Requiem: Hoofdstuk 19

19

            Philip kon het niet geloven en toch stond het zwart op wit voor hem. Er waren nieuwe uitlopers aan een aantal zenuwcellen gevormd. Nieuwe dendrieten bij Michael die op zich nieuwe verbindingen hadden gemaakt met andere cellen. Dat gebeurde zo maar niet. Hier was absoluut geen sprake van schizofrenie maar van DIS of ‘Dissociatieve Indentiteitsstoornis’. Er waren namelijk geen tekenen geweest van acute psychose of langere rustiger psychoses. Dat zouden ze immers al in een vroeger stadium hebben opgemerkt, want normaal gezien uit het schizofreen gedrag zich tussen het vijftiende en dertigste levensjaar. En de senator sprak over feiten die recent zouden gebeurd zijn. Voordien was Michael steeds het schoothondje geweest, eentje die uit de hand van het team at.

            Het was een veel voorkomend geval dat men schizofrenie verwarde met DIS. Het kon ontstaan zijn door herhaald seksueel misbruik door iemand uit de familiale omgeving en vaak op jonge leeftijd. Ze wisten dat deze factor bij Michael zeker aanwezig was. Jim McFinster had nu op een oude scan van voor de operatie van Michael een klein plekje ontdekt, een lichte waas die er niet moest zijn, nauwelijks enkele millimeter groot. Ofwel had men het toen net gemist, ofwel had men het gewoon niet “willen” zien. Het doel wettigt de middelen en op dat moment zou het miljoenenproject dat bijna op het punt stond om te mislukken door een ‘kleine waas’ op een EEG gauw over het hoofd gezien worden. Een klein probleempje dat men onder de mat schoof. Opgelost!

            Die waas was volgens Jim wel een beschadiging, het kon zowel door mishandeling veroorzaakt zijn door z’n moeder in zijn jongere jaren of door de gevechtsport die hij uitoefende vóór hij werd geopereerd. Om zeker te zijn, zouden ze Michael zelf ter plaatse moeten hebben om hem grondig te kunnen onderzoeken en nieuwe foto’s en scans  te maken. Inderdaad, dit zou de oorzaak ‘kunnen’ zijn dat Michael dingen deed die zijn eigen brein zelfstandig aan hem oplegde en die niet strookten met zijn opdracht. Een alter ego, een andere persoonlijkheid die werd gevormd en luisterde naar al die stemmen. Een nieuwe Michael die héél wat gevaarlijker kon zijn, in het bijzonder voor zijn opdrachtgever.

            Dit was ook wat hij in zijn rapport had geschreven dat hij nog voor de senator hem voor de tweede keer uit het bed belde, had doorgezonden via mail. Deze werd volgens de gebruikelijke procedure gecodeerd en versleuteld.

            ‘Ben je het zeker,’vroeg de senator die via webcam - wat maar uitzonderlijk voorkwam - met hem over het probleem wou praten.

            ‘Honderd procent zeker ben je nooit. Eerst en vooral zouden we Michael hier moeten krijgen om uitgebreide tests op hem te doen…en dan nog. Het brein werkt zich soms in onverklaarbare manieren om hindernissen heen, maakt nieuwe verbindingen of zoekt omwegen om beschadigde delen te omzeilen. Het zoekt een manier om toch weer in zekere mate te kunnen functioneren. Maar wat ik wel met honderd procent zekerheid kan zeggen, is dat je hem niet zomaar meer kan vertrouwen! Hij zal steeds meer op eigen houtje acties ondernemen, acties die hij doorgegeven krijgt door die andere stemmen. Het is ook mogelijk dat hij geheugenverlies krijgt of depersonalisatie, dingen doet zonder een gevoel erbij te hebben. Als een robot bij wijze van spreken. Soms gebeurt het bij patiënten dat zij hun omgeving niet meer herkennen, men spreekt dan van derealisatie en als dat gebeurt zal hij zijn dekmantel in gevaar brengen. Ik moet u zeker niet uitleggen dat dit het einde van de opzet van de plaatsing van Michael betekent!’

