Requiem: Hoofdstuk 3 (3e Deel)

Laatste deel van de historische achtergrond in het verhaal REQUIEM. Dan gaan we weer verder met de verhaallijn en met onze hoofdpersonen Yukiko Mitsukai en Stephen March.

Daarnaast werd in de Oude Wereld in de naoorlogse periode  een techniek ontwikkeld waarbij bij iedereen een minuscule identificatiechip werd ingeplant. Eveneens een toepassing van de nanotechnologie. Een kleine routineoperatie met grote gevolgen. Men bracht de chip onderhuids in ter hoogte van de hersenstam. Deze nanochip koppelde zich met de Medulla Oblongata. De verbinding met het verlengde merg van de hersenstam bestond uit enerzijds microscopisch klein halfgeleidermateriaal en natuurlijke nanoweefsels om de afstotingsprocessen tegen te gaan.

In de eerste dagen na de inplanting ontwikkelden zich uit deze minuscule weefsels fijne vezels die verbinding zochten en maakten met heel specifieke delen van de hersenen zoals de amygdala, de hypothalamus en nog een paar andere belangrijke delen van het brein. Deze delen gaven toegang tot diverse gegevens die in de hersenen werden opgeslagen tijdens een menselijk leven.

Een baanbrekende ontdekking op het gebied van de wetenschap van de nanotechnologie en de neurologie. Dit ministukje hardware kapselde zich na een paar dagen in door de aanhechting van de natuurlijke weefsels aan de hersenstam en via de talloze vezels vormden ze een soort neuronale verbinding tussen diverse delen van de hersenen en de nanochip. De inplanting van de nanochip in het verlengde merg maakte het praktisch onmogelijk om die achteraf te verwijderen zonder onherstelbare schade te berokkenen aan de hersenen. De inkapseling en de verweving met de diverse delen van het brein van de persoon in kwestie na de aanhechtingstijd zou zo’n poging tot verwijderen als een chirurgische moord catalogeren.

Op die manier kon iedereen als een lichtje tussen ieder ander identificatiepunt op een kaart gevolgd worden. Onder de noemer van ‘veiligheid voor iedereen’ werd privacy een achterhaald en archaïsch begrip . Wat de identificatiechip aan diverse andere mogelijkheden nog meer kon bevatten was een goed bewaard geheim, enkel bekend bij enkele ingewijden en niet te vergeten natuurlijk de ontwerpers zelf. ‘Zij’ hadden de echte macht  in handen.

Natuurlijk kwam er verzet tegen zo’n maatregel. Dat protest werd echter vlug in de kiem gesmoord met overtuigende argumenten en soms ook met wat wapenvertoon. Na het nucleaire avontuur kon men de mensen gemakkelijk op de noodzakelijkheid wijzen dat iedereen detecteerbaar moest zijn. Dit om te vermijden dat iemand zich zonder het te weten in de nabijheid een fall-outzone bevond, met alle gezondheidsgevaren van dien. Maatregelen in het voordeel van de gezondheid werden door de meesten met dankbaarheid aanvaard. Daarbij, de ingreep was gratis!

Niemand van de overlevenden wou sterven aan een of andere soort kanker als men het op die manier kon vermijden. Iemand met de nanochip kreeg namelijk in de hersenen een gevaarsein doorgestuurd bij benadering van een fall-outzone. De dood waarde nog steeds onzichtbaar rond en diegenen die niet direct overtuigd waren, werden door een meerderheid van overtuigde mensen na een tijdje overgehaald en gechipt. En de chip werkte! De overheid deed ook controles en wie visueel gespot werd en niet op de radar verscheen, zat in slechte papieren. Binnen de kortste tijd werd die ook een breinchip ingeplant. De controle naar en behandeling van chipvrije personen in de landen van de Verenigde Staten van de westerse Gemeenschap lag in de handen van de International Chip Scanning Agency, kortweg ICSA genoemd. Met de chip en de medicijnen en inentingen was het leven in de Oude Wereld ook wat veiliger geworden. Het stuk privacy dat men daarvoor moest inleveren was ondergeschikt aan het resultaat. Althans toch volgens de bewoners van de Oude Wereld.

Het probleem zat echter in de totale en onvoorwaardelijke afwijzing van het chippen door de Nieuwe Wereld. Na de laatste Revolutie in China en Korea waarbij de wetenschappers en vooraanstaande vertegenwoordigers uit het onderwijs, zowel professoren als studenten, deze keer unaniem gesteund door het leger, de macht had gegrepen, werden in deze gebieden nieuwe waarden ingevoerd. Het partijbestuur was in de naweeën van de nucleaire winter op een paar enkelingen na gestorven of tijdens de onlusten van de revolutie gedood. Zij werden vervangen door een comité van vooraanstaande wetenschappers, studenten en professoren. Zij waren, gezien de uitdunning van de Chinese bevolking en een groot deel van de Deeplands die China doorploegde na de Grote Oorlog, hoofdzakelijk afhankelijk van wat Japan besliste in de Raadkamer waarin weliswaar ook verantwoordelijken van Korea en China zetelden. De dwerg was een reus geworden en vice versa.

Waar men vroeger opgesloten werd om voor zijn mening op te komen werd nu zonder schroom of angst voor represailles, vrije meningsuiting gepropagandeerd. De belangrijke beslissingen werden niet meer genomen door enkelingen die het vroeger alleen voor het zeggen hadden, maar door die Raadkamer die samengesteld was uit individuen uit alle standen van de bevolking van landen van de Nieuwe Wereld. Democratie was nooit eerder zo gesmaakt geweest in de Nieuwe Wereld.

Daarom ook was de toenadering tussen de twee Werelden met de natuurlijke muur van de fall-outzones tussen beide, een proces van lange adem. Deze zones bevond zich ter hoogte van Oost-Europese landen, de voormalige Russische Staten en een groot stuk van China die nu in desolaat maanlandschap waren veranderd. Een grote nucleaire ruïne!