Requiem: Hoofdstuk 45 (2e deel)

……..

            Joeri en Nikolaj waren nog één meter verwijderd van het einde van hun beklimming van de Old World Highest. Gekko had hen aangemaand om op die positie te blijven hangen omdat hij ondertussen de beveiliging op het dak gehackt had en de spiegels manipuleerde om een vrije doorgang naar het punt te krijgen waar Joeri en Nikolaj de bovenste verdieping zouden betreden. Geduld was een mooie zaak, maar de gebroeders Volkov hoopten dat hij daarmee haast maakte. De klim was hen in de kleren gaan zitten. Het was een van hun moeilijkste opdrachten geweest in hun leven. Dank zij Iléna die beneden de schermen in het oog had, zou de nachtwaker die nog voor een tijd in dromenland was, geen kans hebben om alarm te slaan wanneer de beide geveltoeristen visueel gespot zouden worden wanneer zij over de rand klauterden.

Gekko deed zijn ding en uiteindelijk gaf hij het sein. De laatste meters werden overbrugd. Volgens zijn instructies hadden Joeri en Nikolaj een corridor van ongeveer één meter breed naar het luik. Een centimeter uitwijken buiten deze perimeters en een alarm zou overgaan die verschillende veiligheidsteams zouden waarschuwen die hun het leven en hun project in de weegschaal zou leggen. Dat was iets wat Gekko wou ten stelligste wou vermijden. Joeri en Nikolaj in hun salamanderpak die bestond uit een stof waarvan neopreen een van de bestanddelen was probeerden zichzelf zou dun mogelijk te maken. Ze liepen nu rechtop, voelden op de hoogte van 915 meter de wind aan hun lichaam trekken en hadden alle moeite om zich binnen de veilige zone te houden. Het deksel op een twintigtal meter van hen was zo dicht, maar het koste hen toch nog minstens een tiental minuten om dit te bereiken.

Nikolaj haalde uit zijn buikgordel een apparaatje dat hij op het alfanumerieke toetenbordje op het deksel plaatste. De rode digitale cijfers en letters begonnen hun dans. De eerste cijfer was een vijf. Zo ging het een aantal minuten door, maar binnen de kortste tijd was de code gekraakt en wou Joeri deze indrukken. De schreeuw in hun oortje deed hen bijna wankelen en het scheelde niet veel of Nikolaj was door de reactie op Gekko’s schreeuw bijna buiten de corridor gestapt.

‘Stop! Niet openen. Ik zie een extra beveiliging binnenin. Nog even geduld….’ Gekko had plots gezien dat er bij het betreden van de hoogste verdieping nog een andere beveiliging  onder het deksel was geplaatst, eentje die verbonden was met de interne beveiliging van het gebouw. Deze moest eerst uitgeschakeld worden voordat ze zich door de opening konden laten zakken. De code van het deksel stond autonoom op zichzelf en dus onafhankelijk van de interne beveiliging. Zijn hackprogramma had er niet de minste moeite mee, maar had hij dit obstakel niet op tijd bemerkt, zou het misschien het einde geweest zijn van hun missie. Doordat deze beide beveiligingen zich zo dicht bij elkaar bevonden, had hij de tweede bijna over het hoofd gezien. De mensen die dit hadden ontworpen waren niet aan hun proefstuk toe. Gelukkig was Gekko bij de pinken. Toch zuchtte hij even van opluchting.

Joeri en Nikolaj, die van de schrik hun hart in hun keel voelden kloppen, hoorden de tweede code die ze moesten gebruiken op het toetsenbordje dat ingebed was op de staande kant van de opening nadat zij het deksel hadden geopend. Ze lieten zich zakken en binnen de paar minuten stonden ze beiden in de gang van de hoogste verdieping van de Old World Highest. De enige personen die dit wisten en ook visueel konden confirmeren waren Gekko die hen volgde op het intern videosysteem van de toren en Iléna die op het gelijkvloers zowel de nachtwaker als de schermen in het oog hield.

