Steen : PROLOOG

Het verhaal van Tom Varsen en het geslacht Steen. Een episch verhaal vol avonturen met tovenaars, heksen en ridders en sommige gewone mensen die niet zo gewoon zijn.

STEEN

Rudi J.P. Lejaeghere

Een gemeen mens beledigen is als een steen werpen in een modderpoel: men bespat alleen zichzelf.

Inayat Khan

Indisch musicus, schrijver en filosoof 1882-1927

           

PROLOOG

De oude man zat wezenloos voor zich uit te staren. Hij was gekleed in een simpele maar degelijke groenfluwelen pofbroek en een bruinleren vest versierd met brokaat aan de hals en armen. Aan zijn voeten droeg hij halflange laarzen die zo op het zicht jaren oud waren, maar nog steeds niet versleten. Onder het vest had hij een sierlijk wit hemd aan waar op de hals twee rode letters waren in geborduurd: K S.

Het haar van de man die men Konrad Steen noemde, was wit en uitgedund door de jaren die men eveneens kon tellen in de ontelbare rimpels van zijn verweerde gezicht. De bruine teint van zijn gelaat was nu grauwgrijs, maar getuigde van een lang leven buiten onder een schroeiende zon.

Aan zijn middel had hij een zwaard hangen met een indrukwekkend heft. Goud en zilver waren over het handvat geweven en in het midden daarvan pronkte een grote edelsteen die het schaarse licht van de kaarsen weerkaatste in regenboogkleuren.

De oude man wist dat zijn tijd was gekomen. Hij had vele jaren van voor- en tegenspoed mogen beleven. Koning Konrad mocht niet klagen. Gelukkig was hij het merendeel van zijn levensjaren gezond gebleven. Zijn leven was gezegend geweest met vele vriendschappen en een goede vrouw.

Lady Liliane, zijn levenspartner ontviel hem echter vijf jaar geleden. Een korte en meedogenloze ziekte had haar van hem weggenomen. Helaas had zij hem geen kinderen kunnen schenken. Nu voelde hij zich een eenzaam mens zonder haar, een gebroken oude man die blij zou zijn als de dood hem gauw zou halen.

Niet dat hij ziek was. Helemaal niet, maar zijn leven was gebonden aan de profetieën. Hij had goed geleefd, maar zijn noodlot zou hij niet kunnen ontsnappen. Hij dacht aan de eeuwenoude woorden die de zieneres Diana ooit had geschreven.

De tiende van het koningsgeslacht die zal leven in de eeuw van de Draken zal een goede koning worden, geliefd en geprezen door zijn onderdanen. Rijkdom en gezondheid zullen hem ten dele vallen. Een lieve en trouwe vrouw zal deze koning het grootste deel van zijn leven vergezellen en hem gelukkig maken. Dit alles zal de koning bezitten, maar zijn vrouw zal hem echter geen troonopvolger kunnen baren en zij zal hem na vijf jaar verdriet voorgaan in de dood.

Naarmate Koning Konrad ouder werd, was hij als tiende in de lijn Steen steeds meer in de profetie beginnen te geloven. Als jonge prins kreeg hij deze profetieën met de paplepel binnen. Niettegenstaande zijn leraren en de Magisters op de onontkoombaarheid van deze woorden hadden geduid, geloofde hij toen als jongeman niet echt in deze voorspellingen. Maar helaas kwam er zoals voorspeld geen erfgenaam, hoe veel zijn vrouw en hij daaraan ook hadden gewerkt.

Het was vijf jaar geleden dat Konrads levensgezel was heengegaan. Zou de profetie volledig bewaarheid worden? Hij hoopte het bijna, omdat hij dan terug zou verenigd worden met zijn lieve Liliane. Anderzijds liet hij zijn rijk achter zonder opvolger. Het deed hem pijn omdat hij wist dat er geen goede opvolger in zijn familie was.

De wet schreef voor dat indien er geen opvolger in rechte lijn was, er gekozen zou worden tussen de eerstgeborenen van de oudste broer of zuster van de Koning en indien die er geen had, met de volgende in de lijn Steen. Als de opvolger minderjarig was, zou zijn vader of moeder het regentschap overnemen tot de troonpretendent meerderjarig was. Als er geen opvolgers waren bij deze personen zou de oudste neef of nicht de scepter overnemen. Op die manier zorgde men voor een jonge troonpretendent in plaats van een oudere persoon die binnen de kortste tijd ook kon overlijden.

