Requiem: Hoofdstuk 24

24

            Jack en Clint waren op weg naar de plaats waar er andere kledingstukken verstopt waren die minder zouden opvallen. Daar zouden ook de nodige documenten klaar liggen die een contactpersoon in de Nieuwe Wereld voor hen geregeld had. Ze hadden verschillende van die plaatsjes die ze gebruikten bij een veldoperatie die zij in het verleden hadden opgezet en die vanzelfsprekend belangrijk waren voor een missie op vreemde bodem.

Op die manier konden ze zich zonder veel ongemakken bewegen en legitimeren in de Nieuwe wereld. Er was wel één probleempje. Niets ging meestal zoals gepland en Jack wist dat dit bij veel van zijn opdrachten het geval was. Statistisch gezien was het maar een kleine kans dat op vijandelijk gebied alles ging zoals men het vooraf had uitgestippeld.

            Ze liepen met open ogen in op een patrouille die de grens bewaakte. In een bocht die hen het zicht op deze verkenningseenheid ontnam, gebeurde het onvermijdelijke. Gelukkig pas op het uiterste moment realiseerde de patrouille zich dat ze te maken hadden met een vijandelijke groep. Het werd een man tegen mangevecht. Met de blote vuist en met het mes. Een pistool of geweer gebruiken zou zowel vriend of vijand kunnen raken. Ervaren mensen zoals Jack en Clint en ook de mensen van de wachtronde die hen bevochten, wisten dit. Nadat Jack en Clint in het voordeel van de verrassing drie vierden van de verkenningseenheid hadden uitgeschakeld kreeg Clint op een bepaald moment een messteek in zijn linkerzijde. Jack kon daarop de twee laatste van de groep onschadelijk maken, maar het onheil was reeds geschied. Clint lag op zijn rug en bloedde als een rund. Jack onderzocht de toestand van zijn kameraad maar zag direct dat hij hier niet veel aan kon helpen. Enerzijds was hij geen medicus, hij probeerde de toestand van Clint te stabiliseren met een haastig aangebracht drukverband, maar meer kon hij niet doen. Zeker niet zonder de missie in gevaar te brengen. Clint las het verdict in de ogen van zijn vriend. Hij was immers een veteraan en wist wanneer hij verslagen was.

            ‘Je zal zonder mij alleen verder moeten, Jack’ hijgde Clint. Hij was bleek en de wond bloedde verder. Het was een ernstige wonde die zonder de nodige verzorging dodelijk zou zijn. Zonder een directe ingreep in de eerste uren in een ziekenhuis zou hij het niet overleven. Zowel Clint als Jack beseften dit.

‘Geef mij de Uzi en een paar magazijnen en ik houd het hier wel even uit tot er hulp komt.’ Jack wist dat hij niet op tijd terug kon zijn van zijn missie om het leven van Clint te redden. Daarom zond hij een dringend bericht door naar het thuisfront dat zijn kameraad gewond was en dat zij ‘ASP’ een reddingsploeg moesten zenden om zijn vriend op te halen met de nodige verplegingshulp.

Jack begreep dat er niets anders op zat dan alleen verder te gaan. Hij liet alles achter wat Clint enigszins kon helpen om het nog even te rekken tot er hulp kwam vanuit de Oude Wereld. Ondanks zijn voorzorgen wist hij dat het een dubbeltje op zijn kant zou zijn. De Invisible IV die hen had gedropt zou zeker eerst moeten bijtanken vooraleer ze Clint konden terug ophalen. Dat was de beste en voor de hand liggende oplossing en de enige kans voor Clint. Men wist natuurlijk nooit zeker in hoeverre de wonde van iemand dodelijk was. Hij was ook geen dokter, maar hij wist dat het hier ging om een zware kwetsuur. Het hing ook van zoveel factoren af, wat er binnenin juist geraakt was en of de tijd die restte ruim genoeg was om op tijd hem de nodige medische zorgen te kunnen toedienen. Het kon een kwestie zijn van uren, maar het kon evenwel een half uur zijn als die wond verder bloedde en als er vitale delen waren geraakt. Dit was de harde waarheid en dat ze wisten allebei.

