Dichter bij huis - Poet at home

With a view on eternity floating on the white of a cloud so is her face it’s those eyes two eastern tinted shelves with a haze of hairs a blush on the cheeks that mingles with the sky and the wind they keep following me hypnotic and compelling as if they are saying you’re mine just like the cat besides her on the painting © Rudi J.P. Lejaeghere 29/11/2014 

Met een blik op oneindig zwevend in het wit van een wolk zo is haar gezicht het zijn die ogen twee oosters getinte schelpen met een waas van haren en een blos van wangen die zich vermengt met de wind ze blijven me volgen hypnotisch, alsof ze me wil zeggen je bent van mij                                                                                            net zoals de poes naast haar op de schilderij. © Rudi J.P. Lejaeghere

6. Alone at last.              How they arrived at his home, he didn’t recall very well. He had gone through Katarina’s table game. On one hand, he was so aroused, he could jump over the table, jump upon her, tear her clothes from her body and there, for everybody to see, take her. But a little angel whispered in his ear that this action wouldn’t correspond to the prevailing etiquette of the restaurant.             Jean-Pierre had driven. The ride from The Black Oyster to his home had been a torture. He had to keep his mind on the traffic while Katarina’s hand was resting on his thigh. At a certain moment, she gave a light pressure on his leg, without trying something else. The result was the same. In this difficult position, he hardly couldn’t hide his sexual arousal.             Just insid...

Jumble stumble, waves and sounds some back and forth, over heads they go to meander between, sometimes besides all those women, men and children who are rocks laying in the stream, and flowing against the current cutting closely, sometimes collide suddenly spinning, turning around to find at last an island, a resting place at riversides or just a little creek some water paddling pleasure                                                                                             a beach full of gapers pirates who are amused with salt from drops till foam of the waves is on their lips and every beachcomber handful loaded is parting company to go back home maybe they’ll come again we’ll...

Wirwar kabbelt golven klanken over koppen heen en weer meandert tussen vrouwen heren die als stenen stroming tegen liggen scheren rakelings soms botsen draaien plotseling en keren vinden eilandrust aan oevers of een inham wat waterpeddelend plezier een strand  vol gapers kapers verlusten zich aan zout van druppels tot het schuim hen op de lippen staat tot jutters handenvol bezwaard hun wegen huiswaarts scheiden misschien tot volgend jaar. © Rudi J.P. Lejaeghere

With the passion of a butterfly I’m landing on all these words; flowers that give mercy to my soul in a flight full of rainbows I draw a dip with crevices about a millimetre deep I’m hungering in the yellow of the corn float away a bit at the height of the green from trees where I fancy me a leaf it’s the silence of the colours that I alone can hear. © Rudi J.P. Lejaeghere 26/11/2014

Met de hartstocht van een vlinder stort ik mij op woorden; bloemen die mijn ziel verschonen in een vlucht vol regenbogen teken ik een dip vol millimeterdiepe kloven ik honger in het geel van koren zweef zowat een eind ter hoogte van het groen van bomen waar ik mij een blad waan het is de stilte van de kleuren die alleen ik kan horen. © Rudi J.P. Lejaeghere

9            Hij was vaderloos opgegroeid. Zijn moeder sprak over zijn biologische vader in bewoordingen als nietsnut, klootzak, dat stuk onbenul dat enkel dacht met zijn lul, want verstand had hij immers nooit gehad of het had tussen zijn benen moeten zitten. Allemaal koosnaampjes die niet echt getuigden van ‘de grote liefde’ tussen zijn ouders. Ze had zijn natuurlijke verwekker eruit gebonjourd in de eerste maanden van zijn prille leven. Op zekere dag had ze zijn gitaar te samen met zijn mooie liedjes uit het venster van de eerste verdieping naar zijn hoofd gegooid toen hij voor een gesloten deur stond. De man begreep direct de hint die ze hem nariep. ‘ Hit the road, Jack’ . Zijn vader verdween met stille trom en liet nooit meer van zich horen. Gezien zijn eigen huidskleur moest zijn vader een buitenlander geweest zijn. Het gebeurde soms dat kwajongens uit de buurt hem soms achter zijn rug ‘De Mongool’ noemden. Hij had het maar een paar ...

29.             Katarina zag er betoverend uit. Ze had Jean-Pierre verteld dat ze uiterst chique uitgedost moesten zijn om de eerste sleutel te bemachtigen. Hij keek naar haar en zag terug de vrouw in het rood die hem op de dansvloer verleid had. Ze had een lang avondkleed aan in het helderste rood die je maar kon bedenken. Katarina showde even haar kledij als een echte mannequin. Terwijl ze rond hem aan het paraderen was en zich even draaide zag hij dat het kleed vooraan een grote split had. Hij kreeg twee prachtig lange benen te zien waarvan de voeten in pumps gestoken waren en met hun zwart en rode kleur prachtig bij haar tenue pasten.                   ‘Je ziet er prachtig uit, rood staat je formidabel goed. Maar dat wist je al waarschijnlijk,’ besloot Jean-Pierre toen hij het ondeugend lachje zag die op haar...

There has been an error and the prologue of the story 'REQUIEM' has disappeared. So, for who follows this story, here comes the prologue once again REQUIEM Rudi J.P. Lejaeghere IN MY HEAD They silently live their own life Those words that are making a way Through my ear and whisper How much I listen to them Still, they escape through The maze of my brain Besides, how will it be? When they melt With the haze of images That is burned upon my eye Will the ravings in which I lose them to my lips Last long enough To let them stay Will the sound of their echo Resist to the hardness Of my sheet of paper. Rudi J.P. Lejaeghere Translation of ‘ In mijn hoofd’ out of the collection of poems: ‘ Perpetuum Mobile’ PROLOGUE              We all have a lot of rooms in our head. It’s a big house, wherein some of them we keep our good, in others our bad memories. Another room is...

2             Stephen March nodded affirmatively. When the man lifted the white cloth with a tip to identify the corps his face paled from shock. He swallowed a few times to keep his stomach at ease. His half-sister Suzy was indeed almost unrecognizably mutilated over her whole body, but the little tattoo on her neck, the red round sickle around a green ball of mistletoe in the right down side of her neck, he would recognize it everywhere.             He searched automatically after something else and indeed found the little scar on her chopped off left hand. The white knurled cicatrix on her ring finger was, it’s true, less visible than when she lived and the blood still streamed through her limbs. But with this two identification marks he could officially confirm to the clerk of the coroner that these were unmistakable the mortal remains of Suzy Chang. It was...

5. The Black Oyster             Two days had passed away. Jean-Pierre hadn’t heard from Katarina. The third day, when he walked back to his car after work, he saw that there was a paper under one of the windshield wipers. He hadn’t expected it to be from Katarina. In a stylish writing, he saw her name at the bottom of the note.             ‘Tonight, The Black Oyster, eight o’clock,’ he read. How did she know this was one of his favorite restaurants? The question didn’t stay long in his head; he was far too glad and excited that Katarina had given a sign of life. It seemed like an eternity since he had met her. Never a woman had made such an impression on him.             When it was almost seven, his nerves were masters over him. He couldn’t choose between the blue or yellow tie. Well then, just without one....