Requiem: Hoofdstuk 22

22

            ‘Ik wil die beelden nú zien,’ beklemtoonde Stephen March. Ik had het hem afgeraden vanwege de bloederige scènes. Er was iets die me trouwens al gans de tijd dwars zat. Ook mijn vrienden Ji Lang en Eagle Eye probeerden Steven te overtuigen om het te laten bij onze beknopte en wat minder bloederige beschrijving betreffende de inhoud van de videostick.

            ‘Je hebt me toch verteld dat je onder hypnose een veiligheidsbuffer hebt ingebouwd,’ richtte Steven zich tenslotte tot Eagle Eye. Na een geslaagde hypnose was Steven ervan uitgegaan dat hij zich sterk genoeg zou kunnen houden om de dood van zijn halfzus Suzy Chang te herbeleven. ‘Luister, ik weet dat jullie het goed met mij voorhebben maar wie weet, herken ik iets aan de man. Een gebaar of een stem, hoe vervormd die ook mag zijn. Als dit het geval zou zijn en je verspilt deze kans, dan zou dat pas jammer zijn.’

            Eagle Eye keek hem met zijn beste oog eens goed aan en kwam naar Stephen toe. Stephen had niets in de gaten en toen Eagle Eye hem met het woord ‘Bakongo’ toesprak, kon hij juist op tijd Stephen opvangen. Gelukkig dat de spieren van Eagle Eye niet voor de show waren, want hij had zijn handen vol aan de honderd kilo zware Stephen. De suggestie die Jérome er bij hem had ingeplant bij de hypnotische seance werkte dus.

            Samen met Ji zette Eagle Eye Stephen recht in de zetel en flankeerde hem aan de ene zijde. Ji bevond zich aan de andere kant zodat hij mooi rechtop bleef zitten. ‘Stephen, luister nu goed naar mij. We gaan te samen zoals beloofd naar een aantal beelden kijken. Zie je terug de trap?’ Stephen knikte bevestigend. ‘Ik wil dat je een paar treden omhoog gaat en dat je voorzichtig je ogen opent.’

Zo ver zo goed. Stephen opende na een paar tellen zijn ogen, maar staarde voor zich uit alsof hij aan het dromen was. ‘In die beelden zal je veel bloed en geweld zien. Je moet deze beelden bekijken alsof de personen in kwestie acteurs zijn. Het is allemaal gespeeld. Maar let goed op, kijk naar al de handelingen, sla ze op in je gedachten. Kijk of je iets of iemand herkent. Begrijp je wat je moet doen Stephen?’ Nog altijd knikte Stephen bevestigend maar bleef als een zombie voor zich uit staren. Eagle gaf mij een sein en ik draaide het filmpje terug en duwde op start.

            We hielden allemaal onze adem in. Ik zat meer naar Stephen te kijken dan naar de beelden, die waren in mijn geheugen geprent en zouden er nooit meer uit verdwijnen. Misschien met tijd dat ze wat zouden vervagen. Minder pijn doen. Vooral nu ik wist dat mijn ouders dezelfde martelingen hadden ondergaan. Daarom alleen voelde ik me al een zielsverwant van Stephen March. Je weet dat er ooit een dag komt dat je ouders zullen sterven. Voor iedereen komt dat moment, het is de onvermijdelijke uitkomst van het ontstaan van leven. Ik wenste zoals iedereen dat we dat moment zolang mogelijk konden uitstellen. De wetenschap en medische vooruitgang zorgden ervoor dat de gemiddelde leeftijd van de mens nu weer hoger was dan in de jaren die volgden op de Grote Oorlog. De gevolgen van de straling waren niet zonder consequenties gebleven. Gelukkig dat de nieuwe medicijnen en injecties op een bepaald moment het tij hadden doen keren.

