlijk het leven van een spion dacht hij even,
verborgen sleutels en codes en geheime pakjes, neen Jack had gelijk gehad, dit
was geen leven voor hem.
Jack nam zijn servet en schreef er een adres en
telefoonnummer op. ‘Dit is een safe house waarvan de Kelder niet op de hoogte
is en dit is het nummer van een van de twee nieuwe mobieltjes die ik zojuist
heb gekocht en ik bij mij heb. Ik wil je even uit de running want ik vertrouw
onze Witte Engel voor geen haar. Ik ga haar trouwens nadat je de pakjes hebt
bezorgd een bezoekje brengen. Als je daar bent zet de TV op in het safe-house
en amuseer je maar. De koelkast zit vol. Het tweede mobieltje die je daar zal
vinden, is als je in problemen geraakt. Mijn naam zit erin geprogrammeerd, maar
je belt enkel maar als het hoognodig is. Anders contacteer ik je zelf. Oké?’
Zonder verder te twijfelen stemde Markus toe. Ze praten nog een tijdje
en toen de zaakvoerder aangaf dat het al over sluitingsuur was, namen ze
afscheid en gingen ze ieder hun weg nadat Markus nog eens Jack goed had
vastgenomen en gezegd dat hij de gelukkigste man ter wereld was nu hij wist dat
Jack nog leefde. Familie is belangrijk, zowel Jack als Markus voelden het op
dit moment aan. Meer dan op elk ander moment dat ze al te samen hadden beleefd.
……..
Stephen had met aandacht
geluisterd naar het verhaal dat ik en Ji hadden gehoord van Jack Sterlington.
‘Een gevaarlijke bondgenoot,’ was zijn eerste reactie, ‘ik zou niet graag zijn
vijand zijn. Die man weet blijkbaar van wanten. Alhoewel ik vermoed dat het
appeltje dat hij wil schillen niet echt meegaande zal zijn. Ik hoop dat de man
slaagt en zijn tanden niet breekt op het klokhuis van die rotte appel. Dit
“moet” stoppen.’
Ik had mijn arm rond
zijn schouder geslagen en hield hem vast alsof ik hem nooit meer zou willen
loslaten. Ji lachte en zei dat hij nog iets te doen had en verliet ons met een
grijns op zijn gezicht. Een vriendelijk man die zonder woorden wist wanneer
drie juist één teveel is.
Stephens verhaal sloot
naadloos aan bij dat van Jack. Michael had hem na een van zijn martelingssessies
met de taser verteld waarom zijn vader vermoord was. Thomas March was bij een
bezoek met zijn echtgenote Kathy Chang in de Nieuwe Wereld benaderd geweest
door iemand die geld wou slaan uit informatie die hij naar eigen zeggen uit goede
bron had weten los te krijgen. Thomas March die een goede mensenkennis had,
voelde dat de man iets te vertellen had, maar dat hij die info maar zou lossen
voor de goede prijs. Het had hem dus wel wat gekost. Uiteindelijk was hij
achter de geheimen van de gewone chip gekomen. Het was een fantastisch verhaal,
letterlijk en figuurlijk, maar als het waar was, dan kon Thomas March niet met
die waarheid leven. De man met de info had de vrouw in kwestie die volgens zijn
bron de touwtjes in handen had, toen nog geen senator, met naam en toenaam
genoemd.
Thomas March had de vrouw in kwestie de
volgende dag reeds aan de kaak gesteld. Hij had haar met de neus op de zaken
geduwd en ze had het staalhard ontkend. Een verhaal van iemand die overal
samenzweringen zag, fantasierijke hersenspinsels van politieke tegenstanders
die haar loopbaan wilden kapot maken. Dat was haar enige reactie. Het waren
Thomas woorden tegen die van haar. Hij had gedreigd de zaak verder uit te
spitten tot op de bodem. Als ze gelijk had, had ze niets te vrezen!
Men had hem op
diplomatieke missie gestuurd naar het Oosten en dan had men een autobot-ongeluk
gesimuleerd die er geen was. Zowel Thomas March als zijn vrouw overleefden het
niet. Stephen had er zijn vader niet mee terug. Enerzijds was hij trots dat
zijn vader als een rechtschapen man tegen het onrecht wou strijden, anderzijds
was hij triest dat hij daardoor zijn vader en stiefmoeder had verloren. Hij
hoopte dat Jack meer geluk had. Maar met hoop alleen loste men niets op.
‘Hoe is het met het
plan van Gekko en Feliciano die je me uit de doeken hebt gedaan. Wanneer zouden
ze dit uitvoeren?’
Ik sloeg mijn hand voor
mijn mond. ‘Dat zou op dit moment al bezig moeten zijn. Met het uitwisselen van
onze verhalen ben ik het uur uit het oog verloren. Gekko had liever gehad dat
we niet aanwezig waren omdat het voor hem een afleiding zou kunnen zijn als we
bij hem waren. Het is een sinecurespel omdat hij op het juiste moment bepaalde
veiligheidssystemen van op afstand moet uitschakelen en zoals ik hem ken, tien
schermen tegelijk in het oog moet houden. Ik begrijp hem wel, het is ook
belangrijk dat deze operatie lukt. Ik hoop dat Gekko met zijn Requiemvirus voor
de nodige problemen kan zorgen en het plannetje van die verdomde senator
dwarsboomt!’ Ik werd weer rood, maar het was deze keer niet uit schaamte.
Reacties
Een reactie posten