Requiem: Hoofdstuk 41 (1e deel)

41

            Michael II werd om een middernachtelijk uur gedropt op bijna dezelfde plaats waar zijn voorhanger zoveel jaar voorheen de Nieuwe Wereld had betreden. Door het feit dat Michael II een Japanner was zou hij minder opvallen dan een westerling. Uit zijn rugzak haalde hij de nodige kledij waarin hij niet zou opvallen. De lange anorak die alles zou moeten verbergen wat hij bij zich droeg en een bijhorend hoofddeksel. Met de korte opvouwbare pioniersschep die al eeuwen tot de standaarduitrusting van iedere soldaat behoorde, zelf nu in de 22^e eeuw, maakte hij in een recordtempo een holte waar hij de overbodige uitrusting die hij nu niet nodig had, kon verbergen.

            Zijn wapens, twee 9 mm Parabellum GP-pistolen met elk een lader van dertien patronen stak hij bij zich in de daartoe speciaal gemaakte holsterband. Het was een soort van multifunctionele gordel die hij onder zijn regenjas droeg en waar hij ook nog een aantal Flashbanggranaten  aan kwijt kon om de vijand te verwarren als dit nodig moest blijken. Een aantal andere varianten had hij ook nog in voorraad. De scherfhandgranaten waren van een gevaarlijker type. Ze barsten uiteen met een grote knal, heel krachtig als explosief en door het feit dat ze uiteenspatten in vele stukken metaal. Deze soort wapens werden vaak gehanteerd tegen vijandelijke militairen en materieel. Deze vonden ook hun vakje in zijn gordel. Daarna nog twee Spyderco Military M4 Sebenzamessen. Een plooimes nam immers niet veel ruimte in en was altijd handig. Een M26-taser met bijhorende accu die volledig was opgeladen kreeg ook nog zijn plaatsje. Gelukkig viel zijn lange vest nogal ruim en was hij van figuur uit nogal breed geschouderd en heel wat smaller van taille zodanig dat al deze attributen niet echt opvielen omdat de jas een maatje groter was gekocht.

            Daarna kon hij op stap. Met zijn nachtkijker van de vijfde generatie die een ‘mean time to failure’ of MTTF van 20.000 tot 35.000 uur had waardoor hij zich op tijd kon verstoppen, vermeed hij enkele ontmoetingen met patrouilles langs de Deeplands. Toen hij de standsrand naderde begon het aan de horizon klaarder te worden. Goed getimed! Zijn nachtkijker was ondertussen ook al verborgen in een tas die hij bij zich droeg. Hij leek met zijn regenjas, hoed en tas op een zakenman op weg naar zijn werk. Aan de eerste praatpaal riep hij een taxibot op die hem naar het centrum van Sanctuary zou brengen. Daar zou hij zijn eerste doel opsporen en vernietigen. Hij stelde zijn chiplezer in op de code van zijn prooi: Michael I.

……..

            Eagle Eye had met de hulp van Gekko, die hem de nodige instructies gaf, de autobot waar Stephen mee was ontvoerd, uiteindelijk dan toch open gekregen. Voor de juiste code, een adres! Ondertussen had Gekko ons bij zoveel gelegenheden geholpen, dat ik mij er soms schuldig onder voelde. Ons vermoeden werd direct bevestigd toen de deur openschoof en we in de hoek een persoon zagen liggen. De vermiste collega! Gelukkig toen we de deur openden, lag hij buiten het bereik van een camera die eventueel kon binnenkijken. Door de donkere vensters was toch niets te zien, dus van die kant was niets te vrezen.

            Eagle Eye had voorgesteld om de wagen te vernietigen. Hij zou hem naar de Deeplands rijden en in brand steken. Met een beetje geluk werden alle sporen opgelost als hij het juiste materiaal zou gebruiken. Hij weidde hierover niet uit, maar blijkbaar had hij wel de beschikking over de nodige materialen om dit tot een goed einde te brengen. Mijn vrienden slaagden er noch steeds in om me te verrassen. Ze hadden allemaal verborgen kantjes en eigenschappen die op het gepaste moment boven water kwamen. Gelukkig maar.

            Nadat Eagle Eye met autobot en het lijk van parkingwachter van de ondergrondse garage wegzweefde, besloten we Stephen dan toch niet als vermist op te geven. Het zou ons in een moeilijk parket plaatsen. Gezien zijn status zou de Veiligheidsdienst die zaak onder handen nemen en zijn spoor ook naar de parking terugvinden. De bediende zou ons zo kunnen identificeren en leg de zaken dan maar uit. Dagenlange verhoren en de daarbij horende verdachtmakingen, misschien zelfs dat ze ons in verzekerde bewaring hielden. Het zou onze zaak zeker niet helpen.

            Eagle Eye zou het op een ongeluk laten lijken. De taximaatschappij die verzekerd was tegen diefstal zou het dan als een verzekeringsgeval kunnen klasseren. Kassa, kassa, zeker voor een autobot die al een tijdje meedraaide in het dagelijkse drukke verkeer. De politie zou wellicht denken dat de parkingwachter de dief van de autobot was, als ze nog resten van het lijk vonden. Een identificatie na een hevige brand is altijd een moeilijk geval. Jammer voor die man, maar ze konden toch niets meer voor hem doen. Voor zo’n geval zou de pers niet veel ruimte vrijmaken in hun berichten, er waren grotere nieuwskoppen. De kans dat de bediende die ons had geholpen in de ondergrondse garage  een en een optelde was hoogstens onwaarschijnlijk. Hij zou waarschijnlijk zelfs blij zijn dat hij er zo goed vanaf was geraakt. Het was voor ons de beste optie waarvoor we dan ook unaniem kozen.