Dat waren allemaal factoren waarmee je onbewust rekening mee hield en hoopte dat men gelukkig en gezond oud werd….en dan komt er een gek met een zwaard en snijdt de tijd die een mens nog rest op een gewelddadige manier in enkele ogenblikken door. Suzy Chang was nog in de bloei van haar leven, een mens die nog zoveel te beleven had. Vrienden maken, verliefd worden en kinderen krijgen, een gezin stichten en oud worden in het gezelschap van familie en vrienden! Zij zou dit allemaal niet meer meemaken…en Stephen zou al die mooie momenten ook moeten missen.

Eagle Eye hield Stephen goed in het oog en begeleidde hem met zachte woorden door de tragische beelden. Stephen zei niets, maar bij de onthoofding trok er een spier in zijn gezicht en rolde er langzaam een traan langs zijn wang naar beneden en toen nog een en dat was het moment dat Eagle Eye hem weer deed inslapen. ‘Bakongo!’ Hij was terug in het dromenrijk. Of misschien was het een hel vol nachtmerries die in zijn hoofd zouden spoken?

Met dezelfde methode, trapje per trapje haalde Eagle Eye Stephen weer naar boven en op een bepaald moment vroeg hij Stephen: ‘Als ik van drie tot één terugtel dan zal je wakker worden, je zal je uitgerust voelen en alles herinneren. De pijn zal je met ons delen want zoals men vreugde deelt met vrienden zo ook deelt men het leed met je vrienden. Ji Lang, Yukiko Mitsukai als ikzelf Jérome Shumbwa zijn je vrienden, Stephen. Vergeet dat nooit! Drie, twee, één…’

……..

            De man had alles gehoord en mee gevolgd via een het zendertje dat in de stick was verborgen en alles doorzond naar het oortje dat hij nu verwijderde. Toch hoorde hij nog een andere stem in zijn hoofd.

            Opdracht afgebroken. Ontmoeting punt Zero… Opdracht afgebroken. Ontmoeting punt Zero… Opdracht afgebroken. Ontmoeting punt Zero!

            Michael herkende de stem, hij herkende ze allemaal. Eerst was er maar één geweest. Dat herinnerde hij zich nu weer. De laatste tijd was er zoveel in zijn hoofd gebeurd. Vele flitsen van voor zijn tijd hier in de Nieuwe Wereld hadden zich te samen gevoegd. Een vertekend plakboek als een Picasso was in zijn hersenen geschilderd. Hij herinnerde zich mannen in het zwart en mannen in het wit. Duivels en Engelen. De eerste stem die hij had gehoord was van vóór die tijd. Soms keek hij alsof hij uit zijn eigen lichaam trad van bovenaf op een jongeling die in opdracht van die stem kleine dieren doodde, kinderen vernederde. Nooit had hij het gezicht van de jongen gezien maar hij wist dat het niemand anders dan hemzelf kon zijn.

            Na de Duivels en Engelen was er een stem bijgekomen. De stem die hij nu hoorde en waar hij niet naar wou luisteren. Opdracht afgebroken. Ontmoeting punt Zero… Zijn taak afbreken nu hij zo dicht bij zijn doel was. Wat was zijn doel? Stephen March en zijn vrienden? Hij was even uit zijn lood geslagen omdat hij het antwoord niet direct vond. Wat hij wist, was in zijn hoofd geschreven. Daar stond dat hij niet mocht opgeven. Er werd ‘niets’ afgebroken. Daar zou hij zelf over besluiten! Hij sloot de deur van de kamer waaruit die stem kwam. Een andere stem nam het heft direct over.  

Je mag die losse draad niet vergeten, losse draden betekenen gevaar, een potentiële getuige van je heilige missie…Dood hem, je weet hem wel te vinden. Volg gewoon de stank van het geld!

Hoe dat hij dat over het hoofd had kunnen zien? Deze stem klonk zachter maar niet minder dringend. Deze stem voelde lekker aan. Net als de Japanse walnoot die hij nog even kraakte en het hartje verorberde. Een kleine menselijke zwakte die hij zichzelf toestond. Daarna vertrok hij naar zijn volgende slachtoffer.

……..

