De vrouw in het rood: Deel 21

21.

            Hij ontwaakte met een bonkend hoofd. Eerst zag hij amper uit zijn ogen. Een waas van beelden bereikten het herkenningscentrum in zijn hersenen, maar zij hadden moeite om er een naam op te kleven. Het duurde niet lang of die nevel trok op en zag Jean-Pierre dat hij in een half verduisterde kamer lag. Hij lag op een bed, gekneveld en vastgebonden met armen en benen aan de bedspijlen. Hij was naakt.

            De kamer was sober aangekleed. Naast het bed waarin hij lag, stond er een tafel met een aantal voorwerpen op die hij van op zijn plaats niet kon onderscheiden. Een kast naast de deur aan zijn linkerkant maakte het meubilair compleet.

            Wat was er gebeurd? Hij herinnerde zich plots alles. Het afluisteren van het gesprek tussen Jacques en Katarina, het gestommel achter hem…en dan Helga en Irene met een man, daarna niets meer. Jean-Pierre schudde nog even hard zijn hoofd, misschien was hij aan het dromen? Zijn hoofdpijn verteld hem helaas dat hij klaarwakker was.

            Een geluid van achter de deur maakte hem direct alert. Hij spande zijn lichaam in een ongecontroleerde beweging als gevolg van de angst die hij voelde. Het slot werd omgedraaid en Helga en Irene kwamen binnen, gekleed in vol ornaat. De lederen outfit boezemde hem nu schrik in. Wat zouden zij met hem doen?

            Helga die blijkbaar de leiding had, inspecteerde zijn armen en benen om vast te stellen dat hij nog altijd goed vastgebonden was. ‘Beste, je kan maar beter beginnen te zingen en liefst het liedje dat we graag zouden horen.’Met de zweep die ze in haar rechterhand had, wreef ze over zijn van vrees zwoegende borst. Ze bleef plagen kringetjes draaien rond zijn tepels.

            ‘Weet je, een tepelring is een sexy ding voor een man. Wat zou je ervan zeggen als wij je nou eens mooi versierden, met alles erop of eraan. Ik veronderstel dat je een echte man bent en tegen een beetje pijn kan. Ik vrees enkel dat wij hier geen verdoving hebben en we nemen meestal die met de grootste maat.’ Ze wandelde naar het tafeltje en Jean-Pierre hief zijn hoofd op en zag allerlei SM-voorwerpen op het meubel liggen.

            ‘Waarom doen jullie dit. Ik heb niets misdaan, noch aan jullie of Jacques of de generaal. Als jullie denken dat ik de mol bent, hebben jullie het volledig mis.’ Zijn stem sloeg over toen hij hen toesprak. Hij voelde zich daarbij beschaamd en vernederd omdat hij daar zo naakt en hulpeloos op het bed lag.

            Helga kwam terug met de ring in kwestie en wreef het koude ding over zijn huid. Zijn ogen volgden haar hand terwijl hij voelde dat zijn hart nog vlugger ging kloppen.

            ‘Alsjeblieft, laat me los. Ik weet niets!’

            Zijn smeekbede bereikte niets. Met haar zweep volgde ze de contouren van zijn lichaam. Langs zijn borst, over zijn heupen naar zijn voeten. Daarna nam ze de binnenkant van zijn benen en stopte plagen even toen ze aan zijn mannelijkheid kwam.

            Jean-Pierre slikte. Hij zag in de ogen van Helga en aan de wrede lach op het gezicht van Irene dat deze meiden niet bluften. Hoe moest hij zich hieruit redden? Die vrouwen zouden hem martelen om hem iets te laten zeggen dat hij gewoon niet wist. Moest hij leugens vertellen? Als hij toegaf, tegen de waarheid in, dat hij de mol was, zouden ze misschien nog ergere dingen doen. Hem spoorloos laten verdwijnen misschien.

            Zonder een waarschuwing te geven, sloeg Helga hem met haar zweep recht in zijn kruis. ‘Vertel ons alles, voor wie werk je? Hoe ben je op het spoor van Katarina gekomen, want je moet ons geen blaasje wijs maken, die ontmoeting met haar was volgens ons geen toeval.’

            Jean-Pierre had zich willen in een bolletje draaien van de pijn, maar de touwen aan zijn armen en voeten beletten dit. Een korte luide schreeuw was hem ontsnapt wanneer Helga hem had geslagen. De pijn trok door zijn buik en hij neep zijn billen samen om die te kunnen verdragen.

            Wat er daarna gebeurde, ging zo vlug, dat Jean-Pierre het maar amper besefte. De deur vloog open en een wilde furie sloeg met een knuppel in het rond. Hij hoorde het kraken van beenderen en voor hij het wist, lagen Helga en Irene bewusteloos en bloedend op de grond.

            Katarina wierp haar houten wapen weg in een hoek en maakte zijn boeien los.

            ‘We moeten vlug zijn. Ik heb Jacques een koekje van eigen deeg gegeven en hem een glas champagne laten drinken met een klapper van een verdovend middel. Hij is wel voor een paar uurtjes van de wereld. Er zit niets anders op dan te vluchten, hier is het niet meer veilig voor jou…en voor mij.’

© Rudi J.P. Lejaeghere

10/10/2014