Requiem: Hoofdstuk 35 (2e deel)

……..

            Joeri en Nikolaj waren twee geblokte, niet al te grote Russen. Ze waren uitermate gespierd niettegenstaande hun kleine gestalte. Over hun schouders, armen en rug liepen kleurrijke tatoeages. Iléna wist dat ze voor geen kleintje vervaard waren. Ze hadden in hun loopbaan voor menig moeilijk probleem gestaan en steeds hadden ze de juiste oplossing gevonden. Hoewel die ene keer, waar ze in een hoek gedreven waren door een boze eigenaar van een huis waar ze binnen op zoek waren naar vertrouwelijke documenten was een ander verhaal. Hadden ze toen iets over het hoofd gezien? Noch Joeri noch Nikolaj zweerden erbij dat ze alle veiligheidssystemen hadden uitgeschakeld of omgeleid. Misschien was de man een lichte slaper of had hij een supergoed gehoor. Gelukkig deze keer was het salvo uit een uzi voor hen bedoeld, niet raak geweest. Die keer was dat enkel door hun tegenwoordigheid van geest om op tijd dekking te zoeken toen ze een verdacht geluid hoorden. Dit had hen in eerste instantie het leven gered. Wat ze echter niet verwachtten, was dat die man hen zou volgen terwijl ze de vlucht namen.

            Door de schok van hun onverwachte ontdekking hadden ze eenmaal buiten de verkeerde zijstraat genomen. Toen ze achter hen stappen hoorden zagen ze te laat dat die dood liep. Joeri en Nikolaj waren al schietgebedjes aan het opzeggen en zagen hun leven voor hun ogen flitsen toen Iléna Federova op het toneel verscheen en met een paar vliegensvlugge bewegingen de man ontwapende en genadeloos vloerde. Game, set en match!

            Tot op de dag van vandaag had zij niet willen zeggen waarom zij daar juist op tijd als de reddende engel aankwam. Was zij hun onbekende back-up of moest zij hen controleren? Iléna gaf geen uitleg, maar gaf hen wel de raad om zo vlug mogelijk en zo ver als het kon te verdwijnen. Ze hadden zich gebrand aan een zaak die hen ver boven het hoofd ging, had ze er mysterieus aan bijgevoegd. Joeri en Nikolaj bedankten haar. Zij had erop geantwoord dat ze bij haar in het krijt stonden en dat ze ooit wel hun schuld zouden kunnen aflossen. Joeri en Nikolaj hadden toen beweerd dat ze ‘altijd’ op hun diensten zou mogen rekenen. Immers, ze had hen van een gewisse dood gered en dat was wel meer dan een wederdienst waard. Iléna had geglimlacht nadat de gebroeders Volkov vliegensvlug waren vertrokken uit de omgeving van het huis waar ze hadden ingebroken. Ze had de documenten waar de gebroeders op zoek naar waren uit haar diepe mantelzak genomen, opgeplooid en in haar handtas gestoken die ze voor het gevecht tegen de muur van de doodlopende steeg had gezet. Wat niet weet, niet deert!

            Sedertdien hadden ze reeds menigmaal samengewerkt met de twee broers en ze hadden elkaar beter leren waarderen. Iléna had hun kwaliteiten leren kennen en was verrast over hun lenigheid en hun bravoure om gevels van soms honderden meters hoog op te klimmen waar zijzelf niet eens een halve meter hoog zou geraken. Het brein van de broers werkte op dezelfde manier, hun gedachten liepen synchroon. Misschien om de reden dat het broers waren, misschien vanwege hun opleiding en ervaring. Het feit was dat ze elkaar zo instinctmatig aanvoelden, dat het Iléna soms deed huiveren. Ze vulden elkaar aan zoals ze dit nog nooit had meegemaakt.

            Joeri en Nikolaj hadden Iléna,  alleen al om het feit dat ze hun hachje ooit had gered, weten naar waarde in te schatten. Maar gedurende hun samenwerking hadden ze ook een andere Iléna leren kennen. Een vrouw met tientallen karakters. Ze kon de fragiele en naïeve deerne spelen die op zoek was naar de sterke arm van een argeloos slachtoffer. Soms met een grijs mantelpak en een zware bril en haar kapsel heel sober opgestoken was ze de kleurloze secretaresse, een andere keer een echte vamp die een nietsvermoedende zakenman even vlug van zijn klederen als van zijn geheimen ontdeed. Dat ze als Aikido-beoefenaarster heel wat meer gewicht in de schaal kon leggen dan dat een elektronische weegschaal beweerde, wisten ze al jaren. Als het nodig was, waren ze een team die goed te samen werkte en die resultaten boekte. Een goed geoliede machine die resultaten afleverde.