Ze waren ervaren en doorwinterde agenten en elk van hun tweeën had bij verschillende gelegenheden net zo’n levensreddende beslissingen moeten maken. Hij wenste uit het diepst van zijn hart dat Clint het overleefde, maar een wens is en blijft maar een wens. Jack gaf hem de nodige munitie en het wapen die hij gevraagd had, drukte hem vriendschappelijk de hand en vertrok als einzelgänger op zoek naar de plaats waar hij de nodige documenten kon vinden die hem zouden legitimeren als een bezoeker van de Nieuwe Wereld.

Hij hoopte dat zijn vriend en compagnon Clint Ellory het tot het moment van zijn redding kon uitzingen. Een echte vriend was zeldzaam op deze wereld en Clint was een vriend geworden door de jaren heen. Ze hadden lief en leed gedeeld. Zowel Jack als Clint had bij diverse operaties al verschillende keren elkaars hachje gered. Vandaag hoopte Jack oprecht dat de hulp op tijd kwam. De missie die met drie man begonnen was, brokkelde in de eerste uren al af als een zandige oever in het wassende water van een rivier. Nu was het Jacks taak om de wereld van een losgeslagen Michael te redden. Wie weet waar die gek rondhing en wat een schade hij het project al had berokkend!

……..

            Markus Moore had zopas het nieuws doorgegeven aan de senator dat na het domme en dodelijke ongeval bij de landing met Walter Fallon nu ook Clint Ellory in de moeilijkheden was geraakt, mogelijks fataal gewond achtergebleven was. De senator was niet blij en dat was nog eufemistisch uitgedrukt. Markus die direct in verbinding met de piloot van de Invisible IV stond, had hem de nodige instructies gegeven om een paar medici mee te nemen bij zijn tussenlanding die Markus ondertussen ook had geregeld en terug te vliegen om Clint terug naar huis te halen.

            In het begin was het in eerste instantie Markus’ wens geweest om bij de veldoperatie aanwezig te zijn. Maar gezien de verwikkelingen die zich nu voordeden, wist hij dat hij niet over de nodige ervaring beschikte om zo’n veldoperatie te overleven. Gelukkig had Jack zijn wil doorgezet en hem thuis gelaten. Walter en Clint waren doorwinterde oorlogsveteranen en Walter had het niet gehaald. Hopelijk geraakten ze op tijd bij Clint, want hij had in het bericht van Jack de ernst van de situatie gelezen. Clint was ernstig gewond en elke minuut telde.

            De senator daarentegen maakte zich niet druk om het verlies van Walter Fallon of dat de redding voor Clint Ellory misschien te laat zou komen. Michael was het belangrijkste. Ze wist dat Jack als veldagent de beste van het trio was. Als er een kans bestond, was hij de enige die deze met succes kon verzilveren. Hij had al tientallen undercoveroperaties met succes achter de rug en had zeker al voor hetere vuren gestaan. Maar een mens was maar een mens. Ergens in die harde bolster vreesde ze voor het leven van Jack de minnaar. Ze zou hem missen moest hij het niet halen.

            Voor alle zekerheid moest ze op zoek naar een nieuwe Michael. Ze was bang na de rapporten van Philip Collins en Jim McFinster dat hun wrekende Engel niet meer gered kon worden. De chip zouden ze niet kunnen verwijderen en het zoeken en herstellen van de foute circuits of wat er ook in het hoofd van Michael verkeerd ging zou veel langer duren dan het zoeken naar een nieuwe kandidaat: Michael II. De techniek stond nu al veel verder dan op het moment dat ze Michael op pad stuurden. Ze had op één paard gewed en nu bleek dat een fout te zijn geweest. Dat zou ze nooit aan iemand toegeven. Maar het was wel de naakte waarheid, zonder franjes.

            Ze stelde een team samen en gaf hen de nodige instructies om daar zo dringend als mogelijk werk van te maken. Daarna zond ze een memo naar Philip Collins en Jim McFinster dat zij de nodige maatregelen moesten treffen voor een nieuwe inplanting van de CB-chip. De ‘CB’ stond voor Cyborg. Een of ander sciencefictionfan die in het team zat en die verantwoordelijk was voor de constructie van deze chip had nogal wat films gezien over dit onderwerp. Hij vond gezien de controle die men via de chip op de persoon kreeg, dit een gepaste benaming was. Eigenlijk volgens haar iets erover, want voor zover ze iets over het onderwerp wist, was een Cyborg half machine, half mens. Voor haar niet gelaten, met zo’n pietluttigheden hield ze zich toch niet bezig. Als het ding maar werkte en honderd procent betrouwbaar was.

