De vrouw in het rood: Deel 9

9.

            Katarina, een dochter van een barones! Zijn Frans was wat roestig, maar dat had hij toch begrepen. Zo moeilijk was dat nu ook weer niet. Een ander dienstmeisje die plots van achter de oude dame was verschenen, was hem op de linkertrap voorgegaan, terwijl Katarina achter gebleven was bij haar moeder. Boven sloegen ze links af en na een tiental meter las hij op een pancarte op een van de deuren ‘Chambre Rouge’. Zijn toegewezen kamer.

            Zijn bagage lag reeds uitgepakt op het bed. Een reuzegroot hemelbed, met een rode sprei bedekt, dat wel wat oubollig aandeed. Het was bovenaan de vier stijlen op elke hoek van het bed bekleed met stof in een rood bloemenmotief, brede lappen stof die wat doorgingen in het midden. Stijlvolle meubels die waarschijnlijk nog dateerden uit de tijd van Louis XV stonden hier en daar verspreid in de kamer. Toen hij ze nader bekeek, zag hij dat ze heel goed onderhouden waren, waarschijnlijk opnieuw geschilderd en vernist. De zitting en de rug van de stoelen waren overtrokken met een helder bordeaux fluwelen stof.  Het venster bestond uit enkel glas, dat zou wel koud zijn ’s nachts. Dubbele beglazing hadden ze hier in dit Franse kasteel nog niet uitgevonden.

Nadat hij alles die op het bed lag in de grote kast aan de zijkant van het bed had weggestopt, bekeek hij alles wat nader in de kamer. Er was een antieken schouwgarnituur, twee bronzen kandelaars en een zware klok, verguld en versierd met jachttaferelen. Een pareltje die waarschijnlijk veel geld zou opbrengen, moest men die ten gelde willen maken.

Toen hij een van de zware kandelaars wou opnemen om wat nader te bekijken, bemerkte hij dat die vastgemaakt was aan de balk van de schouw. Vreemd, alhoewel misschien was dit een maatregel omdat de gasten er niet vandoor zouden gaan met zo’n kostbaar item. Toevallig duwde hij tegen een van de armen van de kandelaar en hoorde hij een droge klik.

            Rechts van hem was een houten paneel in de muur open geklikt. Interessant, dacht Jean-Pierre. Een kasteel met een geheime ruimte! Nou ja, hij had nog gelezen dat bepaalde versterkte burchten een sluipgang  hadden waarlangs de edelen konden ontsnappen buiten de muren, wanneer het slot belegerd werd. Waarom zou een Frans kasteel dat niet kunnen of mogen hebben. Hij kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en piepte even achter het luik.

            Hij zag in het licht van de kamer dat er zich een gang achter het luik bevond die verder rechtdoor liep. Die zou waarschijnlijk evenwijdig met de kamers lopen, maar hij kon niet zo ver zien om uit te maken hoe ver. In een van de schuiven van een prachtige eikenhouten secretaire vond hij wat hij zocht. Een grote zaklamp. Als die nu nog licht gaf dan was Jean-Pierre tevreden. Ja, hij had geluk, de lamp deed het. Met het ding als een wapen voor hem gericht, ging hij de gang in.

            Er gingen hier en daar wel wat spinnenwebben, maar al bij al was het redelijk proper in deze ruimte. Misschien gebruikten de dienstmeisjes deze gang om het vuil beddengoed af te voeren naar een of andere ruimte. Toen hij geluiden hoorde, bleef hij direct stil staan. Zijn hart klopte in zijn keel. Kwam het uit zijn kamer, zou hij betrapt worden? Neen, het kwam van voor hem, door de wanden heen.