            Ji en ikzelf moesten een middel vinden om Jack Sterlington uit het ziekenhuis weg te halen. We hadden samen heel wat slagkracht als Rode Cirkels in de Kami Akai, maar een gewelddadige inval en recuperatie van de heer Sterlington was nu weer niet de manier om zonder de nodige aandacht zo’n klus te klaren. We begaven ons terug naar mijn appartement om ondertussen wat te brainstormen. Via mijn oortje hoorde ik ook van Gekko dat hij nog geen succes had met de 179 gevallen uit de ondergrondse parking die hij aan het volgen was. Het zou een werk van langere adem zijn, ik hoorde de frustratie in zijn stem zo in mijn oor vloeien. Ik wenste hem van harte goede moed en sloot af.

            Met Ji’s glaasje melk en ik wat water voor ons op tafel, zaten we beiden met onze handen in het haar. ‘Ik veronderstel dat Jack Sterlington bewaakt zal worden. Dus is dat volgens mij het eerste en misschien het grootste probleem. Hoe geraken we langs deze bewaking. Een afleidingsmanoeuvre ligt voor de hand. Maar hoe we dat kunnen klaarspelen is andere koek. Voor zover dokter Saburo Shimazu het ons goed heeft doorgegeven wordt de kamer maar door één iemand bewaakt. We zouden misschien best even de plaats gaan verkennen. Wat denk jij, Ji?’

            Ji had een wit snorretje en ik gaf even een teken en wees naar zijn lip en zijn glas dat ondertussen al leeg as. Hij veegde met de achterkant van zijn hand over zijn mond zodanig dat hij weer presentabel was. ‘Ik denk dat we ons best wat vermommen of zo. Zonnebril, pet of vest met capuchon. We moeten nu niet direct met onze identiteit te koop lopen op een plaats waar we straks iets gaan uitproberen.’

            Dat was een goed idee. ‘Misschien had je beter je witte snor laten staan, een goede vermomming,’ plaagde ik Ji. ‘Zo’n melkmuil zouden ze toch nooit wantrouwen, heb ik gelijk of heb ik gelijk?’

            Ji fronste even gemaakt verontwaardigd zijn wenkbrauwen, maar de lichte grijns op zijn lippen zei dat hij de humor van de situatie wel kon waarderen. We waren allemaal sinds dagen door alles wat er gebeurd was zo opgefokt dat we elkaar probeerden moed in te spreken door allerhande gekke opmerkingen.

            Ikzelf mocht er niet aan denken, dat Stephen nu in handen was van Michael. Zou ik hem verliezen, zouden we nog op tijd komen om hem te redden? Ik wou bijna weer Gekko lastig vallen om te informeren of hij nu al iets wist, maar het was nauwelijks een half uur geleden dat ik hem had gehoord. Nu was het Jack Sterlington die onze directe aandacht nodig had. Als Gekko iets vond in verband met Stephen zouden we het de volgende seconde erop horen en konden we onze plannen naargelang de situatie aanpassen. Ik ging op zoek in mijn kasten naar accessoires die ons uiterlijk wat zou veranderen.

            Een vest met capuchon was geen probleem, daar had ik er zeker een drietal van hangen. Zonnebrillen, ook aanwezig in alle maten, maar ik wist niet of Ji een van die zou willen dragen. Misschien dat de aandacht dan meer dan minder op hem zou gevestigd worden. Uiteindelijk kozen we voor hem een grijze korte mantel met een puntkap. Ik had nog een rastapet, maar dan zonder de dreadlocks en ik zou mijn haar verven in een lichtbruine kleur. Met een lichte zonnebril voor allebei zou men ons niet direct herkennen. Het was niet ons normaal plunje en een mens is een gewoontebeest. Onze hersenen slaan een bepaald beeld op van iemand en als dat typebeeld dan afwijkt van hetgeen we verwachten wordt de klik niet gemaakt en herken je iemand moeilijker dan in zijn gewone kledij. Daarop rekenden we toch.

            Met mijn autobot waren we in een mum van  tijd in het Stadziekenhuis van Sanctuary waar men Jack Sterlington in veilige bewaring hield tot hij hersteld was. We liepen de inkomsthal door en keken een tijdje naar het bord waarop te lezen stond waar de verschillende afdelingen zich bevonden. Jack Sterlington bevond zich in een afdeling die aansloot op de afdeling ‘Spoed’ en die gereserveerd werd voor de gevallen die wachtten op een definitieve kamer. We namen van de ontvangstbalie een folder met het plan van het ziekenhuis en liepen zomaar wat rond om onze eventuele vluchtroute te bestuderen. Een heel belangrijke opdracht! Wat had het van nut iemand te bevrijden uit zijn kamer om honderd meter verder in een doodlopende gang te stranden.

             Uiteindelijk kwamen we in een soort ronde ruimte waar de gang naar de bewuste kamer waar Jack werd vastgehouden op uitkwam. We begonnen een  gesprek over koetjes en kalfjes en ik keek over de schouder van Ji de gang in. Shit! Voor de voorlaatste kamer zat een nogal corpulent persoon wat te bladeren in een tijdschrift. Gezien dit de enige kamer was waar men iemand had gepost, veronderstelden we dat dit ‘de’ kamer moest zijn waar Jack lag. We liepen wat terug en zetten ons in een soort wachtlounge waar we stilletjes probeerden onze strategie vast te leggen.

..........

copyright Rudi J.P. Lejaeghere