Helaas, was de volgende in lijn de oudste meerderjarige zoon van zijn broer Harald . Jammer genoeg was deze een nietsnut en een onverbeterlijke vrouwenloper. Daarbij had hij nogal wat vrienden en sympathisanten onder het verbond van de Zwarte Magiërs, een vereniging van tovenaars die niet erg geliefd waren onder de inwoners van het rijk. Karel Steen was zeker niet van het materiaal gemaakt dat diende tot koningen of regeerders. De koning voelde een groot misprijzen ten opzichte van het oudste kind van zijn broer Harald.

Konrad wist wat de Zwarte Magiërs in staat waren. Hij had hen bij de dood van zijn vrouw, ten einde raad en ziek van verdriet, ook geraadpleegd. Ze vertelden hem dat ze hem konden helpen om Liliane over de dood heen te spreken. Hij moest hen zijn bloed schenken en iets van het lichaam van zijn overleden vrouw. Een haar, een tand of zoiets. Hij vermoedde dat hij daarmee meer kwaad dan goed zou doen en dat Liliane het nooit goed zou hebben gekeurd om op deze manier de dood te bedriegen. Hij wees hen af, al deed het pijn in zijn hart dat hij nooit meer zijn vrouw zou horen of zien. Konrad zou niet toegeven aan de achterbakse manieren van het dubieuze verbond van de Zwarte Magiërs.

            Hij draaide aan de Koningsring om zijn vinger. Deze had hij ontvangen van zijn vader Bartelomeus toen hij de troon besteeg. Het was een kleinood, niet echt mooi te noemen. De ring was verbonden met de troon als geen ander uiterlijk vertoon van macht en recht op het koningschap. Met een zucht haalde hij hem van zijn wijsvinger en met een bezwaarde pas spoedde hij zich naar de kasteelput waaruit men dagelijks het verse water haalde. Het was voor hem de enige manier waarmee hij de toekomst veilig kon stellen. Een berekend risico om de troon aan Karel te ontzeggen. Zonder de ring, geen wetmatige Koning, zo stond het in de wetten geschreven. Misschien vonden de lieden rond de pretendent wel iets om daaromheen te werken en toch de macht te grijpen, maar het volk had macht en kende evengoed de wet als de edelen. Al was het maar op papier, de Raad van het Volk moest  zijn instemming geven als de opvolger niet van eerste rang was.

            Bij de put gekomen, zuchtte de oude Koning. Met een vermoeid gebaar liet hij het kleine juweel in de put vallen. De onderaardse rivier zou hem wegvoeren. Hij hoopte zo ver dat niemand van zijn familie hem zou vinden. Als iemand anders dan een rechtmatige troonopvolger hem vond, dan nog zou deze hem niet kunnen dragen. Het was geweten dat hij bij iemand die er geen recht op had, een zware allergie teweeg bracht. De hand kleurde dan rood en jeukte als een genezende brandwond. Uiteindelijk zou de allergie zich uitspreiden over het ganse lichaam van een onrechtmatige kroonopvolger.

            Konrad  wist ook van een andere voorspelling uit de boeken van de zieneres Diana en hoopte dat die evengoed uitkwam als deze van zijn koningschap was vervuld.

            De ring zoekt zelf zijn drager buiten de familie om. Wie het recht heeft hem te aan de vinger te schuiven, zal zonder pijnen en het ongemak hem aan zijn vinger kunnen dragen. De ring zal zijn Koning vinden, al bevindt hij zich aan de andere kant van de Wereld.

            Tegen wil en dank geloofde Konrad nu wel in de profetieën. Het was zijn enige hoop. Na met een laatste krachtinspanning de vele kasteeltrappen te hebben bestegen op weg naar zijn kamer, legde hij zich op zijn bed te rusten.

Wens en profetie kwamen in vervulling. Koning Konrad Steen ontwaakte niet meer.

© Rudi J.P. Lejaeghere