De code van de lift was kortelings veranderd, maar Gekko had ondertussen ook de nieuwste code onderschept en gaf die door aan de gebroeders Volkov. In de lift, gezien de tijd dat deze nodig had om De Kelder te bereiken, konden ze hun pak verwisselen voor een ietwat passender kledij. De zuignappen aan het salamanderpak waren niet zo handig voor het uitvoeren van hun opdracht, dus hadden ze  in hun bagage die ze meegesjouwd hadden op hun klim een soort grijze overall die gemaakt was uit een heel dunne stof, die ze voor hun salamanderpak verwisselden.

De lift daalde met steeds grotere snelheid naar beneden. 915 meter was niet niets. Maar uiteindelijk voelden ze de vertraging in hun lichaam en kwam de lift tot stilstand op de verdieping X. Geen nummer, de letter op het digitale scherm in de lift was een acroniem voor het onbekende. De X-verdieping was ‘De Kelder’. Joeri duwde op de knop om de lift te openen en hield tegelijkertijd zijn adem in!

……..

            Feliciano was ondertussen terug thuis. Mamacita lag al lang te slapen en met de slaappil die ze nam, zou een aardbeving haar waarschijnlijk nog niet wakker krijgen. In zijn nieuw huis in New York had hij zijn kelder ingericht als labo en werkplaats. Hij voelde zich wat opgefokt met gans die theatrale toestand met Iléna voor de Old World Highest . Zijn hart ging nog tekeer niettegenstaande het allemaal maar theater was geweest. Hij zette de handtas van Iléna aan de kant, die zou hij haar een van dezer dagen, als alles goed verliep, teruggeven. Feliciano maakte direct contact met de videoverbinding die Gekko op voorhand had opgezet. Even inloggen op een onschuldige website en met een paar sneltoetsen en een paar wachtwoorden surfte hij naar een verborgen menu waardoor hij contact legde met de Nieuwe Wereld.

            ‘Gekko, Iléna is op post. Hoe staat het met Joeri en Nikolaj, zijn ze al boven?’ vroeg een ongeduldige Feliciano.

            ‘Hei Feliciano, je liet me schrikken. Ik schakel je door, beste vriend, zodanig kan je meekijken, ik zou het wel op prijs stellen als je mij niet al te veel afleidt.’ Gekko bedoelde het niet onbeleefd en Feliciano begreep welke belangen er in deze fase van de missie meespeelden. Hij zag de beelden van Joeri en Nikolaj die in de lift naar beneden zoefden. Dus die camera was ook gehackt.

            ‘Joeri, hoor je me?’ vroeg Gekko. Zowel Feliciano als Gekko zagen de gebroeders tegelijk knikken. Ze trokken uit het oortje een half elastische draad die in een micropunt had op het uiteinde en gaven nu ook antwoord. ‘We horen je tien op tien. Zeg het maar Gekko!’

 ‘De lift opent zich enkel door een code en een irisscan. Jullie hebben van Feliciano een zakje gekregen met een paar lenzen in. Doe een van deze in, jullie hebben drie kansen, als de deur dan niet opengaat dan…’. Gekko had bijna gezegd dan hebben jullie pech maar op tijd kon hij die woorden nog inslikken, ‘ dan doen we het op een andere manier.’ Dat klonk op zijn minst wat minder pessimistisch, dacht Gekko. Hij was als een razende aan het tokkelen op verschillende toetsenborden die de opdracht kregen om het camerasysteem buiten de lift over te nemen enerzijds, anderzijds om de code voor het openen van de lift te ontcijferen.

            ‘Oké, we zijn er, de code is RAGE44…maar eerst de irisscan doen anders lukt het niet.’

            Joeri zocht in zijn gordel naar het zakje dat Feliciano hem had bezorgd. Feliciano had een van zijn kleine uitvindingen gebruikt om een scan van zijn eigen netvlies te projecteren op een stukje polymeer en daarop vast te leggen via een procedé dat dicht aanleunde bij het maken van cosmetische lenzen. Cosmetische lenzen zijn eigenlijk lenzen voor mensen die geen noemenswaardige oogafwijking hebben maar die deze fun lenses voor allerlei grappen gebruikten of om zich een ander uiterlijk aan te meten. Deze praktijk was al zo geëvolueerd dat men nu deze ook op zachte lenzen kon vastleggen, vroeger gebruikte men daarvoor meer harde lenzen om de kleur of fantasie die erop stond te bewaren.