            Voorzichtig stapte hij muisstil verder. Een drietal meter voor  hem zag hij de inval van een lichtstraal. Daar was een gaatje in de wand en daaruit kwam het geluid. Hij doofde de zaklamp. Jean-Pierre hoorde nu een hees gelach en wat woorden, maar kon niet uitmaken wat ze juist betekenden. Toen hij aan het luchtgaatje kwam, vroeg hij zich af of het wel betaamde om mensen af te luisteren, laat staan om door het gaatje te kijken. Maar zijn nieuwsgierigheid won het van zijn ethische bezwaren.

            Hij hield zijn adem in, alsof die hem zou verraden en piepte door het holletje. Wat hij zag, tartte alle verbeelding. Een matrone, waarvan de heupen bijna tweemaal haar borstomvang waren, en geweldig grote borsten die bijna tot op haar buik hingen, zat geknield op een rood fluwelen kleed…gans in haar blootje. Ze was vol bewondering voor de man, een echte Adonis, die in adamskostuum in al zijn pracht en praal voor de vrouw stond.

            De vrouw lachte en hij herkende het hese geluid van even voordien. Jean-Pierre wist niet hoe hij zich moest voelen. Enerzijds werd hij gewaar dat hij begon te blozen van schaamte, maar anderzijds keek hij bijna gretig naar de vrouw die de man zonder enige schroom streelde op de meest intieme plaatsen. Haar dikke worstenvingertjes namen de kerel bij zijn mannelijkheid vast, terwijl ze recht stond en hem naar het bed leidde. Daar viel ze neer en toonde de jonge hengst, hoezeer zij naar hem verlangde. De jongeman bleek geen vooroordelen te hebben en besteeg haar, zonder tegen te stribbelen.

            Jean-Pierre kon zijn ogen niet geloven. Die gasten waren hier midden in de dag aan het seksen dat het geen naam had. De dame spoorde met haar korte benen op de rug van haar berijder aan om het tempo op te drijven. Hij hoorde tot op de plaats waar hij stond, achter de wand, de beide lijven tegen elkaar kletsen, hun lichamen bedekt met het zweet van de passie. De vrouw bleef hees lachen, zelf toen ze haar climax bereikte…en toen werd het stil. Zowel in de kamer als achter de wand. Even stil als hij gekomen was, verdween Jean-Pierre nu weer in tegenovergestelde richting.

            Toen hij in zijn kamer terug was en het paneel weer toe had toe geduwd, bleef hij even stil staan. Hij besefte dat hij iets gezien had, wat zijn beeld over lust en sensualiteit volledig op zijn kop zette. De beide begrippen had hij voordien gekoppeld aan leeftijd en schoonheid, maar wat hij zojuist meegemaakt had, sprak dit op alle punten tegen. Beide personen hadden genoten van hun acties en Jean-Pierre moest het toegeven, op een bepaald punt had het hem zelf ook seksueel opgewonden. Dat had hij vroeger nooit voor mogelijk gehouden.

            Hij hoorde een korte roffel op de deur en Katarina kwam direct daarna binnen zonder dat hij ook maar iets gezegd had. ‘Klaar om alle hoekjes en kantjes van het kasteel te bezoeken, mon chéri?’ Hij probeerde zijn emoties weg te stoppen en lachte haar bevestigend toe.  Ze had zich ook omgekleed en had nu een halflange zwarte rok aan met een rode bloes en bijpassende rode pumps. Katarina hield duidelijk van rood. Zou ze dit geërfd hebben van haar moeder? Hoe sprak je trouwens de dochter van een barones aan? Hij zocht in zijn geheugen en vond vrij vlug het antwoord.

Volgens de Salische lijn mocht de eerstgeborene van een barones zich dezelfde titel toe-eigenen, in alle andere gevallen werd een vrouwelijke erfgename met jonkvrouw aangesproken. Zo had hij het vroeger toch op school geleerd. Als Katarina enig kind was, dan was ze met name barones…maar zoveel van de vrouw in het rood wist hij nog niet, besefte hij plots. Wie was zij eigenlijk?

© Rudi J.P. Lejaeghere

11/09/2014