            Stephen opende zijn ogen en keek bijna direct naar het zwarte scherm waar zojuist nog de beelden van de moord op Suzy Chang waren vertoond. Hij knikte verschillende malen en richtte toen zijn aandacht op zijn omgeving. Zonder geluid gleden tranen langs zijn gezicht die hij na enkele momenten steeds weer met zijn hand wegveegde. Niemand sprak. Ji Lang en Eagle Eye zaten naast hem. Ik ging voor hem op het tafeltje zitten en met mijn hand onder zijn kin draaide ik zijn hoofd zodat hij in mijn ogen keek.

            ‘We krijgen hem. Vandaag misschien niet, maar er zijn vele dagen in een jaar en een van die dagen zal hij boeten voor Suzy…voor mijn ouders en voor de vrienden van Ji en Eagle Eye. Voor al zijn slachtoffers! Samen gaan we daaraan werken en zullen we daarin slagen.’

            ‘We krijgen hem,’ herhaalde hij mijn eerste woorden. Een verbeten gezichtsuitdrukking gleed over zijn gezicht en de tranen droogden op. Twee gevaarlijke bliksemende ogen keken me aan. ‘We krijgen hem,’ herhaalde Stephen nu harder, ‘te samen krijgen we hem wel. Hij moest beter weten dan ons uit te dagen.’

            En eindelijk daagde het me. Ik sprong op en iedereen schrok zich natuurlijk te pletter. Ji Lang bewoog zijn arm beschermend om Stephen. Eagle Eye met opgetrokken wenkbrauwen volgde mijn bewegingen. ‘Sorry,’ verontschuldigde ik me, ‘ nu weet ik wat mij al de ganse tijd dwars zit omtrent dat filmpje. Nog meer verbaasde blikken. ‘Hadden jullie niet het gevoel dat er iets niet klopte met het filmpje? ‘ Niemand reageerde of het was Ji die zijn schouders opstak en met een aansporende blik om meer uitleg vroeg. ‘Het daagde me toen Stephen zei dat hij beter moest weten om ons uit te dagen. Begrijpen jullie het nu nog niet?’

            Blijkbaar was ik de enige die dacht dat hij het licht had gezien. ‘Hoe kon hij Stephen uitdagen wanneer hij Suzy aan het….,’ ik durfde bijna het woord niet uitspreken, maar Eagle Eye knikte bijna onmerkbaar dat ik moest verdergaan. ‘Toen hij Suzy aan het…doden was verdween hij plots uit beeld, kwam dan met zijn Bijbelse vervloeking aan het adres van Stephen. Op dat moment was Stephen toch nog niet in het land…of vergis ik me? Toen ik informeerde naar Stephen bij de diplomatieke dienst heeft men terloops gezegd dat hij pas de dag na de dood van Suzy in de Nieuwe Wereld bent toegekomen. Klopt toch?’ vroeg ik, mijn blik op Stephen gericht. Die knikte bevestigend. ‘Trouwens, na zijn pompeuze toespraak verdwijnt hij weer van het scherm en … komt de genadeslag voor Suzy.’ Een kleine spier trok rond de mond van Stephen maar hij luisterde naar mijn opmerkingen en ik zag dat hij nadacht. Ji en Eagle Eye begonnen door elkaar te praten zodanig dat ik mezelf niet meer kon horen denken. ‘Stop, niet allemaal tegelijk, wat denk jij Ji. Zou ik gelijk hebben dat dit een montage is. We zijn er dan nog wel niet uit wat de reden is, maar er is iets mis met die gruwelijke vertoning.’

            Zowel Ji als Eagle Eye bevestigden nu ook mijn vermoeden. ‘Misschien kan je Gekko om raad vragen,’ stelde Ji voor, ‘die heeft apparatuur genoeg om te zien of er geknoeid is met de film. We vonden het allen een goed idee en lieten Gekko via mijn mobieltje weten dat we eraan kwamen. Toen hij hoorde waarover het ging hoorde ik hem al gniffelen in het vooruitzicht om zijn toestelletjes en software los te laten op de videostick en o ja, of we nog even konden langsgaan om zijn pizza op te halen. Gekke Gekko!

copyright Rudi J.P. Lejaeghere

23/05/2015