            Voor Feliciano betekende het op dit moment het einde van zijn loopbaan bij de ICSA. Hij had via een speciaal programma dat Gekko had geschreven, gisteren zijn eigen irisscan in het databestand van goedgekeurde scans geüpload via zijn terminal in het ICSA naar de centrale computer van De Kelder. De computer die tegelijkertijd ook de scans van de lift controleerde. Als het verkeerd ging, waren er digitale sporen die naar hem zouden terugwijzen. Dan was hij de pineut.

            Blijkbaar was de eerste lens niet goed genoeg want Joeri kreeg het bericht ‘NO MATCH’. Nikolaj legde zijn hand op de schouder van zijn broer als morele steun. Joeri probeerde de tweede en bingo, die was meteen prijs. Na de code RAGE44 opende zich de lift en ook de toegang tot De Kelder… En toen ging het mis!

            ‘Ik heb geen beeld meer? Joeri, Nikolaj…als jullie me horen blijf staan, er is iets niet in orde. Ik moet even het een en ander controleren. Gekko begon zijn controles opnieuw en startte het hackprogramma die de camera’s van De Kelder zou overnemen. Hij wachtte…met groot ongeduld. Ja, daar was het beeld terug. ‘Sorry, kerels, ik weet niet wat er juist fout ging maar ik zie jullie terug.’

            Feliciano had bijna een beroerte gekregen! Zijn knokkels van zijn handen waren wit van spanning, zo hard had hij de leuning van zijn bureaustoel vastgegrepen. Hij vreesde al het ergste. Hij zag de gebroeders Volkov al in boeien en de mooie Iléna in een gevangenistenue. Feliciano durfde zichzelf niet voor te stellen wat dit voor hem zou betekenen, moest dit verkeerd aflopen. Hij kende de reputatie van de securitymensen en dat zou zowel op een vergeetput of een fusillade kunnen uitdraaien. Dankzij onze whizzkid, dacht Feliciano, liep alles weer op wieltjes. Hij hoopte enkel dat die wielen rond genoeg waren en snel vooruit zouden draaien, want zijn zenuwen waren hiervoor niet geschikt.

            Na de lift kwam er een gang die na een tiental meter uitliep in een T-splitsing. Joeri en Nikolaj Volkov hoorden in hun oortje dat ze links moesten aanhouden. Na een tiental meter zagen ze een deur. Er was afgesproken dat men geen enkele deur, lift, kast of ander item die men maar kon opendoen, zou aanraken zonder dat ze de toelating kregen. Dit was de zware last die rustte op de schouders van Gekko. Hij was de sleutel tot alle deuren. Tot nu toe was dit een succes. De gebroeders hoopten dat dit zo bleef.

            Iléna zag plots dat Peter Jackson, de vriendelijke nachtwaker terug tekenen gaf van leven. Dat was veel te vroeg. Ze had niet gedacht dat hij zo rap zou bijkomen. Vlug nam ze haar verstuiver en spoot nog een extra grote lading in het gezicht van de verdwaasde man die direct weer naar dromenland verhuisde. Ze schudde even en bemerkte dat de verstuiver nu helemaal leeg was. De volgende keer zou ze andere middelen moeten gebruiken, minder zachtaardig maar even effectief. Eigenlijk hoopte ze dat het niet nodig was. Een dame gebruikt liever geen geweld, niettegenstaande ze goed van zich af kon bijten als het nodig was. Iléna was een vrouw die haar mannetje kon staan. Trouwens Peter Jackson was een man gebleken die vrouwen in nood hielp. Voor zo’n mannen had ze gans haar leven al een zwak gehad.

copyright Rudi J.P. Lejaeghere