De vrouw in het rood: Deel 52

52.

Een week later…

            Het was een triestige dag. De begrafenis werd nog extra overschaduwd door de miezerige motregen die zijn accent gaf aan het verdriet van de aanwezigen. Katarina had geen tranen meer over. Ze had de ganse week geweend en getreurd. Het had zo niet mogen aflopen. Haar blik dwaalde over de eikenhouten kist, bespat met druppels regen. Op de lichtbruine kist lag een ruiker rode rozen. Katarina wist niet waarom ze zo graag rood zag. Het was het kleur van bloed, bloed dat vergoten was. Toch had ze niet gekozen voor de witte lelies zoals de verkoopster van de bloemenwinkel suggereerde.

            Ze keek met vermoeide ogen even rond haar. Vele kennissen en vrienden waren gekomen om hun laatste respect te betuigen. Ze kende iedereen en zou hen allemaal persoonlijk bedanken voor hun steun. Het was het minste dat ze kon doen.

Ze had zelf alles georganiseerd ondanks het feit dat ze zich op de rand van een emotionele afgrond voelde balanceren. Ze had geholpen om de kleren uit te kiezen voor de overledene. Ze had de nodige doodsaankondigingen verstuurd en de priester opgezocht die de dienst zou leiden. Katarina had de bloemen en de kist gekozen. Ze moest echter bekennen dat ze dit allemaal niet tot een goed eind had kunnen brengen zonder haar zuster Cecile. Haar tweelingzuster deelde in haar verdriet en steunde Katarina waar ze maar kon.

De Generaal was ook aanwezig. Hij was in staatsiekledij voor de gelegenheid. Het was zijn manier om te zeggen dat hij het heel jammer vond dat dit gebeurd was.

Ondanks het feit dat de man alles goed had voorbereid was het misgelopen. Hij had voorzien dat iemand in de operatie kon gekwetst raken, maar het ergste had hij niet kunnen voorkomen. Zelfs de hulpdiensten die zowat aan de ingang van de plaats van de schietpartij stonden, waren te laat gekomen.

Nadat Jean-Pierre was neergeschoten en dat Katarina en de hulpdiensten hem hadden proberen te reanimeren had de gangster geprobeerd om zich een weg naar buiten te schieten. Hij werd echter met geweervuur van een aantal mannen van de Generaal terug in een van de kamers van de eerste verdieping teruggedrongen. De gangster die Vincent Beau bleek te heten, werd door een kogel getroffen. Deze bleek achteraf dodelijk te zijn geweest. De lafaard had echter nog een ander slachtoffer in zijn laatste levensminuten meegenomen. Was het bedoeld of per toeval, maar de kamer waarin hij gevlucht was, bleek de kamer te zijn waar de Barones gevangen werd gehouden. Zonder pardon had hij de vrouw met een laatste krachtinspanning in het hart geschoten vooraleer hij zijn laatste adem uitblies.

Katarina had op dat moment enkel oog voor de pogingen van de hulpdiensten om haar vriend terug van de doden te roepen. Uiteindelijk bleken ze bij Jean-Pierre na de zoveelste poging een hartslag te voelen. Hij werd in kritieke toestand naar het dichtstbijzijnde hospitaal gevoerd waar ze hij direct geopereerd zou worden. Katarina had pas in het hospitaal terwijl zij wachtte op het verdict van de specialist die de operatie uitvoerde, gehoord van haar moeder.

Haar wereld was in elkaar gestort. Gelukkig kwam Cecile haar heel vlug vergezellen en konden ze elkaar wat steunen. Cecile had niet zo’n goede verstandhouding met haar moeder als Katarina, maar het was toch ook haar moeder en op dat moment konden ze enkel elkaar proberen recht te houden.

            Toen Katarina uiteindelijk het serieuze gezicht van de specialist zag, wist ze dat dit niet veel goeds voorspelde en ze klampte zich vast aan haar tweelingzuster terwijl ze wachtte op de woorden van de dokter.

            ‘Uw vriend is nog altijd in kritieke toestand. We hebben hem echter gestabiliseerd. Er zijn geen vitale organen geraakt en dat is het voornaamste. De eerste 24 uren zijn belangrijk. We houden hem op Intensieve Zorgen zodanig dat we hem heel goed kunnen volgen. De eerste dagen zullen we hem in kunstmatige coma houden. We doen dit omdat er tijdens de hartstilstand geen bloedsomloop is geweest. Alle lichaamscellen, dus ook de hersenen, hebben het een tijdje zonder bloed en dus zuurstof moeten doen. Daardoor kan er een zwelling in de hersenen ontstaan. We stoppen de kunstmatige koeling na 24 uur en zullen dan zien wat het uiteindelijke verdict is. U mag hem even zien, maar hij heeft vooral rust nodig.’

            Katarina en Cecile hadden hem bedankt. Zowel zij als Cecile gaven hem een hand en daarna hadden ze zich gespoed naar Intensieve zorgen waar Jean-Pierre lag. Ze hadden hem gezien met een wirwar van buisjes en draden, toestellen die af en toe een geluidje maakten en met een bleke slapende Jean-Pierre. Katarina had hem heel voorzichtig op zijn voorhoofd gekust. Een tweetal tranen waren daarbij van haar gezicht op zijn lippen gevallen.

            Ze dacht aan dit alles terwijl ze de kist in de aarde zag dalen. Was Jean-Pierre er niet geweest dan zou zij haar moeder vergezeld hebben in de dood. Hij had haar, met gevaar voor zijn eigen leven gered. Zo veel gevoelens raasden door haar lichaam en vele hadden te maken met het verdriet voor het heengaan met haar moeder. Een van deze gevoelens sprak echter van liefde voor een man en daardoor had ze hoop, hoop op leven.

© Rudi J.P. Lejaeghere

02/05/2015