Dichter bij huis - Poet at home

It’s the many excitements that make life different or let my day look sometimes far more interesting a pleasant surprise when an old friend is visiting and asks me how it is, my smile becomes so radiant sometimes I’m already happy with a bird that sings or the neighbour in front who hums a catching ditty                         and is waving at his wife who drives to the city just take a good start, a sunshine on butterfly wings they are the little things that count, no money lost on giving affection or being gentle and polite a nice remark, the letter I’m now going to post an apology to my uncle, to end this fight to write, to shout it out, on the internet I’ll host this message of love for live, what do you think…all right? © Rudi J.P. Lejaeghere 29/10/2014

25.             ‘Ik dacht dat je doodmoe was?’ lachte Jean-Pierre. Het was niet dat hij het niet leuk vond om op die manier goede nacht gewenst te worden. Na hun tumultueuze avonturen van de laatste dagen had hij verwacht dat ze als een blok in slaap zou gevallen zijn. Hij verwonderde zich over de weerstand dat Katarina had en de manier waarop ze alles verwerkte.             Ze kuste hem plagend op zijn buik terwijl haar tong  in zijn navel kietelde. ‘Misschien slaap ik juist beter op die manier,’ antwoordde ze hem. ‘Je ziet me toch graag of niet?’               Jean-Pierre moest geen antwoord geven, de bewijzen had ze ondertussen gevonden. Haar handen waren virtuoos in het bespelen van zijn lichaam en haar lippen deden daar niet voor onder. Zijn boxershort was ondertussen mysterieus verdwe...

           Stephen duwde de sleutel 837 in de uitholling van de deurstijl van het appartement van Suzy Chang, draaide hem een kwart om en hield zijn oog voor de scanner terwijl hij zijn naam insprak. Even had hij nog gevreesd dat het appartementsgeheugen zijn persoonlijke toegangsinfo had gewist en hij tot zijn grote ergernis niet binnen zou geraken. Maar zijn vermoeden bleek ongegrond. Een bevrijdende klik van het slot bevestigde het tegendeel. Hij kon de sleutel een kwart verder omdraaien en de deur openen. Een gevoel van weemoed overviel hem onverwacht en deed hem van ontroering slikken. Suzy keek hem vanaf de tegenover hem multifunctionele spiegel aan, glimlachte en zei: ‘ Okairi Nasai ! Welkom! Stephen, een ogenblik, ik ben op dit moment niet aanwezig. Er werd een bericht doorgezonden naar mijn mobieltje, maak het je gemakkelijk, ik ben er zo.’ Hij maakte een korte beweging over de ingebouwde sensor bij de ingang en het opgenomen beel...

Look a bit further than the phrase that is a chink open like the door in its own way just not touching the lock what can be translated in thoughts you can read on the face sometimes an eye that blinks maybe a little tic just above the right corner of the mouth                                                    or a tongue that quickly licks the lips so that the last words which were swallowed hasty still are read in the light that yawns between the silence and the point that closes forever. © Rudi J.P. Lejaeghere 24/10/2014

I know it to be autumn even before the falling of the leaves the grey of graylag goose in rain volatile checked off, the sea that is scattered in droplets on the colour of patchwork quilt, whispering between lanes and country roads                                   hear through balding tree crowns the wind shaves along his chilly breath and unhindered he wins the battle on the silence of the shortening days it tick tacks on the roofs, at the windowpane the sad story of gusts of rain beckon at me, at the horizon I can just imagine the sun shedding tears in the clouds. © Rudi J.P. Lejaeghere 25/10/2014

Walking between people and watching around the man on the corner with his shopping cart with all his belongings, strolling downtown asking for coins, rubbish bins knowing by heart a woman on the bench of the village square old an in a worn out coat, pigeons feeding a young man besotted, freaked out and so scared                               the bullied little girl, alone and weeping loneliness doesn’t look for gender or age so how has it happened and who is  to blame for some on their life’s journey this is a stage for others they seek it like a moth his flame or a dying star and just going backstage in a hard world that has forgotten their name. © Rudi J.P. Lejaeghere 25/10/2014

