Requiem: Hoofdstuk 20 (2e deel)
..........
Iedereen
was een poos stil. Alleen met hun gedachten, alles in zich aan het opnemen wat
Feliciano en Edmond hun hadden verteld. Het vooruitzicht om als robot gestuurd
te kunnen worden zonder enige inspraak door een of ander persoon die men nog
van gezicht noch van karakter kende was op zijn minst verontrustend. Kon dit de
toekomst betekenen voor de mensheid? De poppenmeester die met zijn poppetjes
speelde en aan de draadjes trok en hen deed dansen naar zijn hand! Geen leuk
perspectief.
Iléna
verbrak als eerste de stilte. 'Misschien kan ik mijn overtuigingskracht in de
strijd werpen om dat wachtwoord te weten te komen. Als Feliciano mij een lijst
van personen zou kunnen bezorgen die mogelijkerwijs dit wachtwoord bezitten kan
ik heel overtuigend zijn als het moet.' Ze knipperde even ostentatief als een
verleidelijke vamp met haar lange wimpers. Lucy besefte, niettegenstaande de
opmerking en het theatrale gebaar van Iléna haar wat tegenstond, dat Iléna de
persoon bij uitstek was om dit klusje te klaren.
Iléna
was seksueel heel aantrekkelijk voor de leden van het mannelijk geslacht en kon
hen met haar doordringende blik en mysterieuze glimlach zonder veel moeite als
het ware betoveren en naar haar hand zetten. Als dat niet hielp was zij ook nog
een heel bedreven in Aikido. Ze had de leden van de cel ooit nog verteld dat ze
daarin nogal bedreven was. Ze had ikkyu 1e kyu wat de laatste graad
is vooraleer men de zwarte band mag dragen in Aikido.
Haar
vader zaliger voor hij uitgeweken was naar Amerika, was eigenaar van een eigen
dojo in het vroegere Wit-Rusland en had de yodan graad, enige trapjes hoger dan
ikkyu. De graad van sandan en zwarte band kreeg men pas als men na de ikkyu 1e
kyu een eigen dojo had opgericht. Iléna’s vader had haar van jongs af aan
ingewijd in de leer van de Aikido. In feite was ze volgens haar zeggen zwarte
band, maar doordat zij uitgeweken waren naar Amerika en haar vader de dojo niet
aan haar had overgelaten maar aan een bevriende sensei was dit nooit officieel
erkend geweest.
Aikido
was voor haar tevens een middel om haar lichaam lenig en jong te houden maar ook een weg om harmonie te bereiken met
Ki zonder woede of agressie. Ki betekent zowel in het Chinees als het Japans
adem, maar wordt ook omschreven als de energie, de grondstof en de drijfkracht
van het leven. Aikido was de weg van de samenkomen met Ki. Aikido had Iléna
ooit eens verteld, is geen echte vechtsport, maar een middel om zich te
verdedigen, een reactie op een aanval. Het was een manier om de bewegingen van
de aanvaller te verlengen en om te buigen in het voordeel van de
Aikidobeoefenaar. Het is natuurlijk maar uit welke hoek je het beziet. Iléna
kon je vele hoeken laten zien als het haar stokpaardje Aikido betrof en dit
zowel letterlijk als figuurlijk.
'Een
goed idee,' reageerde Edmond, 'kan je dit klaarspelen Feliciano zonder dat je
jezelf of onze cel in gevaar brengt?'
Feliciano knikte. ' Geen probleem. Ik
heb ergens nog wel een bestand van de leden van de directieleden van de ICSA in
mijn database. Dat zijn geen geheimen. Misschien dat een van hen ons wel verder
kan helpen. Maar ik heb nog een ander ideetje. Ik ben dan misschien wel heel
technisch geschoold maar als een bio-ingenieur de chip eens zou onderzoeken of
misschien proberen in te planten in een of ander proefdier! Ik weet het, Lucy,
het is tegen je principes om dieren te gebruiken voor experimenten, maar geef
toe, hier speelt toch een hoger belang. We moeten weten wat de chip allemaal in
zijn mars geeft. Het zou het einde van de mens als mens kunnen betekenen als
wij hier niet op tijd iets tegen vinden.
Lucy Nicholson was een groene. Niet
negatief bedoeld, maar eigenlijk was ze niet zo'n kwade tante als ze eruit zag.
Ze had haar principes en daar leefde ze naar. Een van deze was dat een levend
wezen iets sacraals was, daarom ook haar lidmaatschap bij de Weerstand en haar
onvoorwaardelijke inzet. Maar ook dieren waren levende wezens. In de 20e
en 21e eeuw was men via verschillende organisaties opgekomen voor de
bedreigde diersoorten en tegen de soms barbaarse behandeling van proefdieren.
‘Ik heb wel enige contacten in dat
wereldje en ik zoek uit wie er lid is van de Weerstand. Normaal gezien zou ik
inderdaad negatief reageren op zo’n voorstel. Maar als dat ding in ons hoofd
maar de helft kan van wat we hier vanavond hebben besproken dan moet ik mijn
principes aan de kant zetten zoals Feliciano zegt, al is het met pijn in mijn
hart. Ik laat je weten wanneer ik de chip zal nodig hebben, Feliciano. Doe
ondertussen nog wat experimenten met het kleinood en hou ons op de hoogte,’
besloot ze de vergadering.
‘Ik heb er dorst van gekregen,’
reageerde Edmond, ‘wie wil er iets drinken? Ik trakteer!’ Iedereen, zelfs de
wat stijvere Lucy stemde met zijn voorstel in. Ze hadden een leerrijke avond
achter de rug en er stond hen nog veel werk te wachten. Dat verdiende wel een
drankje, misschien wel twee, dacht Edmond, blij dat hij uit het kleine
vergaderkamertje kon.