            De senator verbrak abrupt de verbinding. Als een dronken piraat na een avondje stappen, begon ze te vloeken en schopte woedend haar vuilnisbak een paar meter verder de hoek in. Alles kwam in gevaar. Michael moest teruggehaald worden. Ze zou het team eerst vragen om Michael te overtuigen naar een afgesproken plaats te gaan om hem daar op te pikken en te repatriëren. Het medisch team zou hem dan kunnen onderzoeken en de schade herstellen en hem terug plaatsen. Het moest mogelijk zijn! Anders zouden Philip Collins en Jim McFinster een job aan de Noordpool krijgen en het brein van ijsberen mogen gaan onderzoeken. Ze typte een memo voor hen en zond die ook in CC naar Jack Sterlington.

            Vijf minuten later hing Jack al aan de lijn. ‘Mevrouw,’ dat betekende dat het Kelderteam meeluisterde. ‘Markus zal proberen om Michael naar de ontmoetingsplaats aan de Catacomben te laten gaan zodat we hem daar dan binnen de kortst mogelijke tijd kunnen oppikken en terug naar huis halen. Ik laat u als eerste weten als we hem hebben opgepikt.’

            Jack beëindigde het korte gesprek. De senator tikte met haar lange vingernagels op het blad van haar bureau. Wachten duurde voor haar altijd lang, dat was een van haar minder goeie eigenschappen. Ze wou immers steeds direct resultaten. Er waren nog veel te veel targets die Michael moest afwerken. Haar plannen konden in het slechtste geval in het water vallen, in het beste geval met enige weken uitstel toch uitgevoerd worden.  Als er één persoon slim genoeg was in de Nieuwe Wereld en te weten kwam wat zij wist, was alles waar zij zo hard voor gewerkt had totaal om zeep!

……..

            Feliciano Louis Díaz y Garcia was in zijn werkplaats aan het experimenteren met de ontvreemde chip. Feliciano had eerst en vooral de code van de nieuwe chip gekraakt, geannuleerd en hem dezelfde code gegeven als deze van zichzelf die hij al een tijdje geleden geskimd had. Het skimmen of kopiëren van de magneetstrip waarop de code stond was niet zo moeilijk. Maar niemand kende de code van zijn eigen ingeplante chip. Feliciano had in de jaren die hij voor ICSA werkte een manier gevonden om daarachter te komen. Enkel met veel geduld en het juiste moment afwachten was hij hierin geslaagd. Wat lef was er ook voor nodig want hij had het paswoord van een collega moeten gebruiken om daarachter te komen. De sukkel had deze zomaar opgeschreven en op een papiertje onder in zijn schuif van zijn bureau verborgen. Niet slim maar wel leuk meegenomen voor een bijdehante Weerstander.

Het achterpoortje in het programma om de codes te wijzigen waardoor het mogelijk was om eenzelfde code te koppelen aan twee chips, was hem ook nuttig gebleken. Daarvoor had hij niets moeten stelen of hacken, daarvoor had hij zelf de autoriteit. Normaal gezien moest de eerste chip geannuleerd worden en in een speciale database worden opgenomen. Op die manier kon men de chips die uitgeschakeld waren opvolgen en de nieuwe ingeplante en in gebruik genomen apparaatjes controleren op identiteit van de dragers. Men kon via een query de dubbele inputs eruit halen, maar normaal gezien werd zo’n opdracht aan zijn dienst gegeven en zou hij de opdracht doorkrijgen voor hij uitgevoerd werd. Feliciano zou als het zover kwam daarmee wel op de juiste manier mee sjoemelen zodat zijn bedrog niet aan het licht kwam.

            Hij zag een aantal onderdelen waarvan hij wist waarvoor ze dienden. Het stukje dat het brein het sein doorgaf dat men een zone naderde waar de straling te hoog werd en niettegenstaande de medicatie die iedereen innam, schadelijk tot zelfs dodelijk zou zijn. Hij zag een aantal diodes en transistors op het minuscule kaartje die als zenderontvanger dienst deden. Daardoor kon men de persoon volgen op de radar.

