De vrouw in het rood: Deel 35

            Ze werden opgehaald met een zwarte  Mercedes. Duitse degelijkheid voor alles, dacht Jean-Pierre. De chauffeur had met een bordje op de luchthaven gestaan om hen erop te duiden dat hij de opdracht had om hen naar Frau Bertha te rijden. Het was een heel zwijgzame man. Ofwel kon hij geen Engels, Frans of elke taal die Katarina en haar gezel op hem probeerden ofwel had hij de opdracht gekregen om niet te converseren met hen.

            Katarina bleef er onverstoord onder. Ze hadden andere dingen om aan te denken dan een praatje slaan met een Duitse chauffeur. Toen ze de omgeving van de luchthaven van Berlin-Tegel verlieten, merkte Jean-Pierre op dat de chauffeur van achter zijn stuur de deuren automatisch had vergrendeld. Veiligheid waarschijnlijk, was zijn spontane reactie. Die Duitse mensen zagen overal samenzweringen en gevaar. Ze genoten van het uitzicht langs hun route.

            ‘Laat mij het woord voeren, Jean-Pierre. Frau Hofmeister kent mij al een hele tijd. Zij is altijd een soorte tante of meter voor mij geweest en is een van mijn moeders beste vriendinnen. Ik denk dat zijn mij nog wel vertrouwd. Zelfs na al de gebeurtenissen van de laatste tijd.’

            Jean-Pierre knikte instemmend. Voor hem was dit geen probleem. Voor hem was dit allemaal nieuw en hij zou gewoon Katarina volgen in haar inspiratie van het moment. Het was nu niet zo dat zij een uitgetekend plan hadden, maar zij zou het best weten hoe zij dit moest aanpakken.’

            Na een drie kwartier rijden, stopte hun chauffeur voor een prachtige smeedijzeren poort. Hij haalde een apparaatje uit zijn binnenzak. Blijkbaar was dit een afstandsbediening voor de poort, want die zwaaide nu heel langzaam open. Via een lange laan die over het terrein kronkelde kwamen ze bij een grote villa aan. Het was een modern geval die een bom geld moest gekost hebben.

            Jean-Pierre stelde vast dat er een aantal mannen rond het huis patrouilleerden met een wapen in de hand. Dit vond hij niet echt leuk. De beveiliging was hier echt streng. Noch hij noch Katarina waren opgeleid om zo’n professionele mensen het hoofd te bieden. Hij kon zelfs geen wapen bedienen, alhoewel hoe moeilijk kon het zijn, dacht hij. Veiligheidspal af, richten en schieten. Hoeveel politiefilms had hij al niet gezien? Van dichtbij zou hij toch niet missen. Juist omdat hij deze gedachten kreeg, besefte hij dat hij nooit de trekker zou kunnen overhalen om op een mens te schieten. Daar zou hij niet mee kunnen leven.

            Katarina was stil voor haar gewoonte. Meestal kon zij gemakkelijk de ongemakkelijke periodes vullen met wat smalltalk maar deze keer was zij blijkbaar zo zenuwachtig dat zelfs zij de woorden niet vond. Katarina vond het maar niks dat zij, door het feit dat de chauffeur de deuren had gesloten, zij als een prooi in de val zaten.

            Een jonge man, hij kon amper vijfentwintig zijn, kwam hen van uit de villa tegemoet. Hij was vergezeld door twee mannen met een zwarte zonnebril. Ze geleken zo op elkaar dat het tweelingen konden zijn. De man gaf zijn kompanen een knikje en zij posteerden zich aan beide zijden van de deur van de Mercedes waarlangs Katarina en Jean-Pierre moesten uitstappen. Een tweede knikje naar de chauffeur zorgde ervoor dat de deur ontsloten werd.

            Katarina stapte het eerste uit, gevolgd door Jean-Pierre. Ze stonden nog maar goed en wel op hun beide voeten of de beide mannen met zonnebril, namen hen vast en boeiden hen zonder dat ze weerstand konden bieden.

            Dit loop hier al direct verkeerd, dacht Katarina. Zij probeerde te bluffen. ‘Hé, kerels, ik ben een goede vriendin van Frau Bertha Hofmeister, wat heeft dit allemaal te betekenen. Zij zal hier absoluut niet tevreden mee zijn.’

            De jonge kerel wees naar de ingangsdeur. ‘Juffrouw Katarina, Mijnheer Jean-Pierre, het spijt me ten zeerste, dit gebeurt in opdracht van Mevrouw Hofmeister. Wilt u me volgen, zij zal u te woord staan. Ik doe enkel maar wat mij is opgedragen.’

            Ondertussen was de wagen terug weggereden en met zachte drang door de gebrilde tweeling werden zij het huis in geduwd. Het had geen zin om tegenstand uit te oefenen. De villa stond te ver van de weg, het terrein was omheind met een hoge muur en het smeedijzeren hekken was waarschijnlijk terug gesloten. Als zij zouden roepen zou niemand hun horen. Het kon nu eenmaal niet goed blijven verlopen.

            Ze liepen beide achter de woordvoerder van het drietal. Er zat niets op dan de gebeurtenissen af te wachten. Op dit moment waren ze hulpeloos en moesten  ze rekenen op de waarde van de jarenlange vriendschap tussen Frau Bertha en de Barones. Katarina vermoedde dat Monsieur Charles de vrouw had ingelicht. Eigenlijk was het een van de scenario’s die ze had verwacht. Ze zou heel overtuigend moeten zijn, ofwel zou hun avontuur hier afgelopen zijn en zou de Barones voor altijd verloren zijn.

            Na een paar gangen doorgelopen te zijn kwamen ze aan een wachtruimte. ‘Gelieve hier te wachten. Frau Hofmeister komt zelf naar jullie toe, vanaf het moment dat ze vrij is. Daarop sloot hij de deur van de wachtkamer. Geboeid in een gesloten kamer wachten Katarina en Jean-Pierre gelaten op hun lot. Zou de vrouw hen zonder meer veroordelen of zou ze voor rede vatbaar zijn. Jean-Pierre wist het niet omdat hij haar, niettegenstaande hun redelijk intiem contact op het kasteel, eigenlijk niet goed kende.

            Katarina wist dat ze nu op de waarheid moest spelen. In hoeverre de vrouw van de minister haar zou geloven, wist ze niet. Zij verwachtte het slechtste, maar hoopte heimelijk op iets beter.

© Rudi J.P. Lejaeghere

01/01/2015