            Ze waren in een verlaten loods aan het oefenen. Een grote hangaar die Iléna voor een aantal weken had gehuurd voor hun opdracht. Gerekko Dai had via Feliciano het scenario uitgeschreven en op vraag van Gekko had zij deze plaats uitgekozen om zijn draaiboek uit te proberen. Er waren op een aantal plaatsen camera’s aangebracht, zodanig dat Gekko de vorderingen kon volgen, eventueel kon bijsturen of de nodige uitleg kon geven over het waarom van bepaalde te volgen stappen.

            Gekko was een perfectionist die niet gauw tevreden was. De gebroeders Volkov hadden dit al aan de lijve ondervonden. Het waren weliswaar details, maar om deze zaken zou het succes van hun onderneming zich concentreren. In de loods beklommen ze verticale hellingen met de kleinste uitsparingen, gewoon om hun finesse in het beklimmen van een gevel aan te scherpen, te verbeteren. Hun snelheid om zich te verplaatsen via een punt naar een ander werd getest zowel op efficiëntie als op tijd en steeds weer verbeterd of bijgewerkt. Een supergrote ventilator zorgde voor de wind die hen ook te wachten stond bij de uitvoering van hun opdracht. Hij werd via een loopbrug waaraan hij bevestigd was, verplaatst zodanig dat de tegenwind bij iedere nieuwe oefening van uit andere hoeken kwam. Alles werd getest. Hun inventiviteit op onverwachte gebeurtenissen werd beproefd en er werd bekeken hoe zij zo’n situaties benaderden. Gekko was tevreden over het duo. In eerste instantie werkten ze zonder het kleefpak dat ze zouden gebruiken bij de werkelijke opdracht. Misschien was het deels de inbreng van Iléna, maar de gebroeders Volkov leenden zich met hun capaciteiten honderd procent voor het project dat Gerekko Dai had uitgedacht om de CCD uit te schakelen of op zijn minst zo te saboteren dat de Oude Wereld er geen voordeel zou kunnen uit gebruiken.

            Er stond ook nog een wat oudere vrouw te kijken naar de halsbrekende stunts die de gebroeders Volkov aan elkaar breiden. Lucy Nicholson was regelmatig bij de uitvoering van de voorbereidingen aanwezig geweest. Het was Iléna opgevallen dat Lucy zich wat kleuriger kleedde en ze was tevens van bril en kapsel veranderd. Ze had op korte tijd haar uiterlijk totaal gewijzigd. Ze zag er minder streng uit en Iléna wist niet naar wie Lucy het meest keek, Joeri of Nikolaj, maar ze wist dat één van de twee zeker in de smaak viel van haar vrouwelijke opponent in de groep. Nou ja, dacht Iléna, waarom niet. Ze had al tientallen malen gedacht dat Lucy uit haar rol van oude vrijster zou moeten breken. Met haar karakter miste ze zoveel aangename dingen in het leven. Op de meeste vlakken waren ze elkaars tegenpolen en niettegenstaande Iléna opkeek naar de organisatietalenten van de leidster van haar cel had ze haar altijd als vrouw minderwaardig gevonden. Op dit moment begon ze daaraan te twijfelen. Misschien kwam het toch nog goed met Lucy Nicholson. Of een van de gebroeders Volkov daar zo tevreden zou over zijn, dat was een andere zaak. Sowieso zou Iléna erop letten dat dit de opdracht niet in gevaar bracht.

            Het was de bedoeling dat Joeri en Nikolaj van bovenaf de toren aanvielen en Iléna zou voor afleidingsmanoeuvres moeten zorgen. Daar was Iléna wel goed in, dacht Lucy op haar beurt. Ze wisten al een tijdje van de ingang via 44th Street en Iléna Federova zou via de geüploade  gegevens die Gekko had gekraakt en aangepast en de kaart die Feliciano had ontvreemd langs die kant voor wat gepast amusement zorgen. Maar met Iléna wist je nooit. Ze was befaamd om haar improvisatietalenten en dat was juist wat Lucy Nicholson het meest vreesde. Ze wist dat haar vrouwelijke collega in de Weerstand heel wat charmes in de strijd kon werpen naast haar werkelijke strijdkwaliteiten als zwarte band Aikido. Toch zou ze maar gerust zijn als iedereen zonder kleerscheuren de taak had volbracht waarvoor ze nu trainden.

