Requiem: Hoofdstuk 35 (1e deel)

35

            ‘Sorry, Ji,’ zei de dokter tegen zijn vriend, ‘Hij is in coma gegaan. Ik kan hem lichamelijk de zorgen geven die hij nodig heeft, maar ik vrees het ergste. Het bloedverlies en helaas heb ik inderdaad kunnen constateren zoals uw vriend suggereerde, dat hij beginnend gangreen heeft. Het heeft hem zozeer verzwakt dat ik vrees voor zijn leven, als we niet direct reageren. Ik moet dringend een ambulance-eenheid verwittigen.’

            Stephen en ik stonden erbij als uitgeschud. We hadden deze man maar een paar momenten bij bewustzijn gekend. Hij was blijkbaar een pion in het raadsel rond de moorden en de opdrachtgevers. Zover was Stephens en mijn gedachtegang al geraakt. Op dit moment zouden we niets meer te weten komen waarom die man aan hun deur stond en wat zijn rol in het geheel was. Zoveel was zeker, hij kende Stephen en hij had een boodschap doorgegeven die om de een of andere reden belangrijk voor hem was. Het was deels ook een waarschuwing. Hij had ons een code toevertrouwd en we moesten een bepaalde senator niet vertrouwen. Iemand in de Oude Wereld die achter het ganse plaatje stond. Dat zou veel verklaren. En die ‘ze’ in zijn ijlende woorden duidde op een vrouwelijke persoon. Zoveel vrouwelijke senators waren er nu ook weer niet. Alhoewel men niet op de eerste beste kon toestappen en haar beschuldigen van het organiseren van moorden in de Nieuwe Wereld. Veel vragen, weinig antwoorden! Jack Sterlington was de naam van de mysterieuze man. Dat hadden we wel meegekregen. Misschien dat Stephen via zijn contacten iets over deze man te weten kon komen. Er zou wel iemand weten voor welke senator Jack Sterlington had gewerkt.

            ‘Ik ga deze patiënt dan ook bij de politie moeten aangeven. Mijn verhaal zal hen wel overtuigen. Een gekwetste man die op mijn deur klopte en om hulp vroeg en daarna in coma gaat. Jullie namen zullen hier niet in gemengd worden. Maar nu moet ik voortmaken als we deze man nog een kans willen gunnen.’

            Ji drukte de hand van zijn vriend en we konden niets anders dan onverrichter zake het huis van de dokter verlaten. Ik had Gekko ingelicht over het onverwachte bezoek van Jack Sterlington en dat we iets later zouden zijn.

            Wat later zaten we allen wat geschokt bij elkaar in het appartement van Gekko. ‘Ik vraag me af,’ probeerde ik de stilte te verbreken, ‘of dit niet boven onze  pet gaat. Er spelen hier duidelijk internationale motieven mee in deze zaak. Hebben wij de macht om het tegen deze grote spelers op te nemen?’

            Eagle Eye was de ganse tijd al stil geweest. Het was ons niet echt opgevallen omdat de situatie met Jack Sterlington ons zo verrast had. Maar nu we wat tot onze positieven kwamen, viel het mij op dat Eagle Eye op iets zat te broeden. ‘Jérome, is er iets, je bent voor je doen nogal…stil! Problemen?’

            ‘Neen, geen problemen, maar weer een stukje van de puzzel die op zijn plaats valt,’ verklaarde hij. We keken allemaal verbaasd. ‘Ik had gisterenavond een afspraak met Masowa!’

