Requiem: Hoofdstuk 21 (2e deel)

……..

            Iléna Federova had van Feliciano een lijst van vijf personen gekregen die mogelijks de code kenden waarmee men de chip kon besturen. Zij was op dit moment bezig om haar prooi in haar netten te vangen.

Karl Meyers, vrijgezel en directeur logistiek zone New York voor de ICSA zat gekneld tussen haar gespierde, naakte benen. Iléna had hem opgepikt in zijn favoriete bar. Deze info had ze ook via Feliciano doorgekregen. Veel moeite had ze niet moeten doen. Karl Meyers viel als een blok voor haar beminnelijke glimlach en haar doordringende blik. Hij was als een vogel voor de kat en zij was een heel stoute poes. Ze fluisterde hem nu lieve Russische woordjes toe.

            ‘Ti ochen' nuzhna mne, ik heb je zo nodig,’ en ze zuchtte heel hartstochtelijk bij iedere beweging die ze maakte. Ze had Karl Meyers onder zich, juist in de positie waarin ze haar prooi graag gevangen hield. ‘Lechu k tebe na krylyah lyubvi, Ik zal je laten vliegen op de vleugels van de liefde.’ Iléna hield woord en Karl had een moment van uiterste extase die langzaam weg deinde in een bevredigende slaap. Het middel dat ze in zijn drankje had gedaan, hielp weliswaar ook goed mee.

            Ze onderzocht zijn klederen en portefeuille en vond daar een kaartje met een naam die ook op haar lijstje van vijf mensen stond. Anders wees niets naar een of ander wachtwoord. Misschien was Karl niet de juiste hit maar Louis Tanner zou haar misschien iets meer kunnen vertellen. Ze schreef een afscheidsbriefje met lovende woorden voor Karl. Hij zou haar nooit meer terugzien, maar zou er een onvergetelijke avond aan overgehouden hebben waar hij zonder twijfel bij zijn vrienden zou over opscheppen. Allemaal verzonnen natuurlijk want Karl zou zich niets herinneren van een eventuele liefdesnacht.

Vijf minuten later was Iléna Karl Meyers al vergeten en concentreerde zich reeds op haar nieuwe prooi.

……..

            De senator had tijdens haar afspraak met senator Halding wat gepolst hoe hij stond tegenover een hegemonie van de Verenigde Staten van de Westerse Gemeenschap over de Nieuwe Wereld. Zonder rechtstreekse allusies te maken op haar plannen, had ze technisch de mogelijkheden in het kort geschetst voor Richard Halding. De man zag het wel zitten. Hij zag Amerika nog altijd als voorloper op wereldvlak en was wel te vinden geweest voor een of andere oplossing voor de problemen tussen de Oude Wereld en de Nieuwe Wereld. Hoe ‘zij’ dit zag, had ze voorlopig wat schemerig toegelicht.

Ze had hem kunnen overtuigen dat dit niet zonder slag of stoot zou doorgevoerd worden. De Verenigde Staten van Amerika, nu uitgebreid naar de Verenigde Staten van de Westerse Gemeenschap, had een verantwoordelijke plaats verworven op de planeet Aarde. Als ze niet wilden hervallen in vroegere misstappen die onvermijdelijk zouden leidden tot destabilisatie van de wereld zoals ze hem nu kenden, bestond een grote kans op een nieuwe oorlog. Deze keer zou het misschien wel het einde van het bestaan zoals ze het nu kenden betekenen. Totale vernietiging van de planeet, dat was  toch het laatste wat senator Halding wou, of niet soms? Daarom zouden ze hun overwicht op de Nieuwe Wereld moeten doordrukken. Zo strikte zij hem in haar netten.

Ze had hem een aantal uren op een degelijke en niet opvallende manier bewerkt, op een milde methode gebrainwasht, hem toekomstbeelden voorgeschoteld hoe het zou kunnen zijn indien ze niet op tijd zouden ingrijpen. Deze tactiek zou ze bij nog een aantal andere aanhangers van de harde lijn toepassen. Senator Halding was de eerste in die rij. Als ze iedereen kon overtuigen zou de tijd rijp zijn voor actie.

Ze zag de Oval Office in de westelijke vleugel van het Witte Huis in haar bereik. Langzaam maar zeker zaadjes planten in de juiste hoofden en die laten groeien. Een aantal zaken bracht ze onder hun aandacht, zaken die de senatoren zelf op poten hadden gezet en die meestal tegen de Nieuwe Wereld waren gericht. Ze vleide hen om hun initiatieven op dit vlak. Het was een middel om hun gelijk te onderstrepen en op die manier zou ze ook een aantal andere senatoren overtuigen om de kant te kiezen van de sterkste, haar kant. Daarvan was ze van overtuigd en daarvoor zou ze vechten tot het einde. Zoals men het soms romantisch verwoordde in films en verhalen: Tot ter dood! Voor haar waren dit geen ijdele zeemzoete woorden. Ze zou beslist zo ver gaan om haar doel te bereiken!

……..

            Jack Sterlington was op een tiental meter van zijn doel geland en zag Clint Ellory een paar minuten later ook op een korte afstand onhandig tussen een aantal struiken terechtkomen. Een minder gelukkige landing maar blijkbaar zonder kwetsuren. Na een paar minuten kwam hij vloekend uit het struikgewas gekropen nadat hij zich van zijn vliegpak had bevrijd. Van Walter Fallon was er nog altijd geen spoor.

            Hij stelde zijn intercom in en riep hem op via een veilige verbinding.’Zwever drie, geef positie door. Zwever drie, hier Zwever een, ik herhaal, geef positie door.’ Zijn vraag bleef onbeantwoord, het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Het was mogelijk dat het communicatietoestel van Walter beschadigd was bij de landing, die dingetjes waren nu eenmaal breekbaar. Hij zou dan maar via zijn GPS Walter moeten zoeken. Toen hij hem aanschakelde zag hij direct een groen lichtje ten westen van hem. Jack wenkte Clint en ze gingen samen op zoek naar hun compagnon.

            Na een tiental minuten zagen ze hem. Walter Fallon zat als een speenvarken gespietst op een van de geroeste staken die hier en daar in de grond stonden en verbonden waren met prikkeldraad. Voor hem kon geen hulp meer baten. Walter had zijn nachtkijker niet meer aan bemerkte Jack. Gezien hij hem niet in de omgeving zag liggen, betekende dit dat hij een deel van de afdaling blind had gevlogen. In een nacht zoals deze met de dichte bewolking was dit pure zelfmoord. Een dom ongeluk! Hij was even uit zijn veld geslagen door het verlies van zijn legervriend. Door zijn hoofd schoten er verschillende beelden. Ze hadden samen voor hete vuren gestaan en altijd waren ze min of meer heelhuids thuis gekomen. Hier aan de andere kant van de wereld op die manier aan je einde komen was een vreemde speling van het lot. Jack zou hem missen.

            ‘We moeten hem eraf halen, Clint. Zo kunnen we hem niet achterlaten. Trouwens als er patrouilles passeren gaan we direct naar af en staat de boel hier binnen de kortste tijd op stelten.’ Het was een macaber werkje, maar die ze met de gepaste eerbied voor een gesneuvelde kameraad niet te min vonden. Jack en Clint begroeven hun vriend achter het struikgewas waar Clint zo onhandig in geland was en probeerden zo goed mogelijk de plaats te camoufleren. Na een kort moment van stilte knikte Jack Sterlington naar Clint. Nu waren ze nog maar met twee om Michael te gaan opsporen en terug te brengen naar de Kelder.

 copyright 16/05/2015