Maar zeker de helft van de andere petieterige stukjes zegden hem op het eerste zicht niets. Hij kon deze weliswaar via een aantal programma’s die hij zelf had geschreven, testen. Maar gezien hij niet wist hoe ze daarop zouden reageren was daar een zeker risico aan verbonden. De mensen van de Weerstand waren op vele gebieden aangewezen op hun autodidactische kunde. Tevens moest hij er steeds rekening mee houden dat hij geen enkele medewerker van de Weerstand met zijn acties in gevaar bracht. Wetenschap en zeker op dit gebied werd niet gedeeld met de burger of stond niet beschreven in wetenschappelijke literatuur. Het was militair, top secret en daarom erg goed beveiligd. Blijkbaar toch niet zo goed beveiligd als men vermoedde, dacht Feliciano innerlijk grinnikend om zijn eigen creativiteit.

Aan de slag! Hij zag een wat groter stukje elektronica onder de microscoop die hem zeer intrigeerde en daarmee zou hij beginnen. Op het eerste gezicht kon hij niet uitmaken wat het was. Het leek geen diode, noch geïntegreerde schakeling met transistors. Hij sloot een fijn draadje aan het onderdeel en koppelde die aan zijn eigen ontworpen toestel die iets weg had van een kruising van een computer, oscilloscoop en een tostador, een broodrooster. Dat laatste was de wat ludieke omschrijving die zijn moeder aan het toestel gaf. Zij had er aan toegevoegd dat hij beter bruikbare dingen ‘zoals’ een echt broodrooster zou uitvinden. Hij had meewarig geknikt en mamacita erop gewezen dat dit al uitgevonden was. Zoals gewoonlijk had ze zijn uitleg weggewuifd met een reeks Spaanse spreekwoorden waarvan hij het merendeel zelf niet begreep. Mamacita was de liefste moeder op heel de aarde maar ze leefde met haar gedachten nog in het verleden, maar als ze op die manier gelukkig was, stoorde het hem niet.

            Het scherm van zijn computer gaf eerst een reeks van getallen die zich regelmatig herhaalden en dan plots kreeg hij een zwart scherm. Juist op het moment dat hij dacht dat hij iets verkeerd had gedaan en de aansluitingen wou controleren kwam er een zin op het scherm:

SAT 15478 EARTH 40° 43′ 35″ N, 73° 50′ 36″ W  NEW YORK…

Trajectory: …waiting for password and your coordinates for trajectory satellite 15478…

            De mond van Feliciano Louis Díaz y Garcia viel open en hij begreep alleen al aan de analyse van dit kleine stukje, waarom de werking van de chip zo geheim werd gehouden. En dat was nog maar het eerste van de tientallen andere onderdelen die hij nog moest uittesten.

……..

            Markus had al tientallen malen de code doorgegeven waarop Michael zou moeten reageren met het antwoord: ‘Opdracht afgebroken. Ontmoeting punt Zero.’ Maar niettegenstaande de markers allemaal op groen stonden gaf Michael geen respons op de code. Zijn positie konden ze net als de stip van een vliegtuig op een radar aflezen en hij bewoog zich zeker niet richting punt Zero. Nu was het wel zeker. Het stond ook op gezicht van Jack en de andere twee leden van het team te lezen. ‘Hij is op drift, is het niet?’ vroeg hij aan zijn neef?

Markus knikte en probeerde nog een aantal andere mogelijkheden om hem naar de Catacomben te krijgen. Michael reageerde op de meeste instructies, uitgenomen op de opdrachten die erop neerkwamen dat hij terug naar de thuisbasis moest keren.

            ‘Dat wordt een moeilijk moment met onze baas, ik benijd je niet,’ reageerde Clint. Hij trok even zijn hand door zijn haar en zuchtte. ‘Ik veronderstel dat de enige mogelijkheid erin bestaat dat wij hem ter plaatse gaan oppikken. Volgens mij is dit de enige mogelijke optie. Onder de radar vliegen, een stukje riskant nachtwerk. Een akkefietje voor jou, Walter en ikzelf! Markus kan onze verbindingspersoon hier ter plaatse zijn.’

Markus keek wat teleurgesteld maar begreep dat hij niet genoeg veldwerk had gedaan en een risicofactor zou zijn. Hij knikte.

‘Ik werk een plan uit,’ vervolgde Clint toen iedereen akkoord bleek, ‘dat kan je al doorgeven aan de senator. Het zal het misnoegen of hmm…waarschijnlijk eerder de woede bij haar wat temperen hoop ik.