            We waren geschokt. Hij had ons daarover niets verteld. Eagle Eye verontschuldigde zich daarom. Hij wou eerst alles verwerken wat Masowa had verteld. Hij vertelde hoe alles verlopen was en dat hij te weten was gekomen dat de moordenaar Michael werd genoemd en blijkbaar een Euraziaat was. Hij vertelde ons ook dat Iro Masowa nog niet de slechtste was en dat hij vermoedde dat Jack de westerling was die ik en Stephen naar Ji’s vriend, de dokter hadden gebracht. Eigenlijk was het plan van Eagle Eye om Masowa uit te vragen een prachtig idee geweest, maar juist enkele dagen te laat uitgevoerd. Ze hadden de moordenaar in zijn hol kunnen overvallen met zijn vieren. Tegen zo’n overmacht had hij het zeker afgelegd. Maar nu was het anders verlopen.

            Stephen zat bedenkelijk te kijken. ‘Ik vrees dat er niets anders opzit dat ik terug moet naar mijn thuisbasis in de Oude Wereld!’

            Waarom weet ik niet, maar mijn hart begon sneller te slaan, wat bedoelde Stephen? Wilde hij zich terugtrekken uit deze zoektocht die we samen gestart waren. Was ik voor hem maar een onenightstand geweest? Ik wist niet wat gezegd, zeker niet in de aanwezigheid van mijn andere vrienden. Misschien dat zij het aanvoelden, want hun blikken gingen heen en weer tussen Stephen en mij. Stephen merkte dit ook op. 

            ‘Neen Yu, het is niet dat ik hiermee stop,’ en hij glimlachte me met een knipoog toe. Een knipoog met een dubbele betekenis.

            Mijn hart was gerustgesteld. Ik was smoorverliefd geworden op die man met die bruine zachte ogen. Zo’n gevoelens had ik nog nooit gehad. Vlinders in mijn buik, pff ik had er vroeger altijd sarcastisch op gereageerd bij vrienden die erover spraken. Ik had hen voor watjes aanzien. Pas nu voelde ik de kracht van de liefde.

            Stephen legde zijn plan uit. ‘Ik bedoel, we hebben een code, een locatie in de Oude Wereld: De bank of America. Ik moet zelf ter plaatse die code gaan uitproberen om te zien wat die inhoudt. Misschien is het niets of anders kan het de oplossing zijn waar we al de hele tijd naar zoeken. Ik ben de enige persoon in dit gezelschap die dit tot een goed einde kan brengen. Het is een thuiswedstrijd. Ik moet die kunnen winnen!’

            ‘Ik ga met je mee, Stephen,’ vloog het uit mijn mond, zomaar zonder nadenken. Ik wilde bij hem zijn. Hem begeleiden, bij hem zijn en met mijn Kami Akai hem verdedigen als het nodig was.

            ‘Neen, sorry Yu. Geen enkel van jullie geraken een stap binnen zonder dat jullie gechipt en gevolgd worden. Ik wil jullie dat niet aandoen. Zeker niet nu we weten wat daar allemaal aan vast hangt. Ik denk dat jullie hier van veel meer nut zijn dan in mijn gezelschap.’

            Hij had natuurlijk gelijk. Ik wou zo’n vreemd dinges niet in mijn hoofd geplant hebben. Maar stilletjes slaakte in een zucht om andere redenen. Waarom had ik getwijfeld over onze gevoelens? Was het een romance die geen toekomst in zich had? Twee mensen uit twee zó verschillende werelden, twee culturen die misschien bij het eerste conflict onvermijdelijk zouden botsen en de genegenheid die er tussen hen bestond teniet zou doen. Ik stelde mij in een paar tellen zoveel vragen dat ik het pas na een poos doorhad wat mij werkelijk tegen het hart stootte. Ik zou een tijd zonder Stephen zijn als hij alleen terug naar huis zou gaan! En dat was de reden die mij zo deed reageren. Ik voelde het gemis reeds voor hij ons…mij zou verlaten.

            Stephen keek me met zijn bruine ogen aan. Zonder woorden las ik dezelfde gevoelens van zijn gezicht. ‘Het is iets dat ik moet doen, Yu. We zijn te ver gevorderd met onze plannen om nu te stoppen. Gekko moet zijn project verder uitwerken en ik moet in Detroit een bank bezoeken. We moeten onze prioriteiten kennen al vind ik het ook niet leuk om jullie hier achter te laten. Jullie zullen zich ondertussen onder de  radar moeten proberen te houden. Niet opvallen bedoel ik. Hoever sta je nu al met jouw plan, Gekko?’