I flow away as lava within a fire is burning awake is the volcano spilling over on every side in fire in flame                                                                           on a river that mirrors colours to the waxing moon divide the warmth under the yellow of the flood in the red of the sounds of my throat my soul veined as glowing marble just as my blood that is speaking in words in my head I’m restless. © Rudi J.P. Lejaeghere 24/10/2014

24.             Jean-Pierre en zijn gezellin waren in het begin van de namiddag aangekomen op de plaats waar Katarina’s vriendin woonde. Jean-Pierre had ondertussen wel het een en ander meegemaakt sinds hij haar kende, maar hij was toch erg verbaasd toen de deur van het woonhuis openging waar de taxi hen naartoe had gebracht.             Voor hem stond een bijna perfecte replica van Katarina. Het enige verschil was dat de vrouw voor hem haar haar in een paardenstaart droeg terwijl het bij Katarina het deze keer los hing. Zijn mond viel open en zowel Katarina als de vrouw in het deurgat lachten om zijn geschokte blik.             ‘Let op, Jean-Pierre, straks vliegen er nog vogels in,’lachte Katarina. ‘Mag ik je voorstellen aan mijn oudere zus Cecile. Zij is vijf minuten vroeger geboren dan ik en dat laat z...

            Ik veegde vermoeid maar voldaan het zweet uit mijn ogen. Na een intensieve training waarbij ik alle bewegingen van de ‘ Kami Akai ’ had uitgevoerd in een schijngevecht tegen mijn ingebeelde tegenstrever was mijn stress ‘bijna’ volledig weggewerkt. Een reeks van 120 bewegingen die in een volmaakte symmetrie in elkaar uitvloeiden was de grondslag van een vechtsport waarin ik vanaf mijn zevende levensjaar was opgeleid. Er waren weliswaar combinaties die uit minder bewegingen bestonden naargelang die op een bepaalde situatie moesten toegepast worden, maar ik had uit frustratie en lichamelijke noodzaak de ganse reeks afgewerkt. Zowel mijn lichaam als mijn geest had dit nodig. Actief afreageren in een oefensessie die opgebouwd was uit verdedigende maar ook aanvallende bewegingen. De wisselwerking had steeds een kalmerend effect op mij. Het was een wisselwerking van verschillende functies van het lichaam. De oogreflexen die op een tegenb...

Once I was a pebble a clean scuffed-boy glassy laying between water grains or more or less cosily in the current I merged into bounced without sparkles                                                       no beginning today tomorrow no ending constantly polishing and being round melting together with time till I, pebble eventually have disappeared in nothing. © Rudi J.P. Lejaeghere 22/10/2014

Ik was een kiezel ooit een glad geschaafde jongen glazig liggend tussen waterkorrels of min of meer gezellig in de stroming                                                           ik mondde uit                                                                             ketste zonder vonken                                                         geen begin vandaag geen einde morgen steeds het slijpen het ronde zijn versmelten met de tijd tot ik kiezel uiteindelijk in niets verdwijn. ...

I’ve travelled everywhere but mostly in my head through beautiful pictures on glossy paper of places with piles of blinding white snow and sand or salt on the plains and rocks of all sorts I’ve sailed in front of the great waterfalls of Iguazú admired the Devils Mouth under the moonlight looked at colourful birds in the trees by the water and listened to the toucan, the trogon and macaw                                  I’ve seen the red sunset down in the Moon Valley over the great plains of Ischigualasto and Talampaya digging out dinosaurs with my hands in the sand slept alongside with the mummies from the Inca I’ve swum between humpback whales and penguins fed the giant albatrosses on the continent of Antarctica looked on the fingers of the sea lion and crab eaters sat on the broad-shouldered back of the cachalot Above all, I’ve enjoyed myself b...