            Clint Ellory had het niet verkeerd gehad. De senator brieste van boosheid toen Jack Sterlington haar het slechte nieuws persoonlijk via een beveiligde videolijn overbracht. ‘Hoe is het mogelijk na zoveel jaren. Die verdomde regering hier, met haar veiligheidsbeleid heeft ons in een positie gebracht waarin we zo alle voordeel kunnen verliezen die we de laatste decennia aan het terugwinnen waren. Ik kan niet geloven dat de machthebbers in het Oosten hun ondertekende beloftes zullen houden als zij achter de waarheid komen en hoe langer Michael ginder achter ongecontroleerd huishoudt, hoe groter de kans dat ze een en een optellen en achter de waarheid komen. Wie weet is hij zelfs overgelopen en werkt hij zelfs voor hen,’ begon ze te panikeren.

            Jack probeerde haar te kalmeren, ‘Ik ben er zeker van dat dit zo niet is, we zouden het op een bepaald moment op onze schermen hebben gezien. Markus is een genie op dat gebied en al is hij familie en ben ik misschien bevooroordeeld, ik twijfel er niet aan dat hij dat zou gemist hebben. Michael staat nog aan onze kant maar hij wil alleen niet naar huis. Volgens mij is er in zijn hoofd iets misgelopen en vindt hij het nu zelf zijn ‘Heilige’ taak om de opdracht volledig af te werken niettegenstaande onze afbreekcode.’ Zijn kalme en zelfzekere stem had enigszins effect op haar en dat was niet voor de eerste keer.

            ‘Wat stel je voor, Jack, hoe kunnen we redden wat er nog te redden valt?’ vroeg ze nu wat meer bedaard. Er hing voor haar nog meer van af dan voor hen. Zij werkten voor haar of voor haar  opvolger of desnoods lieten ze zichzelf spoorloos verdwijnen, het zou niet de eerste keer zijn dat Jack had moeten onderduiken. Ze kende hem al een tijdje. Hij had altijd iets achter de hand.

            ‘Clint is op dit moment een plan aan het uitwerken om Michael door mij, hemzelf en Walter te gaan ophalen. Het zal ons wel lukken, we hebben al voor hetere vuren gestaan. We brengen hem hier op de operatietafel en Philip Collins en zijn team kan de schade opsporen en bekijken of het herstelbaar is. In het ergste geval gaan wijzelf de resterende targets gaan uitschakelen. Een minioorlogje op vreemde bodem zie ik wel nog zitten op mijn ouderdom.’ Hij probeerde luchtig te klinken, maar was het in de verste verte niet.

……..

            De Invisible IV was een stealthvliegtuig uit de nieuwste generatie van de Verenigde Staten van de Westerse Gemeenschap en werd gebruikt bij spionageopdrachten en om soldaten te droppen die verkenningsopdrachten achter de vijandige linies moesten uitvoeren. Er was plaats voor de piloot en voor vier andere personen.

Een zetel was leeg toen het vertrok van op zijn basis van Naval Air Station Point Mogu in de staat Californië. Het drietal, Jack Sterlington, Clint Ellory en Walter Fallon waren bijna niet te herkennen in hun militaire kledij. De kleuren van hun pakken was zo gekozen dat ze als kameleons op zouden gaan in hun omgeving. Hun gezicht was zwart gemaakt om niet op te vallen.

De blik in hun ogen was even zwart als hun kledij. Ze geloofden in hun slaagkans en ze waren vastberaden. In hun oortje hoorden ze op dit moment de stem van Markus.

’Succes!’.

Straks zouden ze laag onder de radar vliegen om even te blijven hangen over het punt waar ze moesten springen. Het zou zelf met hun vliegpak, de Mark V, het laatste snufje op dat gebied een gewaagde stunt worden. Wanneer ze straks het groene licht kregen en het luik openging zouden ze alle drie, religieus of niet, toch een kruisteken of hun persoonlijke geluksbrenger aanraken. Noem het geloof of bijgeloof, soms werkte het.

copyright Rudi J.P. Lejaeghere

17/04/2015