            Gekko maakte even een rondje met zijn vierwieler en tikte zijn virtuele beeldscherm aan. ‘Dit zijn Joeri en Nikolaj Volkov.’ We zagen twee mensen een gebouw langs een gevel klimmen. Het was een 3D-filmpje dat hij in elkaar had gezet volgens het scenario dat volgens zijn berekeningen het meeste kans van slagen had. ‘Vooraleer de gebroeders Volkov deze halsbrekende toeren doen, moet ik ondertussen de straatcamera’s in de nabijheid van het gebouw in een lus plaatsen. De veiligheidsmensen die eventueel deze beelden bekijken zullen om het half uur dezelfde beelden zien die ik voordien heb opgenomen. Geen Joeri of Nikolaj te bekennen voor hen.’ Gekko glunderde om zijn spitsvondigheden. ‘Dankzij de chip die bij Iléna en de gebroeders Volkov zijn ingeplant heb ik verbinding met de satelliet en kan alles volgen. Ik kan ook via de satellieten de camera’s bedienen alsof ze hier in mijn kamer zouden staan. Ik moet erbij voegen in alle eerlijkheid dat het Feliciano’s verdienste is, gezien hij  mij de codes van de chips van Iléna, Joeri en Nikolaj heeft bezorgd. Op die manier heb ik drie personen die mij het zicht op het gebouw en alle veiligheidssystemen bezorgen.

            ‘Vooraleer zij het dak bereiken moet ik de laserbeveiliging die ze daarboven gebruiken, omleiden zodanig dat zij een luik kunnen bereiken die hen toegang verschaft tot het gebouw zelf. De veiligheidscodes binnen het gebouw worden helaas regelmatig veranderd. Ondertussen heb ik nogmaals dankzij de hulp van Feliciano en Iléna een elektronische sleutel doorgekregen die mij in staat stelt om tot op het laatste moment te zien of de codes die ik nu in mijn bezit heb, niet gewijzigd zijn. We mogen niet riskeren dat we onze aandacht even laten afleiden, zodat Joeri en Nikolaj bij het neerkomen op de vloer van de bovenste verdieping een alarm inschakelen. Het luik zou zich volgens de blauwprints binnen de tien meter van de lift bevinden die hen naar de Kelder moet leiden. Een speciale lift die nogmaals met een code bediend wordt die…ja, ik zie jullie al knikken, inderdaad de regelmatig gewijzigd word. Die lift leidt naar de plaats waar de CCD staat. Die moet dan met mijn hm…speciaal medicijn behandeld worden.’

            We keken naar het filmpje met de figuren die Joeri en Nikolaj voorstelden en die alles tot in de puntjes uitvoerden en na een mum van tijd bij de CCD stonden. Het leek allemaal zo gesneden koek dat het bijna niet te geloven was. Gekko zag de twijfel op onze gezichten en  gaf toe. ‘Het zal inderdaad niet zo gemakkelijk zijn zoals jullie hier zien. Maar…ik heb op dit moment heel goede kaarten in mijn hand. Die moet ik als een goeie bridger gebruiker en het beste contract bieden dat erin zit. En voor de kenners, het is misschien dan geen “sans atout spel”, al ik heb met al die mensen die mijn plan gaan uitvoeren meer dan één troefkleur in handen, maar ik blijf niettegenstaande voorzichtig en zal mijn slagen steeds op ieder moment hertellen en herrekenen.’ Het zag er gewaagd uit, iets voor circusartiesten, dacht ik nog. Ja, Joeri en Nikolaj waren een  goede keuze!

……..

copyright Rudi J.P. Lejaeghere