In my hand I write between lines, a bit unexpected sometimes carved through, a side-way that I take in the palm of my hand a bit thicker on the ball I’m coming home on the thumb that keeps me under till I point someone with the finger                                            and switch the roles by showing my middle one with brio for you who rings my bell I have just one and it is the one on my left where my loyalty belongs and the little one for what it means or serves well, my nose will know it for sure. © Rudi J.P. Lejaeghere 19/10/2014

To make an imprint, that foot that step by step shows the way between buckthorn and wild blackberries burn the wood that prevents me                                                 disentangle the poison ivy that keeps me close I swing myself on lesser bindweed mould me in a fleece flower root the web that can spin me is at least two measures too big. © Rudi J.P. Lejaeghere 19/10/2014

23.             Het was Jean-Pierre die het eerst bijkwam en een man hoorde roepen. Hij keek verdwaasd door de gebroken zijruit van de wagen. Een man in een overall en een pet op maakte gebaren die hij niet verstond. Hij schudde zijn hoofd en begreep dat de mans Frans sprak.             ‘Ca va, monsieur? Vous êtes blessé? Gaat het meneer, bent u gewond ?’ Hij knikte naar de man en probeerde zich te bewegen. Dat ging moeilijk. De airbag zat in de weg en toen zag hij dat Katarina ook begon tekenen van leven te geven.             ‘Gaat het, Katarina?’ Jean-Pierre zag dat ze lichtjes bloedde aan het hoofd. Het zag er niet echt ernstig uit, maar hij was geen dokter. Voor hetzelfde geld had ze een zware hersenschudding of erger. Ze keek naar hem zonder goed te begrijpen wat hij gevraagd had. Daarna keek ze...

I’ve heard it in the wind, from the falling of the leaves the chilling of the days it draws now with beautiful colours chestnut, caramel and yellow ochre and through there the paleness, the diaphanous beam of rays the sun obliterated in gusts of wind                                          rain is strewn about and swarmed around in sweeps and strings on the window-pane outside it’s quiet, just a whispering between the outer walls and silent streets the public squares are suddenly deserted the warming of the freezing hands ditches of coffee and the nipping of a shot I turn the wood again in the fireplace today I’m staying in nestle myself between pillows and your arms so sought I still know it summer in your eyes. © Rudi J.P. Lejaeghere 18/10/2014  

I’m wandering by and stroll after colours the weathered ones of the fishing vessel and the shiny white of the yacht at the landing-stage flags and pennants from everywhere blowing a man with a pipe between his nets plugs and stopples the holes patching up for later on the water the smoke of tobacco that mingles with the brackish smells on the jetty                                           seagulls dive low over the pier and skim almost the with clams overgrown mooring-posts shouting at each other and the incoming ships the wind strikes full in the sails it’s time for raking and hoisting while between the old barques a little canoe glides away into the open sea. © Rudi J.P. Lejaeghere 18/10/2014

I hear it scratching on the attic floor yesterday it was still behind the wall sometimes I think it’s all in my head the sound that clatters in my chamber then in the corner of my eyes I see fingers that stretch and reach for me eyes in the dark, a mouth wide open rows of teeth like knives that cut it whispers something I can’t explain slippery words that look like snakes in bed I search between the drapes I close my eyes but sleep… not yet. © Rudi J.P. Lejaeghere 16/10/2014

22.             Het was ondertussen vroeg in de morgen. Er hing een lichte nevel over de velden en de omgeving oogde somber en verlaten. Katarina had de sleutels van een bestelwagentje weten te bemachtigen. Blijkbaar behoorde dit, gezien de attributen die ze in de auto vonden, toe aan Helga of Irene. De dames hadden een ruim assortiment aan marteltuigen.             Jean-Pierre had een boksbeugel die hij tussen deze sadomasochistische kleinoden had zien liggen, opgeraapt en in zijn broekzak gestoken. Het was geen mes of een pistool, maar het was zeker een wapen waarmee hij zich kon verdedigen. Blijkbaar was dit nodig als je in de nabijheid van Katarina verbleef.             ‘Wat is er eigenlijk gaande, Katarina? Waarom al die ophef? Is er meer aan de hand, dan wat ik heb gezien?’ Jean-Pierre wou antwoorde...