In het geval van de eerste Michael was nu het tegendeel gebleken. Het project ‘Delete’ moest ten einde gebracht worden. Had iedereen zijn taak vervuld zoals het moest, zou dit allemaal niet nodig geweest. Alles vanwege één domme fout van een verstrooide werknemer. Niet dat hij het nog kon navertellen!

……..

            Norino Vastai en Goro Fukamizu waren door de politie verwittigd dat een zekere Daiki Ayumu ten gevolge van een gebroken nek in zijn appartement was overleden. Uit de omstandigheden vermoedde de politie dat er hier sprake was van moord.

Daiki Ayumu was bediende bij de Sutimoto Bank & Insurance Company en men had deze man vermoord en ze hadden geen enkel spoor die naar de dader leidde. Enkel een papiertje gericht aan de heer Stephen March. De computer van de moordbrigade had bij het ingeven van deze naam een memo uitgedrukt dat men de Veiligheidsdienst, en in het bijzonder hoofdinspecteur Norino Vastai moest verwittigen als deze naam in een of andere zaak ergens opdook. De inspecteur van de moordbrigade die het rapport aan het opmaken was, had dit dan ook plichtsgetrouw gedaan.

            De corpulente hoofdinspecteur had direct de man in kwestie opgebeld en kwam te weten dat het slachtoffer Daiki Ayumu niet onder de modus operandi viel van hun kervende en plakjessnijdende seriemoordenaar. Hij had wel een verfrommeld briefje in zijn hand waarop een tekst stond die gericht was aan Stephen March. Norino vroeg hem het briefje in te scannen en door te zenden. Een paar minuten later had hij dit al binnen via mail.

           

            Beste Stephen March,

           

            De heer Ayumu was mij heel genegen en zeer behulpzaam. Hij hield ook van het geld dat ik hem gaf om de inhoud van de kluis te verwisselen. Heb je genoten van mijn wisseltruc? Hij eigenlijk ook niet zo erg, vooral als ik hem hier zo…levenloos zie liggen!

Houd je neus uit mijn zaken of hetzelfde kan je ook overkomen?

Welke zaken zal de heer Norino Vastai zich nu waarschijnlijk afvragen? Dat is natuurlijk voor mij een weet en voor hem een vraag!

            Norino Vastai schrok toen hij samen met zijn adjunct de tekst doorlas. De moordenaar had verwacht dat hij deze tekst zou lezen. Het was natuurlijk geen geheim dat hij de zaak van de seriemoordenaar behandelde, maar dit was een regelrechte uitdaging, misschien zelfs een hint. De moordenaar wilde Stephen March stoppen en daarom…Er ging hem een licht op.

Natuurlijk, wat is de gemakkelijkste manier om een lastig persoon, een te nieuwsgierig man een stop toe te roepen. Hem de Veiligheidsdienst op de nek sturen. Dat was de bedoeling geweest van de dader. De moordenaar wist wat Norino Vastai nu zou doen en dat was Stephen March eens goed aan de tand voelen. Hij had geen ongelijk. Het verwonderde hem wel dat de moordenaar nu ook op een andere manier aan het moorden was geslagen. Zijn MO voor dit geval klopte niet want de heer Ayumu was in één stuk teruggevonden. Nou ja, hij zei in zijn briefje dat hij hem heel genegen was. Dat was misschien de reden.

            ‘Goro, zend een patrouille naar het Oji waar de heer March logeert en neem hem op. Probeer hem op een beleefde manier hier te krijgen, ik wil als het even kan geen heibel met het diplomatieke corps. Als hij niet meewerkt dan kunnen we niets anders dan hem arresteren. Ik neem dan de gevolgen wel op mij. Maar als ik de heer March goed inschat, zal hij op een of andere manier wel meewerken.’

copyright Rudi J.P. Lejaeghere