De vrouw in het rood: Deel 41
41.
De rest was kinderspel. Ze hadden de
slapende Madame Dupont in het busje gelegd. Katarina waakte er op dat men
voorzichtig met haar omsprong. Na de harde ondervraging, weliswaar gevoerd met
succes, had ze zich wat schuldig gevoeld. Ze wist wel dat de dame in kwestie
een boontje had voor de minister waar er sprake van was op de tape, maar dat
wou nog niet zeggen dat ze slecht was.
Helmut en Jean-Pierre hadden zonder
moeite haar terug weer op haar kamer gekregen, waar zij de rest van haar
verdoving kon uitslapen. Jean-Pierre twijfelde er niet aan dat hij de tape in
haar nachtkastje zou vinden. Katarina had een meesterrol gespeeld. Hijzelf zou
ook door de knieën zijn gegaan bij zo’n ondervraging. Zonder moeite vond hij de
derde tape onder een boek dat de dame waarschijnlijk ’s avonds in haar bed las.
Nadat ze terug bij Katarina en Frau
Bertha waren, hoorden ze dat Frau Bertha hen moest verlaten. ‘Ik heb morgen een
verplichting die ik niet kan afzeggen. Moet mijn man bijstaan op een uitje
samen met een aantal Europese ministers. Je kan moeilijk neen zeggen tegen deze
voorname mannen en vrouwen. Als er iets is waar ik jullie mee kan helpen, bel
me gerust op. Ik antwoord dan zo snel mogelijk. Ik heb jullie een kamer geboekt
in het Carlton in het hartje van Monmartre. De Moulin Rouge en de Sacré Coeur
bevinden zich op wandelafstand. Het is misschien een ideetje om de tijd te
doden met een bezoek aan deze beide plaatsen. Geef gerust mijn naam als je een
plaatsje voor een show in de Moulin Rouge wil vastleggen. Ze zullen je de beste
plaatsen geven.’
Nadat ze beiden afscheid hadden
genomen van Frau Bertha, leek het of ze aan hun lot waren overgelaten. De
Duitse vrouw had zo’n impact op de situatie gehad dat nu ze weg was, ze beiden
even niet wisten hoe ze het hadden.
‘Wat nu?’ verwoordde Katarina de
vraag die hen alle twee door het hoofd speelde. ‘Normaal gezien hebben we nog
een paar dagen vooraleer we naar de nachtclub terug moeten waar we afgesproken
hebben met de ontvoerders van moeder. Zouden we de raad van Frau Berhta
opvolgen en ons wat ontspannen?
‘Laat ons misschien eerst naar het
Carlton begeven en eens kijken of we daar wat te eten krijgen en een bed om wat
uit te rusten. Ik voel mij bekaf met al die spanning van de laatste dagen.’ Hij
keek even naar Katarina en zag de pretlichtjes in haar ogen. ‘Ik bedoelde
werkelijk een bed voor te slapen, Kat…maar als je mij mijn vermoeidheid even
kan doen vergeten dan is alles mogelijk, veronderstel ik.’
Katarina lachte. ‘Onverbeterlijk,
maar ik hou zoveel van je. Werkelijk, ik ben je echt dankbaar voor wat je voor
mij hebt gedaan. Ik weet dat je dit niet hoefde te doen en toch ben je me
gevolgd. Ik zal dit nooit vergeten, Jean-Pierre.’
Ze nam hem dicht en kuste hem teder
op de mond. Hij streelde haar lange zwarte haar. ‘Ik zou niet meer zonder je
kunnen, Katarina. Laat ons nu eens gaan kijken welke kamer Frau Bertha voor ons
heeft vastgelegd in het Carlton.
Met de metro waren ze op korte tijd
op wandelafstand van hun bestemming. Frau Bertha had hen een tweepersoonskamer
besproken. De bedienden van het hotel waren uiterst vriendelijk en behulpzaam.
Ze weigerden zelf de fooi die Katarina hen toestak met de mededeling dat Frau
Hofmeister voor alles had gezorgd.
Nadat ze de kamer hadden
geïnspecteerd en hadden bemerkt dat alle luxe die ze maar konden dromen
aanwezig was, fristen ze zich wat op en besloten om toch maar hun batterijen
wat op te laden en vroeg in de veren te duiken. Eerst genoten ze nog van een
exquise maaltijd in het restaurant die zich in hetzelfde gebouw bevond.
Ze spraken af om ’s anderendaags de
Sacré Coeur te bezoeken en misschien wat te shoppen. Het laatste was wel het
voorstel van Katarina. Ze wou er even gewoon uit, wat dingen doen die ze op
gewone dagen misschien ook zou doen. Even vergeten wat er allemaal op het spel
stond. Een mens zou voor minder gek worden.
Jean-Pierre belde voor een plaatsje
in de Moulin Rouge voor de avond van de volgende dag. Toen hij eerst hoorde dat
alles volgeboekt was, noemde hij de naam van hun weldoenster en wonder boven
wonder hadden ze nog twee van de beste plaatsen beschikbaar. Zonder dat hij het
wilde, moest Jean-Pierre glimlachen. Je moest genoegen nemen met de kleine
pleziertjes in het leven. Meenemen wat je kon meenemen.
Toen hij in de slaapkamer kwam, zag
hij dat Katarina half ontkleed, in slaap was gevallen op bed. Ze moest doodmoe
zijn geweest. Voorzichtig schoof hij de dekens van onder haar benen en dekte
haar toe. Hij drukte een zachte zoen op haar voorhoofd. ‘Slaap zacht, Kat.’
© Rudi J.P. Lejaeghere
12/02/2015
Reacties
Een reactie posten