Requiem: Hoofdstuk 21 (1e deel)

21

Lucy Nicholson stuurde diezelfde nacht nog een aantal geëncrypteerde mails naar een shortlist van personen. Ieder afdelingshoofd beschikte over een deel van het ledenbestand van de Weerstand en daartussen zaten wel wat personen die tot de doelgroep behoorde die ze zocht. Vanzelfsprekend was die lijst uiterst geheim en gebruikte men in dit geval de echte naam van deze mensen. Ieder lid van de Weerstand had daarom een schuilnaam en een bijhorend mailadres. Deze ip-adressen waren praktisch niet te achterhalen omdat ze via the onion router  of kortweg TOR werden verstuurd. TOR is uit een netwerk van virtuele tunnels om je ip-adres te verbergen en het mailverkeer te beveiligen. Het systeem van verzending werkte via een reeks computers die als tussenstation dienen. Het bericht reisde via de onioncomputers waarbij iedere computer of server een laagje van de ui afpelde en uiteindelijk bij diegene die het bericht moest ontvangen, omzette in gewone leestaal. Het TOR-progamma kiest daarvoor random een aantal van deze computers en daardoor zijn de berichten als het ware niet te onderscheppen. Als men dan toch nog op een vreemde boodschap stootte door bijvoorbeeld een Tor-exit-node op te zetten en op die manier een bericht onderschepte, zou men van de tekst niets begrijpen zonder het volledige decoderingssysteem in het bezit te hebben. Het was een systeem dat op het einde van de 20^e eeuw was opgezet door het US Naval Research Laboratory en zowel de software als het gebruik van het netwerk was gratis voor de gebruikers.

Uit veiligheid veranderde de Weerstand om de maand de encryptiecode.  Deze was gebaseerd op een cijfersysteem en bepaalde teksten uit bekende boeken en tijdschriften. De mensen van de shortlist waren stuk voor stuk personen die de chip op een of ander vlak zouden laten onderzoeken. Al deze afdelingshoofden zonden op hun beurt hetzelfde gecodeerd bericht door naar hun shortlist bij de Weerstand. Het bericht zou uiteindelijk zijn doel bereiken. Het leek omslachtig maar het snelheid van de internetsnelweg was moordend hoog en het was hun om de veiligheid van hun leden te doen. Daarvan ging het succes van hun missie af. De huidige opdracht was van het allergrootste belang.

Misschien was de cel van Lucy Nicholson niet veel verder geraakt op de vergadering maar ze hadden tenminste een plan in gang gezet dat men nu minutieus zou kunnen uitwerken. Het onderzoek naar de werking van de chip was nu hoogste prioriteit geworden.

Men moest een halt toeroepen aan de verregaande controle van de overheid op de mens. De persoonlijkheid van een mens in handen hebben en deze te kunnen kneden zoals een stuk boetseerklei was onaanvaardbaar. Het handelen naar iemands goeddunken met de psyche van een persoon was een van de grootste schendingen van de privacy in de geschiedenis van de mensheid. De Weerstand zou en moest daar dringend een stokje voor steken. Het ging van kwaad naar erger in de Oude Wereld en zo kon het niet verder. Ieder weldenkend mens moest hier wel van overtuigd zijn. Daarom moest je niet noodzakelijk lid van de Weerstand zijn. Maar de repressie van de overheid schrikte menig gelijkgezinde ziel af en het bleef bij een stilzwijgend ongenoegen dat uiteraard geen resultaten afwierp, integendeel.

            Ze hoopte dat ze morgen al enige reacties zou hebben en dan kon ze samen met Feliciano afspreken hoe ze de chips bij deze personen kon afleveren. Een stap tegelijk en goed nadenken dat men geen fouten maakte. De leden van de Weerstand waren goed gescreend vooraleer ze toegang kregen tot de harde kern en hun gebruiken en geheimen. Maar niet iedere mens was gelijk. Dat was juist de sterke maar tevens ook de zwakke kant van een mens.

We zijn allen uniek had Lucy Nicholson ooit op een vergadering gezegd en dat meende ze ook. Achter haar streng uiterlijk zat er een vrouw die veel over deze zaken nadacht. Ze was begaan met de natuur, zeker na een eeuw van herstel na de Grote Oorlog. Het was een proces van lange duur geweest en een periode met kleine overwinningen en soms ook tegenslagen. Lucy was echter ook begaan met de bewoners van die planeet en niet alleen met de flora en fauna die door de fatale oorlogsperiode duizenden soorten had zien uitsterven.

Via opgeslagen DNA in de daarvoor speciaal voorziene banken zoals bijvoorbeeld de NIAS DNA-bank - het acroniem NIAS stond voor National Institute of Agrobiological Sciences - in de periode voor de oorlog hadden wetenschappers bij de overgebleven soorten door kruisingen zelfs nieuwe variëteiten verkregen. Vooral in de planten- en bloemenwereld had dit geresulteerd in honderden nieuwe soorten. De NIAS DNA-bank was vooral gespecialiseerd in het DNA van rijstsoorten en vis, maar ook ander genetisch materiaal van allerhande flora en fauna. Helaas kon men soms niet meer de vroegere uitgestorven planten en bloemen creëren zoals ze er toen uitzagen. Wanneer het genetisch materiaal ontbrak of wanneer door de natuuromstandigheden het maar niet lukte om een vroegere plant of bloem terug in de natuur te krijgen. Daarvoor zou men voortaan aangewezen zijn op foto- en beeldmateriaal. Een pijnlijke vingerwijzing naar de gevolgen van de onbegrijpelijke destructiedrang van de mensheid.

Men had ook databanken met DNA van mensen en dieren. Maar daar lag de ethische benadering van de behandelingen heel wat gevoeliger. Vele van de wetenschappers in de biogenetica die voor de overheid werkte, hadden weinig scrupules om dit proces ook op vele uitgestorven diersoorten toe te passen. Lucy was daar niet bepaald een voorstander van, maar toch gebeurde het.

Het waren experimenten waar men het dier soms meer kwaad dan goed mee deed. Er waren, en dat moest ze bekennen, ook wat successen geboekt bij sommige proeven. Men had een aantal uitgestorven diersoorten via het opgeslagen DNA als het ware weer in hun natuurlijke fauna kunnen terugbrengen. Maar weer waren er die kleine verschillen. Soms in uitzicht of grootte. Ook in hun typisch karakter was dit wonder tot stand gekomen. Dit gebeurde niet altijd zonder ongelukken. Als een zachtaardige Golden Retriever veranderde in een bloeddorstige vechthond, kon men dat nu niet direct een succes noemen. Anderzijds was er nu één soort tijger die men zelfs zonder veel risico als huisdier kon houden. Hij was heel wat kleiner dan zijn voorouder de “Siberische tijger” en was even aaibaar als de gewone huiskat. Deze diersoort zag er bijna gelijkaardig uit, maar was heel wat kleiner dan het originele exemplaar.

Lucy Nicholson wist dat men in het geheim zich ook bezig hield met het klonen van mensen. Maar blijkbaar lukte dit niet zo goed als bij dieren. Ze was zelf niet wetenschappelijk onderlegd om te weten waar de oorzaken daarvoor waren, maar ze was blij dat dit niet zo’n vaart liep. De mens was niet gemaakt om voor God te spelen. Filosofen et ethici zouden daar een vette kluif aan hebben in de toekomst. Voor haar hoefde het absoluut niet. Ze had niet veel vertrouwen in de mens, niet in het originele specimen en zeker niet in een of ander gekloonde soort!

……..

copyright Rudi J.P. Lejaeghere

08/05/2015