De vrouw in het rood: Deel 29

29.

            Katarina zag er betoverend uit. Ze had Jean-Pierre verteld dat ze uiterst chique uitgedost moesten zijn om de eerste sleutel te bemachtigen. Hij keek naar haar en zag terug de vrouw in het rood die hem op de dansvloer verleid had. Ze had een lang avondkleed aan in het helderste rood die je maar kon bedenken. Katarina showde even haar kledij als een echte mannequin. Terwijl ze rond hem aan het paraderen was en zich even draaide zag hij dat het kleed vooraan een grote split had. Hij kreeg twee prachtig lange benen te zien waarvan de voeten in pumps gestoken waren en met hun zwart en rode kleur prachtig bij haar tenue pasten.      

            ‘Je ziet er prachtig uit, rood staat je formidabel goed. Maar dat wist je al waarschijnlijk,’ besloot Jean-Pierre toen hij het ondeugend lachje zag die op haar gezicht verscheen. Vooraan was het kleed behoorlijk diep uitgesneden terwijl de stof in twee smalle lijstjes op haar rug kruisten en dit deel ook praktisch onbedekt liet.

            Terwijl ze langs hem passeerde, nam hij haar hand en trok haar naar zich toe. Hij voelde zich bedwelmd door haar verschijning. Hij was even al hun zorgen vergeten toen ze zich dicht tegen hem aan vleide. Hij kuste haar zacht op haar bloedrode lippen en proefde aardbei.

            Ze kuste hem terug, harder en verlangend. Het was alsof zij een andere vrouw was in deze klederen. Katarina voelde dat hij opgewonden was en streelde hem daar, terwijl hun kussen nog meer gepassioneerd werden. Met een vlugge beweging maakte ze de lijstjes achteraan op haar rug los en het rode kleed landde als een rode wolk op de vloer. Ze stapte er over en had nog juist een zwart kanten slipje aan dat niets aan de verbeelding over liet.

            Jean-Pierre kon niet gauw genoeg uit zijn kleren raken. Terwijl zij hem hielp met dit werkje bleven ze elkaar af en toe kussen. Ze konden er niet voldoende van krijgen. Ze waren beiden zo gespannen geweest, dat er nu een uitbarsting kwam van opgekropte emotie. Ze streelden elkaars naakte lichaam en vleiden zich op de grond. Jean-Pierre ontdekte verbaasd dat de vloer warm aanvoelde. Blijkbaar had Katarina’s zuster vloerverwarming.

            Katarina duwde hem opzij en achterover en kwam boven op hem liggen, terwijl ze haar lichaam met kracht tegen hem aan duwde en wreef. Hun handen waren overal en probeerden alle mogelijke plekjes te bereiken, gewoon om ze aan te raken. Een gevoel van koorts overviel hen en het duurde niet lang of Jean-Pierre had de vrouw in haar gevonden. Zij had opnieuw de man in hem ontdekt terwijl hij het tempo bepaalde van hun intieme dans.

            Ze riep hem toe met alle mogelijke lieve woorden die ze kende, hij gromde van genoegen terwijl hun ruggen kromden in sensueel genoegen. Uiteindelijk ontsnapte aan beiden een kreet van extase. Ze voelden zich als een, gemaakt voor elkaar. Hijgend van de inspanning en na genietend lagen ze en elkaars armen op de grond. Haar rode kleed lag als een plas bloed naast hen.

            ‘Je bent een natuurtalent, Jean-Pierre, mmmm lekker,’ fluisterde Katarina in zijn oor.

            ‘Kat, mijn lieve Kat, ik hou van jou, meer dan ik ooit van iemand heb gehouden. Het kan melig klinken en ouderwets, maar ik meen het van het diepste van mijn hart.’ Hij kuste haar op haar oorlelletje en ze lachte kirrend.

            ‘Wacht maar tot je hoort wat ik van plan ben,’ antwoordde ze hem terwijl ze zonder enige schaamte in haar mooie naaktheid recht stond. Zonder zich te haasten nam ze haar slipje en rode japon en begon zich terug aan te kleden.

            Jean-Pierre volgde haar voorbeeld. ‘Hoe bedoel je? Het wordt tijd om me eens te vertellen hoe jij dat ziet om die tapes te bemachtigen.’

            Ze keek hem aan met haar lichtblauwe ogen waar de pretlichtjes nog niet waren uitgedoofd. ‘Ik weet welke tapes moeder gebruikt. We zullen de originele moeten vervangen door drie tapes die ik straks ga kopen. We zullen eerst ons toespitsen op Monsieur Charles. Hij houdt regelmatig van die instuiven waar allemaal chique volk op af komt. Vanavond is er zo een. Daarom moeten wij ook er goed uitzien. Ik verleid Monsieur Charles…’

            Katarina kon haar zin niet afmaken. ‘Hoe bedoel je, verleiden?’ vroeg Jean-Pierre verwonderd. ‘Is dat nu werkelijk nodig, Katarina? Kunnen we het niet op een andere manier oplossen?’

            Ze lachte zacht. Zijn verontwaardiging kwam uit jaloezie, veronderstelde ze. ‘Sorry, Jean-Pierre, het kan niet anders. Ik moet hem zelf laten vertellen waar hij de tape verborgen heeft zonder dat hij wantrouwen koestert. Ik denk dat ik het op die manier het rapst kan oplossen. Wees gerust, mijn lichaam is van jou…en mijn hart ook.’

            ‘Maar laat ons zeggen dat het lukt, dat hij je de schuilplaats van de tape vertelt. Hoe gaan we die halen zonder dat hij ons op heterdaad betrapt?’

            Katarina knikte bevestigend. ‘Inderdaad, dat was de moeilijkste hinderpaal in mijn plan, maar Cecile heeft mij de oplossing gegeven nadat ik ons avontuur in de nightclub had verteld.’

            Hij keek haar onbegrijpend aan en maakte een gebaar dat ze verder moest vertellen.

            ‘Haar vriend bij de politie heeft bij haar een paar hightech spulletjes achtergelaten die wij goed kunnen gebruiken. Heb je nog gehoord van een oortje? Waarschijnlijk al gezien in een of andere politiefilm. Je steekt het kleinood in je oor en je hoort alles wat de bijhorende zender van geluiden opvangt. Simpel, niet?’

            Jean-Pierre begon te snappen wat ze bedoelde. ‘Jij zal de zender bij je hebben als je Monsieur Charles euh…onder handen neemt, zal ik maar zeggen, en…’

            ‘En jij,’ vulde ze zijn redenering aan, ‘jij zal met het oortje mijn aanwijzingen volgen en de tape vervangen door eentje die wij hebben meegebracht.’

            ‘Als dat maar allemaal goed verloopt,’ zuchtte Jean-Pierre. Hij zag zichzelf al in de boeien, weggeleid door de veiligheidsdienst. Een ding kon je zeker zeggen als je bij Katarina was: het leven was nooit vervelend.

© Rudi J.P. Lejaeghere

20/11/2014