            Maar die Joeri, daar stond ze toch wel even naar te kijken. Ze wist niet wat haar overkwam, maar zoals ze hem daar bezig zag. Spieren gespannen, uitermate geconcentreerd, van het ene punt naar het andere punt springend of slingerend. Ze voelde zich warm worden vanbinnen en vroeg zich af waarom ze telkens de kriebels had in haar buik als hij even naar haar lachte?

……..

            We deden niet alsof, maar beiden wisten we dat dit de laatste keer kon zijn dat we bij elkaar waren. Stephen zou morgenochtend vertrekken met een intercontinentale vlucht naar de Oude Wereld. Ik streelde zijn haar en kuste hem hartstochtelijk op de lippen. Na die kus boorden zijn ogen zich in de mijne en we communiceerden zonder woorden. Zijn handen omvatten mijn gezicht en hij legde zijn voorhoofd tegen het mijne. Ik loenste en moest niettegenstaande mijn tranen die heel wat dichter zaten, lachen. Och God, hoe draait de wereld op zijn eigenwijze manier rond! Mijn nieuwsgierigheid naar deze man, een onbekende naam op een slide die ik in handen had gekregen door Gekko was mijn vriend…mijn minnaar geworden. Mijn handen gleden over zijn borst en ik kuste hem opgewonden. Ik voelde zijn hartstocht tegen mijn onderlichaam drukken. We waren zo dicht en straks zo ver, misschien té ver. Als een drenkeling hield ik mij aan hem vast, ik wist dat ik hem niet kwijt wou en toch zou ik hem moeten laten gaan. Mijn hart zei, ga mee met hem, maar mijn verstand wist dat dit niet de juiste oplossing was. Ik zou een blok aan zijn been zijn, zeker in het kader van hetgeen hij wilde bereiken. Stephen had me verteld dat hij een paar contacten had, die nog dateerden uit de periode dat zijn vader leefde. Hij zou een paar oude schulden verzilveren. De vrouwelijke senator, als die bestond, zou een gezicht en een naam moeten krijgen. De mensen die hij zou bezoeken zouden beter dan hijzelf, een beeld kunnen vormen van de persoon die zich achter al deze narigheid verborg.

            Stephen was vandaag anders. Het was alsof hij zich concentreerde op al zijn bewegingen, op het strelen van mijn haar, mijn wang. Mijn lippen die hij kuste, zijn tong die mijn mond verkende. Zijn handen waren dan eens op mijn schouders, dan drukte hij me zo dicht en voelde ik zijn vingers mijn rug verkennen als een blinde. Hij voelde met tedere bewegingen aan ieder stukje van me. Hij wilde zich alles herinneren. Allemaal stukjes die hij met zich zou meenemen op reis!

            Ik kuste hem terug, hard, met mijn mond open en mijn tong die de zijne wegduwde. Stephen ging mee in mijn ritme en ik duwde hem met zijn schouders tegen het bed. Schrijlings kwam ik op hem en hij nam me zoals ik me gaf. Totaal de zijne, hij van mij en ik van hem. We zouden het hiermee een tijd moeten doen. We draaiden ons in het bed, de lakens rond onze lichamen verward. Met de liefde in ons hoofd en de passie in ons lichaam werden onze bewegingen sneller en onze ademhaling dieper. Onze lichamen gleden als voor elkaar gemaakt in en uit elkaar. Uiteindelijk explodeerde het in mijn hoofd, in mijn hele lichaam, in mijn bekken. Ik voelde, hoorde Stephen op hetzelfde moment mijn bevrediging beantwoorden. Zijn rug kromde zich en zijn mond naast mijn oor fluisterde de mooiste woorden die ik ooit had gehoord. ‘Ik hou van je, Yu. Oh, God, wat hou ik van je!’

            Er vielen tranen, tranen van geluk. Ze waren van mij en ook een paar van Stephen. Waar had ik dit verdiend? Dat dit geen droom mag zijn. ‘Ik hou ook van jou, Stephen,’ fluisterde ik terug en streelde de achterkant van zijn hoofd, nek en alles waar ik aan kon. En kom alsjeblieft terug, gezond en wel , dacht ik er stilletjes bij.

copyright Rudi J.P. Lejaeghere