……..
‘Hoelang moeten jullie nog vliegen,’
vroeg Markus aan Jack Sterlington via een beveiligde lijn. Markus vond het
jammer dat hij niet mee was. Maar Jack had zijn been stijf gehouden en vond dat
hij veel meer van nut was op zijn post in de Kelder als verbindingsman. Hij had
trouwens niet de jaren gevechtstraining en ervaring die Jack, Clint en Walter
wel hadden.
Een lichte ruis vergezelde de stem
van Jack maar hij was toch goed verstaanbaar. ‘We tanken juist bij op de
Millitärflughaven Erding in de Duitse deelstaat Beieren. Onze piloot moest nog
een pakje afleveren voor een van onze mensen hier ter plaatse, daarom de lange
route via Europa. Daarna vliegen we rechtstreeks naar de ontmoetingsplaats waar
wij zullen gedropt worden. De Invisible IV moet trouwens daarna terug naar Erding,
vraag me niet waarom. Ik had liever de korte route over de Stille Oceaan, maar
ja wie ben ik om de militaire vluchtleiding mijn voorkeur op te dringen. Onze
actie moet tijdens de nacht gebeuren en we hebben geen tijd te verliezen. Dus
ik hoop dat we het sein van Michael vlug op onze draagbare radar capteren.
Vanaf nu, Markus houden we radiostilte zoals afgesproken. Op die manier kunnen
de satellieten van onze vrienden uit de Nieuwe Wereld onze gesprekken niet
afluisteren en ons onverwacht stokken in de wielen steken. Berichten worden via
code en versleuteld via onze eigen satelliet verzonden. Tot binnenkort,’
groette Jack hem nog en verbrak het contact.
In de Invisible IV was aan zijn
laatste traject begonnen. Jack was in gedachten verzonken. Hij was er niet
gerust op. Michael was een onbekende factor geworden. Ze hadden jaren als van
zelfsprekend gevonden dat hij alles uitvoerde wat zij Michael vroegen en nu was
plots op korte tijd het roer volledig omgedraaid. Er waren wel in die korte
termijn wel enkele kleine incidentjes geweest, maar die hadden ze afgeschreven
als toeval of mankementen aan de verbinding via de satellieten. Nadien is het
natuurlijk altijd gemakkelijk om de schuld op iemands schouders te leggen. Jack
was niet de man die op deze manier dacht. Er was een probleem en dat probleem
moest opgelost worden. Punt uit!
Zijn
collega’s Clint Ellory en Walter Fallon waren uit hetzelfde hout gesneden. Ze
keken strak voor zich uit, ieder in zijn eigen gedachten verzonken. Wie weet
wat er door hun hoofden ging, dacht Jack? Clint had ergens een liefje waar hij
de laatste tijd nogal hoog mee opliep. Misschien dacht hij aan haar, misschien
dacht hij aan zijn jaren als huurling waar hij een gelijkaardige missie had
uitgevoerd. Wie zou het zeggen? Hij kon niet in iemands hoofd kijken en dat was
maar goed. Hij zou het zelf ook niet graag hebben dat men zijn diepste gedachten
kon lezen.
Met
al zijn kennis over de mogelijkheid die de overheid had om via de chip de mens
te volgen en misschien in de toekomst zelf te sturen zoals ze dit zelf wilden.
De senator had hem weliswaar nooit veel verteld, maar hij had zijn bronnen en
hij had ooit eens haar kluis gekraakt wanneer hij op haar wachtte in haar huis.
Het was een van de handigheden die hij bezat en die dan op zo’n moment goed van
pas kwam. De documenten die hij daarin had gevonden, deden hem de rillingen
over het lijf lopen.
Op
dat moment had hij toch even zijn twijfels gehad of hij wel aan de juiste kant
stond…even maar. Hij had de documenten gefotografeerd en weer weggeborgen zoals
hij ze had gevonden en zijn sporen uitgewist. Het was altijd goed om een joker
achter de hand te hebben. Je wist maar nooit wanneer je die nodig kon hebben.
Hij kon de senator moeilijk verwijten wat hij al gans zijn leven in de praktijk
ook deed. Misschien was dat ook de reden dat ze elkaar zo goed aanvoelden.
Het
rode licht in hun cabine sprong op oranje. Dat wou zeggen dat ze bijna ter
plaatse waren. Het drietal maakte zich gereed om met hun vliegpak, de Mark V
naar beneden te zweven. Het vliegtuig had een lange tijd onder radarhoogte
gevlogen. Niettegenstaande de stealthttechnologie was dit een
voorzichtigheidsprincipe. De Invisible IV hing nu ter plaatse boven het
ontmoetingspunt. Een luik in de bodem schoof open en Jack Sterlington sprong
als eerste het zwarte gat van de nacht in, daarna Walter en Clint volgde als
laatste. Het luik sloot zich achter hen weer en de Invisible IV vloog bijna
geruisloos weg. Een paar tellen na de sprong, duwde Jack op de knop om zijn
vliegpak in werking te stellen en met de beide stuurstangen van de Mark V
manoeuvreerde hij zich naar beneden. Het was een toestel die moeilijk te
besturen was. Maar ze hadden alle drie al oefening en ervaring met het toestel,
zodanig dat dit voor hen geen probleem vormde. Toen hij door zijn nachtkijker
naar rechts keek, zag hij zijn compagnon Clint juist ook de landing inzetten.
Walter was op dit moment nog niet te zien, maar dat wou niets zeggen. Eenmaal
op de grond, hadden ze vooraf afgesproken, zouden ze via de intercom of GPS
elkaar terugvinden.
copyright Rudi J.P. Lejaeghere
01/05/2015
Reacties
Een reactie posten